...Κι ας γράφω πάντα νύχτα.Η νύχτα μου αρέσει περισσότερο.

Σε έναν όμορφο χώρο,στο FNAC.Δεν είχα πάει ποτέ για παράσταση,αλλά ήταν όμορφα.Μικρός χώρος αλλά περιποιημένος,ωραία διακοσμημένος και ήσυχος,λίγες καρέκλες,λίγος κόσμος.

Ηταν ένας πιανίστας κι ένας ντράμερ.Ελειπε ένας μπασίστας.Ήταν να έρθει ο Μίμης Πλέσσας,αλλά τελικά δεν ήρθε,ήταν λέει για συναυλία στη Λευκάδα.Ηρθε μόνο η Νατάσα Μποφίλιου για δυο τραγούδια.Ολο το υπόλοιπο πρόγραμμα κύλησε με πιανιστικές μελωδίες ,και συνοδεία τυμπάνων,σε τζαζ ρυθμούς,με διασκευές γνωστών τραγουδιών,κάποιες πετυχημένες,κάποιες όχι και τόσο,πάντως ο πιανίστας ήταν καταπληκτικός οφείλω να ομολογήσω,και ο ντραμερ το ίδιο,ο οποιος εκείνη την ώρα μάθαινε τι θα παίξουν,όπως έλεγε ο πιανίστας συχνά,Γιώργος Ψυχογιός λεγόταν,ξέχασα να το πω,πρώτη φορά τον έβλεπα.Πιο πολύ αυτοσχεδιάζαν από ο,τι κατάλαβα.

Ενα χαλαρό μεσημέρι.Ο,τι πρέπει για μια μέρα που ξύπνησα με πονοκέφαλο.Τι πρωτότυπο!Το έχω πει εκατοντάδες φορές ότι ο πονοκέφαλος είναι ο πιο κολλητός μου φίλος.Μέσα στην εβδομάδα,απαραίτητα 2,πολλές φορές και 3 πρωινά,ξυπνάω με πονοκέφαλο.Αυτό συνήθως όμως τον χειμώνα και την άνοιξη.Το καλοκαίρι σπάνια έχω πονοκεφάλους.Πάντως,από ό,τι φαίνεται,μάλλον είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που με έχει πιάσει αλλεργία,αλλά δεν ξέρω τι με ενοχλεί για να το αποφεύγω.

Η παράσταση τέλειωσε 16.00 μ.μ και φύγαμε με το φιλαράκι που είχα πάει παρέα,φάγαμε πάνω στον 3ο όροφο,αφού πρώτα πέρασα να πω μια καλησπέρα σε μια φίλη που δουλεύει σε ένα μαγαζί  κοντά στο fnac.Μετά ο δρόμος για το σπίτι.Για καλή μου τύχη,πρώτη φορά στα χρονικά,το λεωφορείο που περνάει από το σταθμό στα Ανω Πατήσια και με βολεύει,πέρασε γρήγορα!Σκέφτομαι σοβαρά να αγοράσω λαχείο.Δεν μπορεί!Τυχερή μέρα ήταν.Το συγκεκριμένο έχει τύχει να το περιμένω 45 ή 50 λεπτά άλλες φορές και να παίρνω τελικά ταξί.

Γιατί μετά από βόλτα όταν γυρίζω σπίτι,έχω μια μελαγχολία;Πάντα αν πάω βόλτα,μετά γυρίζω σπίτι με γλυκόπικρη διάθεση...Ευτυχώς πήρα και κάποια cd,και μου κρατήσαν παρέα το απόγευμα,και βρήκα και κάποιες εφημερίδες και περιοδικά,free press,γιατί γενικά,δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί,διαβάζω πολύ,ό,τι πέσει στα χέρια μου,το τρώω,το ρουφάω,λατρεύω το διάβασμα,αφού στο δρόμο διαβάζω μέχρι και τις αφίσες.

Ευτυχώς και αύριο θα πάω σε μια φίλη και χαίρομαι.Είναι φορές που θέλω να φεύγω συνέχεια και άλλες που δεν θέλω να βγω ούτε στο μπαλκόνι.Τώρα είμαι στις ανοιχτές μου.Χα,χα.Άκου εκφραση!Στις ανοιχτές μου!Στις κλειστές μου,ούτε στο μπαλκόνι δεν με πείθεις να βγω.

Το απόγευμα μου τηλεφώνησε και μια φίλη μου,είχαμε καιρό να μιλήσουμε.Να και ο δεύτερος γάμος!!Αν και το ήξερα,δεν με έπιασε απροετοίμαστη,το έλεγε από πέρυσι.Απέχω ένα μήνα από τον πρώτο,και τρεις μήνες από τον δεύτερο γάμο,28 του μήνα και οι δυο.Ακου σύμπτωση.Θα τις αποκαταστήσω όλες τις φίλες μου!!Χαίρομαι.Αυτή η κοπέλα είναι και γειτόνισσα και φίλη και παλιά συνάδελφος,γνωριζόμαστε 6 χρόνια.Το παλικάρι το έχω γνωρίσει και είναι εξαιρετικό.

Το μόνο που με στεναχωρεί όταν παντρεύονται οι φίλες μου είναι η αίσθηση ότι θα της χάσω...Να μου πεις αν είναι να χαθεί κάποιος...Απλά μετά είναι άλλες οι προτεραιότητες,αλλος ο τρόπος ζωής,δεν μπορώ εγώ να συμβαδίσω.Με μελαγχολεί ότι μια μέρα ίσως μεινω μόνη...Αδέσποτο σκυλί.Γιατί τα σκαλιά της εκκλησίας,ούτε θα τα ανέβω,ούτε θα τα κατέβω,ούτε καν θα τα σφουγγαρίσω!Εννοείται.

Τέλος πάντων.Δεν μ'αρέσει να κοιτάζω τι θα γίνει σε λίγα χρόνια,γιατί θέλω να ζω την κάθε μέρα με ό,τι φέρνει,καλό ή κακό.Πάντως σε συλλογικό επίπεδο,χώρας,αν κοιτάξω προς το μέλλον,και να θέλω να δω κάτι,μια μαυρίλα φαίνεται,δεν έχουμε πιάσει πάτο ακόμα,αλλά κοντοζυγώνει.Και να θες να είσαι αισιόδοξος,δεν σ'αφήνουν η ακρίβεια,η ανεργία και τα άλλα προβλήματα...Δεν είναι σοβαρό πρόβλημα που το πιο φτηνό δωμάτιο που βρέθηκε στη Ζάκυνθο,για Πάσχα-που θα πάω έτσι κι αλλιώς λόγω του γάμου-το πιο φτηνό ήταν 80 Ευρώ;Το καλοκαίρι πόσο θα έχει δηλαδή;Εχουμε ξεφυγει τελείως.Θεωρώ μεγάλο πρόβλημα αν στερηθούμε τις διακοπές.Δεν την παλεύω χωρίς διακοπές!!Με τίποτα!!Προτιμώ να μην βγω όλο το χειμώνα και να μαζεύω για τις διακοπές,παρά να μην πάω.Το θέμα αυτό είναι ΙΕΡΟ για μένα.Αλλά το θεωρώ κατάντια να είναι πιο φτηνά να πας εξωτερικό παρά στη χώρα σου...

Αυτά λοιπόν.Είμαι αισιόδοξη,ξέρω ότι πάντα βρίσκουμε την άκρη.Κι εγώ θα την βρώ.Είμαι σε καλό δρόμο.Περιμένω όμορφα πράγματα,μπορεί να αργούν,αλλά έρχονται.Όταν έρθουν,θα το πω!Κάλλιο αργά παρά ποτέ.Πρώτη φορά νιώθω τόσο δυνατή και αισιόδοξη και περιμένω όμορφα πράγματα.

Πάλι καλά να λες που υπάρχουν τα τραγούδια!Ευτυχώς που έχουν εφευρεθεί και οι φορητές πηγές ήχου,όπως το μικρό mp3 που έχω πάντα μαζί μου,στην τσέπη του μπουφάν.Πιο πιθανό να ξεχάσω το κινητό μου,που δεν το έχω και σε υπόληψη άλλωστε,παρά να ξεχάσω το mp3.Την περασμένη Παρασκευή που έφυγα και το ξέχασα,άρρωστη έφτασα στη Νερατζιώτισσα.

Πως αλλιώς να αντέξεις να ακούς τους ήχους της πόλης;Καλωδιώνομαι και διατηρώ την ψυχική μου ηρεμία ενάντια σε πηγές ηχορρύπανσης.Γλιτώνω από:

1.Τον θόρυβο των αυτοκινήτων

2.Τον ακόμα χειρότερο θόρυβο των μηχανών

3.Τον απαίσιο θόρυβο από τις κόρνες.Λες και είναι συνδεδεμένες με τα φανάρια,μόλις ανάβουν,να ενεργοποιούνται στο δευτερόλεπτο.

4.Σειρήνες και συναγερμούς.

5.Το χειρότερο όλων,διάφορες συζητήσεις στο δρόμο ή στο λεωφορείο,μεταξύ γνωστών,φίλων,ή και αγνώστων πολλές φορές,που βαριέμαι θανάσιμα να ακούω.Ωρες ώρες σου έρχεται να κάνεις χαρακίρι με τις βλακείες που ακούς.Οι περισσότεροι μπαίνουν ορεξάτοι στο λεωφορείο,συνήθως παππούδες,ορεξάτοι είτε για καυγά είτε για ανάλυση,συνήθως πολιτικοκοινωνική,ξεκινάνε από τους πολιτικούς,το γυρνάνε στην ακρίβεια,στην ανεργία,στους μετανάστες,στην εγκληματικότητα,και άλλα πολλά,ανάλογα βεβαίως και την τρέχουσα επικαιρότητα.Ορεξη να έχεις να ακούς.Σιγά μην έχεις δηλαδή.Εχεις την κούραση,εχεις και την όρεξη κάθε παππού που κάθεται όλη μέρα και θέλει κουβέντα;Εντάξει και αυτοί παρέα θέλουν,υπάρχει πολύ μοναξιά,γνωστό αυτό.Αλλά είναι ανάγκη να  βρουν παρεά μες το λεωφορείο;Τόσα πάρκα υπάρχουν(λέμε τώρα) και καφενεία.

Αλλες φορές μπαίνουν παρέες παιδιών,σχολείου συνήθως,και μες τον ενθουσιασμό τους χαλάνε τον κόσμο με τις φωνές.Τι να πεις;Ολοι υπήρξαμε παιδιά και έφηβοι.Να'ναι καλά το mp3.

Άλλες φορές μπαίνουν μαμάδες με μωρά στην αγκαλιά ή στο καρότσι,τα οποία μωρά,αρχίζουν το κλάμα σε LA ελλάσονα.Άγιο μου mp3 σε ευχαριστώ!

Πολλές φορές υπάρχουν παρέες αλλοδαπών που μιλάνε δυνατά,δεν καταλαβαίνω τι λένε,κι αυτό με κουράζει διπλάσια,σαν θόρυβος στα αυτιά μου.Mp3  I love you!!

Την σημερινή μέρα όμως,τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε.Κι όμως  παρέλασαν στα αυτιά μου,πυξ λαξ,όναρ,υπόγεια ρεύματα,διάφανα κρίνα,Β.Γερμανός,Μ.Πασχαλίδης,Χ.Θηβαίος,Γ.Κότσιρας,Λ.Μαχαιρίτσας,και διάφοροι άλλοι που μου διαφεύγουν,άκουσα τόσα πολλά τραγούδια...

Σήμερα είχα μάθημα ηχοληψίας,και είχαμε πει από την προηγούμενη εβδομάδα ότι θα ηχογραφήσουμε.Ηρθε ένα παιδί,με το συνθεσαιζερ,τον ήξερε ο δασκαλος,κι εγώ τον ήξερα,τον είχα δει στην πρακτική,όταν είχαμε πάει με τον δάσκαλο στο μαγαζί που παίζει μαζί με μια λαική ορχήστρα.Επαιζε το παιδί και εμείς τον ηχογραφούσαμε στο λαπτοπ του δασκάλου.Πριν γίνει όμως αυτό,στήσαμε κονσόλα,ενισχυτή,2 ηχεία,με όλα τα απαραίτητα καλώδια,κάναμε όλες τις συνδέσεις,και στο τέλος και το όργανο,το συνδέσαμε στον μίκτη.Και όλα αυτά σε ένα μικρό δωματιάκι,ούτε καν στο στούντιο,σε ένα δωμάτιο 2χ2.Πήγε μια χαρά η ηχογράφηση,έπαιξε 5 όργανα,σε 5 κανάλια και τα κάναμε ένα,μετά πειραματιζόμασταν με εφέ.Μετά μέχρι να ξεστήσουμε και να φύγουμε,φύγαμε 8.30 η ώρα.Ευτυχώς ήταν 5 άνδρες και μεταφέραν,γιατί όταν ήρθαν τα παιδιά,ο δάσκαλος με το παλικάρι,ήμουνα μόνο εγώ και μετέφερα κι εγώ,εντάξει όχι κάτι βαρύ,εγώ μεταφέρω τα ελαφριά,τι να γίνει,αμαρτία είναι να πηγαίνουν τα παιδιά 10 φορές στο αμάξι να ξεφορτώνουν...

Εφυγα και εγώ 8.30 η ώρα,πήρα λεωφορείο,κατέβηκα Πανεπιστημίου.Περίμενα περίπου 20 λεπτά το 622(πάλι καλά συνήθως η μικρότερη αναμονή,βράδυ κιόλας,είναι μισή ώρα).Εντομεταξύ,το 608 περνάει άδειο και δεν το παίρνει κανένας,λόγω των έργων στην Γαλατσίου,μπαίνεις στις 8 το βράδυ και φτάνεις στις 10,το ξέρει ο κόσμος και περνάει άδειο.Τραγική κατάσταση.Εχθές που ανέβηκαν η ξαδέλφη μου με τον άντρα της Γαλάτσι στη θεία μου που γιόρταζε,κάνανε στη Γαλατσίου πάνω από μια ώρα,αφού λέγανε να γυρίσουν σπίτι απ'τα νεύρα τους.Δεν ήξεραν,δεν ρώταγαν;

Μπαίνω λοιπόν μέσα,με μια τσάντα ογκόλιθο,που κουβαλάω τα βιβλία,τετράδια,καλώδια,βίσματα και άλλα καλούδια,για το μάθημα.Στην πόρτα στεκόμουνα.Παω η καημένη να προχωρήσω,είδα ένα άνοιγμα και χάρηκα.Τι το ήθελα;Παραλίγο να μου έρθει λιποθυμία από την μπόχα!!Κάποιος πρέπει να είχε φάει ή ολόκληρη πλεξούδα σκόρδο ή 15 κιλά σκορδαλιά του Ευαγγελισμού.Παραλίγο να με μαζευουν!!Εχω ευαισθητη μύτη.Τελικά άντεξα άλλες 4 στάσεις.Οσο έκανε στάση γέμιζε κόσμο ασφυκτικά,και η μπόχα είχε μείνει στη μύτη μου,γιατί προφανώς ο φορέας της(της μπόχας) ήταν κοντά μου ακόμα.Νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω.Κατέβηκα και πήγα να πάρω τρόλει,γνωρίζοντας ότι το επόμενο λεωφορείο θα πέρναγε σε 20 λεπτά(πολύ αισιόδοξα)σε 30-35(ρεαλιστικά).Περίμενα άλλα 20-25 λεπτα για τα τρόλει της Κυψέλης.Περάσαν 2,αλλά ήταν τόσο γεμάτα,μόνο πάνω στον οδηγό δεν είχαν κάτσει.

Μετά από πολλά βάσανα,έφτασα Ανω Κυψέλη.Περίμενα κι εκεί περίπου άλλα 20 λεπτά για λεωφορείο.Η ώρα είχε φτάσει αισίως 10.Αν δεν είχα τα ακουστικά να ακούω όλα αυτά τα καταπληκτικά τραγούδια,θα είχα αρχίσει να δαγκώνω!!Οποιον δάγκωνα,θα πάθαινε λύσσα!Αν δάγκωνα τη γλώσσα μου,θα πάθαινα δηλητηρίαση!Σκέφτόμουνα ότι ο συμμαθητής μου από τη Χαλκίδα,θα είχε ήδη φτάσει Χαλκίδα,μέσα σε μιάμιση ώρα και θα έπινε τον καφέ του κι εγώ δεν είχα φτάσει!!Ελεος!!

Τελικά πάτησα σπιτικό έδαφος 10.15 το βράδυ!!Η μητέρα μου με υποδέχτηκε σαν να γύρισα από τον πόλεμο.

Συμπέρασμα:Αν δεν είχα τα τραγούδια,θα είχα σαλτάρει.Οχι μόνο σήμερα αλλά κάθε μέρα.Με ηρεμεί να ακούω τις αγαπημένες μου μελωδίες.Οπως το παρακάτω τραγούδι που μου κόλλησε:

Πάντα θλιμμένη χαραυγή

για μένα ξημερώνει.

Γιατί την ώρα που ξυπνώ

κάθε χαρά τελειώνει.

Πάντα με το παράπονο

τ'αχειλι μου ανοίγει

γιατι είναι η πίκρα μου πολλή

και η χαρά μου λίγη.

Γ.Χαρούλης.

Πάντα θλιμμένη χαραυγή.

Τέτοια τραγούδια,τέτοιες υπέροχες μελωδίες,από τόσο ωραίες φωνές,είναι ασπίδα για την καθημερινή Οδύσσεια,στην τσιμεντούπολη που θέλει να μας καταπιεί...

Σήμερα το πρωί τηλεφώνησα σε μια φίλη μου στη Ζάκυνθο,για να ευχηθώ για τον αδελφό της που γιορτάζει.Με την κοπέλα είμασταν συμφοιτήτριες στο Πάντειο,είχαμε γνωριστεί από το πρώτο έτος,η πρώτη φίλη που έκανα στο πανεπιστήμιο,και η μόνη, μαζί με την άλλη φίλη μου στο Παγκράτι,που έχουμε κρατήσει ακόμα επαφή,κι ας έχουμε τελειώσει σχεδόν 10 χρόνια,10 εκείνη,στα 4 χρόνια σπουδών,9 εγώ,στα 5 χρόνια επειδή χρώσταγα 5-6 μαθήματα ακόμα που τα πέρασα μέχρι τον Ιούνιο του 1999 και Σεπτέμβρη 1999,ορκίστηκα.Μια επεισοδιακή ορκομωσία,στον κήπο,λόγω ζημιών από τον μεγάλο σεισμο.Είχαμε ρίξει τρελό γέλιο εκείνη τη μέρα!!Παρωδία ορκομωσίας.

Τηλεφώνησα λοιπόν στη Ζάκυνθο,υποψιασμένη βέβαια για το τι θα ακούσω,αφού μου είχε στείλει πριν μια εβδομάδα μήνυμα η κοπέλα,να της γράψω τη διεύθυνση μου,να μου στείλει κάτι.Αμέσως κατάλαβα τι.Οπως αποδείκτηκε,σωστά κατευθυνθηκε το μυαλό μου.

Αυτό λοιπόν που μου έχει στείλει είναι πρόσκληση γάμου!!Χάρηκα τόσο πολύ!!Είναι απίστευτα καλή κοπέλα!Οσο είμασταν φοιτήτριες κάναμε πολύ παρέα.Ειχαμε ρίξει κάτι γλέντια,σε κοινές μας εξόδους!Κάθε φορά στα γενέθλια της,τον Δεκέμβρη μας έβγαζε για διασκέδαση,πότε ρεμπετάδικο,πότε μουσική σκηνή.Ωραίες εποχές...Ανέμελες.Είμασταν μεγάλη παρέα τότε.Τώρα σκορπίσαμε.Αλλη Αθήνα,αλλη Ζάκυνθο,άλλη Κρήτη,αλλη Μυτιλήνη,άλλη Λάρισα,άλλη Ορεστιάδα,άλλοι παντρεμένοι,άλλοι ανύπαντροι,άλλοι εργαζόμενοι,άλλοι άνεργοι...Η ίδια η ζωή σε χωρίζει.Αλλα δεν ξεχνάς πόσο όμορφα πέρασες τότε...

Το 1998 με είχε φιλοξενήσει η κοπέλα στο σπίτι της.Οι γονείς της είναι απίστευτοι άνθρωποι!Σε κάνουν να νιώθεις ότι είσαι σπίτι σου.Ο μπαμπάς της Κρητικός,πήγε στην Ζάκυνθο να ρίξει άγκυρα.Τα ξαδελφάκια της που ήταν τότε μικρά,τώρα τα περισσότερα είναι στο πανενεπιστήμιο,ή τελειώνουν το λύκειο,τα μικρότερα.

Ξαναπήγα 2η φορά το 2001 στο νησί για διακοπές 5 μέρες.

Τώρα λοιπόν,θα περάσω,καλως εχόντων των πραγμάτων,το Πάσχα εκεί!Ισως από το Μ.Σάββατο,αλλιώς θα πάω την ημέρα του γάμου,28/4,και θα καθίσω 1-2 μέρες.Θα εξαρτηθεί από δρομολόγια και ξενοδοχείο,αν βρίσκω.

Πόσο μου αρέσουν τα απρόοπτα!!!Δεν έχω καλύτερο!Αλλά επίσης μου αρέσει να ξέρω ότι οι φίλοι,οι φίλες μου είναι ευτυχισμένοι,όταν μάλιστα πρόκειται και για ανθρώπους που αξίζουν κάθε ευτυχία και πάντα ήταν δίπλα μου.Παρά την απόσταση,πάντα επικοινωνούσαμε και όταν ερχόταν Αθήνα,ήμουνα η πρώτη που επισκεπτόταν.

Ο Απρίλης προβλέπεται μήνας με μεγάλη δραστηριότητα!!Είμαι πολύ χαρούμενη!!Δυο ταξίδια,ένας γάμος,τρεις συναυλίες,και εκατομμύρια φωτογραφίες να τραβήξω!!

Μια παλιότερη φωτογραφία,στην πλατεία όπου βρίσκεται ο Αγιος Διονύσιος.Αυγουστος 1998.

Κάποια απογεύματα δεν σας έχει τύχει,έτσι χωρίς λόγο,να σας χαλάει κάτι;Χωρίς να μπορείτε να κατονομάσετε τι ακριβώς.Τι να φταίει άραγε;Για μια ανεξήγητη κακή διάθεση.Ο καιρός ίσως και η συννεφιά;Μάλλον τίποτα.Σε άτομα τόσο κυκλοθυμικά τουλάχιστον,σαν εμένα.Περνάω από το γέλιο στο δάκρυ με την ταχύτητα που φτάνει το μετρό στους σταθμούς.Αλλά αυτό το κρατάω για τον εαυτό μου,δεν μου αρέσει να υποβάλω τους άλλους στην ταλαιπωρία του να αλλάζω διάθεση σε λίγα λεπτά,σε αντίθεση με πολλά άτομα του φιλικού ή συγγενικού μου περιβάλλοντος που αλλάζουν διάθεση σε λίγα λεπτά και αν δεν έχουν όρεξη δεν σου μιλάνε καν.Δεν μου αρέσει αυτό.Αν ας πούμε,μου τηλεφωνήσει ένας φίλος και δεν έχω όρεξη να βγω,θα το πω,έχει τύχει να πω,θα είμαι κακή παρέα,δεν έρχομαι, και να προτιμώ να κάτσω στο σπίτι,από το να χαλάσω και του άλλου τη διάθεση που δεν μου φταίει σε τίποτα.

Γενικά όμως,είμαι ειλικρινής.Και να θέλω δηλαδή να πω ψέματα,θα προδωθώ.Δεν το κατέχω το θέμα.Πρέπει να είναι πολύ ειδική περίπτωση για να πω ψέματα,κι αυτό δεν θα είναι κάτι που θα βλάψει κάποιον.

Σήμερα το απόγευμα ξεκίνησα για το ωδείο με μια μαυρίλα.Σαν του ουρανού ένα πράγμα.Γενικά αυτές τις μέρες είμαι κουρασμένη,χωρίς επίσης να υπάρχει λόγος.Γιατί δεν υπάρχει και δουλειά.Μάλλον είναι μια εποχή που όσα μου συμβαίνουν είναι σαν να συμβαίνουν σε άλλον και εγώ να απουσιάζω αλλά να έχω τις συνέπειες των γεγονότων στη δική μου ζωή.Ξεκίνησα λοιπόν με μια εντύπωση αναβολής και μια σκέψη προς αυτή την κατεύθυνση.Με εχει στεναχωρήσει το γεγονός ότι είμαι στην αναμονή για δουλειά σχεδόν ένα μήνα και δεν έχω ειδοποίηση.Αλλιώς τα είχα σχεδιάσει,αλλιώς μου ήρθαν...Περιμένω διάφορα άλλα πράγματα να συμβούν,αλλά αυτά αργούν,τον άλλο μήνα.Καλά,αυτά που περιμένω για καλό είναι.Ενα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη που εύχομαι μην στραβώσει τίποτα και να πάω,γιατί θα έχω καλή παρέα ανθρώπων που εκτιμώ,και άλλο ένα θέμα περιμένω να βρει τη λύση του μετά το Πάσχα.Γιαυτό θα μιλήσω όταν είναι η ώρα.

Η πλάκα είναι ότι είμαι απίστευτα υπομονετικός άνθρωπος,θα έσπαγα τα νεύρα και στον πιο υπομονετικό άνθρωπο,μπορώ να περιμένω αιώνες...Αλλά όταν κάτι παει να μπει στο δρόμο του,τότε με πιάνει μια ανυπομονησία...Αλλο πράγμα.

Τα περισσότερα θέματα στη ζωή μου,είναι σε αναβολή.Αργούνε.Δεν ξέρω καν αν θα έρθουν.Μου αρέσει να αφήνω την ημέρα να δείχνει εκείνη τι θα φέρει,δεν μου αρέσει να πιέζω καταστάσεις.Απλά περιμένω.Οσο χρειαστεί.Στην τελική ευθεία αρχίζω και μετράω αντίστροφα.Με ανυπομονησία.

Απόψε,είχα μια μαυρίλα.Τώρα δεν έχω.Γιατί πέρασε η Καλή Νεράιδα Μάρω,η δασκάλα μου,και για άλλη μια φορά μου έφτιαξε τη διάθεση.Ο μόνος άνθρωπος που το πετυχαίνει.Λες και έχει μαγικό ραβδάκι.Δεν έχω γνωρίσει πιο καλό και θετικό άνθρωπο.Γνωριζόμαστε τόσο καλά...Εδώ και 11 χρόνια.Με ξέρει καλύτερα από όλους.Από τους λίγους ανθρώπους που πιστεύει σε μενα και με ενθαρύνει,ακόμα κι όταν έχω ενδοιασμούς για κάτι.Συζητάμε τα πάντα.Εχει και ένα γλυκούλι κοριτσάκι!Την έχω γεμίσει ζωγραφιές και κατασκευές δικές μου και δωράκια.Πηγαίνω στο βιβλιοπωλείο,παίρνω πχ μια ξύστρα για μένα,μια για τη μικρή Λυδία.Ξέχασα να πω,ότι έχω μια τρέλα με τα είδη βιβλιοπωλείου,από βιβλία μέχρι ξύστρες,μολύβια, κ.α,στο σπίτι έχω τα πάντα,από συρραπτικό μέχρι συνδετήρες και πινέζες.Βιβλιοχαρτοπωλείο ανοίγω.Ο,τι βλακειούλα δω,θα την πάρω.Και τα περισσότερα παιδικά,με ζωάκια,καρτουν.Παίρνω εκδίκηση που όταν ήμουνα παιδάκι,δεν υπήρχαν τόσο όμορφα αντικείμενα,υπήρχαν μόνο τα κλασικά μπλε τετράδια,τα κλασικά μαυρα μολύβια,ενώ τώρα;Ο,τι χρώμα θες.Μου αρέσουν πολύ όλα τα πολύχρωμα αντικείμενα,έτσι κι αλλιώς.

Σήμερα,είναι και 25η Μαρτίου.Στο σπίτι θα την περάσω.Που να πάω;Πάντα στο σπίτι,μήπως έχουμε και χωριό να πάμε;Πόσο έχω ευχηθεί να είχαμε και εμείς από κάπου καταγωγή να μπορούμε να γυρίζουμε...Σαν να προσγειώθηκε ΟΥΦΟ,είμαστε.Μέσα στους λίγους γέννημα-θρέμα Αθηναίους.Πόσο έχω ευχηθεί να είχαμε σπίτι στη Νάξο...Τώρα θα σας έγραφα με θέα τη θάλασσα και όχι τον τοίχο του δωματίου μου.Εδώ θα ήμουνα νομίζετε;Εκεί θα ήμουνα.Μόνιμα.Αν δεν είχα το άγχος του σπιτιού,θα έμενα εκεί και παράλληλα θα έψαχνα δουλειά.Ενώ τώρα,το όλο εγχείρημα,είναι καταδικασμένο σε αποτυχία,πριν καν αρχίσει.

Συμπέρασμα των σκέψεων του απογεύματος:Χρειάζομαι αλλαγές στη ζωή μου.Πάντα μου αρέσαν οι αλλαγές.Σε αντίθεση με πολλούς ανθρώπους που λένε ότι θέλουν σιγουριά στη ζωή τους,εγώ θέλω αλλαγές,νέα πράγματα,ρίσκο,και ανατροπές.Η ρουτίνα είναι αργός θάνατος για μένα...

Άσχετο.Οπως πάντα,όλα μου έρχονται άσχετα στο μυαλό,τις πιο περίεργες φάσεις.Χάρηκα με κάτι και γέλασα.Πήγα στη στάση 9 το βράδυ που σχόλασα απ'το ωδείο.Κράταγα κάτι τσάντες σουπερ μαρκετ,είχα ψωνίσει 5 πράγματα,γιατί ήξερα μετα δεν θα προλάβω τα σουπερ μαρκετ.Σε σουπερ μαρκετ δούλεψα,δεν ξέρω τι ώρα κλείνουν;Αλίμονο.Ερχεται μια κίτρινη γατούλα,σαν τυρί, στη στάση και μου νιαούριζε και να μην φεύγει με τίποτα!Βρίσκω ένα καπάκι από ένα βαζάκι που είχα πάρει και της βάζω γάλα,που επίσης είχα πάρει.Δεν το ήπιε,αλλά δεν έφευγε.Μάλλον,πρέπει να της μυρίζαν τα ρούχα μου από τις δικές μας γάτες,της γειτονιάς,που τρίβονται στα πόδια μας.Κάθισα στο παγκάκι και ερχόταν πάνω μου,έβαζε τα πόδια της,στο κεφάλι μου θα ανέβαινε.Λέω,είμαι η μαμά όλων των γατιών της Αθήνας!!

Εύχομαι σε όλους,να περάσετε όμορφα,ό,τι κι αν κάνετε ή οπου κι αν είστε.Χρόνια πολλά και καλά και στους εορτάζοντες.Κι εγώ έχω αρκετούς.Θα παρουν φωτιά τα τηλέφωνα,έχω την εντύπωση!Σε όλα τα σπίτια.

Στη φωτογραφία,μερικά από τα γατάκια μας.Φωτογραφία από κινητό.Το χαζούλι μαύρο είχε πατήσει στον ασβέστη σε μια οικοδομή,αλλά ευτυχώς έπλυνε τα πόδια με την γλωσσίτσα του.

Με καθυστέρηση μιας μέρας.Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Όμορφη μέρα σήμερα...Λιακάδα έξω,λιακάδα και μέσα.Στις ψυχές μας.Δεν φτιάχνει την διάθεση μας η λιακάδα;Το ίδιο είναι αν έχει συννεφιά;Εγώ πάντως με τη συννεφιά θέλω να κοιμάμαι,με πιάνει μια νύστα,άλλο πράγμα!

Δεν θα πω πολλά...

Την φωτογραφία την τράβηξα σε προηγούμενη βόλτα,είδα αυτό το όμορφο-ανθισμένο καραβάκι,σας το αφιερώνω,με μια ευχή για όλους μας:Ετσι όμορφη,ανθισμένη και ταξιδιάρικη να είναι από εδώ και πέρα η ζωή μας.

...ή αλλιώς,η αποτύπωση του γελοίου.Δυστυχώς αυτό το γελοίο,συνήθως είναι η πραγματικότητα...Σκόπιμα έγραψα την λέξη με "οι"και όχι με "ι",από το γέλιο.

Βρήκα αυτή τη γελοιογραφία σε τοπική εφημερίδα,η οποία μοιράζεται δωρεάν στους δημότες(έχει και ένα καλό αυτός ο δήμος,μέσα στα χιλιάδες άσχημα,να είμαστε δίκαιοι).

Δίπλα,υπάρχει ένα ρεπορτάζ,για έναν συγκεκριμένο δρόμο,ανηφορικό,της περιοχής.Το ανηφορικό,δεν το ανέφερα τυχαία.Γιατί όπου υπάρχει ανηφόρα,υπάρχει και κατηφόρα και πολλές φορές είναι επικίνδυνη να φας τούμπα.Λέει λοιπόν το ρεπορταζ,ότι τις μέρες του χιονιά,είχαν φτάσει στα αυτιά όλων,παράπονα των κατοίκων του συγκεκριμένου δρόμου και των γύρω δρόμων,ότι δυσκολεύονται στη μετακίνηση.Οχι φυσικά μόνο εκείνες τις μέρες,αλλά και όλο το χρόνο,γιατί εξαιτίας της απότομης ανηφόρας-κατηφόρας και της κλίσης του δρόμου,κινδυνεύουν να πέσουν,ανα πάσα στιγμή.Ζήτησαν λοιπόν,πολύ σωστά,οι άνθρωποι,να τοποθετηθούν κάγκελα στα πεζοδρόμια(στα,ποιά;Τι σημαίνει πεζοδρόμια;)  για να στηρίζονται και να προστατεύονται κατά την κάθοδο,κυρίως,που είναι και πιο δύσκολη,αλλά επίσης και για να αποτρέπονται οι οδηγοί να παρκάρουν στα πεζοδρόμια,που λόγω κλίσης του δρόμου,έχουν φτιαχτεί για ασφάλεια σκαλοπάτια,τα οποία και καταλαμβάνονται από τα παρκαρισμένα αμάξια.

Η απάντηση των υπευθύνων ήταν κατά λέξη η εξής:Εαν βάλουμε εμπόδια,σίδερα,κλπ,δεν θα μπορούν να παρκάρουν επάνω τα αυτοκίνητα.Οπως έχουμε υπολογίσει,θα κοπούν 8 θέσεις στάθμευσης.

Για ευνόητους λόγους δεν θα αναφέρω πρόσωπα,ονομασίες και τοποθεσίες.Δεν έχει και σημασία άλλωστε,όταν 9 στους 10 πολίτες και 9 στους 10 υπευθυνους σκέφτονται έτσι,τι σημασία έχει αν το είπε ο Τάκης,ο Μάκης,ο Σάκης,ο Κίτσος,ή ο Μήτσος;Αφού όλοι αυτοί το ίδιο σκεπτικό έχουν...Του κέρδους και της ευκολίας τους...

Χρειάζεται να σχολιάσω κάτι;Τα συμπεράσματα δικά σας.

ΥΓ(τελείως άσχετο)--Με έχει εκνευρίσει που βρέχει σήμερα...Μπήκε και επίσημα η άνοιξη.Ημερολογιακά.Περάσαν 20 μέρες τον Μάρτη χωρίς βροχή και σήμερα που έχω κανονίσει για καφέ με μια φίλη που έχω να δω καιρό,σήμερα βρήκε να βρέχει...Είχε γενέθλια η κοπέλα πριν ένα μήνα,και ούτε το δωράκι δεν της έχω δώσει ακόμα.Γεια σου Αθήνα,που φέρνεις κοντά τους ανθρώπους!!!!!

Μόνο αυτά δεν υπάρχουν στον αέρα...

Ακόμα κι εγώ που έχω πρόβλημα με τις μυρωδιές των λουλουδιών,με πιάνει δύσπνοια,(με τα άοσμα λουλούδια δεν έχω πρόβλημα),θα ευχόμουν να υπήρχε ανοιξιάτικη μυρωδιά στον αέρα...Εστω και γαρδένιας,γιασεμιού,ζουμπουλιού ή νυχτολούλουδου που μπορούν να με στείλουν νοσοκομείο για οξυγόνο...

Βγήκα νωρίς το απόγευμα στην περιοχή μου για κάποιες δουλειές,οι οποίες τελικά δεν έγιναν,και σαν να μην έφτανε αυτη η ακύρωση,περνούσα μέσα από βουνά σκουπιδιών.Το συγκεκριμένο "έργο τέχνης" είναι κοντά σε:

1.μια τράπεζα

2.ένα φαρμακείο

3.ένα τυροπιτάδικο

4.ένα μαγαζί με ρούχα

5.Το κυριότερο:σε φανάρι διασταύρωσης,και το επόμενο φανάρι για να περάσεις απέναντι είναι πολύ μακριά.

Σε κεντρική λεωφόρο του Galatsi city όλα αυτά.

Με έπιασε απελπισία.Επρεπε να περάσω από εκεί,δεν είχε άλλο δρόμο.Εκλεισα τη μύτη και κατέβηκα στο δρόμο όταν έκοψε τα αυτοκίνητα το φανάρι.Πέρασα απέναντι.Τουλάχιστον από εκείνη την πλευρά έχει μεγάλο πεζοδρόμιο.

Σαν να μην έφτανε ούτε κι αυτό,λίγα μέτρα από το σπίτι μου,ένας μάγκας οδηγός,πατάει μια λακούβα με νερό,με κάνει μούσκεμα.Ο άλλος που ερχόταν πίσω του,τον μιμήθηκε.Περιττό να πω ότι έβγαλα αφρούς από τα νεύρα...

Μια απλή βόλτα,για δουλειές που είναι απαραίτητες να γίνουν,και γυρίζεις εξουθενωμένος σπίτι...

Ακόμα δεν έχω συνέλθει από το κρύωμα...Για κακή μου τύχη,η μύτη μου μυρίζει μια χαρά,έχει μείνει μόνο η βραχνάδα.Με βιταμίνες είμαι όλες τις μέρες,συμπληρώματα μαγνησίου.Αν λέιπει από τον οργανισμό παθαίνεις κράμπες,έχεις δύσπνοια,αυπνία,νευρικότητα,προβλήματα με την πέψη.Γενικά παθαίνω αναιμία συχνά,υπόταση και ζαλάδα.Αντίθετα με αυτό που φαίνεται,τρώω λίγο,κυρίως γάλα,δημητριακά,τυρί,αυγά,και σχεδόν καθόλου κρέας,λίγο κοτόπουλο και πολύ ψάρι.Δεν το θέλω το κρέας,στην ιδέα ότι ένα ζωάκι υπέφερε για να καταλήξει στο πιάτο...

Ασχετο.Πως πετάχτηκα εκεί;Τι έλεγα;Α,ναι,για τα σκουπίδια.

Σε λίγο θα συγκατοικούμε με το mickey mοuce και την παρέα του.Για τον Μίκυ έχω ακούσει καλά λόγια,αλλά για την παρέα του...Καθόλου κολακευτικά σχόλια...Το πιο συμπαθητικό ποντικάκι μετά τον Μίκυ είναι του υπολογιστή.Με τόσο σκουπίδι θα έρθουν και τα συμπαθέστατα έντομα νωρίτερα.Δεν λέω ονόματα.Μαύρου χρώματος.ΜΠΛΙΑΞ!!!!

Οι γάτες κάνουν πάρτυ στα στενά,πάνω στις κουζίνες τους...Ετσι λέω τους κάδους.

Εντάξει,δίκιο έχουν κι αυτοί οι άνθρωποι...Το πρόβλημα είναι,και που έχουν δίκιο,θα το βρούν;Ποιος το βρήκε σε αυτή τη χώρα;Δεν σημαίνει ότι επειδή είναι σωστά αυτά που λες ότι θα τα ακούσουν αυτοί που πρέπει και δεν θα ταλαιπωρήσεις τόσο κόσμο,για ένα τίποτα...Απ'τη μια τους υποστηρίζω,αλλά από την άλλη...Το μόνο ποντικάκι που συμπαθώ είπαμε είναι ο Μικυ και το άλλο,του υπολογιστή μου...Και οι γάτες μας είναι τόσο καλομαθημένες που θα τα πιάσουν φίλους αντί να τα κυνηγήσουν,αν τα δουν...

(συγχωρείστε μου την κακή ποιότητα φωτογραφίας,είναι από το κινητό και απόγευμα προς βράδυ)

Σε αντίθεση με τα χελιδόνια όμως,που έρχονται την Ανοιξη,αυτό φεύγει,απομακρύνεται...Πετάει ανάποδα,προς το δρόμο της επιστροφής.Αν  βέβαια μπορεί να θεωρήσει κάποιος όνειρο μια τέτοια θέση...

Θα εξηγήσω σε τι αναφέρομαι...

Νωρίτερα απόψε,μπήκα σε ένα site για την εκπαίδευση,πλήρες,με θέματα διάφορα,το οποίο  ανανεώνεται καθημερινά.Το παρακολουθώ κι εγώ λοιπόν σχεδόν κάθε μέρα.Ισως να έχω ξαναπει ότι σκέφτομαι να δώσω στο διαγωνισμό των εκπαιδευτικών.Μπορεί να είχα πει ότι ΘΑ δώσω.Το " θα" το έβαλα επίτηδες με κεφαλαία,γιατί πριν από καιρό το έλεγα και το εννοούσα ότι θα δώσω στο διαγωνισμό,για δεύτερη φορά.Είχα δώσει και πέρυσι τον Ιανουάριο.Αλλά η έκφραση θα δώσω, πέρασε σε σκέφτομαι να δώσω και από ο,τι φαίνεται θα περάσει σε δεν υπάρχει περίπτωση να δώσω.

Αυτά λοιπόν που διάβασα στο site,θα κάνανε και τον πιο ήρεμο άνθρωπο του κόσμου,να τσιρίξει...Φέτος λοιπόν,συνεχίζοντας την καθοδική τάση των προσλήψεων κοινωνιολόγων,θα πάρουν 20!!!!Πέρυσι πήραν 24,και πρόπερσι 53!!!!!!!!!!

Οχι απλά απ'το κακό στο χειρότερο...Μας κοροιδεύουν κανονικότατα και με το νόμο...

Έχοντας τελειώσει τη σχολή αυτή,μια από τις ελάχιστες δουλειές που μπορείς να κάνεις είναι να διοριστείς καθηγητής.Ετσι όπως το πάνε αυτοί...Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα...

Η πλάκα είναι ότι θα μου άρεσε να είμαι καθηγήτρια,σε κάποιο λύκειο στην επαρχία,δεν το βλέπω μόνο ως επαγγελματική αποκατάσταση αλλά και σαν κάτι το ενδιαφέρον.

Για ποιον λόγο  όμως να μπω στην ψυχοφθόρα διαδικασία του να δώσω και να ελπίζω στα τυφλά για κάτι που ξέρω ότι δεν πρόκειται;

Κάποιος που θέλει να κάνει όμως το δικηγόρο του διαβόλου θα μου κάνει τις εξής παρατηρήσεις:

α)εσύ δεν έδωσες πανελλήνιες και είχες δηλώσει αυτή τη σχολή;

απάντηση:Ναι,όλες κι όλες είχα δηλώσει 16 σχολές,όλες στην Αθήνα,μπήκα στην 8η επιλογή μου,με την πρώτη,διαφορετικά δεν είχα σκοπό να ξαναδώσω.

β)Δεν ήξερες,δεν ρώταγες,ότι αυτή η σχολή έχει πιθανότητα να βρεις δουλειά μετά ίση με το να βρεις πετρέλαιο στο κέντρο της Αθήνας αν σκάψεις;Μάλλον πιο πιθανό είναι να βρεις πετρέλαιο στο κέντρο της Αθήνας...

απάντηση:στα 18 σου όταν σου κάνουν πλύση εγκεφάλου ότι το να περάσεις στο πανεπιστήμιο είναι η μόνη λύση,δεν σου λένε και πολλά για την εναλλακτική λύση, του να μην περάσεις και να ασχοληθείς με κάτι πιο δημιουργικό.Επίσης δεν σε ενημερώνουν ποιες σχολές έχουν προοπτική,τουλάχιστον πριν 10 και βάλε χρόνια που έχω τελειώσει,έτσι ήταν.Επαγγελματικός προσανατολισμός=μηδέν,στο σχολείο τουλάχιστον.Και να σκεφτείτε ότι ΠΟΤΕ δεν είχα πίεση από τους γονείς μου να περάσω.Σε τίποτα δεν είχα ποτέ πίεση από τους γονείς μου.Σε αντίθεση με πολλούς άλλους που είχαν πόλεμο νεύρων μην τυχόν και δεν περάσουν και ντροπιάσουν το καλό τους όνομα στην κοινωνία(!).

γ)γιατί δεν κάνεις και φέτος μια προσπάθεια;Τις 20 θέσεις θα τις καταλάβουν 20 άτομα.Κάποιο από αυτά μπορεί να είσαι εσύ.Αν είσαι τυχερή;Δεν το ξέρεις.

απάντηση:Αν η γιαγιά μου είχε ρόδες,θα ήταν ποδήλατο.

Αλλά δεν  ήταν  μόνο αυτό το νούμερο(20) που με εξόργισε...Καλώς ή κακώς(για το νευρικό μου σύστημα)κοίταξα και τα αντίστοιχα νουμερα των υποψηφίων άλλων κλάδων που θα προσληφθουν.

Καμαρώστε:

Γαλλικής γλώσσας:200

Αγγλικής γλώσσας:260

Γερμανικής γλώσσας:330

φιλόλογοι:700

μαθηματικοί:475

οικιακής οικονομίας:40(!)

γυμναστές:60

θεολόγοι:70

οικονομολόγοι:70

Στην ίδια μοίρα,με τον μικρότερο αριθμό,εμείς με τους υποψηφίους νομικών-πολιτικών επιστημων.(20).

Τι να σχολιάσω;Τα αυτονόητα;Οτι όλοι αυτοί-εκτός των θεολόγων,έχουν και άλλες επιλόγες απασχόλησης(φροντιστήρια,ιδιαίτερα);Ή ότι σαν μάθημα η κοινωνιολογία θεωρείται υποδεέστερο της οικιάκης οικονομίας;Προς θεού,δεν έχω τίποτα με τα παιδιά που σπουδάσαν οικιακή οικονομία...Δεν το λέω υποτιμητικά...Αν είναι ποτέ δυνατόν.Αλλά σε τι είναι υποδεέστερη η κοινωνιολογία ας μου πει κάποιος...Αυτό με εξοργίζει.Οτι το πτυχίο μας θεωρείται για πέταμα.Μια κορνίζα στους ήδη γεμάτους τοίχους του σπιτιού μου.

Οσο και να θέλω να κρατήσω την ψυχραιμία μου,δύσκολο...Δεν έχω επαγγελματική προοπτική για τίποτα.Μια δουλειά πήγε να γίνει,κι αυτή ναυάγησε.Δεν ήταν μόνιμη.Αυτή που έχω αναφέρει σε προηγούμενα post,η μόνη δουλειά που έχω κάνει(εκτός ένα διάλλειμα 3 μηνών ως ταμίας σουπερ μαρκετ).Καταχώρηση σε Η/Υ.Για αυτό αγαπάω τόσο τον Η/Υ.Αν δεν ήξερα,τώρα μπορεί να έκανα ...καριέρα μουσικού,όχι σε μαγαζί,αλλά στο δρόμο,με κυπελάκι μπροστά μου,μαύρα γυαλιά και το ακκορντεόν μου...Τι νομίζετε,τσάμπα αγόρασα τότε,πριν 9 χρόνια το ακκορντεόν;Ήξερα τι έκανα.Για αυτό συμπίπτει χρονικά η αγορά του με την χρονιά που πήρα το πτυχίο.

Απ'την άλλη όμως,σκέφτομαι θετικά τη γελοία κατάσταση,και λέω ότι είχα την ευκαιρια, έστω και μες το σπίτι μου,να ζήσω φοιτητική ζωή,να γνωρίσω νέους ανθρώπους,να κάνω μάθημα σε μεγάλες αίθουσες-αμφιθέατρα που μέχρι τότε είχα δει μόνο στην τηλεόραση,να έχω κάποιους καθηγητές που τιμούσαν τη θέση που είχαν,με τη σοβαρότητα,το ήθος και την ανθρωπιά τους.Θυμάμαι 2-3 καθηγητές που νιώθω τυχερή που είχα την τιμή να παρακολουθήσω μαθήματα τους...Επίσης δεν θα είχα σήμερα τις 2 φίλες μου,την Γιώτα στο Παγκράτι,να πηγαίνω να παίζω με τα πιτσιρίκια της,έχει δυο γιους,ούτε την Βάλια,στη Ζάκυνθο-στη Λευκάδα πλεον,που διδάσκει,πέρασε με τον προπέρσινο διαγωνισμό.Σήμερα είχα νέα της,να είναι καλά η κοπέλα...Θυμάται πάντα η μια την άλλη παρά την απόσταση.Πολλές εμπειρίες δεν θα είχα ζήσει...Ούτε θα είχα την αυτοπειθαρχία,ψυχραιμία,και αυτοκυριαρχία που απαιτείται για να βγάλεις ύλη 500-600 σελίδων σε 5 μέρες,όταν έδινες το μάθημα Παρασκευή,και η ανακοίνωση για το που και πότε θα έπαιρνες το βιβλίο έβγαινε μια εβδομάδα νωρίτερα και το έπαιρνες τελικά Δευτέρα.Επρεπε να έχεις ατσάλινα νεύρα και να φτύσεις αίμα για να προλάβεις.Κι όμως τα κατάφερνες στο τέλος.

Όμως η ουσία παραμένει η ίδια.Δεν πρόκειται να δώσω(αν και το σκέφτομαι,από την άποψη ότι είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα).Δεν ξέρω τι θα κάνω επαγγελματικά.Το μέλλον δεν είναι απλά χλωμό,είναι και αόρατο...Μηδέν...Τίποτα...Ομίχλη...Ιδιαίτερα για τις γυναίκες υπάρχει στον ιδιωτικό τομέα τρομερός ρατσισμός...Όταν περάσεις τα 30,στα μάτια του εργοδότη είσαι:κάποια που κι αν δεν έχει παντρευτεί,θα παντρευτεί σύντομα,θα κάνει παιδιά,θα έχει απαιτήσεις για περισσότερα χρήματα και επιδόματα,θα λείπει συνέχεια,ασε που με μια μικρότερη μπορείς να την εκμεταλευτείς,τι απαιτήσεις να έχει μια 22 χρονών που μόλις πήρε πτυχίο,ενώ η τριαντάρα,απειλή...

Αλλά σιγά μην με ρίξουν όλα αυτά...Δεν χαμπαριάζω.Εχω μάθει να επιβιώνω.Δεν κάνω τη χάρη σε κάνεναν να λυγίσω και να του δώσω τη χαρά να λέει ότι με νίκησε...Με τίποτα!!Κάτι θα βρω κι εγώ να κάνω.Τι μου λείπει;Ξέρω τον εαυτό μου και τις δυνάμεις μου.Τα πάντα μπορώ να καταφέρω.

Υπάρχει μια περίπτωση να συνεχιστεί η ηχοληψία,τα μαθήματα που πηγαίνω και του χρόνου.Σήμερα μας το είπε ο δάσκαλος και χάρηκα.Αν συνεχιστεί θα στήσουμε εμεις,από την αρχή ένα πλήρες εξοπλισμένο στούντιο,από την πρώτη βίδα,που λέει ο λόγος.Θα στήσουμε τα πάντα.Χώρος υπάρχει ήδη,θα επέμβουμε εμείς.Με σωστές συνδέσεις καλωδίων,βυσμάτων και μηχανημάτων,εννοείται,με κολλήσεις καλωδίων αν χρειαστεί.Τα πάντα.Μακαρι να γίνει τελικά.Θα μου πείτε,είναι δουλειά για γυναίκα αυτή;Εσύ είσαι για το ραδιόφωνο, μου λέει ο δάσκαλος.Ο ένας συμμαθητής δουλεύει ήδη στο ραδιόφωνο στη Χαλκίδα.Εγώ δεν θα σηκώνω μηχανήματα,είναι όλα ασήκωτα,αλλά θα κάνω όλα τα υπόλοιπα.Είναι κι αυτό μια ελπίδα μήπως και στεριώσω σε κάποια δουλειά.Δύσκολη μεν,ενδιαφέρουσα δε.

Ισως και να πάω στη Νάξο γρηγορότερα...Να μου πεις εκει τι δουλειά θα κάνω;Γιατί στην Αθήνα των εκατοντάδων ευκαιριών(υποτίθεται)κάνω κάτι καλύτερο από το να περιμένω το τηλέφωνο να χτυπήσει,να πάρει η γυναίκα για τη δουλειά,που κι αυτή είναι για λίγους μήνες;'Η που μόνο στο μανάβικο και το χασάπικο της γειτονιάς μου δεν έχω στείλει βιογραφικό,οπουδήποτε αλλού στην Αθήνα,έχω στείλει,στο τέλος θα με χαιρετάνε όπου περνάω,θα με ξέρουν παντού. 

Καμιά φορά ακούω παιδιά από επαρχία,να λένε εσεις στην Αθήνα έχετε ό,τι θέλετε στα πόδια σας,στα 5 βήματα καφετέριες,θέατρα,σινεμά,εμείς τίποτα...Καλά,περιττό να πω έχω δυο επιθυμίες όταν το ακούω αυτό:

α)να χτυπιέμαι στο πάτωμα απ'το γέλιο

β)να τους σκυλοβρίσω.

Και οι δυο επιθυμίες έχουν κοινή αφετηρία το γεγονός ότι παρά το ότι τα έχουμε όλα σε απόσταση αναπνοής,μόνο απ'εξω περνάμε,κι αυτό γιατί δεν έχουμε ούτε το χρόνο,ούτε το χρήμα,ούτε την παρέα να πάμε.Οι περισσότεροι δεν έχουν τα δυο πρώτα.Εγώ κυρίως το 3ο.Για να βρεις παρέα να σε ακολουθήσει σε συναυλία,και θέατρο,είναι το ίδιο πιθανό με το να σκάσει ένα πορτοφόλι ουρανοκατέβατο στο κεφάλι σου με εκατομύρια και να ακούσεις:εγώ στο έστειλα. Ο ΥΨΙΣΤΟΣ. Πέρα από πλάκα,λαχταράει η ψυχή μου μια συναυλία,μια παράσταση,και δεν ακολουθεί κανένας...Τραγική κατάσταση.Ετσι λοιπόν αγκαλιάζω την οθόνη του Η/Υ,αφού μόνο μ'αυτή επικοινωνώ πλέον...

Αυτά λοιπόν τα ωραία...

Θα τελειώσω με 4 στίχους:

...μην γκρινιάζεις που δεν σου 'ρθε η ζαριά

τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα

το λεει κι ενα τραγουδι που μας μάθαιναν παλιά

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ...

Γιατί όσοι τζογάρουν στο όνειρο τους,ρισκάρουν να σπάσουν τα μούτρα τους,αλλά βαδίζουν με οδηγό την ελπίδα,την τιμιότητα,και το μυαλό ανοιχτό σε νέες ιδέες,χωρίς να χάνουν τις δικές τους ιδέες και αξίες,δεν μπορεί ποτέ αυτοί οι άνθρωποι να είναι οι  χαμένοι στη ζωή...Οσο κι αν προσπαθουν όσοι είναι στην απέναντι όχθη(με τα λεφτά,την απατεωνιά,το ψέμα, και την ψευδαίσθηση του νικητή)να τους πέισουν ότι έχουν χάσει...

Ένας χρόνος σήμερα χωρίς τον πολυαγαπημένο μου παππού Κώστα...

Είπα να γράψω κάτι για εκείνον...Αν το ήξερε,θα κοίταζε με απορία...Του έκανε εντύπωση η τεχνολογία,τα κινητά και οι υπολογιστές,η τεράστια δυνατότητα τους.

Ένας άγιος άνθρωπος...Μόνο το καλό είχε στο μυαλό του,ποτέ δεν είπε κακό για άνθρωπο.Παντρεύτηκε μια γυναίκα που είχε μείνει μόνη και είχε ήδη δυο παιδιά από προηγούμενο γάμο και τα μεγάλωσε σαν δικά του και καλύτερα...Τα τέσσερα εγγόνια του...Μας λάτρευε...Πόσες ιστορίες θυμάμαι που λέγανε με τον πατέρα μου που τον διάβαζε για το σχολείο όταν ήταν μικρός...Αστείες ιστορίες.Ασχετος ο πατέρας μου από μαθήματα.Ο παππούς μου είχε πάει και γυμνάσιο κάτι που για εκείνη την εποχή ήταν σπάνιο,δεδομένου ότι είχε γεννηθεί το 1922.Ηξερε βυζαντινή μουσική και έψελνε τις Κυριακές,πότε στον Αγιο Ιωάννη στο Κουκάκι,πότε στην Αγια Φωτεινή στη Νέα Σμύρνη,που μένανε με τη γιαγιά μου,μάλιστα στο γάμο του ξαδελφού μου το 1999,εκείνος έψαλλε.Η οικογένεια του παππού μου ήταν αξιοσέβαστη στην Τρίπολη,ο πατέρας του ήταν καθηγητής,τα αδέλφια του όλοι μορφωμένοι.

Εχω πολλές όμορφες στιγμές να θυμάμαι...Πριν από πολλά χρόνια,πριν δοθεί το σπίτι για να γίνει πολυκατοικία,μένανε με τη γιαγιά μου σε ένα καλυβάκι προσφυγικό,που είχαν πάρει οι γονείς της γιαγιάς μου όταν είχαν έρθει στην Ελλάδα από την Αρμενία,η γιαγιά μου στην Ελλάδα είχε γεννηθεί το 1927.Τώρα δεν ζει ούτε η γιαγιά μου,από το 2004.Το καλυβάκι αυτό,τότε γέλαγα γιατί ήταν παράγκα,πολλές φορές έσταζε με τη βροχή,ήταν  πάνω από 80 χρονών σπίτι,αφού στην αρχή δεν είχε μέσα τουαλέτα(!) αλλά τώρα που το φέρνω στη μνήμη μου,ήταν πολύ ωραίο γιατί είχε μια τεράστια αυλή με μια συκιά,κάθε Αυγουστο τρελαινόμασταν να τρώμε σύκα.Μπροστά και πίσω αυλή,στη μπροστινή τα καλοκαίρια καθόμασταν και τρώγαμε παγωτό.Ο καημένος ο παππούς είχε ζάχαρο αλλά πήγαινε και έπαιρνε παγωτά για όλους μας...Ποτέ του δεν ζήλεψε να φάει έστω και μια κουταλιά...Γιατί ήξερε ότι ο πατέρας του είχε τυφλωθεί από το ζάχαρο...Δεν έχω γνωρίσει κανέναν με τόση αυτοπειθαρχία...Αν κάτι απαγορευόταν να το φάει,δεν το άγγιζε.Όλο χόρτα έτρωγε και ψητά.Και ήταν και 1.80 ύψος,πιο ψηλός κι από τον πατέρα μου...

Θυμάμαι τον παππού μου πόσο γέλαγε όταν τρώγαμε όλοι μαζί και με πείραζε φάε Αυγή τζατζίκι,τυροκαυτερή,σκορδαλιά και άλλα τέτοια που δεν αντέχω να τα έχω ούτε δίπλα μου στο τραπέζι,πόσο μάλλον να τα φάω,και εγώ απαντούσα μπλιάξ,μπλιάξ!Γέλιο που έκανε ο παππούς!Με εμένα γέλαγε πολύ γενικά,γιατί έκανα όπως πάντα τον κλόουν,και με τον πατέρα μου γέλαγε πολύ,αλλά,εντάξει,με τον πατέρα μου γελάνε όλοι,ήσυχία δεν έχει,όλο αστεία.

Τι ωραίες επόχες...Τότε η Νέα Σμύρνη ήταν ακόμα γειτονιά...Καθόμασταν στην αυλή και δεν προλαβαίναμε να χαιρετήσουμε γνωστούς που περνάγαν στο δρόμο.Τώρα οι περισσότεροι έχουν πεθάνει και η ίδια γειτονιά είναι τόσο ξένη και μίζερη,γεμάτη πολυκατοικίες βαρβάρων που φωνάζουν όλες τις ώρες...Δυο τρεις γνωστοί του πατέρα μου έχουν μείνει και ο παιδικός του φίλος ο Γιώργος,που μεγαλώσαν από μωρά μαζί,καλύτερα κι από αδέλφια,γνωρίζονται 50 χρόνια και βάλε.

Λίγους μήνες πριν φύγει ο παππούς μου ήταν στο Λαικό για καιρό,στην εντατική.Μας κοίταζε με ένα βλέμμα...Σαν να σκεφτόταν ότι την επόμενη μέρα δεν θα μας ξαναδει.Κι όμως βγήκε και πήγε σπίτι.Αλλά η καρδιά ήταν αδύναμη,πάθαινε μικρά εμφράγματα.Ενα από αυτά τον έκανε Κυριακή πρωί,18/3/2007 να καλέσει μόνος του το ασθενοφόρο να τον πάει στο Ασκληπιείο Βούλας,για να μην μας ανησυχήσει.Εδωσε στο γιατρό την ατζέντα να μας τηλεφωνήσει από το νοσοκομείο.Ο γιατρός βρήκε ένα τηλέφωνο που έλεγε Ντίνος-εγγονός,και τηλεφώνησε στον ξαδελφό μου.Μέχρι να φτάσει όμως στη Βούλα από τη Νέα Σμύρνη,δεν τον πρόλαβε,του τηλεφώνησε ο γιατρός να του πει τα δυσάρεστα...

Εφυγε διακριτικά...Για να μην μας κουράσει...

Η μητέρα μου αμφιβάλλω αν θα κλάψει για τον δικό της πατέρα όσο έκλαψε για τον παππού μου...Καλά,για τον πατέρα μου,δεν συζητώ...Εκανε καιρό να συνέλθει...

Ακόμα και τώρα μου λείπει πολύ ο παππούς μου...

Ξέρω ότι θα ξεκλείδωσε τον παράδεισο και θα μπήκε,πιθανόν να μην βρήκε κανέναν άλλο εκεί...Λένε ότι οι πιο καλοί άνθρωποι φεύγουν Κυριακή...Οπως κι ο παππούς μου...

Μόλις πριν λίγο διάβαζα σε ένα περιοδικό που έφερε η μητέρα μου απ'τη δουλειά της,ένα άρθρο με τίτλο:που πας πεζός στην Αθήνα;

Πραγματικά ταυτίστηκα με αυτά που έλεγε η δημοσιογράφος που επιμελήθηκε το θέμα...Έχω τόσο πολύ θυμό για το συγκεκριμένο θέμα που αν αρχίσω...Θα καταπιώ κόσμο...Πολύ θυμό...Γιατί μου στερούν την αγαπημένη μου ασχολία...Λατρεύω το περπάτημα,και ιδιαίτερα όταν είμαι στεναχωρημένη.Όταν δούλευα στο Λυκαβηττό,πριν 5 χρόνια,έφευγα από εκεί,μετά από 12 ώρες δουλειάς,και πήγαινα Ανω Κυψέλη με τα πόδια.

Το να είσαι πεζός στην Αθήνα έχει καταντήσει σύντομο ανέκδοτο.Μόνο που κανένας δεν γελάει...Πως να γελάσεις;Που ανα πάσα στιγμή κινδυνεύεις;Από τις λακούβες στα πεζοδρόμια από τα έργα.Από σπασμένες πλάκες.Από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια που σε αναγκάζουν να βγεις στο δρόμο.(Κάποια στιγμή θα φωτογραφήσω το κομμάτι στη Βουλιαγμένης που πάω τις Τετάρτες για μάθημα.Εκεί δεν υπάρχει ούτε σαν λέξη το πεζοδρόμιο.Ούτε χιλιοστό.Στο δρόμο βγαίνω τελείως και περιμένω πότε θα κόψει το επόμενο φανάρι τα αυτοκίνητα για να περάσω,άσε που περνάνε και άκρη άκρη και τα λεωφορεία).Από τα μηχανάκια που γκαζώνουν πάνω σε πεζοδρόμια και πεζόδρομους και σου κάνουν και παρατήρηση οι μάγκες να πας στην άκρη...Ανέκδοτο κι αυτό...Ξανά από τα μηχανάκια που περνάνε ξυστά από τα λεωφορεία στη στάση την ώρα που κάνουν στάση και κατεβαίνει κόσμος.Από τα φανάρια πεζών που διαρκούν δευτερόλεπτα και όταν ανάψει πράσινο τα αυτοκίνητα ξεκινάνε και δεν τους ενδιαφέρει αν κάποιος πεζός έχει μείνει στη μέση του δρόμου.Το φανάρι στο Σύνταγμα,όπως σωστά επισημαίνει και η αρθρογράφος,έχει το ρεκόρ,διαρκεί μόλις 10 δευτερόλεπτα για τους πεζούς...Και εντάξει πες,εμείς είμαστε νέοι θα τρέξουμε...Ενας παππούς ή ένα άτομο με κινητικά προβλήματα;Πως θα τρέξει;Γελοίο θέμα,τι να πεις;

Μέσα σε πλαισιάκια στο άρθρο υπάρχουν τα εξής:Πεζοφάναρα για σπριντερ,πεζοφάναρα για ατρόμητους,φανάρια του τρόμου. Υπάρχουν και κάποια στοιχεία,στατιστικά.Κακοί αριθμοί...Η πεζο-μάχη των αριθμών...Συνολικά 66.831 παρασύρσεις πεζών,από το 1990 ως το 2005,σε όλη την χώρα.Το 2007 121 πεζοί έχασαν τη ζωή τους,106 το 2006,117 το 2005. Ανοδική πορεία.Ολες τις αρνητικές πρωτιές έχουμε σαν χώρα...Στους πίνακες με τα θετικά είμαστε τελευταία θέση ή στις 3 τελευταίες,και στους πίνακες με τα αρνητικά πάντα πρώτοι...Ο Έλληνας έχει το κόμπλεξ της πρωτιάς.Δεν δέχεται 2η θέση.Κάποιοι μπορεί να χαίρονται που είμαστε πρώτοι κι ας είναι αρνητικά όλα αυτά.Αρκεί που είμαστε πρώτοι.Δεν ξέρει ο Ελληνας να χάνει...Αλλο μεγάλο θέμα.Κι αυτό θέλει ένα post μόνο του.

Τραγικοί αριθμοί...

Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις πεζών που τους ελκύει ο κίνδυνος...Περνάνε με κόκκινο,χώνονται μες τα αυτοκίνητα,περνάνε λίγα μέτρα πιο πέρα από το φανάρι όσο είναι πράσινο για τα αυτοκίνητα,σε λεωφόρους...Εκεί είναι σαν να λές,Αν είσαι μάγκας πάρε με...Στο χάρο,φυσικά.Εδώ κινδυνεύεις χωρίς να κάνεις τίποτα επικίνδυνο,αν πας και γυρεύοντας...Αστα να πάνε...

Διάβασα επίσης και κάτι άλλο που ομολογώ δεν το είχα σκεφτεί...Μιλάει ένας τυφλός και λέει Για να κάνω μια διαδρομή με τα πόδια,πρέπει να την  γνωρίζω,να την έχω ξανακάνει.Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι αν αύριο γίνουν έργα και αλλάξει το πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου,θα χρειαστεί να υποβληθώ σε νεα εκπαίδευση και να τροποποιήσω την κίνηση μου στον συγκεκριμένο δρόμο.

Δεν είχα ποτέ σκεφτεί ότι ακόμα και η παραμικρή αλλαγή για αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να είναι μεγάλος κίνδυνος...Πάντα τους θαύμαζα που καταφέρνουν και κινούνται σε τόσο δύσκολες συνθήκες στο κέντρο...

Ενα άλλο εκνευριστικό πράγμα είναι τα φανάρια που ανάβουν ταυτόχρονα για πεζούς και αυτοκίνητα.Καλά,μην ρωτήσει κανένας ποιος έχει προτεραιότητα και ποιος τελικά περνάει...Πόσες φορές με έχουν αφήσει μες τη μέση του δρόμου κάτι μάγκες...Από θαύμα γλίτωσα και επειδή η τύχη μου δούλευε υπερωρία...

Για τα παρκαρισμένα τι να πρωτοπώ;Αυτά θέλουν ένα post από μόνα τους,για να πεις όλα τα απίθανα σημεία που μπορεί να τα βρεις.Μου λένε καμιά φορά παιδιά που δεν μένουν στο Γαλάτσι:Αυτό το λεωφορείο σας το 608 περνάει το ένα πίσω απ'τ'άλλο. Ναι,αλλά αφήνουν μισή τη φράση τους.Γιατί γίνεται αυτό;Κάθε μέρα στη γωνία Φωκίωνος και Δροσοπούλου κάποιος ηλίθιος θα έχει παρκάρει.Αντε να στρίψει 18 μέτρα θηρίο.Επόμενο είναι όση ώρα περιμένουν το γερανό να πάρει το αμάξι του ελληνάρα μάγκα,να έχει έρθει και το δεύτερο λεωφορείο...Ασε που το 608 δεν το παίρνω να μου δίνουν εκατομύρια...Πρώτα πρώτα προς κέντρο κάνει πάνω από μια ώρα γιατί πήζει όλη η Πατησίων.Επίσης αν βρεις θέση,μάλλον είναι η τυχερή σου μέρα,πάρε και κανένα λαχείο.Στο γυρισμό,εκτός ότι γεμίζει από Ζωγράφου με όρθιους,κάνουν έργα στη Γαλατσίου και για να φτάσεις...Οδύσσεια...Σε πιάνει η μέση από την ορθοστασία.Εδώ κολλάει το γίναν αδιάβατοι οι δρόμοι...Η Γαλατσίου είναι σαν το γεφύρι της Αρτας,ολημερίς την χτίζουνε,το βράδυ γκρεμίζεται... Το πόσο λατρεύω την περιοχή που μένω,δεν λέγεται!Θα το έχετε καταλάβει!Αδυσώπητο μίσος.Μόλις πάω στη στάση με πιάνει βήχας από το καυσαέριο...

Θα τελειώσω με κάτι που μου ήρθε τώρα...

Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Ομόνοια

να εύχεσαι να υπάρχουν πεζοδρόμια

και στις διαβάσεις των πεζών

να μην υπάρχουν αυτοκίνητα χαζών.

Ουφ...Τα είπα και ξαλάφρωσα...

Όχι ότι θα αλλάξει και κάτι...Κάθε μέρα και χειρότερα...

Προτείνω την κατάργηση των επικίνδυνων σπόρ...Που να τρέχουν τώρα τα παιδιά σε λίμνες και ποτάμια...Τόσο κόπο και έξοδα...

Πεζός στην Αθήνα:Το πιο επικίνδυνο extreme sport...

Πως να μην έχω αυπνία που ξεράθηκα στον ύπνο 6-8 το απόγευμα;Ξεράθηκα στην κυριολεξία...Τόσο βαρύς ύπνος.Μάλλον επειδή είμαι κρυωμένη εδώ και μέρες και αναπνέω δύσκολα.Μπουκωμένη και βραχνιασμένη.Μιλάω σαν νταλικέρης.Περιορίζω τις μετακινήσεις όσο μπορώ,και κάνω βουτιά στο τσαι.Οσο μπορώ περιορίζω τις μετακινήσεις,γιατί μπορείς να μην πας σε live,Σάββατο βράδυ,με καλή παρέα,κάπου που ξέρεις ότι θα περάσεις ωραία;Δεν γίνεται.Σε τέτοιες περιπτώσεις θα αναστηθώ αν χρειαστει για να πάω!Οπως κι έγινε.Και ήταν πολύ όμορφα.

Μάλλον πρέπει να με πιάνει και αλλεργία από κάτι,αλλά δεν μπορώ να εντοπίσω.Με πιάνει αλλεργία που μένω στην Αθήνα,με τόσο νέφος,τόσο κόσμο,τόσο σκουπίδι στους δρόμους,καθημερινό χάος από πορείες...Εχω ένα σωρό δουλειές στο κέντρο και δεν μπορώ να κατέβω να τις κάνω.Πρέπει να πληροφορηθώ τι πορείες και τι απεργίες υπάρχουν,αν έχει συγκοινωνίες,αν θα κλείσει το κέντρο...Δεν είναι απλή υπόθεση να κατέβεις στο κέντρο...Η πλάκα είναι ότι η Τετάρτη είναι πάντα στο πρόγραμμα των απεργιακών κινητοποιήσεων,η μέρα που αναγκαστικά κατεβαίνω κέντρο για να πάω μάθημα.Κάθε εβδομάδα είμαι σε επιφυλακή να μάθω αν την Τετάρτη θα κινούνται λεωφορεία.Εστω τρολει.Μέχρι Κυψέλη φτάνω με τα πόδια,μετά μπορώ να φτάσω Σύνταγμα.Αν φτάσω Σύνταγμα και με τα πόδια πάω ή με τραμ,αν έχει.

Απολαμβάνω προς το παρόν την ελευθερία μου,που δεν χρειάζεται να κατεβαίνω κέντρο...Όταν αρχίσω δουλειά,θα είμαι αναγκασμένη...Αν αρχίσω γιατί όπως πάμε...Πάνω που είχα χαρεί ότι θα δουλεύω...Αρχισε και η αφραγκία.Κι όσο δεν χωνεύω να μιλάω για λεφτά.Τρισκατάρατα είναι για μένα.Μισητά.

Μέσα σε όλα,είναι καιρός να αρχίσω και διάβασμα για ΑΣΕΠ,καθηγητές.Να μου πεις,τον Νοέμβρη ή Δεκέμβρη ίσως και Γενάρη,θα γίνει.Αλλά των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.Και στον προηγούμενο είχα διαβάσει 6-7 μήνες πριν,είχα προετοιμαστει  καλά,άσχετα που δεν πέρασα.Πως να περάσω;Με 24 άτομα που πέρασαν στα 424 που έδωσαν;Οι περισσότεροι που περάσαν είχαν και μόρια από μεταπτυχιακά,είχαν εμπειρία,είχαν οικογένειες,άσε που είχαν πάρει πτυχίο χρονιές που εγώ ακόμα πήγαινα σχολείο,ένας που θυμάμαι είχε πάρει το 1988,ακόμα δημοτικό πήγαινα...Ψύλλους στα άχυρα ψάχνω...Αν περάσω ποτέ...Οι κοινωνιολόγοι είναι ο μόνος κλάδος που εχει καθοδική τάση ως προς τα άτομα που παίρνουν.Το 2005 νομίζω,είχαν πάρει 53,το 2007-24,να δουμε φέτος.Δεν πιστεύω πάνω από 20.Και δεν πρόλαβα να πιάσω Το Θεο μπάρμπα!!!Μόνο έτσι είχα πιθανότητες.Και το σπαστικό είναι ότι έγραψα πολύ καλά,ΜΟ 70,με βάση το 50,είχα καλους βαθμούς σε όλα...

Αυτές τις μέρες που είχα περιορίσει τις μετακινήσεις,τουλάχιστον έκανα επανάληψη ηχοληψία.Μήπως και μπω λίγο στο νόημα.Γκρινιάζει και ο δάσκαλος.Εγώ φταίω που είναι Κινέζικα;Με εκδικείται η φυσική της Β'λυκείου για την τότε ασχετοσύνη μου...Δεν φαντάστηκα ότι θα έβρισκα δυσκολία,λέω πόση δυσκολία να βρω αφού δεν είμαι άσχετη από μουσική,και τα όργανα μου τα ξέρω,και την θεωρία και την αρμονία μου την ξέρω,και τις νότες μου τις ξέρω,πόσο να με δυσκολέψουν 30-40 κουμπάκια;Ελα μου ντε που δεν είναι καθόλου έτσι...Τα 30-40 κουμπάκια είναι 130-140 στην πραγματικότητα,και έχουν όλα ονομασίες,και έχουν όλα διαφορετικές λειτουργίες.Χώρια τα μηχανήματα,τα καλώδια,τα βίσματα,τα ηχεία,τα μικρόφωνα.Είπαμε,η φυσική Β'λυκείου μου κλείνει το μάτι...Ας πρόσεχες να ήσουνα καλή μαθήτρια τότε...Λέει.Τι να κάνω;Το μόνο μάθημα που ήμουνα άσχετη και το μόνο που μου χρησίμευσε...Σε όλα τα άλλα είχα από 16-17 και πάνω,18 έβγαζα ΜΟ,Α και Β λυκείου.Στην Γ βαρέθηκα,και κοίταζα συνέχεια απ'εξω απ'το παράθυρο.Βάζουν ονειροπαρμένο άνθρωπο δίπλα στο παράθυρο;Σαν να βάζεις γάτα δίπλα στα ψάρια.Δεν θα τα φάει;

Επίσης είχα και διάφορες επισκέψεις μες την εβδομάδα.Μια φίλη μου που είχα να δω μήνες.Ο ξάδελφος μου με τη γυναίκα του.Αλλη μια φίλη μου,που γνώρισα σχετικά πρόσφατα,και με διαφώτισε,μεταξύ άλλων,και σε θέματα υπολογιστή.Την παρακολουθούσα,σε 2 λεπτά είχε κάνει κάτι που εμένα μου παίρνει 2 ώρες...Οι νεες γενιές είναι πολύ εξοικειωμένες με τους υπολογιστές,από μικρά παιδιά.Εγώ έφτασα 24 χρονών να πιάσω πληκτρολόγιο Η/Υ.Βέβαια από τότε έχω κάνει μεγάλα βήματα βελτίωσης,επειδή μου αρέσει και το ψάχνω,και είμαι γενικά ανήσυχη και άνθρωπος που αγαπώ τη γνώση.Αλλά η μικρούλα φίλη μου,στα 21,είναι αυθεντία...Εγώ στα 21,στην Πάντειο,δεν ήξερα να κάνω ούτε τη δήλωση μαθημάτων...Από τότε έχω κάνει άλματα προόδου όμως.

Χαίρομαι,γιατί υπάρχει ένα ενδεχόμενο να πάω τον άλλο μήνα εκδρομή Θεσσαλονίκη,διήμερη,να ξεκινήσουμε παρέα από εδώ,με πουλμανάκι,μαζί με τα δυο παιδιά,να πάμε να τους δούμε σε live που θα κάνουν εκεί.Κάποια στιγμή θα σας μιλήσω για τον Γιώργο και τον Αλέξανδρο.Φίλοι μου εδώ και 6 χρόνια,μουσικοί,ταλεντάρες και απίστευτα παιδιά...Αυτοί θα είναι ένα post από μόνοι τους,όταν θα πάμε Θεσσαλονίκη και γυρίσουμε.Να σας πω πώς τους γνώρισα και πόσα έχω κερδίσει  σαν άνθρωπος που έχω φίλους δυο τέτοιους ανθρώπους...Πατάνε γερά στη γη και νιώθω τυχερή που με τιμούν με τη φιλία τους...Ελπίζω να μην ναυαγήσει το όλο σχέδιο.Αν και όλα τα παιδιά έχουν ξετρελαθεί και θέλουν με 1000.Αν τους καταφέρω και κάποια στιγμή για συνέντευξη,να την αναλάβω εγώ,το σκέφτομαι πολύ καιρό,αν τελικά πάμε και είμαστε εκεί τόσες μέρες θα ρίξω την ιδέα.Ο Αλέξης δεν μου χαλάει χατήρι εκ των πραγμάτων!Μεγάλη αδυναμία!Τον άλλο μήνα λεπτομέρειες.Secret concert,σαν το mad,το παίζω κι εγώ!!!It's a secret!!Δεν λέω άλλα.

Τώρα λοιπόν προσπαθώ να περάσει λίγο η ώρα μήπως και κλείσει το μάτι.Βαριέμαι.Διαβάζω,γράφω,κατεβάζω τραγούδια,και ξανα απ'την αρχή.Τι να κάνεις,δεν μπορώ να κάνω και φασαρία να ενοχλώ τους γείτονες.Εντάξει,ενοχλητικοί είναι,αλλά δεν πέφτω και στο επίπεδο τους να κάνω αυτά που κάνουν εκείνοι και τους κατηγορώ...Ησυχία δεν βρίσκουμε σ'αυτό το σπίτι.Η καλύτερη μου είναι ο Αυγουστος που λείπουν όλοι.Αρχοντας στη γειτονιά!Για αυτό πάω Ιούλιο διακοπές,τον Αυγουστο όπου και να πας,ο ένας πάνω στον άλλο,εγώ ησυχία θέλω στις διακοπές,βόλτα,μπανάκι,εξερευνηση,και να βγάζω εκατοντάδες φωτογραφίες.Αν είναι να πάω σε ένα μέρος που θα είναι σαν ...Αθήνα,από άποψη πολυκοσμίας,θα κάθεσαι στην ταβέρνα και θα σε σερβίρουν σε 2 ώρες,θα ψάχνεις μέρος στην παραλία να στρώσεις την πετσέτα σου,θα ψάχνεις στη θάλασσα μέρος να κάνεις τη βουτιά σου,θα έρχονται μες τη μούρη σου με ρακέτες και όλα αυτά τα εκνευριστικά,δεν κάθομαι τότε και στο σπίτι στην ησυχία μου;Οι διακοπές του τρόμου...Πέρυσι στη Νάξο πήγα αρχές Ιουλίου και είχε πολύ κόσμο.Ηταν να κάτσω 10 μέρες.Στην βδομάδα πάνω έφυγα,δεν άντεξα.Ειχα εκνευριστεί.Για όλα αυτά που λέω.Ουτε μαγαζί δεν έβρισκα το απόγευμα να φάω ένα παγωτό,που λέει ο λόγος.Ακόμα και στο χέρι να το έπαιρνες,δεν ήταν σίγουρο ότι θα έβρισκες παγκάκι.Ασε τα εκατομμύρια πιτσιρίκια που ουρλιάζαν όλη μέρα.Μου αρέσουν τα παιδάκια,τα λατρεύω,αλλά όχι αυτά που συμπεριφέρονται σαν να βγήκαν μόλις από κλουβί που ήταν δεμένα χειροπόδαρα.Δεν φταίνε αυτά βέβαια αν οι γονείς τους δεν ξέρουν τι σημαίνει σωστή διαπαιδαγώγηση.Το παιδί πρέπει να μάθει από μικρό να έχει υπομονή.Δεν είναι ωραίο να τους κάνουν όλα τα χατήρια μόλις θα πουνε κάτι να στέκονται σούζα οι γονείς.Από μικρά πρέπει να μάθουν ότι στη ζωή δεν θα τα έχουν όλα έτοιμα.Μεγαλώνουν και δεν μπορούν να σταθούν στην κοινωνία και δεν παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους γιατί μια ζωή τα έχουν σε γυάλα οι γονείς...Τα θέλουν όλα έτοιμα μετα,χωρίς κόπο,και γρήγορα...Λάθος αντιμετώπιση της ζωής...Από παιδί μαθαίνεις...Αν μεγαλώσεις είναι αργά...Τότε έχεις μάθει πως όλα είναι δεδομένα.Δεν είναι όμως...Αν δεν κοπιάσεις,δεν θα απολαυσεις τίποτα...Επίσης,ο,τι δεν πάρεις μοναχός,κανείς δεν θα 'ρθει να στο δώσει. Τα τραγούδια είναι σοφά όπως πάντα.

Αυτά από μένα.Γράφω τόση ώρα αλλά δεν νύσταξα.Για να δούμε.Περνάει η ώρα...

Η φωτογραφία δική μου.Αυτό σημαίνει άνθρωπος που φωτογραφίζει ακόμα και το χορταράκι κάτω.Ανοιξιάτικη Καθαρά Δευτέρα,σε παρκάκι στα Βόρεια Προάστια,που ναι μεν δεν συμπαθώ,αλλά οφείλω να αναγνωρίσω ότι έχουν πράσινο ακόμα...

Μετά το ηλιοβασίλεμα,έρχεται η ανατολή...Έρχεται μια νέα μέρα...Ένα νέο πρωινό.Ηταν ποτέ δυνατόν να έχω τέτοιο όνομα-Αυγή όσοι δεν με ξέρετε-και να μην είμαι αισιόδοξη;Από τους πιο αισιόδοξους ανθρώπους,μάλιστα μερικές φορές μαλώνω τη μητέρα μου αν πει ότι φοβάται κάτι πως δεν θα πάει καλά και της λέω εσύ θα λες ότι θα πάει καλά και θα πάει. Παρά τα όσα συμβαίνουν γύρω,το γενικό μπάχαλο,τις απεργίες,τα σκουπίδια στους δρόμους,και όλα αυτά τα ...ωραία,πάλι ξέρω ότι θα τα καταφέρουμε.Αντέχουμε τόσα σ'αυτή την πόλη...

Βέβαια,αυτά όλα δεν σημαίνουν ότι θα μείνω εδώ για πάντα...Το για πάντα είναι απλά μια έκφραση.Καλά-καλά δεν ξέρω την επόμενη μέρα πού θα είμαι,θα ξέρω σε 10-20 χρόνια;Δεν μπορώ να βάζω χρονοδιαγράμματα.Το μόνο που θέλω είναι να έχω υγεία,εγώ και τα αγαπημένα μου πρόσωπα,και κάθε μέρα θα την ορίζουμε όπως θέλουμε και μπορούμε.Μ'αρέσει να ζω το σήμερα.Το μέλλον άγνωστο.Να πω την αλήθεια,δεν θέλω να το ξέρω.Θέλω να υπάρχει αγωνία.Να μην ξέρω τι με περιμένει στην επόμενη γωνία.Μου αρέσει να πλάθω σενάρια για το τι θα γίνει...Ασχετα αν τις περισσότερες φορές δεν γίνεται αυτό που φαντάστηκα.Εστω για λίγο όμως πρωταγωνίστησα σε ένα σενάριο που είχε happy end,κάτι που συμβαίνει σπάνια στη ζωή.

Η ζωή δεν μου τα έφερε ως τώρα όπως θα ήθελα...Δεν θα επεκταθώ σ'αυτό...Ας πούμε ότι 5 πράγματα θα ήθελα στη ζωή μου και δεν τα έχω...Όταν λέω πράγματα δεν αναφέρομαι σε υλικά.Για μένα δεν έχουν καμία σημασία,ποτέ δεν είχα,ποτέ δεν ήθελα και ποτέ δεν θα έχω.Για άλλα διψάει η ψυχή μου...Ώρες ώρες αισθάνομαι αδικημένη...Αλλά τότε σκέφτομαι ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που δεν έχουν ούτε τα μισά από εμένα,και τότε συνειδητοποιώ πόσο τυχερή είμαι,που έχω την υγεία μου,έχω ένα σπίτι πάνω από το κεφάλι μου και δεν μένω σε παγκάκι,τους γονείς μου υγιείς και νέους ακόμα αφού με αποκτήσανε σε νεαρή ηλικία,έχω φίλους,φαγητό και νερό όταν το θέλω σε αντίθεση με άλλα μέρη που στερούνται αυτά τα αγαθά,τη μουσική μου για συντροφιά,και τόσα άλλα που τα έχουμε αυτονόητα μέχρι να τα χάσουμε.

Αν λοιπόν σκεφτώ όλα αυτά που δεν έχω,χάνω την ευκαιρία να χαρώ αυτά που έχω...Εντάξει,υπάρχουν και στιγμές που σε πιάνει θλίψη για όλα αυτά που θα μπορούσες να έχεις και δεν υπάρχουν στη ζωή σου...Ανθρωπος είμαι κι εγώ,με λυγίζει πολλές φορές η μοναξιά...Θα ήθελα να ήταν αλλιώς αυτή η πόλη και να έδινε ευκαιρίες στους ανθρώπους να συναντιούνται.Δεν μου αρέσει που μια καλή μου φίλη είχα να την δω από τον Σεπτέμβρη και την είδα προχθές.Δεν μου αρέσει που βλέπω τόσα αγέλαστα πρόσωπα γύρω μου.Δεν μου αρέσει η αγένεια.Δεν μου αρέσουν οι δήθεν,οι ανειλικρινεις και οι διπρόσωποι άνθρωποι.Δεν μου αρέσει που μας εξουσιάζουν τα αυτοκίνητα και το χρήμα  και όλοι τα προσκυνάνε σαν θεούς.Δεν μου αρέσουν κάποιοι μάγκες σαν κι αυτόν που είπε στον πατέρα μου αν σε ξαναδώ να ταίζεις τις γάτες που ανεβαίνουν στην μηχανή και μου γρατζουνάνε τη σέλα,θα τις δηλητηριάσω. Γιατί,βλέπεις μια μηχανή,ένα αυτοκίνητο,έχουν μεγαλύτερη σημασία από ένα γατάκι που αν το ταίσεις σου δείχνει την ευγνωμοσύνη του...Πολλά δεν μου αρέσουν.Ατέλειωτος κατάλογος.Αλλά δυστυχώς,αυτός είναι ο κόσμος,με τα καλά και τα στραβά του.Καμια μάχη δεν κερδίζεται από τον καναπέ.Υπομονή και επιμονή χρειάζεται.

Αλλωστε,όπως και να 'ναι τούτη η γη,θα 'μαι στην πρώτη τη γραμμή...Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια.

Ετσι βρίσκω διεξόδους,όταν πάω να μιζεριάσω.Την μουσική,την κιθάρα μου,την παρεούλα,ένα καλό βιβλίο,τη ζωγραφική,μια ταινία,και τόσα άλλα.Τι να κάνουμε;Δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή...Εμένα έτυχε να έχουν ναυαγήσει βασικοί τομείς της ζωής μου...Αλλά δεν πειράζει...Κάποια στιγμή και στα ναυάγια περνάει κάποιος και ρίχνει ένα σωσίβιο...Θα σωθώ στο τέλος και το ξέρω.Δεν θα βρεθεί κι ένα σωσίβιο για μένα;Ως τη στιγμή που θα βρεθεί όμως,εγώ θα κολυμπώ,κόντρα στο κύμμα,προς την ακτή...Μπορεί και να την φτάσω πρώτη και να σωθώ,πριν βρεθεί και το σωσίβιο.Μόνη,χάρη στην προσπάθεια...

(Την φωτογραφία την τράβηξα Καθαρά Δευτέρα,στο γυρισμό από ένα φιλικό σπίτι,σταμάτησα να απολαύσω το υπέροχο ηλιοβασίλεμα,αρκετά κοντά στο σπίτι μου,ψηλά,εκεί που η Αθήνα φαίνεται όμορφη,δεν φαίνεται ότι είναι βρώμικη,ούτε φαίνεται η κακία,η ζήλεια,το ψέμα,η αχαριστία και η αγένεια των ανθρώπων)

Είχα πάνω από δέκα χρόνια να πάω σε πάρτυ μασκε...

Ποτέ δεν συμπαθούσα τις απόκριες...Ίσως επειδή δεν με καλούσαν σε πάρτυ,ούτε εγώ δεν έκανα ποτέ,λόγω έλλειψης χώρου.Αλλά δεν μπορώ αυτά τα ψυχαναγκαστικά,γελάμε και διασκεδάζουμε επειδή είναι απόκριες...Για τον ίδιο λόγο,ούτε τα Χριστούγεννα,ούτε το Πάσχα,ούτε καμία άλλη μέρα γιορτής μ'αρέσει...Στην ουσία,όχι γιατί έχω κάτι με τις μέρες...Τι να έχω άλλωστε;Μέρες του Θεού είναι.Αλλά με εκνευρίζει το ψυχαναγκαστικό του πράγματος,ότι καλείσαι να χορεύεις όπως σου παίζουν οι άλλοι, να συνωστίζεσαι,να πηγαίνεις σε μέρη που άλλες φορές ίσως να μην πήγαινες,να υποστείς όλη αυτή την κίνηση και την κοσμοσυρροή στο κέντρο και όλα τα σχετικά.Αυτές όλες τις γιορτές και τις αργίες,όλοι είναι στο δρόμο,και στο πεζοδρόμιο σε τσαλαπατάνε,σαν μυρμήγκια ο κόσμος,ο ένας πάνω στον άλλο.Δεν έχω χειρότερο από την πολυκοσμία...Αν σιχαίνομαι δυο πράγματα στην Αθήνα(βασικά 1002 σιχαίνομαι,αλλά αυτό είναι άλλου παπα ευαγγέλιο)αυτά είναι η φασαρία-ηχορύπανση και η πολυκοσμία(αυτό εχει άμεση σχέση με την ηχορύπανση).Η αδελφή της δασκάλας μου που μένει μόνιμα σε κυκλαδονήσι,όταν έρχεται Αθήνα,λέει οι ανάποδοι, δηλαδή όλοι οι πεζοί που έρχονται πάντα αντίθετα από σενα,στο φανάρι με στυλ σαν να σου κάνουν επίθεση,ο ένας πέφτει πάνω στον άλλο,συχνά ανάβει το φανάρι και δεν προλαβαίνεις να περάσεις,γιατί ξεκινάνε οι μάγκες-οδηγοί.Αλλά μ'αυτούς θα ασχοληθώ άλλη ώρα.Αθηναίοι οδηγοί.Κεφάλαιο από μόνοι τους.Δεν έχουν ανακαλύψει το φρένο,μόλις δουν πεζό πατάνε γκάζι...Πόσες φορές γλίτωσα από του χάρου τα δόντια...Και είμαι ο μόνος υπομονετικός άνθρωπος που περνάει με πράσινο ανθρωπάκι μόνο,ΠΟΤΕ με κόκκινο,εκτός αν δεν φαίνεται αυτοκίνητο σε απόσταση από την Αθήνα ως τον Πειραιά.

Ξέφυγα,ως συνήθως,από το θέμα μου.

Στο πάρτυ λοιπόν του Σαββάτου,ξεκίνησα αρχικά να πάω μόνη μου.Στην πορεία,προστέθηκαν δυο καλοί φίλοι.Από εκεί και πέρα,εκείνοι καλέσαν κι άλλους.Ετσι βρεθήκαμε να είμαστε 8 άτομα.Δεν έχω καλύτερο από αυτό!Τα απρόοπτα.Τα μη προσχεδιασμένα.Ξεκινάς αλλιώς,καταλήγεις αλλιώς.Με άλλη σύνθεση αρχίζεις,με άλλη τελειώνεις.Μου αρέσει να έχω παρέα!Δεν έχω καλύτερο!Είμαι άτομο της επικοινωνίας.Εξωστρεφής μες την εσωστρέφεια μου.Οσο δηλαδή μου αρέσει η παρέα,τόσο μου αρέσει να μένω και με τον εαυτό μου,να τον προσέχω και να του κάνω τα χατήρια,γιατί αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου,δεν θα σ'αγαπήσει κανένας.

Το Σάββατο λοιπόν,την χάρηκα πολύ την αποκριάτικη συνάντηση.Μου άρεσε να μαντευω ποιος κρύβεται πίσω από τις μεταμφιέσεις.Κάποιους δεν τους κατάλαβα.Τους περισσότερους,εκτός από 5-6 άτομα,τους έβλεπα πρώτη φορά.Πέρασα όμως πολύ όμορφα.Γέλασα με την ψυχή μου.Καλά,βέβαια αν έχεις και το φιλαράκι μου,τον Στράτο, μαζί,δεν θες και πολύ,ησυχία δεν έχει ο άτιμος.Εχουμε ρίξει γέλιο 10 χρόνια που γνωριζόμαστε,άντερο δεν μου'χει μείνει.Ενας από τους πιο παλιούς μου φίλους.Είμαι τυχερή,έχω κρατήσει έστω 4-5 παλιούς φίλους και φίλες,έχω και δυο φίλες 15 χρόνια,από το πανεπιστήμιο,άλλον έναν φίλο 8 χρόνια.Εχω βέβαια και πολλούς νέους φίλους.Προσαρμόζομαι στις καταστάσεις και στις παρέες και πιάνω σχετικά εύκολα κουβέντα.Είναι ωραία αίσθηση  πάντως να έχεις κοινές αναμνήσεις με παλιούς φίλους...Σαν γιαγιά κάνω!Με τις αναμνήσεις!

Χάρηκα που ήρθα στην αποκριάτικη συνάντηση!Περισσότερο χαίρομαι που είμαι κι εγώ μέλος της μεγάλης παρέας του site,και οφείλω να πω πως από τότε που ήρθα στην πρώτη συνάντηση,μου 'φερε γούρι,βλέπω τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα στη ζωή μου.Τυχαίο θα μου πείτε.Μπορεί και να είναι τυχαίο.Απλά το ανέφερα.Αλλά ότι χαίρομαι που έχω γνωρίσει όσα παιδιά γνώρισα στις δυο αυτές συναντήσεις,αυτό είναι το μόνο σίγουρο.Ανθρώπους που έχουμε κοινό παρονομαστή,τη μουσική,και δεν θα είχα γνωρίσει υπό άλλες συνθήκες.

Θα ήθελα να σας πω ένα ευχαριστώ,έτσι,επειδή το αισθάνομαι.Κυρίως επειδή με καλωσορίσατε στην παρέα σας και με κάνατε να νιώσω άνετα.Μπορεί να είμαι κοινωνική,αλλά όταν πας κάπου που δεν ξέρεις κανένα,όσο να 'ναι,σαν ψάρι έξω από το νερό θα νιώσεις...

Το Σάββατο λοιπόν,μια μαύρη γάτα,με μαύρη ουρά,άσπρα πατουσάκια,και πεταχτές πινελιές άλλου χρώματος,τριγύριζε με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι.Γάτα για ρεκόρ Γκίνες!Με φωτογραφική μηχανή.Εβγαλα περίπου 45 φωτογραφίες.Να αποτυπώσω τις στιγμές,όσες μπορεσα και όσες πρόλαβα.Η φωτογραφία είναι μεγάλη μου αγάπη.Προέκταση του χέριού μου σε στιγμες που χρειάζεται.Οι περισσότερες μεταμφιέσεις ήταν πετυχημένες και αστείες.Καλά,εγώ γελάω με τα πάντα άλλωστε.

Εβαλα κάποιες στο forum,αλλά εντάξει,δεν θέλω να πιάσω πολύ χώρο,να βάλουν όλοι.

Από το φωτογραφικό μου μάτι και χέρι,λίγοι γλίτωσαν!Η πλάκα είναι ότι σχεδόν στα τυφλά τράβαγα,είχα επίτηδες βάλει την ρύθμιση για υψηλό ISO(όσοι ξέρουν από φωτογραφία,καταλαβαίνουν για τι πράγμα μιλάω και για ποιο λόγο το έκανα)αλλά αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τραβάω στα τυφλά,δεν φαινόταν στην οθόνη παρά μια μαυρίλα,εστίαζα εγώ στην τύχη,με βάση εμπειρία και ένστικτο,και όποιον πάρει ο χάρος  που λέει ο λόγος!Αλλά βγήκαν απίστευτα καθαρές φωτογραφίες!

Αυτά λοιπόν.Ας κοιμηθώ και λίγο.Αύριο είμαστε καλεσμένοι σε φιλικό σπίτι,με πολλές γάτες σε μεγάλο κήπο(το στοιχείο μου,και οι γάτες και ο κήπος)και ένα μωράκι,8-9 μηνών,συν καλή παρέα.Γιαυτό ετοίμαζα την φωτογραφική μηχανή και φόρτιζα την μπαταρία.Για νέα αποτύπωση στιγμών.

Τι άλλο θέλει ο άνθρωπος...Καλή παρέα,κουβεντούλα,κρασί,φαγητό,μουσική,χιούμορ,θετική διάθεση,χαμόγελο...

(φωτογραφία από το πάρτυ.Το γενικό κλίμα στο μπαρ.Big brother is watching you!!Η φωτογράφος δρα όταν όλοι είναι απασχολημένοι και δεν κοιτάνε,γιαυτό κάποιοι είναι με πλάτη!!)

Θα μπορούσε να είναι και τίτλος ταβέρνας.Η ωραία Αθήνα. Ωραία...Τρόπος του λέγειν...Να μην πούμε και τίποτα να γελάσουμε;Τα μόνα μέρη που μου αρέσουν στην Αθήνα,το έχω πει χίλιες φορές,οι φίλοι μου το έχουν εμπεδώσει,είναι η Πλάκα,το Μοναστηράκι,το Θησείο,και αυτά όχι Κυριακή και με λιακάδα,που πάνε όλοι,βγαίνουν σαν τα σαλιγκάρια(άσχετο,τα σαλιγκάρια βγαίνουν μετά τη βροχή,στην Αθήνα όλοι στην λιακάδα).Σωστά,πολύ σωστά βγαίνουν όλοι με τη λιακάδα,το μόνο υπέροχο πράγμα που έχουμε σαν χώρα,μαζί με τα νησιά και τη θάλασσα(προσωπική γνώμη, πάντα)αλλά πειράζει που δεν μου αρέσει η πολυκοσμία,να με πατάνε,να με σπρώχνουν,και να πρέπει να έχω το νου μου μην παρακολουθεί κανένας να μου κλέψει κινητό και πορτοφόλι στο συνωστισμό;Ετσι η βόλτα είναι κούραση.Προτιμώ καθημερινή με λίγους και αυτοί ήσυχοι τουρίστες με φωτογραφική μηχανή.

Το έχω πει πολλές φορές,αλλά θα το ξαναπώ(σιγά μην γλιτώνατε!!χα,χα),ότι είμαι μοναδικό φαινόμενο ανθρώπου που ενώ δεν δουλεύει(είμαι πάλι στην φάση αναμείνατε στο ακουστικό σας) είμαι ελάχιστα στο σπίτι,συνήθως είμαι ή σε ένα λεωφορείο να γυρίζω την Αθήνα για βόλτα,ή σε μάθημα.Αλλά η ταχύτητα που παίρνω αποφάσεις...Σε δευτερόλεπτα!Εχθές γύριζα από το μάθημα,την ηχοληψία,μέσα στο λεωφορείο βλέπω ένα μήνυμα,ένας φίλος είχε στείλει ότι είναι σε μια καφετέρια,στα Ster στην Αχαρνών,μαζί με μια άλλη φίλη μας,αν θέλω να πάω.Σιγά μην χάσω ευκαιρία για βόλτα!Ερχομαι, λέω,κατεβαίνω στην επόμενη στάση,παίρνω τρένο και να 'μαι!Ρίξαμε γέλιο!Αυτός ο φίλος μου γνωριζόμαστε πάνω από δεκαετία και έχουμε οικειότητα,τρελοκομείο σκέτο.Η κοπέλα,την ξέρω ελάχιστα αλλά τρελή συμπάθεια μου.Μια γλύκα!!Της λέω θα σε υιοθετήσω αδελφούλα μου.Νέο κύμμα γέλιου.

Εχθές ήταν μια περιέργη μέρα.Ξεκινάω 16.55 από το σπίτι να πάω για μάθημα.Κανονικά πάντα φεύγω 16.30 αλλά ως συνήθως χάζευα.Πάω πέρα προς τη στάση,βλέπω μια Πρωτοπαπαδάκη να μην κινείται ούτε ποδήλατο.Οσοι ξέρουν από Γαλάτσι,ξέρουν τις υπέροχες λεωφόρους,Πρωτοπαπαδάκη,Βείκου και Γαλατσίου,που είναι 365 μέρες το χρόνο σε μόνιμο μποτιλιάρισμα.Βλέπεις το Galatsi city που έχω την μεγάλη ατυχία να κατοικώ,ενώνει πολλές περιοχές,περνάς για να πας Ψυχικό,Φιλοθέη,Νέα Ιωνία,Μαρούσι,Αττική οδό,και πολλές άλλες περιοχες.Το σπίτι μου είναι ανάμεσα σ'αυτές τις 3 υπέροχες λεωφόρους,σαν κερασάκι στην τούρτα.Για να μην μακρυγορώ(πρωτότυπο!)λέω δεν πάω στην επόμενη στάση;Κατηφορίζω στην επόμενη η οποια είναι στα 300-400 μέτρα περίπου,δεν μπορώ να υπολογίσω,σαν να λέμε όσο απέχουν Μοναστηράκι-Θησείο,οι δυο σταθμοί τρένου,στο περίπου τόσο.Βλέπω το λεωφορείο λίγο πίσω μου.Ωχ,τα πιάσαμε τα λεφτά μας,λέω.Μετά από λίγο,διαπίστωσα οτι δεν έχουμε φανάρια!Δεν είχαμε ρεύμα.Καλά,εμείς στο σπίτι είχαμε,αλλά στο διπλανό στενό που μένει η γιαγιά μου,ας πουμε,δεν είχαν.Για αυτό γινόταν το μπάχαλο.

Έφτασα στη στάση και περίμενα.Ήταν 17.05 μ.μ.Το λεωφορείο ήρθε στη στάση 17.25μ.μ!!!!!Περίμενα 20 λεπτά για μια απόσταση που κάνει σε νορμαλ συνθήκες,1-2 λεπτά να πάει,εκτός αν το πιάσει φανάρι,το πολύ 5 λεπτά.Ηρθε και γεμάτο.Οταν έφτασε στην Κυψέλη,δεύτερο σκηνικό πανικού.Σε κεντρικό δρόμο προς την πλατεία,διπλής κατευθυνσης,που παρκάρουν και από τις δυο πλευρές,το ρεύμα ανόδου είναι ανηφόρα,και στην κάθοδο περνάνε 2 λεωφορεία,να σου και το αποριμματοφόρο!!

Ερώτηση πολλαπλών επιλογών:

α)Να γελάσεις;

β)Να κλάψεις;

γ)Να βρίσεις;

Το σίγουρο ότι στην ώρα σου δεν φτάνεις με τίποτα!Στέλνω και στο δάσκαλο μήνυμα,να ξέρει το παλικάρι ότι θα αργήσω,μην νομίζει ότι δεν θα πάω.Τρεις μαθητές είμαστε όλοι κι όλοι.

Τελικά το αποριμματοφόρο,κατάφερε ο άνθρωπος να κάνει λίγο στο πλάι να περάσει το λεωφορείο,με πολύ προσοχή,γιατί αν κόψει κάποιον στην ανηφόρα,μετά δεν ξεκινάει εύκολα.

Κάθε κάδος και καημός,κάθε σκουπίδι και δάκρυ,ώσπου ο μάγκας οδηγός,πήγε λιγάκι άκρη...

Ωχ,αυτό τώρα μου ήρθε!

Εκείνη την ώρα είχε έρθει το εγκεφαλικό και χτύπαγε την πόρτα,δεν βρήκε εγκέφαλο και έφυγε.Που να βρει στο κεφάλι μου άκρη...

Δεν φταίνε και αυτοι οι άνθρωποι...Αλλά αυτοί που τους λένε που θα πάνε.Αυτοί οι άνθρωποι είναι ήρωες,με τόση βρωμιά και μικρόβια που πιάνουν...Στις γειτονιές περνάνε τη νύχτα να ξυπνάνε τον κόσμο και στις λεωφόρους,μέρα με κίνηση και λεωφορεία.

Το ίδιο σκηνικό μου είχε τύχει την Δευτέρα που είχα πάει με αυτό το φίλο μου πάλι,σε μια μουσική παράσταση,και είδαμε μια κοπέλα που την ξέρει εκείνος χρόνια,και εγώ την γνώρισα από εκείνον,πολύ καλή κοπέλα και πολύ καλή τραγουδίστρια.

Δευτέρα απόγευμα,πάλι το συμπαθέστατο αποριμματοφόρο στο ίδιο σημείο...

Αντε μετά να προλάβεις τραμ...Έτρεχα από την πλατεία Συντάγματος και όταν έφτασα στα 2 βήματα,έφυγε...Κλαψ...Ασε που έκανα 15 λεπτά να επανέλθει η αναπνοή μου...Αναπνέω που αναπνέω δύσκολα,με τόσο τρέξιμο,ένα βήμα πριν την εντατική για μάσκα οξυγόνου...

Τελικά την Τετάρτη δεν είχε κίνηση στην Αθήνα.Στην υπέροχη περιοχή μου ήταν το τσιρκο...

Μετά το μάθημα,αλλαγή κατευθυνσης,καφεδάκι,γέλιο,βλακειούλες,φαγητό και κουβεντούλα.

Σήμερα,μια νέα Οδύσσεια.Θα γράψω Επος με τις ταλαιπωρίες μου.Η Οδύσσεια μιας πεζής.Πεζής με τα πόδια δηλαδή,όχι πεζής πραγματικότητας.Αυτό ανήκει σε άλλο έπος.Με περισσότερους στίχους.

Σήμερα λοιπόν,ξεκινάω 18.00 μ.μ να πάω σε μια φίλη στην Λαμπρινή.Η οποία απέχει από το Γαλάτσι 30 λεπτά με τα πόδια.Χάνω το λεωφορείο που με αφήνει στα 5 λεπτά από το σπίτι της κοπέλας,και το περίμενα 25 λεπτά.

Εφτασα στο σπίτι της κοπέλας 19.30!!!!

Σε μιαμιση ώρα πας στη Χαλκίδα και έχεις ήδη κάτσει και για καφέ.Ο ένας συμμαθητης μου τις Τετάρτες έρχεται από Χαλκίδα για μάθημα.Κάνει γύρω στη μια ώρα.

Αλλά το πιο αστείο δεν ήταν ότι έκανα τόση ώρα.Αυτό που σε κάνει να χτυπιέσαι στο γέλιο ήταν ότι η περιοχή είχε black-out!!!!!Τοπικό μεν,αλλά δεν έβλεπες τίποτα.Ηταν η πρώτη φορά που ένιωθα ευτυχισμένη που περνάγαν αυτοκίνητα και έβλεπα έστω έτσι να περπατάω.Η φίλη μου με περίμενε με κεριά κάτω.Μέχρι 9 η ώρα δεν είχε φως.Μετά ήρθε.

Γελάω τώρα,αλλά η κατάσταση στο τρελοκομείο "η ωραία Αθήνα"έχει φτάσει στο απροχώρητο.Τι να πρωτοσχολιάσω;Είναι όλα τόσο απαράδεκτα που δεν θέλω να χαλάσω ούτε γραμμή να τα γράψω.

Χαίρομαι όμως όταν βλέπω νέα παιδιά που έχουν επίγνωση της κατάστασης και μια φλόγα στα μάτια να την αλλάξουν...

Πιάσαμε κουβέντα με ένα παλικάρι στη στάση,γύρω στα 20-22,δεν θα ήταν παραπάνω.Μου έκανε εντύπωση πόσο ώριμα μίλαγε,για όλα αυτά που κάθε μέρα σου χαλάνε τη μέρα,και μου έδειξε ότι η νέα γενιά είναι ΚΑΙ παιδιά σαν αυτό το παλικάρι,και όχι μόνο σαν αυτούς που παρακολουθούσαν την μπάλα με παρωπίδες στην καφετέρια μέσα και λέω στη φίλη μου:Και ξεβράκωτες να περάσουμε μπροστά θα μας σπρώχνουν να πάμε στην άκρη,ούτε θα κοιτάξουν. Αρρωστημένη κατάσταση.

Αλλά όταν βλέπω τέτοια παιδιά...Δεν ξέρω...Μια ελπίδα ανθίζει μέσα μου...Παιδιά που βλέπουν το πρόβλημα,θα έρθει η στιγμή να το αλλάξουν.Παιδιά έξω από το μικρόκοσμό τους,που σκέφτονται ότι έτσι όπως πάμε σε λίγα χρόνια θα σου ζητάνε διαβατήριο να πας στη θεσσαλονίκη,δική του κουβέντα.

Να το,το μέλλον...Που είναι το μέλλον αν όχι στα νέα παιδιά;Ενταξει,κι εγώ ανήκω εκεί,νέο κορίτσι(γκουχ-γκουχ...γέλασε κανεις;)λίγο μεγαλύτερη από το παλικάρι,αλλά αυτή η γενιά,αν την αφήσουν(ποιοί δεν θα επεκταθώ,αυτονόητα κάποια πράγματα)αν την αφήσουν λοιπόν και δεν την τρελάνουν,με διάφορες "φόλες" που κυκλοφορούν,ζιζανιοκτόνα για να μην μιλάω να μην έχω στόμα,για να παραφράσω τον Τζιμάκο,τότε θα γίνει το βήμα ανόδου.Πόσο πια να πας προς τον πάτο;Οταν τον φτάσεις,δεν θα έχει πιο κάτω.Ακόμα κατεβαίνουμε.Γιατί είναι πρόοδος,η ανθρώπινη ζωή να κοστίζει τόσο φτηνά ώστε να την αφαιρούν μέρα-μεσημέρι σε κεντρικό δρόμο με μια ηλίθια αιτία;Τι να πεις...Με αλεξίσφαιρα θα κυκλοφορούμε σε λίγο.Επίσης τώρα ισχύει "το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού",όχι πια η θρησκεία.Ξυπνάει και ο κοιμισμένος κοινωνιολόγος μέσα μου...Δεν αρχίζω ανάλυση γιατί θα τελειώσω το πρωί.Οργισμένος κοινωνιολόγος μάλλον,όχι κοιμισμένος,το κοιμισμένος κολλάει ότι μόνο στα χαρτιά είμαι αυτό που σπούδασα.

Αυτά τα λίγα από μενα...Τι να κάνω...Θα προτιμούσα να ήμουνα τώρα αλλού...Μην πω που...Γνωστό...Στο αγαπημένο μου μέρος...Δίπλα στη θάλασσα...Χειμώνα κατα προτίμηση,πριν γίνει η κάθοδος των μυρίων, που φέρνουν την βαβούρα και την αγένεια της Αθήνας στο νησάκι...

Μια χαρούμενη μέρα...Γιατί να μην είναι άλλωστε...Ο ήλιος λάμπει και είμαι ευχαριστημένη γενικά,για το λόγο ότι μπορώ να κοιτάζω τον ήλιο που λάμπει,είμαι υγιής και έχω τα βασικά πράγματα που μπορούν να κάνουν χαρούμενο έναν άνθρωπο,που όλοι τα έχουν δεδομένα μέχρι να τα χάσουν,αλλά δεν είναι καθόλου δεδομένα τελικά,συν μια νέα ελπίδα που μου γεννήθηκε εχθές το απόγευμα,μετά από επίσκεψη στον γιατρό που με παρακολουθεί για τον θυροειδή μου,έχω περίπου 10 χρόνια πρόβλημα,αλλά εντάξει,όχι σοβαρό,με χάπι ρυθμίζεται μια χαρά.Μετά από συζήτηση μαζί του,μου γεννήθηκε μια ελπίδα να λυθεί ένα πρόβλημα που έχω και με ταλαιπωρεί πολλά χρόνια,όχι  σοβαρό,αλλά...Δεν θα πω πολλά,όταν θα έρθει η ώρα,θα πω.Θα δείτε τις αλλαγες με τα μάτια σας όσοι με ξέρετε.Μιλάω αινιγματικά,αλλά δεν θα χαλάσω την έκπληξη!Ας γίνει με το καλό,πρώτα ο Θεός!Από εχθές είμαι πολύ χαρούμενη!Γιατί αρκεί μια μικρή σπίθα ελπίδας να σε κρατήσει ζωντανό,με ανοιχτά τα φτερά...Τα δικά μου έχουν τσαλαπατηθεί επανειλημμένα...Και να πεις ότι δεν έχω ικανότητες...Ξέρω τον εαυτό μου.Αλλά στην Ελλάδα που ζούμε όλα βασίζονται στο φαίνεσθαι, όχι στο τι είναι ο κάθε άνθρωπος,είμαστε η χώρα που όλα βασίζονται στο περιτύλιγμα και όχι στην ουσία.Κατι να γυαλίζει δηλαδή.Όλοι δίνουν σημασία στην επιφάνεια,δεν μπαίνουν στην ουσία των πραγμάτων.Ολοι κρίνουν μόνο από εξωτερική εμφάνιση και από κριτήρια όπως αν έχει κάποιος χρήματα,γρήγορο αυτοκίνητο,αν ακούει ό,τι είναι στη μόδα,αν ντύνεται σύμφωνα με τη μόδα.Πόσο πολύ με ενοχλούν τέτοιες συμπεριφορές...Αλλά από την άλλη,αισθάνομαι τυχερή που έχω γνωρίσει 10-15 ανθρώπους,που είναι η φωτεινή εξαίρεση και με τιμάνε με τη φιλία τους...

Αυτά λοιπόν από εμένα...

Σας αρέσουν τα γατάκια μου;Τα δυο από τα πολλά που ταίζω στη γειτονιά.Ακριβής αριθμός γατιών άγνωστος!Ξαναγέννησε πρόσφατα η μια γάτα,πρέπει να γέννησε αρκετά,αλλά εγώ αυτό το μαύρο έχω δει μόνο,ο πατέρας μου είδε άλλα 2 μια μέρα.Το ένα από τα δυο είναι της δευτερης γενιάς,το μαυρο.Γεννήθηκε πριν 2-3 μήνες,ενώ το ανοιχτόχρωμο,πέρυσι το καλοκαίρι.Καρπερή γατούλα η μαμά τους...

Σήμερα δεν θέλω να πω πολλά λόγια...Θα αφήσω την εικόνα να πει τις δικές της 1000 λέξεις...Όπως κάθε εικόνα...

Η άδεια παραλία του Μαρτίου,τώρα που μπορεί να διατηρηθεί  έστω και λίγο καθαρή,πριν έρθουν οι βάρβαροι...ε,συγνώμη,οι εκδρομείς του καλοκαιριού ήθελα να πω!!

Μου αρέσει τόσο πολύ η θάλασσα!!Δεν είναι λίγο ατυχία να αγαπάς τόσο πολύ τη θάλασσα και να μένεις στα βουνά,να πρέπει να κάνεις χιλιόμετρα για να την δεις;Γιαυτο είναι καιρός να μετακομίσω σε νησάκι!Δίπλα στη θάλασσα!Επειγόντως!

Όμορφη και σχετικά γαλήνια,υποδέχτηκε την άνοιξη και τους λίγους εκδρομείς που κάθισαν πλαι στο κύμμα ατενίζοντας τον ορίζοντα...

Και στην άκρη μια τρελή(εγώ) που φωτογράφιζε και αιχμαλώτιζε τις στιγμές...

Με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι,όπως πάντα...

Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να γράψω για τα τραγούδια που αγαπώ,ή τουλάχιστον ένα πολύ μικρό μέρος αυτών,γιατί για να γράψω για όλα θα ήθελα άπειρες σελίδες.Τα συγκεκριμένα τραγούδια τα αγαπώ γιατί μου θυμίζουν καταστάσεις,πρόσωπα,με μεταφέρουν συνειρμικά σε στιγμές όμορφες του παρελθόντος.Κάποια από αυτά,κατά εναν περίεργο τρόπο,με γεμίζουν ενέργεια και αισιοδοξία κάθε φόρα που τα ακούω,ενώ άλλα με κινητοποιούν πυροδοτώντας το θυμό μου για το κακό και άδικο στη ζωή.

Από τα πρώτα ελληνικά τραγούδια που θυμάμαι,παιδάκι δημοτικού όταν βγήκε ο δίσκος,το Ρίτα,Ριτάκι των Κατσιμίχα,το οποίο είχα γραμμένο σε κασέτα μαζί με άλλα τραγούδια που πάνω κάτω είχαν βγει την ίδια σχεδόν εποχή,δεκαετία 80.

Λίγα χρόνια αργότερα,αρχίσαμε να διοργανώνουμε με την ξαδέλφη μου κάποιες μουσικές βραδιές που τραγουδούσαμε για συγγενείς και φίλους,a capella.Θυμάμαι 2 τραγούδια από τότε την μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων και το κυρίες και κύριοι του Τουρνά.

Στο γυμνάσιο θυμάμαι το ροζ, του Μηλιώκα.Θυμάμαι να το ακούμε σε σπίτι φίλης μου μια παρέα συμμαθητών.Ένα άλλο τραγούδι που θυμάμαι περίπου εκείνη την εποχή ήταν ο μπαλαμός του Τσακνή,που το ακούγαμε σε μια ταβερνούλα με ζωντανό πρόγραμμα που πηγαίναμε τις γιορτές οικογενειακά,με συγγενείς,γνωρίζαμε και τον ιδιοκτήτη που τραγουδούσε.Τώρα στη θέση της ταβέρνας μια πολυκατοικία μεγαθήριο...

Στο λύκειο θυμάμαι τότε την εικόνα του χειμώνα των Πυξ λαξ που γράφαμε τους στίχους με την διπλανή μου την ώρα που κάναμε μάθημα.Εκείνα τα τραγούδια των πυξ λαξ τα ξέραμε πιο καλά από τα μαθήματα.Η καλύτερη συντροφιά σε ένα ανιαρό μάθημα.Η καθηγήτρια πάντως νόμιζε ότι κρατάμε σημειώσεις και εμείς γράφαμε στίχους!!

Οταν μπήκα στο πανεπιστήμιο είχε βγει τότε ο δίσκος του Παπακωνσταντίνου"δεν σηκώνει" που περιείχε το Πορτο Ρικο. Νεο κύμα γραφής στίχων,στο διάλειμμα τώρα.Σε κασέτα είχα αυτόν τον δίσκο αρχικά.Κάποιοι στίχοι με συνοδεύουν από τότε.Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει... Ολο το νόημα της ζωής σε λίγες λέξεις...Το έχω οδηγό στη ζωή μου.

Αργότερα όταν άρχισα να δουλεύω στην μια δουλειά που  πήγαινα κάθε πρωί με διάθεση σαν να πηγαίνω εκδρομή γιατί το περιβάλλον ήταν απίστευτα φιλικό,θυμάμαι 2 τραγούδια.Ο μοναχός ο άνθρωπος και το Πάρτυ.Το μεν πρώτο,το άκουγα σε cd του Παπάζογλου,ένα από τα πολλά που κουβαλούσα μαζί και ακούγαμε όλοι μαζί,άρεσε και σε ένα συνάδελφο που κάναμε παρέα εντός δουλειάς.Το δευτερο μου το είχε γράψει ένας άλλος συνάδελφος και το άκουγα με τα ακουστικά,10 φορές συνεχόμενες,μου άρεσε πολύ αυτή η εκδοχή,η πιο συναισθηματική,αν και το πρωτοείπε ο Μητσιάς,ένας μεγάλος τραγουδιστής,και 2η εκτέλεση ο Χατζηγιάννης,μου άρεσε αυτή η 2η εκτέλεση,έβαλε κάτι απ'τον εαυτό του ο Χατζηγιάννης,για τον οποίο δεν τρελαίνομαι,μου αρέσουν κάποια του τραγούδια,ως εκεί.

Άλλη μια όμορφη ανάμνηση ήταν το 1ο τραγούδι που είπα μπροστά σε κόσμο,μετά από παρακίνηση φίλων μου και αφού συμφώνησαν τα παιδιά που παίζαν,για κακή μου τύχη(μάλλον καλή,αλλά ντρεπόμουν λίγο τότε)ο ένας φίλος μου γνωριζόταν με τον κιθαρίστα.Ετσι με δανεική κιθάρα είπα το απόψε λέω να μην κοιμηθούμε.

Ενα τραγούδι που θυμάμαι έντονα είναι το χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, το οποίο μου το έλεγε ένας κολλητός φίλος μου που θα έφευγε για φαντάρος και εγώ στεναχωριόμουνα.Μου έλεγε λοιπόν ''στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε".Όπως και φυσικά έγινε και εξακολουθούμε να είμαστε καλοί φίλοι και συνάδελφοι.

Αλλο αγαπημένο τραγούδι που μου θυμίζει όλους τους φίλους μου που βλέπω πια λίγο,γιατί η ζωή τρέχει και όλοι τρέχουν να την προλάβουν,είναι το τι είναι αυτό που μας ενώνει. Ο χρόνος είναι τελικά.Αυτός ενώνει και χωρίζει τους ανθρώπους.

Άλλα αγαπημένα τραγούδια που έχω υιοθετήσει τα νοήματα τους,κάποιους στίχους που τους πιστεύω και συμφωνώ,είναι τα πάρε με,πάρε με-"ίσως δεν έχω το κλειδί του παραδείσου μα σ'αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι"(το μεγαλείο της αγάπης),οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο-"ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο"(μεγάλη αλήθεια της ζωής),όταν χαράζει-"οταν χαράζει ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ'τα πιο σφιγμένα χείλη"(σωστό)πανσέληνος-"οση και να είναι η δύναμη μου θέλω εναν άνθρωπο μαζί μου"(έτσι είναι),δεν φταιω εγώ που μεγαλώνω(μόνο σωματικά γιατί ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώνω και παρέμεινα παιδί στην ψυχή),θεός αν είναι-"οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια"(στις στιγμές αυτοκριτικής που βλέπω ότι είμαι ένα ρεμάλι...με την καλή έννοια)γιατί προτιμώ "τραγούδια στάδια συγκροτήματα"(συναυλία της Χ.Αλεξίου).

Κάποια τραγούδια με γεμίζουν αισιοδοξία όταν τα ακούω.Ο Σεβάχ ο Θαλασσινός,το φλασάκι,το γεννήθηκα του Ξυλούρη.

Από την άλλη το τραγούδι πεθαμένες καλησπέρες, πολλές φορές βρέθηκα να συμφωνώ με τους στίχους κι αμα δω κανένα φίλο τρέμω μην με θυμηθει πεθαμένες καλησπέρες δεν γουστάρω να μου πει. Κάποιες στιγμές που δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν λόγω κακής διάθεσης.

Ενα άλλο τραγούδι που είναι της φιλοσοφίας μου είναι ο ακροβάτης των Χαίνηδων.Με τον καιρό να 'ναι κόντρα εχει τιμή σαν πετάς να μένεις μόνος. Πάντα κόντρα στον καιρό κι εγώ...Πάντα με τους λίγους...Σε όλα.Εγώ με τις ιδέες μου (πολύ σοφό,και διαχρονικό τραγούδι).Δεν τις προδίδω,κι αυτό έχει τίμημα.Τη μοναξιά.Οταν δεν είσαι ίδιος με τους άλλους,που θαμπώνονται από λαμπερά περιτυλίγματα,εξωτερικές εφήμερες ομορφιές,και όχι εσωτερικές που μένουν...Ενα ωραίο πρόσωπο και σώμα είναι εφήμερο,μια ωραία ψυχή ποτέ δεν ξεπερνιέται...Ας μπορούσαν να το δούν,ας βγάζαν τις παρωπίδες...Θα ήταν παράδεισος ο κόσμος...

Ετσι έμεινα ωραία,νέα κι ατυχής.Μαμά γερνάω!!!!Αλλά αυτά αλλάζουν.Η ζωή είναι απρόβλεπτη.Το ατυχής αλλάζει.Το ωραία και το νέα είμαι και θα είμαι(και ψώνιο επίσης)!!!

Σε στιγμές δύσκολες λέω βρε μπαγάσα κάνε πάσα καμια ματιά και χάμω. Κοιτάζοντας τον ουρανό.

Όταν πάλι έχω αμφιβολία για το αν πρέπει να κάνω κάτι λέω θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό(Αυγουστος). Ετσι πάντα τολμάω.Σπάνιες φορές βγήκα ζημιωμένη.

Όταν κάτι με στεναχωρεί λέω σιγά μην κλάψω,σιγά μην φοβηθώ.Έχει μαγική επίδραση πάνω μου.

Τέλος το νόημα της ζωής περικλείεται στο στίχο φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα. Ειναι το 30+1 τραγούδι.

Είμαστε στα αλήθεια ελεύθεροι να ζήσουμε όπως θέλουμε,με τους δικούς μας κανόνες,και πόσο εύκολο είναι αυτό στην πράξη;Η ζωή είναι όμορφη και το χρωστάμε στον εαυτό μας να την ζούμε όπως θέλουμε,και όπως νομίζουμε ότι είναι καλύτερα για μας.Οι όμορφες στιγμές θα μείνουν στη μνήμη μας.Αν αφήσουμε το τρέξιμο να μας καταπιεί στην ανθρωποφάγα πόλη που ζούμε,τί θα έχουμε να θυμόμαστε;Αξίζει για τις υλικές ανέσεις να ξεπουλήθούμε στο γιουσουρουμ;Δεν νομίζω...

Χαμόγελο και θετική διάθεση θέλει η ζωή.

Και θυμηθείτε:Τα χρήματα τι είναι;Ενα ζωγραφισμένο χαρτί.Αχρηστο.Ενώ οι στιγμές,οι φίλοι,τα αισθήματα,ο έρωτας,τα χαμόγελα...Ανεκτίμητα.

Φωτο-Ετσι ανθισμένη είναι η ψυχή μου.Γιατί χαίρομαι με απλά πράγματα,που και σήμερα είμαι υγιής,στο σπίτι μου,και έχω τα βασικά που όλοι θεωρούμε δεδομένα μέχρι να τα  χάσουμε...