Ξυπνάς, τρέχεις κάτω από το ντους, ντύνεσαι, χτενίζεσαι, πίνεις και τον καφέ σου, βλέπεις ευχαριστημένη ότι έχεις αρκετή ώρα μέχρι να φύγεις από το σπίτι για δουλειά/μάθημα/ραντεβού/οπουδήποτε και φροντίζεις να φας το δεκάλεπτο με μικροδουλειές ή με απλό περίπατο στις σκέψεις σου.

Το δεκάλεπτο τελειώνει, φοράς το σακάκι, παίρνεις την τσάντα σου και ανοίγεις την πόρτα. Παίρνεις όρκο, πως χθες, πριν κοιμηθείς, κλείδωσες την πόρτα και μάλιστα άφησες τα κλειδιά στην κλειδαριά. Όχι ε; Στο έπιπλο δίπλα; Ούτε. Στο τραπεζάκι; Όχι. Στο σακάκι σου μήπως;ΦΥΣΙΚΑ και όχι!

"Πού στο καλό είναι τα κλειδιά; Βιάζομαι!Δεν προλαβαίνω! Και πάλι έχασα τα κλειδιά! Γκρρρρρρρρρρρρρρρ..."

Ε όσο ψάχνεις, θυμάσαι αυτό το "keyfinder", που είχε δωρίσει ο Πωςτονλένε στην ασυγύριστη Πόλυ (Τζένιφερ ’νιστον σε ρόλο). Γιατί δεν το αγόρασες; Α, ναι, διότι, μετά θα χρειαζόσουνα και ένα keyfinder-finder, για να το βρίσκεις, και πάει λέγοντας.΄’σε που τα κλειδιά εμφανίζονται πάντα εκεί που δεν τα περιμένεις.. Μέσα στο παπούτσι, που πέταξες μόλις μπήκες στο σπίτι, κάτω από το τραπέζι, μέσα στο ψυγείο, πάνω στο ψυγείο. Όπου δεν ανήκουν, ε, εκεί να ψάξεις πρώτα και θα τα βρεις.

Όμως η τεχνολογία μας σκέφτεται και πάλι! Αντί να ψάχνεις τα κλειδιά σου και να μην τα βρίσκεις, αφού εννοείται ότι θα κρυφτούν όπου θέλουνε, τη στιγμή ακριβώς που βιάζεσαι, άνοιξε το λαπτοπ σου, και κάνε τα googled.

Όπως έκανε και ο τύπος στη φωτογραφία!

:ΡΡΡΡΡΡΡΡ

Κοιτάχτε τι βρήκα! Εσείς τι λέτε; Πέθανε στα γέλια ή απλά χασμουριέται;

θέλω να το κάνω γκούτσουγκούτσουγκούτσου!

Δεν είναι μάνα μου τα;

29 του Μάη 1453, ημέρα Τρίτη

Η Πόλις εάλω.

Περιμένουν τα μισοτηγανισμένα ζωντανά ψάρια κολυμπάνε ακόμα,να γυρίσει ο Ελληνισμός, για να τηγανιστούν για τα καλά και να ησυχάσουν.  Ο κρυμμένος ιερέας αδυμονεί να τελειώσει τη λειτουργία, που οι Τούρκοι του κόψανε στη μέση. Η Αγία Τράπεζα της Αγ.Σοφιάς πνίγεται στη θάλασσα του Μαρμαρά, να βρεθεί ξανά στη θέση της. Ο μαρμαρωμένος Βασιλιάς, ποθεί να ζωντανέψει και να μας οδηγήσει στη μάχη.

"Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ΄ναι!"

Περάσαν τόσα χρόνια, μεγαλώσανε γενιές και γενιές με τους θρύλους, τις παραδόσεις και την ελπίδα. Πεθάνανε και δώσαν στους επόμενους τη δάδα.

29 του Μάη, 2007, ημέρα Τρίτη.

    - Α ναι, ρε, σαν σήμερα δεν πήρανε την Πόλη;

    - Οι Γερμανοί;

    -ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ!!!! 

    - Νόμιζα ότι πήρανε τη Σμύρνη μόνο.Πότε μπήκαν στην Αθήνα;

    - Την Πόλη! Την Κωνσταντινούπολη!

    - Τουρκία δεν είναι εκεί;

    - Όπως το πάρει κανείς.

    -  Ε, Τουρκία είναι τί είναι;

    - Ναι, όπως είναι και η μισή Κύπρος, όπως θα είναι κάποτε και η Θράκη ολόκληρη. Τέτοια μυαλά που κουβαλάμε!

  ’λλο ένα τριήμερο φτάνει στο τέλος του. Πάει και η Δευτέρα του Κατακλυσμού! Α, ναι, αυτή είναι η κυπριακή λαϊκή ονομασία της Δευτέρας του Αγίου Πνεύματος.Εδώ, που είμαι τώρα πάντως μας κατέκλυσε για τα καλά. Βροχή βροχή βροχή βροχή βροχή! Γκρίζος ουρανός και πεζοδρόμια  σαν βρεγμένες γάτες. 

Πόσο θα ήθελα να ήμουν στην Κύπρο σήμερα. Καλά, κάθε Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, η Κύπρος ξεχνάει τις ανομβρίες και τα τοιαύτα, και μετατρέπεται σε ένα τρελό ριγκ νεροπόλεμου. Ο κόσμος κατακλύζει στις πισίνες και στις ακρογιαλιές.  

Όταν ήμασταν ακόμα παιδάκια, είχαμε έτοιμα από το Σάββατο τα νεροπίστολα, τα νερομπάλονα, και δεν κλείναμε μάτι την Κυριακή για να προλάβουμε τη Δεύτερα το πρωί να βρέξουμε τους υπόλοιπους.  Μια χρονιά, όχι και τόσο πολύ καιρό πριν, πήγαμε σε κάποιους οικογενειακούς φίλους σε ένα χωριουδάκι της Πάφου. Εκεί που κατοικεί η τρέλα δηλαδή, αφού στους διάφορους δρόμους του χωριού, ήταν μαζεμένος κόσμος και έβρεχε τα αυτοκίνητα. Και δεν μιλάμε μόνο για παιδιά, αλλά και ενήλικες! Με μουσικές δυνατές και πανηγύρια!   

Το έθιμο του αλληλοβρεξίματος, που καλά κρατεί, είναι ακόμα ιδιαίτερα αγαπητό στα παιδιά. Φυσικά ποιο από αυτά τα παιδάκια, ήξερε / ξέρει ότι το έθιμο αυτό, είναι πανάρχαιο;

Για την ακρίβεια, έχει τις πρώτες ρίζες του στη λατρεία της αρχαίας πολιούχου της Κύπρου, της Παφίας Αφροδίτης. Στα Αφροδίσια και τα Αδώνια, γιορταζόταν με εξαιρετική λαμπρότητα η άνοιξη, η αναγέννηση της φύσης, που προμηνούσε τη γονιμότητα και την καρποφορία της γης, καθώς η Αφροδίτη έσμιγε με το νεαρό εραστή της. 

Οι γιορτές, που είχαν θρησκευτικό χαρακτήρα με τις τελετές του καθαρμού, συνοδεύονταν από γλέντια, χορούς, τραγούδια, από αθλητικούς, ποιητικούς και μουσικούς αγώνες, όπου ο νικητής λάβαινε ανάλογο με την αξία του έπαθλο.Ο Κατακλυσμός  πανηγυρίζεται επί δυο ημέρες σε όλες τις παραθαλάσσιες πόλεις της Κύπρου, στην Πάφο, στη Λεμεσό, στη Λάρνακα,( πριν το 1974 στην Κερύνεια, στην Αμμόχωστο) κι αλλού, αρχίζοντας πάντα από την Κυριακή της Πεντηκοστής, που όλοι οι κάτοικοι από τα χωριά και τις μεσόγειες πολιτείες κατεβαίνουν στον «Αϊ-Γιαλό» για να παρευρεθούνε στις χαρούμενες ετήσιες αυτές γιορτές. Από το πρωί συνηθίζουν, για την καλή χρονιά, να αλληλοραντίζονται με νερό, μέσ' από καλαμένιους σωλήνες λεγόμενους πιτσίκλες, τραγουδώντας με γέλια και με αστεία. Το λαϊκό αυτό έθιμο συμβολίζει τον αγνισμό της ψυχής και του σώματος, όπως και την ανανέωση της ζωής με τον εμβαπτισμό του ανθρώπου στην καθαρτήρια δύναμη του ζώντος ύδατος, που οι αρχαίοι το θεωρούσαν στοιχείο θεϊκό… 

Και είπαμε, μπορεί στη Λευκωσία να μην έχουμε Θάλασσα και ο Πεδιαίος να μην είναι και ο πιο βαθύς παραπόταμος στον κόσμο, αλλά έχουμε πισίνες και καταστήματα για την αγορά νερομαχικών! Και στην ανάγκη, υπάρχουνε ακόμα κάποιοι ηρωικοί καλαμιώνες για όπλα από φυσικά υλικά!  

Ελπίζω να είχατε όμορφη αργία! Η δική μου έφτιαξε, τώρα με τις εικόνες από τα παλιά. Χμ, πάω να τηλεφωνήσω στα αδέρφια μου.

Φιλιά σας!

Η φωτογραφία είναι από τον χορευτικό διαγωνισμό που πραγματοποιείται στα πλαίσια των εορτασμών-έθιμο κι αυτό.Στο χορό των ποτηριών ο βρακάς έχει τοποθετημένα στο κεφάλι του δυο+  ποτήρια γεμάτα νερό, το ένα πάνω στο άλλο σα μια μονοκόμματη γυάλινη κολόνα, χωρίς να πέφτουν ούτε και να χύνεται απ' αυτά καμιά σταγόνα νερό, παρ' όλες τις στροφές και τις ζωηρές κινήσεις του χορευτή.

Λευκωσία Αγάπη μου! Πόσο μου έλειψες πάλι!

Για πολλούς η Λευκωσία είναι απλά η τελευταία μοιρασμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Και δεν έχει και θάλασσα! Όμως για μένα, είναι απλά η πιο όμορφη πόλη του κόσμου!Λήδρα - Καλλινίκιση - Λευκοθέα - Λευκoυσία - Λευκωσία η πόλη με τα πολλά ονόματα και τους άλλους τόσους χαρακτήρες! Μια επίσκεψη αρκεί για να σας πείσει! (Όχι δεν δουλεύω στον ΚΟΤ!)

Το σπίτι μου, η γειτονιά μου,τα σχολεία, η εκκλησίτσα του Α.Δομετίου, το κέντρο της πόλης, παλιά πόλη, ενετικά τείχη, τάφρος σε μοφή πάρκινγκ και χώρος συναυλιών, πεζόδρομοι Λήδρας-Ονασαγόρου, Πράσινη Γραμμή, ερημικές γειτονιές, καταστηματάκια,Πλατεία Ελευθερίας,Μακαρίου και Στασικράτους, Φανερωμένη, περιοχή Αρχιεπισκοπής,Χαμάμ-Ομεριέ, καφέ, μπαράκια, ζαχαροπλαστεία, Φούρνοι 24ωρης λειτουργίας,Κίνηση-κίνηση, Πεδιαίος, ο Πενταδάχτυλος, γλυκά βράδια του καλοκαιρού, με γιασεμί (ούτε πως είσαι στην πόλη!), τόσα άλλα που τώρα μου διαφεύγουν! Όλα αυτά είναι η Λευκωσία μου!

Για σας, βρήκα μερικά βιντεάκια στο youtube :)))))))))))))))

’νευ πολιτικής και ρατσισμού. Απλά βιντεάκια.

Σας φιλώ!

https://www.youtube.com/watch?v=4J4tg_ylDZI  μονόλεπτη ζωντανή Λευκωσία.

https://www.youtube.com/watch?v=fJYnatfAJns εικόνες από τη Λευκωσία, εντός και εκτός των τειχών.

https://www.youtube.com/watch?v=bex8EAqGBgM  Η Εκκλησία της Φανερωμένης στην εντός των τειχών πόλη.

Περί Αγάπης - Το σήκουελ.

Αφού καταπιαστήκαμε να μιλάμε για την Αγάπη θα σας μιλήσω για τον γάμο μιας Τουρκάλας φίλης μου, που γνώρισα στο Διαδύχτιο. Και την οποίαν αγαπώ βαθιά.

Η φίλη μου αυτή, λοιπόν, έχει πίσω της ζωή, που θα ζήλευε η κάθε δακρυγόνα πρωταγωνίστρια βραζιλιάνικης τηλενουβέλας, όμως δεν μοιράζεται τα βάσανά της, σχεδόν με κανένα. Είναι το πιο κεφάτο πλάσμα που γνωρίζω και ζει για το σήμερα.

Αυτό το "ζήσε το σήμερα", στάθηκε αφορμή μια μέρα, να μου μιλήσει για τη ζωή της και το πρόβλημα υγείας που την βασανίζει μέχρι και σήμερα. "Για αυτό, αποφάσισα να ζω το σήμερα, γιατί δεν ξέρω αν αύριο, θα είμαι πάλι εδώ."  Όπως και κανένας μας δεν το ξέρει, βεβαίως βεβαίως, αλλά η Ι. είχε μεγαλύτερο ποσοστό να μην είναι εδώ, από τον καθένα μας.

Ε, λοιπόν, αυτός ο ’γγελος επί Γης, με τα τρελλά μυαλά, που μου ρίχνει και καμιά δεκαριά χρόνια, πήρε τη Μεγάλη Απόφαση, να νοικοκυρευτεί. Με τον άνθρωπο της, είναι μαζί ήδη κάποια χρόνια. Αυτό το Σαββατοκύριακο, θα τελέσουν τον Πολιτικό τους γάμο στην Κωνσταντινούπολη.

Σημειώνω πολιτικό γάμο, γιατί ο εκκλησιαστικός θα λάβει χώρα στην Ελλάδα. Μετά που θα βαφτιστεί η Ι και θα γίνει Κατερίνα. Το να αλλαξοπιστήσει κανείς, για χάρη της Αγάπης, είναι μια από τις μεγαλύτερες θυσίες που υπάρχουνε. Πραγματικά, δεν ξέρω αν ποτέ θα το έκανα. Όταν, λίγους μήνες πριν, το συζητούσαμε, τη ρώτησα πως νιώθει που θα κάνει τέτοια θυσία.

"Ξέρεις, με τον Α γελάμε πολύ. Ζούσαμε τόσο καιρό χώρια και όμως ήμασταν μαζί.'Οταν ήμουν στο νοσοκομείο, μια βδομάδα σε κώμα, ο Α ήταν εκεί και μου κρατούσε το χέρι. Έκλαιγε και περίμενε να ξυπνήσω όταν ακόμα και ο χειρούργος μου έδινε 20% επιβίωση με σίγουρη κάποια αναπηρία. Ξύπνησα κια τον βρήκα εκεί. Μετά έμαθα ότι δεν έφυγε από το πλευρό μου. Τώρα,εγκατέλειψε και τη ζωή  του στην Ελλάδα, για να είναι μαζί μου, εδώ. Το λιγότερο, που μπορώ να κάνω είναι να γίνω Χριστιανή. Πως αλλιώς να του δείξω ότι τον αγαπώ; Και μετά, αν το θέλει ο Θεός και οι γιατροί, θα βάλουμε επιτέλους μπρος για το παιδάκι μας!"

Ήθελα πολύ να ήμουνα τώρα εκεί, αλλά η πολιτική γραφειοκρατία με δυσκόλεψε πολύ. Έτσι θα τα πούμε στην Ελλάδα, στα βαφτίσια της ή στον εκκλησιαστικό γάμο που θα κάνουνε το συντομότερο δυνατόν.

Παιδιά, ΒΙΟ ΑΝΘΟΣΠΑΡΤΟ! Κούκλα μου, όταν με το καλό σου διαβάσει τις ευχές μου ο Α σου, να ξέρεις ότι σε αγαπάω πολύ! Από τα βάθη της καρδιάς μου, σου εύχομαι να είσαι πάντα χαμογελαστή, για να σκορπάς την χαρά και σε άλλους!

Προχθές το απόγευμα, έπινα ήσυχα τον καφέ μου και χάζευα ένα γυναικείο περιοδικό. Καθόμουνα στο τραπεζάκι, δίπλα από το παράθυρο που βλέπει την απέναντι πολυκατοικία.

Ξαφνικά, χτύπησε το τηλέφωνο. Κυπριακό νούμερο είδα και χάρηκα, μετά χάρηκα περισσότερο που ήταν η φίλη μου, με τον καινούριο αριθμό της. Τα λέγαμε για αρκετή ώρα, εξάλλου, είχε τόσο καιρό να τα πούμε. Και ενώ μιλούσαμε για το αγαπημένο μας θέμα: «άντρες-σχέσεις», μου πέταξε πως «εσύ, φιλενάδα, δεν ξέρεις να αγαπάς. Δεν έχεις ζήσει ποτέ και τον μεγάλο έρωτα, εξάλλου! Για αυτό σου είναι εύκολο να είσαι μόνη.»  

Από το μυαλό μου πέρασαν στιγμιαία δεκάδες απαντήσεις γεμάτες δηλητήριο. Μιλάμε τα αντανακλαστικά της γλώσσας μου, χίλιες φορές καλύτερα από των γονάτων μου. Ευτυχώς, κρατήθηκα για εκείνο το έξτρα δευτερόλεπτο που χρειαζόμουν για να ηρεμήσω και να χαμογελάσω. Διότι ήξερα πόσο άδικο είχε και δυστυχώς πόσο διαφορετικές είμαστε στο θέμα των σχέσεων. 

Τη στιγμή που της έλεγα να κάνει και καμιά υποχώρηση, θυμήθηκα τον αποκλεισμό που μου έκαναν οι υπόλοιποι Έλληνες φοιτητές, επειδή τα είχα φτιάξει με μη Έλληνα. Βδομάδες ολόκληρες, με είχε πάρει από κάτω και έκλαιγα. Μετά μια μέρα, σαν να ξύπνησα, αποφάσισα πως τέτοιοι άνθρωποι, που έρχονται στην καρδιά της Ευρώπης για να ζήσουνε σε ελληνικό φοιτητικό γκέτο, εμένα μου είναι παντελώς αδιάφοροι. Κι εγώ θα ήμουνα με όποιον εγώ ήθελα και όχι με όποιον οι γνωστοί μου εγκρίνουνε. Φυσικά  η κοινωνική μου ζωή, εκείνο τον χρόνο, ήταν μηδαμινή. Ένιωθα ότι ήμουνα δίκαιη και ότι το έκανα για χάρη της Αγάπης. Δεν ξέρω αν τελικά είχα λάθος αλλά και τώρα να γινόταν, πάλι την ίδια απόφαση θα έπαιρνα. Δεν θυσιάζω άνθρωπο για χάρη καμιάς διάκρισης. Και πόσο μάλλον της γλωσσικής.  

Γενικά, είμαι της γνώμης πως η αγάπη απαιτεί και θυσίες, τις οποίες όμως ως μέλη του ζευγαριού, δεν θεωρούμε θυσίες, αφού μετράει περισσότερο ο άνθρωπός μας. Βέβαια, ο καθένας μας αγαπάει με τον τρόπο του. Το να πιστεύουμε πως μόνο εμείς μπορούμε να νιώσουμε αγάπη, είναι καθαρά παιδιάστικο και εγωιστικό.  

Πίσω στο τηλέφωνο!

Πριν κλείσουμε, που λέτε, τη συμβούλεψα ως συνήθως να είναι λίγο υποχωρητική, λίγο μητρική παρόλο που ξέρω ότι όταν η φίλη μου ακούει τις λέξεις «υποχώρηση» και «μητρικόκάτι» βάζει από το ένα και βγάζει από το άλλο. Για αυτό μέχρι να συναντήσει έναν ώριμο άνθρωπο, που θα είναι μαζί της υποχωρητικός και πατρικός, δεν πρόκειται να στεριώσει. Καθαρά πράγματα! Όπως εγώ δεν μπορώ να ταιριάξω με έναν τέτοιο, γιατί αυτά τα χαρακτηριστικά δεν τα χρειάζομαι στον Έτερον Ήμιση μου, αφού τα έχω ήδη εγώ.. Και έτσι είναι. Δεν κάνω το μέντιουμ, το θεωρώ απλά μαθηματικά ζωής. 

Και όσο για τον μεγάλο Έρωτα, υπήρξε, απλά δεν τον θυμάται εκείνη, γιατί στο μεταξύ, έχουνε περάσει τόσα χρόνια και τόσες θάλασσες. Και δεν έτυχε να ζούμε στην ίδια χώρα, όσο Αυτός έπαιζε με τα βέλη του και έσπαγε πλάκες!

Περάσανε πάλι αρκετές νύχτες που δεν καληνυχτιστήκαμε με αγαπημένα τραγούδια.... Αυτή τη φορά, θα θυμηθούμε τους Κατσιμιχαίους πίσω στο 1992, με το δίσκο " Η μοναξιά του Σχοινοβάτη" και το καθόλου τυχαίο συναπάντημα στα όνειρα....

Αλήθεια, σκεφτήκατε ποτέ, αν είναι τυχαίοι οι έρωτες που ζούμε, οι συμπάθειες, οι φιλίες αλλά και οι αντιπάθειες που τρέφουμε για συγκεκριμένους ανθρώπους; Μήπως είναι από πριν προγραμματισμένο ποιούς θα γνωρίσουμε και ποιούς θα αγαπήσουμε;

Ένιωσε κανείς, ότι αυτόν που αγαπάει, τον γνώρισε πριν στον κόσμο των ονείρων και των σκιών;

Έλα στ' όνειρό μου

Έλα στ' όνειρό μου και περπάτησε
κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη
κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές
θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε
θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία
ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς

Ψεύτικα τραγούδια με κυκλώνουνε
κλείνω τ' αυτιά, κλείνω τα μάτια
και ταξιδεύω μες στο φως άλλου καιρού
και γράφω τ' όνομά σου με το κόκκινο
το κόκκινο μελάνι της αγάπης
και είμ' εδώ κι αντέχω κι ας φυσάει από παντού.

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς...

Καληνύχτα σε όσους πάνε να συναντήσουνε αγάπες στα όνειρα τους.Καλή συνέχεια σε όσους ξημερώνονται με τη σκέψη τους σε συγκεκριμένο άνθρωπο και καλημέρα σε όσους μόλις ξύπνησαν μαζί με -αλλά κα χωρίς - την αγκαλίτσα της αγάπης τους.

Απόσπασμα από ελληνική ειδησιογραφική πύλη. Μάλιστα! Εντελώς κάθετα διαφωνεί εδώ και δεκαετίες η Εκκλησία της Κύπρου, η οποία έδωσε το πράσινο φως στις αμβλώσεις, όταν ο προγεννητικός έλεγχος δείξει πως το έμβρυο είναι ασθενής του σύνδρομου down ή της μεσογειακής αναιμίας. Αποτέλεσμα είναι πως, η Κύπρος, έχει γίνει υπόδειγμα στη δραστική μείωση της Μεσογειακής Αναιμίας, ανά τον κόσμο. Φυσικά, εδώ η Εκκλησία μας, μπορεί να χαρακτηριστεί και ως σπαρτιάτικη, που ευλογεί τον Καιάδα.

 Ό,τι και να λένε οι Εκκλησίες, η αλήθεια είναι πως μόνο η εγκυμονούσα αποφασίζει αν θα κρατήσει το μωρό της ή όχι. Και δεν μιλάμε μόνο για τις περιπτώσεις του ασθενούς εμβρύου, όχι βέβαια! Πόσες από εμάς δεν είχαμε συμμαθήτριες ή φίλες που πέρασαν από την κόλαση της έκτρωσης; Πόσες από μας δεν βιώνουνε το άσχημο χτυποκάρδι όταν η περίοδος αργοπορεί;  

Η όλη εμπειρία μόνο σαν κόλαση μπορεί να χαρακτηρισθεί. Τα ηθικά διλήμματα, ο φόβος για την επέμβαση και οι συνέπειες της, το μετατραυματικό σοκ, η απομόνωση. Οι τύψεις. Συνέβη σε μια πολύ καλή μου φίλη, και από το γελαστό πειραχτήρι μεταμορφώθηκε σε μαύρη σκιά για πάνω από ένα χρόνο. Κι ας είχε τη συμπαράσταση των γονιών της. Την αγάπη τους. Είχε και εμάς, τις 2-3 φίλες της, που το ξέραμε και προσπαθούσαμε μάταια να την συνεφέρουμε. Ακόμα και τώρα τρέμω να την ρωτήσω αν μετάνοιωσε ποτέ την απόφαση της.Η φίλη μου, ήταν τότε 21 χρονών, όχι 15 και 16..

Πραγματικά, ένα τέτοιο σοκ στην εφηβεία είναι το τελευταίο που χρειάζεται ένα κορίτσι. Χωρίς να υπολογίζουμε και την αποδοκιμασία της Εκκλησίας ή της Κοινωνίας. Το βάρος που κουβαλάει στην ψυχούλα της και ο φόβος αν είναι δυνατή μια μελλοντική εγκυμοσύνη, όταν θα είναι έτοιμη για τη μητρότητα, φτάνουν και περισσεύουν.

 Προσωπικά, έχω περάσει μόνο από το καρδιοχτύπι της αργοπορημένης περιόδου. Και όσο απορριπτική είμαι στη θεωρία, τόσο εύκολα πέρασε από το νου μου η διακοπή κύησης στην πράξη.. Διότι, στο μεταξύ, είχα χωρίσει, ήμουν οικονομικά εξαρτώμενη από άλλους, και το πανεπιστήμιο δεν σηκώνει φοιτήτρια μητέρα μεγαλώνει μόνη της παιδί. ’σε που το κλάμα και η κακομοίρα των παλιών ελληνικών έργων δεν ήταν ποτέ στη φύση μου. 

Η συζήτηση μεγάλη,ο διχασμός ακόμα μεγαλύτερος. Όμως αλήθεια, τι να κάνει η έγκυος-θύμα βιασμού; Να κρατήσει το μωρό για αποδειχτικό στοιχείο; Τι νιώθει ένας άνθρωπος όταν ξέρει πως είναι καρπός βιασμού και η ζωή του δεν τραβά το ενδιαφέρον του Χόλιγουντ; Τι θα κάνουμε στο μέλλον αν ο προγεννητικός έλεγχος, εντοπίζει πως το έμβρυο θα εξελιχθεί σε χοντρό/κοντό/.άσχημο/ χαζό/ναρκομανή/ περιθωριακό ενήλικα; Πόσο ρατσιστές αντέχουμε να γίνουμε με τα μελλοντικά παιδιά μας; Τέτοια πόρτα δεν τρώει κανείς ούτε στα πιο ακριβά κλαμπς του Λονδίνου! 

Αν η Εκκλησία θέλει να βοηθήσει την κατάσταση, τότε να πάρει το Κράτος από το χεράκι και να φτιάξουνε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά που μεγαλώνουνε μόνο με τη μητέρα τους.Οικονομικά, νομικά, ηθικά, χρειάζονται τη στήριξη, όσες γυναίκες αποφασίζουν να κρατήσουν το παιδί τους και ας είναι μόνες.  

Για περισσότερες πληροφορίες, ρίξτε μια ματιά στο www.bioethics.gr   

Αχ, μας έκαψε! Έχει τρεις μέρες που ο ανταλλάξμε πάλι καιρό με την Μεσόγειο. Βρέχει εκεί, μας ψήνει εδώ. Μας ρίχνει εδώ πισίνες εξ ουρανού, εσάς σας τηγανίζει. Τώρα σειρά μας να τηγανιστούμε. Απαναγία μου παναγία μου δηλαδή! Ουφ!  Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ θέλω να μπω στην κατάψυξη και να μείνω για πάντα εκεί. “Wake me up when September comes!”

Καλά, οι πρασινομερούληδες, μπορεί να θέλουνε να είναι σίγουροι ότι πέρασε ο καύσωνας για αυτό να ζητάνε τραγουδιστά να τους ξυπνήσουμε όταν τελειώσει ο Σεπτέμβρης, αλλά εγώ αντέχω να ζήσω τις ζεστές μέρες του Σεπτέμβρη. Ως τότε, θάλασσα μπορεί να δω αλλά το παγωτό ζει και βασιλεύει εδώ! 

Αχ το παγωτό!  Γέμισε ήδη το στόμα μου βανίλια μόνο και μόνο που το σκέφτομαι.  Ο μόνος που ξέρω που δεν του αρέσει είναι ο Ροςς από τα "Φιλαράκια" και αυτό γιατί τον φάγανε οι υπερευαισθησίες του. Αχ, στη Γερμανία, υπάρχει όλο τον χρόνο, αφού του κάνουνε τιμητικά τάματα οι γιαγιούλες, που το τρώνε πάντα για επιδόρπιο. Παρέα με τις φιλενάδες και τα σκυλιά τους.

Όλοι έχουμε την αγαπημένο μας είδος και σιγά μην μας ενδιαφέρουνε περιττές πληροφορίες για την παγωμένη απόλαυση αλλά ας δούμε μερικές σημειώσεις, που μπορεί να μας φανούν χρήσιμες την επόμενη φορά που ίσως παίξουμε Τρίβιαλ ή έστω, την επόμενη φορά που θέλουμε να κάνουμε τους φωτεινούς παντογνώστες :  

Η μάνα του παγωτού:Σε όποια ελληνική σελίδα και να έψαξα, βρήκα ότι η αρχαιότερη πηγή για το παγωτό, αναφέρει πως ο Νέρωνας αρεσκόταν στο χιόνι ανάμιχτο με φρούτα. Ο Νέρωνας ήξερε τι έκανε, εμείς δεν ξέρουμε τι θα πει έρευνα αφού σαφώς και δεν ήταν ο πρώτος. Ήδη, η χρήση του πάγου, ήταν γνωστή στη Μεσοποταμία, όπου μεγάλες «αποθήκες πάγου» είχαν χτιστεί δίπλα στον Ευφράτη, ενώ πάγο για τα επιδόρπια τους χρησιμοποιούσαν και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι. Στην Ελλάδα, στον 5ο αιώνα π.Χ., ένα δημοφιλές επιδόρπιο ήταν χιόνι, ανάμιχτο με μέλι, φρούτα και ξηρούς καρπούς. ’λλες πηγές, αναφέρουνε επίσης ότι ο Μ. Αλέξανδρος, αγαπούσε πολύ το «χιονισμένο» γιαούρτι με μέλι. Όλες αυτές οι αναφορές, σε ξενόγλωσσες σελίδες. Εμείς κολλήσαμε στον Νέρωνα, κάτι χιλιετίες( ή αν αναφερόμαστε μόνο στην αρχαία Ελλάδα, εκατονταετίες) αργότερα.  

Πολύ αργότερα, ο βασιλιάς Τανγκ, στο Σανγκ της Κίνας, ο οποίος είχε βρει μια μέθοδο για να παρασκευάζει μείγματα από πάγο και γάλα. Από την ’πω Ανατολή λέγεται ότι ο εξερευνητής Μάρκο Πόλο, το 13ο αιώνα, έφερε πίσω στην Ευρώπη τη συνταγή του παγωτού.  

Οι Ευρωπαίοι το ξαν(ανακάλυψαν) και βελτίωσαν τη συνταγή:Ο Γάλλος σεφ του βασιλιά Καρόλου της Αγγλίας εντυπωσίασε τους καλεσμένους σε ένα επίσημο δείπνο με ένα επιδόρπιο που έμοιαζε με χιόνι αλλά ήταν πολύ πιο γλυκό! Ο Κάρολος τότε πρόσφερε 500 λίρες το χρόνο στο σεφ για να μην πει σε κανένα τη μυστική συνταγή και να συνεχίσει να φτιάχνει παγωτό μόνο γι’ αυτόν και τις δεξιώσεις του. Μέχρι, όμως, το 1649, που αποκεφαλίστηκε ο Κάρολος, το μυστικό είχε διαρρεύσει.  

Η τέχνη του παγωτού: Όπως πολλά φαγητά που σήμερα τα θεωρούμε συνηθισμένα, το παγωτό κάποτε ήταν μόνο για τους πλούσιους και τους ευγενείς. Κάποιες συνταγές εμφανίστηκαν το 1700, σε ένα γαλλικό βιβλίο με τον τίτλο «Η Τέχνη του να Φτιάχνεις Παγωτό», ο Αμερικανός Πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον είχε μια συνταγή για παγωτό βανίλια, ενώ ο Τζορτζ Ουάσινγκτον είχε πληρώσει σχεδόν 200 δολάρια (που τότε ήταν πάρα πολλά λεφτά) για μια συγκεκριμένη συνταγή. 

Μπελάς:Το παγωτό τότε δεν ήταν δημοφιλές γιατί η παρασκευή του αποτελούσε μεγάλο μπελά: αρκεί να σκεφτείτε ότι εμπλέκονταν δύο μεγάλοι κουβάδες, μεγάλες ποσότητες αλατιού και πάγου και 40 λεπτά κατά τα οποία κουνούσαν τον ένα κουβά και ανακάτευαν στον άλλο.

  Η πρώτη παγωτομηχανή: Η πρώτη αισθητή βελτίωση στην παρασκευή του παγωτού έγινε το 1846 από την Αμερικανίδα Νάνσυ Τζόνσον, που εφηύρε τη χειροκίνητη παγωτομηχανή με τη μανιβέλα. Μέσα εκεί, ανακατευόταν το μείγμα παγωτού με πάγο και αλάτι, μέχρι να παγώσει. Η Νάνσυ Τζόνσον δεν ήταν ιδιαίτερα προνοητική και δεν κατοχύρωσε την πατέντα της, αλλά πούλησε τα δικαιώματα σε κάποιον κ. Γιανγκ, ο οποίος τουλάχιστον έδειξε την απαραίτητη ευγένεια και έδωσε στη συσκευή το όνομά της.  

Πίτα αντί για πιάτο: Το ποιος εφηύρε το χωνάκι δεν είναι σίγουρο, αλλά λέγεται ότι αυτό έγινε στο πανηγύρι του Σαιντ Λούις, το 1904. Εκεί, οι «παγωτατζήδες» συνεργάστηκαν με τους «πιτάδες», βάζοντας παγωτό μέσα σε τυλιγμένες πίτες, λόγω έλλειψης πιάτων. Σπασμένα και κλεμμένα: Μια άλλη θεωρία θέλει τον Ίταλο Μαρτσιόνι, που διέσχιζε τη Γουολ Στριτ πουλώντας παγωτά με το καροτσάκι του, να χρησιμοποιεί πρώτος το χωνάκι, απογοητευμένος από τα πολλά σπασμένα και κλεμμένα ποτήρια που είχε καταγράψει ως τότε. 

 Μικροί και μεγάλοι: Το περισσότερο παγωτό το τρώνε τα παιδιά ηλικίας 2 έως 12, αλλά και οι ενήλικες άνω των 45!  

50 γλειψίματα: Ο μέσος αριθμός «γλειψιμάτων» που χρειάζεται για να αποτελειώσουμε ένα χωνάκι με μία μπάλα παγωτού είναι 50. 

Παγωτοπονοκέφαλος: Καμιά φορά, το παγωτό μπορεί να μας φέρει…πονοκέφαλο. Αυτό γίνεται γιατί η θερμοκρασία στο στόμα μας πέφτει απότομα και τα αγγεία στον εγκέφαλο αντιδρούν και πρήζονται, κάτι που είναι γνωστό ως «πάγωμα του εγκεφάλου»! Ευτυχώς, διαρκεί μόνο 30-60 δευτερόλεπτα. Και μετά συνεχίζουμε ακάθεκτοι! 

4 μέτρα παγωτό: Το μεγαλύτερο παγωτό σάντεϊ (βανίλια με σιρόπι) όλων των εποχών φτιάχτηκε στην Καλιφόρνια το 1985. Είχε ύψος 3,96 μέτρα και περιείχε 21 λίτρα παγωτό και 3500 κιλά σιρόπι και γαρνιτούρες.  

 Στο φεγγάρι και πίσω: Εάν το παγωτό που καταναλώνεται στη γη κατά τη διάρκεια ενός χρόνου το βάζαμε σε χωνάκια και τα στοιβάζαμε το ένα πάνω στο άλλο, ο πύργος θα έφτανε έως το φεγγάρι και άλλο τόσο!

ΤΣ: Δεν ξέρω αν πρέπει να σημειώσω πηγές, αφού όοοοοοοοολες οι σελίδες λένε τα ίδια πράγματα και δεν ξέρω κιόλας ποιός είναι ο πραγματικός συγγραφέας των πληροφοριών. Εγώ άλλαξα μόνο το εντελώς λάθος σημείο με το Νέρωνα.  

Καλό Καλοκαίρι! Wake me up when September comes!

Γυναίκα: Ο καλύτερος φίλος ενός κοριτσιού, αυτός που της λέει πάντα την αλήθεια: ο καθρέφτης της! ...Αχ, πόσο πονάει η αλήθεια! Χάλια είμαι... σνιφ και κλαψ...

’νδρας:Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιός είναι ο ποιός ωραίος σε ολόκληρο τον πλανήτη; Μα φυσικά εγώ!

 Τελικά ποιό από τα δύο φύλα κουβαλάει την περισσότερη τρέλλα;

Τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο συχνά έχω την επιθυμία να γυρίσω το ρολόι πίσω. Καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Όχι για να ξαναγίνω παιδί, μπα, για αυτό δεν έχω ανάγκη τα καμώματα του χρόνου αλλά της ψυχούλας μου.

Απλά να... Θα ξανάνιωναν οι σημερινοί 50ρηδες και θα έρχονταν πίσω άλλοι αγαπημένοι. Όπως παλιά, χωρίς τις συχνές επισκέψεις στο νοσοκομείο ή το νεκροταφείο... Να είναι πάλι το σπίτι ανοιχτό για όλους.Έστω για ένα μεσημέρι Κυριακής, που θυμίζει Χριστούγεννα και Πάσχα μαζί. Ιστορίες από τα παλιά των παλιών, σούβλα του παππού και πίτα της γιαγιάς. Επισκέψεις φίλων και συγγενών απρόσμενες, για τσάι και καφέ, που τότε, ακόμα σήμαιναν ξεγνοιασιά.

Λίγο ρε χρόνε. Τόσα χρόνια πίσω, ώστε να είμαστε ξανά όλοι μαζί, εδώ. Φυσικά, θα μου πεις, ανοίγω φαύλο κύκλο, γιατί τί σημαίνει όλοι; Αυτοί που εμείς δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε, δεν είναι καλεσμένοι; Ας αποφασίσεις εσύ. Και ας είναι μόνο για ένα μεσημέρι Κυριακής.

Καλημέρα μας!

;)))))))))))

Αργία σήμερα και όλοι γίνανε καπνός. Από χ8ες δηλαδή. Φύγανε για μεγάλο Σαββατοκύριακο. Κλέψανε και την Παρασκευή. Να δεις που τσάμπα θα πάω μάθημα αύριο. Κανένας δεν θα είναι εκεί. Ουφ...

Πόσο θα 'θελα να έφευγα κι εγώ. Αλλά δε βαριέσαι... Πού να πάω με τέτοιο καιρό; Έχει 2 μέρες να δούμε ήλιο και στεγνό πεζοδρόμιο. Ουφ!

Και το κεφάλαιο "Γάμος στην Αρχαία Ελλάδα" με έχει εκνευρίσει. Ακόμα μια απόδειξη σκλαβιάς του παρεξηγημένου γυναικείου φύλου. Δεν θέλετε να ξέρετε λεπτομέρειες! Απλά να είμαστε χαρούμενες που γεννηθήκαμε στα τέλη του 20ου αιώνα και όχι προηγούμενως.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν κάνω καλά που μαραζώνω τόσο πολύ για το θάνατο αγαπημένων, που όμως ήταν ήδη μεγάλοι σε ηλικία. Ουφ!Πραγματικά, η μοιρασιά του Χάρου, είναι ακαταλαβίστικη. Παράλογη.  Έχει τρεις μέρες τώρα, που όλο σκέφτομαι αυτή τη γυναίκα. Πόση δύναμη θα χρειαστεί, Θεούλη μου! Να της την δώσεις!

Δεν ξέρω αν το είδατε στις ειδήσεις αλλά η πιο αναπάντεχη οικογενειακή τραγωδία συνέβηκε στην Κύπρο, συγκεκριμένα στην Πάφο. Μια έγκυος γυναίκα, έχασε μπροστά στα μάτια της, τα 2 μεγαλύτερα παιδάκια (τη εφτάχρονη Γιόμνα και τον δεκάχρονο Αμμάρ)και τον άντρα της. Πνίγηκαν σε ένα αδρευτικό κανάλι. Της γλύτωσε το μικρούλι, που είναι δύο χρονών.

Για μια φορά, όμως χαίρομαι που η Κυβέρνηση και ο απλός κόσμος, ξέχασε τη γραφειοκρατία και τη σούβλα και φρόντισε να στηρίξει τη Σύρια. Θυμηθήκαμε την παλιά μας ανθρωπιά. Οι σοροί, στάληκαν με έξοδα των Κυπριακών Αερογραμμών στη Συρία για την ταφή. Δύο επιταγές εκδόθηκαν στο όνομα της κοπέλας από τα Υπουργεία Γεωργίας  και Εσωτερικών, ενώ από φίλους της οικογένειας και το Σύνδεσμο Γονέων του Δημοτικού σχολείου που φοιτούσαν τα παιδάκια ανοίχτηκαν δύο τραπεζικοί λογαριασμοί. Ο πρώτος  στη Λαϊκή Τράπεζα, στον αριθμό: 16 50 80 785  και ο δεύτερος στην Τράπεζα Κύπρου στον αριθμό:0 662 -00-004768.

Σ; Δυστυχώς, ο κυνικός μου εαυτός δεν μπορεί ξεχάσει ότι η Κυβέρνηση θυμή8ηκε τι θα πει ανθρωπιά μιας και μπήκαμε στην προεκλογική περίοδο των Προεδρικών.

Επίσης δεν μπορεί να μην σχολιάσει ότι το Υπουργείο Γεωργίας θα έπρεπε να είχε απαγορευμένη την πρόσβαση στο χώρο του καναλιού και ότι χρωστά  κάποια αποζημίωση,Πολύ φοβάμαι ότι το ποσό που δόθηκε με την επιταγή είναι πολύ μικρότερο του ορθού ποσού αποζημίωσης. 

Ε, ας βάλουμε οι υπόλοιποι το χέρι στην τσέπη που δεν έχουμε καμιά σκοπιμότητα και ας ρίξουμε το καλό στο γυαλό.  

Όταν η μέρα ήταν χάλια 

Περπατώ ώρες ατελείωτες

φορώντας ένα γελαστό προσωπείο...   

Κι όταν φτάσω στο σπίτι  

Μόνο τότε μπορώ να δακρύσω. 

Στο λούσιμο καθαρίζει το σώμα 

Αλαφραίνει και η ψυχή.  

Στο ζεστό νερό  

Τα καυτά δάκρυα διαλύονται 

Ενώ με τον ατμό 

 εξατμίζεται κι ο καημός...

Την περασμένη βδομάδα, ανακάλυψα (ούτε ο Μάρκο Πόλο τόση περηφάνεια πια! ) την εκπομπή του beatlus. Ξέρω, οι περισσότεροι την έχετε ανακαλύψει πολύ πριν από μένα, ζητώ ταπεινά συγγνώμη.

Οι εκπομπές του, είναι όλες θησαυροί. Μελωδικές εγκυκλοπαίδειες μουσικής, Για μένα, που μου αρέσει να ψάχνω, να μαθαίνω συνέχεια, είναι σαν φροντιστήριο, που σου δίνουν λυμένες τις δυσκολότερες και πιο ενδιαφέρουσες ασκήσεις μαθηματικών.

Απόψε, ένα υπέροχο τραγούδι, το οποίο ακούστηκε 2 φορές, και αν δεν ήταν ο χρόνος λίγος, θα το ακούγαμε και 3η φορά. Το ακούσαμε από τα Μακρινά Ξαδέρφια, μετά από τον δημιουργό του, τον Θοδωρή Κοτονιά, Αλλά νομίζω η πρώτη εκτέλεση του, ανήκει στην Γλυκερία. Σωτήρη μου, αν κάνω λάθος, διόρθωσε με!

Με την "’νοιξη" λοιπόν, θα πούμε καληνύχτα σε όσους πάνε για όνειρα γλυκά, καλή συνέχεια σε όσους αποφάσισαν να ξημερωθούνε, και καλημέρα σε όσους ήδη ξύπνησαν.

’ΝΟΙΞΗ

Kόκκινο τριαντάφυλλο
Είσαι μες στην καρδιά μου
Την νύχτα γίνεσαι πληγή
Που τρώει τα σωθικά μου

Έρχεσαι πάντα πιο νωρίς
Κανείς δε σε γνωρίζει
άλλον τον κάνεις ν' αγαπά
Κι άλλον να μη γυρίζει

Και δε σου φτάνουν όλ' αυτά
Φεύγεις και δε θυμάσαι
Ωραία είσαι άνοιξη
Γιατί δεν μας λυπάσαι

Έρχεσαι λίγο κάθεσαι
Στον κήπο μας κι ανθίζεις
Το αίμα μας επότισε
Κι ανάσταση μυρίζεις

Κι όταν θα φύγεις τίποτα
Δεν θα ΄ναι όπως πρώτα
άσε για λίγο ανοιχτή
Του ουρανού την πόρτα.

Καλή μας βδομάδα!

Μμάκια!!!!

Αφού δεν μου βγαίνει ο λυγμός στη φωνή, τί να κάνω; Δεν τα μπορώ αυτά τα δάκρια και τα βρεγμένα μαντηλάκια.

Δεν είμαι καλή να δείχνω την αγάπη μου με λόγια. Το ξέρεις καλά. Αφού με γέννησες και μου το έδωσες το χάρισμα, τι να γίνει; Με θύμωσες πολύ. Πάρα πολύ. Αν ήταν κάτι σοβαρό; Αν είναι κάτι σοβαρό και δεν μου το λες, δεν θα σου ξαναμιλήσω. Και ας είσαι μάνα μου. Γιατί είσαι τόσο αντιφατική; Από τη μια μου κρύβεις όοοοοολα τα κακά που συμβαίνουν, γιατί είμαι και καλά ευαίσθητη και στεναχωριέμαι, από την άλλη μου πετάς ότι

-   μεγάλη κοπέλα είσαι πια, στην ηλικία σου ....

-   Ναι, στην ηλικία μου, είχες εμένα, ήσουνα έγκυος στον Ν. και ήσουνα και μόνη σου στο εξωτερικό με τις Αραπίνες και τις Αμερικάνες. Εντάξει!  

’λλο εσύ, άλλο εγώ. Δεν είμαι έτοιμη για τη μητρότητα. Τόσα χρόνια βλέπω τι περνάς εσύ με τους τρεις μας,μου φτάνει! Τόσες θυσίες και τόσα βάσανα, δεν ξέρω αν μπορώ να τα τραβήξω. Όχι ακόμα. Και όχι για ένα χαμόγελο και μια ευχή το χρόνο. Ακόμα δεν έχω τη δική σου δύναμη.

« Ξέρεις τι μέρα είναι αύριο; Γιορτάζω!» κι εγώ να κάνω την ανήξερη…

Ωραίος ο Κλιμτ, ε; Ευτυχώς προλάβαμε να δούμε αρκετές πινακοθήκες. Πότε θα έρθεις να σε πάρω και στο Λούβρο;  

Απορία εκτός τόπου και χρόνου 2. Βαζάκια με Αγγουράκια Ξυδάτα(Τουρσί):

Γιατί η εταιρεία παραγωγής/συκευασίας μπέρδεψε το τουρσί με επτασφράγιστο θησαυρό/μυστικό;

Καλά, ότι γενικά, στις γυναίκες βγαίνει το χέρι για να ανοίξουμε ένα βαζάκι, είναι πρόβλημα. Το ασθενές φύλο όμως δεν μένει από κάτω!Πολλά τα κόλπα! Τυλίγουμε το βαζάκι με πετσέτα, ή το αναποδογυρίζουμε και με ένα μαχαίρι/κουτάλι, πιέζουμε το στόμιο γύρω γύρω για να ανοίξει μετά ευκολότερα.

Το πιο εύκολο όμως είναι να φωνάξουμε τον πλησιέστερο εκπρόσωπο του ισχυρού φύλου(σύντροφο, αδερφό,πατέρα,γιο,ξάδερφο, φίλο, γείτονα, άγνωστο περαστικό)να το ανοίξει. Και του ανεβάζουμε και τον ανδρισμό, τρομάρα του! :)))

ΟΚ, δεν είναι όλα τα βαζάκια ικανά να να μας σπάσουνε το χέρι.Οι μαρμελάδες ανοίγουνε σχετικά εύκολα, Το ίδιο και η νουτέλα, τα όσπρια κλπ....

Αλλά αυτά τα γέριμα τα ξυδάτα αγγουράκια (τουρσί)!!!!! Έλεος, Είναι απλά ξυδάτα! Γιατί σφραγίζουνε το βαζάκι τόοοοοοοοοοοσο καλά; Θησαυροφυλάκιο το πέρασαν; Πιο εύκολα σπας τον κωδικό του τραπεζικού λογαριασμού του Μπιλ Γκέιτς παρά να καταφέρεις να ανοίξεις εντός πέντε λεπτών, με τα χεράκια σου, ένα απλό βαζάκι τουρσί.

Τσίου. Γκριν.

Υπέροχες φωνές έδωσε η Φύση πολλές, στον ελληνικό χώρο. Ίσως γιατί μας έδωσε και τόση θάλασσα, που έχει ανάγκη από τέχνη να την υμνεί.

Όμως υπάρχει μία γυναίκα, που δεν μπορείς να την πεις ούτε ερμηνεύτρια ούτε τραγουδίστρια. Καλλιτέχνις; Ούτε! Της πέφτουν όλοι οι τίλοι λειψοί. Μια μορφή που κάποτε, όταν εμείς θα γεράσουμε ,θα μας φαντάζει μυθική. Μια είναι αυτή, που ραγίζει καρδιές μόνο με τη χροιά της φωνής της, με τον λυγμό μοναξιάς που αναβλύζει από την ψυχή της. Μάγισσα ή Νεράιδα, κάθε φορά που την ακούω, κλαίω σαν μωρό.

Καληνύχτα λοιπόν, με μια Αγάπη μικρή. Σε μουσική Μιχάλη Δέλτα, στίχους Τάνιας Τσανακλίδου. Και φυσικά, θα κοιμηθούμε με την υπέροχη φωνή της.

Μια αγάπη μικρή

Απόψε η αγάπη μας θα γίνει ένα τραγούδι
στ’ αστέρια θα φτάσει ψηλά
ζωής λευκό λουλούδι.
Μη με ρωτάς γιατί πονώ
τα μάτια σου όταν κοιτάζω
βαθιά κρυμμένο μυστικό
το βλέμμα σου φορώ
κι αλλάζω.

Πίστεψα κι άφησα γι' άλλη μια φορά
τη φωτιά της ψυχής να μ' αγγίξει ξανά
με πράγματα, λόγια δικά μας μοναδικά
μιας αγάπης μικρής η βροχή ξεκινά
Μη σταματάς.

Στα όνειρά μας έρχεται, τα δίνει και τα παίρνει
Δεν ξέρω αν θ’ αντέξουμε σε αυτό
το κάτι που μας δένει.
Το χέρι μου στο στήθος σου
χαράζει μιαν αλήθεια
στο βάθος του ορίζοντα ο έρωτας
δε γίνεται συνήθεια.

Πίστεψε κι άφησε γι' άλλη μια φορά
τη φωτιά της ψυχής να σ' αγγίξει ξανά
με πράγματα, λόγια δικά μας μοναδικά
μιας αγάπης μικρής η βροχή σταματά.
Μη σταματάς
Να μ' αγαπάς.
Μη σταματάς
Να μ' αγαπάς

Καληνύχτα σε όσους πάνε για νάνι, καλό ξημέρωμα σε όσους συνεχίζουν και καλημέρα σε όσους ξύπνησαν.

 Μμμμμάκια σας!

Γενικά έχω πολλές απορίες. Που δεν τις απαντάει κανένας εκτός από την εμπειρία.  Αρχίζω με την αποτριχωτική κρέμα.  

Αφού είδα και έπαθα με κεριά κρύα και ζεστά, είπα να δοκιμάσω την αποτριχωτική κρέμα στις μασχάλες.

 ’νοιγμα!Μα τον Θεό, τέτοια βρώμα ούτε στον υπόνομο. Έτσι πέφτουνε οι τριχούλες; Τι εταιρεία είσαι, αν δεν μπορείς να προσθέσεις ένα άρωμα στο προϊόν; Μπλιαχ!  

Διαβάζω τις οδηγίες. Ναι, «όχι περισσότερο από πέντε λεπτά. Το πολύ έξι για τις δύσκολες τρίχες.» Ευτυχώς δεν έχω τέτοιες, να το κάνουμε τέσσερα λεπτά τότε. Δεν λέει τίποτα για την περίπτωση που πέσει κρέμα στο κεφάλι ή στο πρόσωπο. Ε, λογικά απλά θα απομακρύνω με νερό. Και αν δεν προλάβω και μείνω φαλακρή; Μήπως καλύτερα να φορέσω σκουφάκι; Ε, αν δεν ήμουν τόσο άτσαλη και ταλαντούχα στις γκάφες, δεν θα αναρωτιόμουνα τέτοια πράγματα. Φόρεσα το σκουφάκι που είχα για την πισίνα. Ε, ναι, με το που σήκωσα ψηλά το αριστερό χέρι, κατάφερε το δεξί να χάσει την μικρή σπάτουλα και να πέσει στο σκουφάκι ΕΥΤΥΧΩΣ μια δόση κρέμας. Εννοείται πως το έπλυνα αμέσως γιατί που ξέρεις; Μπορεί να είναι αρκετά δυνατό και να περάσει στο κεφάλι και να μείνω φαλακρή στο συγκεκριμένο σημείο.

Και τα φρύδια και τα φρύδια να προσέξεις! Μη φοβάσαι, το έχω υπό έλεγχο. Τα φρύδια τα κάλυψα ήδη, αφού φόρεσα και ένα μαντήλι και έγινα σαν μουσουλμάνα αυστηρών αρχών στην παραλία. Με φερετζέ και σκουφάκι θαλάσσης. Μόνο τα μάτια μου φαίνονται! Όλα Υπό Έλεγχο !

«Το προϊόν δεν προορίζεται  για χρήση στα πόδια ή στα χέρια» Το ελέγξατε; Χμ…. Τελικά άπλωσα λίγη στο πόδι. Μια χαρά έφυγε. Τι λέτε ότι δεν κάνει για πόδια και χέρια;  

Στο μπάνιο γρήγορα, τα 4 λεπτά περνάνε! Γρήγορα γρήγορα το ξεπλένω. Φεύγει. Γμτο, τώρα το άγγιξα με τα χέρια. Πρόλαβα και έβγαλα και τον φερετζέ θαλάσσης. Μήπως άγγιξα τα μαλλιά μου; Μήπως θα φύγει καλά με το σαπούνι; Πως θα λούσω τα μαλλιά μου; Θα βγω φαλακρή; Σνιφ και κλαψ!  Καυτό νερό και πολύ σαπούνι. ’μεση απολέπιση να φύγει από πάνω μου  το αποτριχωτικό σίχαμα.  

Τελική απόφαση; Ποτέ ξανά αποτριχωτική κρέμα! Υπάρχει και το κερί και το μέλι και γιατί όχι; Το γυναικείο ξυράφι!  

Αρκετά ασχολήθηκα με τρίχες για σήμερα. Καμιά άλλη απορία;

Ακόμα μια νύχτα που φεύγει και την αποχαιρετώ με ανακούφιση. Τελείωσαμε και αυτό το κείμενο, άντε. Ήταν και η Τετάρτη μέρα ασυνεννοησίας. Έλλειψης ταυτοχρονισμού. Σαν σπασμένη συγχορδία χωρίς αρμονία και ρυθμό. Χαλασμένο αππρέτζιο. Σαν αυτά που έπαιζα κάποτε στα μαθήματα πιάνου και φώναζε η κα Γιούλικα...

- Ρε κορίτσι μου καλό, πιάνο παίζουμε, όχι τουμπερλέκι.

- Μα....

- Πρόσεξε τα δάχτυλα σου, πρέπει να είσαι σαν γάτα που πρόκειται να γδάρει. Έγινες δεκαέξι χρονών και ακόμα δεν έμαθες.

- Δυστυχώς δεν ξέρω να γδέρνω...

- Είσαι καλά, κορίτσι μου; Τί έχεις;

Που την θυμήθηκα απόψε την κα Γιούλικα;

 Το όνειρο της μαμάς μου: μια μπαλαρίνα-πιανίστρια. Μπαλέτο πήγα με το ζόρι για ένα μάθημα, στα πέντε μου και μετά το ξέκοψα. "Μπομπονιέρα εγώ δεν είμαι".(Είδες γινάτι στα πέντε;). Ήθελα να μάθω κιθάρα αλλά τελικά αρχίσαμε πιάνο. Με το γνωστό μου πείσμα και την απροθυμία. Όταν μου άρεσε ένα κομμάτι, το μάθαινα, όταν δεν μου άρεσε, το προσπερνούσα. ’λλαξα 4 δασκάλες πιάνου για να καταλάβω την αξία του πιάνου, του βασιλιά των μουσικών οργάνων. Στα δέκα, που με παράλαβε η κα Γιούλικα, ήμουν κάτι σαν υπερφυσικός μπεμπές με το νου μου στο μπάσκετ, τα βιβλία και το φαγητό. Με τη ανάποδη σειρά. Το πιάνο ήταν απλά μια από τις κολάσεις που περνούσα ως κορίτσι. Μαζί με τα άλλα που επρόκειτο να έρθουνε παρέα με την εφηβεία. ΜΠλιαχ!

Με το που την είδα, κατάλαβα ότι βρήκα το μάστορα μου. Πενηντάρα, μελαχροινή, αδύνατη και πανύψηλη για την εποχή της -1,75- με γυαλιά πρεσβυωπείας που έκαναν τα τεράσια μαύρα μάτια της ακόμα μεγαλύτερα. Αυστηρή σε όρια κακίας. Με ένα μπωλ σοκολατίνα στο δεξί της χέρι, και το αριστερό έτοιμο να χτυπήσει τα δικά μου, ατάλαντα χέρια.

Στα εννέα χρόνια που με είχε κοντά της, έμαθα να παίζω πιάνο. Έμαθα να αγαπώ την κλασσική μουσική, και να χαίρομαι τους ρομαντικούς. Με είδε να γίνομαι έφηβη, να εξακολουθώ να χτυπώ το πιάνο σαν τουμπερλέκι όταν είχα νεύρα, και να ξεχνώ να είμαι γάτα, όταν δεν είχα διάθεση για τίποτα. Ο μόνος άνθρωπος, ο οποίος με έβαλε να κόψω τα νύχια, που απέκτησα με κόπους μέσα στο καλοκαίρι σαν έκλεισα τα δεκάξι. Έκανα κάτι μαθήματα να της χαμογελάσω." Όλο θυσίες το πιάνο, κα Γιούλικα, κι εγώ δεν έχω σκοπό να γίνω μουσικός, λέμε! "

Ερχότανε πάντα σε βραδιές λογοτεχνίας που ετοίμαζε ο Όμιλος Ποίησης και Λογοτεχνίας του σχολειου μου. Ειδικά, όταν έβγαιναν τα αποτελέσματα των διαγωνισμών ποίησης και το όνομα μου βρισκότανε στη λίστα των νικητών. Οι φίλοι μου δεν έρχονταν, αλλά η κα Γιούλικα πρώτη και καλύτερη. Και ας μου πέταγε μετά (διότι δεν είχα καταφέρει τις διακυμάνσεις αλλά το ανάποδο χέρι μια χαρά!) "οι ποιητές και οι συγγραφείς δεν έχουνε μαζεμένα μυαλά, στον κόσμο τους μια ζωή χαμένοι". ΄Και οι μουσικοί που είναι; Στον κόσμο τον νορμάλ;

Την είδα να γίνεται γιαγιά χαζογιαγιά και πολλές φορές, έκανα μάθημα με την παρουσία μωρού. Και έτσι, γίναμε έξπερτ στις αλάνθαστες εκτελέσεις και στα πιανίσσιμα. Ξυπνούσε το μωρό και έκλαιγε με το παραμικρό λάθος.  Μετά, ήρθε η εποχή του καρκίνου. Όλοι φοβηθήκαμε.  Ήταν μια εποχή, που ενώ δεν είχα μάθημα, έπαιζα πιάνο δύο ώρες την ημέρα, γιατί είχα κάνει μια μικρή συμφωνία με τον Θεό και αυτός είχε κρατήσει την υπόσχεση του. Και η ατρόμητη Γιούλικα μια μέρα περισσότερη δεν έμεινε στην κλινική. Αφού δεν υπήρχε πιάνο, λέμε! Δυνατός άνθρωπος όμως. Επανήλθε δρυμήτερη. Τρομερότερη. Και με περισσότερη διάθεση για ζωή.

Πάνε χρόνια από τότε που την επισκέφτηκα. Δεν ξέρω αν ζει και αν είναι καλά. Την πίκρανα που αντί για τις τελικές εξετάσεις, προτιμήσα να πάω 5μερη πεζοπορια-ορειβασία και να πάρω το χρυσό του Duke of E.  Επιλογή, που ως σήμερα δεν μετάνιωσα. Είδα της Κύπρου γωνίτσες που δεν ήξερα ότι υπήρχανε. Που δεν ξανάδα και από τότε. Ενώ το πιάνο, μπορώ να το βρω και να εξασκηθώ. Της το εξήγησα αλλά δεν το καταλάβαινε. Την πίκρανα και ένιωθα άσχημα. Για αυτό και μετά που έφυγα από την Κύπρο, μια φορά την επισκέφτηκα.

Γιατί τα κάνω αυτά; Γιατί ξεκόβω; Νιώθω ότι συμπληρώνονται οι κύκλοι βασικά, και δεν θέλω να είναι αλυσίδα σαν αυτή των Ολυμπιακών Αγώνων. Ουφφούξιξ!

Το αποφάσισα όμως, Την επόμενη φορά που θα είμαι Κύπρο, θα πεταχτώ να της χτυπήσω το κουδούνι. Και ελπίζω να είναι εκεί, αλλά να μην μου τραβήξει το αφτί, μετά από τόσα χρόνια! Ακούς Θεούλη; Όχι το αφτί, λέμε! 

Σήμερα έβρεχε πολύ. Ντροπ ντροπ ντροπ ντροπ ντροπ ντροπ ντροπ... Μυριάδες σταγόνες νερού. Καθισμένη στο τρένο, είχα κολλήσει το μάγουλο στο παράθυρο και ξεχάστηκα έξω. Στα πράσινα χωράφια, τα αμπέλια που σκαλίζουν τους λόφους και τα λουλούδια που έλιωσαν από τη ξαφνική μπόρα. Παραέγινα λυρική και ξύπνησα.

Το τρένο μέσα ήτανε γεμάτο ως συνήθως. ’νθρωποι όλων των ηλικιών, πολύχρωμοι, χαμένοι σε βιβλία, σε mp3s, σε laptops, στις σκέψεις, στις φαντασιώσεις και τα προβλήματα τους.

Λες να είναι και οι σταγόνες τόσο πολύχρωμες; όχι, διαφανείς είναι. Μα και οι άνθρωποι διαφανείς είμαστε, απλά δεν το βλέπουμε αν η διαίσθηση μας έχει πάει για νάνι της. Και η ζωή μια βροχή είναι, κάθε φορά, άλλη γενιά. Ανθρώπων και σταγόνων που θα έχουνε φύγει το ίδιο γρήγορα, όπως ήρθαν. Εξάτμιση και πίσω στην πηγή. Η οποία φέρει άλλο όνομα, ανάλογα με την πίστη του κάθενός μας. Την αλήθεια την γνωρίζουμε, μόνο όταν είμαστε εκεί, Πριν ή μετά τη ζωή.

Καληνύχτα σας... Και όνειρα γλυκά.

Α! Να και οι στίχοι, από το 'Σταγόνα", του "Νέα Μέρα" από τα Υπόγεια Ρεύματα. Νομίζω πως ο στίχος είναι καταπληκτικός. Εσείς τι λέτε;

ΣΤΑΓΟΝΑ

Α! Πώς περνάει η ζωή
και χάνεται κι αλλάζει κι εκεί
που τη χάνεις εκεί σε ξαφνιάζει

Α! Μια σταγόνα βροχή
σαν όλες τις άλλες μπορεί
μπορεί την ψυχή σου ν’ αρπάξει

Πάρε με να χαθώ
σ’ ένα ανοιχτό ουρανό
πάρε με μέσα σου να ζω

Μια σου ανάσα ζεστή
που αυτό το ξημέρωμα αλλάζει
μπορεί και τον κόσμο διατάζει.

Σήμερα, Δευτέρα, μέρα του Μάη, είχαμε φθινόπωρο.

Γκρι ουρανός, τρελλός αέρας που τόσο καιρό, στερήθηκε το παιχνίδι, και έτσι αποφάσισε να μας πάρει όλους μαζί του στον ουρανό. Μιλάμε, πολλή τρέλλα! Ρε κάτσε φρόνιμα! Τίποτα.... ’λλη εγώ, είχα την φαεινή ιδέα να περάσω το μεσημέρι έξω στο γρασίδι. Έχασα ένα φουλάρι και τρεις σελίδες σημειώσεων. Ευτυχώς οι 2 από τις 3 σελίδες είχαν περισσότερα σκίτσα παρά λέξεις... 

Το απόγευμα, κατά τις 4, έκανα επιτέλους μπλουμ, που τόσο καιρό ζήτούσα. Μπλουμ, γίναμε παπάκια, στα τέσσερα λεπτά που χρειαστήκαμε για να πάρουμε καφέ. Τελικά δεν πήρα καφέ, θυμήθηκα ότι είχα ένα πακέτο να στείλω. Στο ταχυδρομείο ξέχασα τον Ταχυδρομικό Κώδικα... Ή μάλλον το τελευταίο του φηψίο. 1 ή 2; Και στο τηλέφωνο δεν απαντούσε κανένας. Δεν το ρίσκαρα, σίγουρα θα έχανα, και σε δέκα μέρες θα μου το επέστρεφαν το πακέτο. Το στέλλω αύριο.

’τε, καληνύχτα σας. Είμαι λίγο πτωματέξ. Σαν την Τερέζα που είναι τώρα Τέζα. Δευτέρα νύχτα, βλέπετε...

Μμμμμάκια σας! Όνειρα γλυκά!

..............

Καμιά φορά, τα όσα στο παρλεθόν ζήσαμε,

είναι καλύτερα να τα κρατάμε

αποτυπωμένα,

μόνο στη μουσική που τα συνόδευε,

ενώ αυτά ήτανε ακόμα στο παρόν...

.......

Καλή σας βδομάδα!

Φιλιά!

Δηλώνω 'Ένοχη! Το μόνο ιταλικό τραγούδι που γνωρίζω, ήταν αυτό που κέρδισε την Eurovision κάτι αιώνες πριν. Και όσα έχουνε μεταμορφωθεί σε ελληνικά τραγούδια, από διάφορους δικούς μας καλλιτέχνες.

Έχω ένα διαδυχτιακό φίλο, τον Μάννου, ο οποίος τρελλαίνεται με τον Μάρκο Μαζίνι. Τόσο, που μπήκε στο χορό της Ιταλικής για να κατανοήσει τα τραγούδια του.Σήμερα, μιλούσαμε και μου έστειλε ένα αγαπημένο του. Το άκουσα και ξετρελλάθηκα. Για αυτό επιλέγω να σας πω απόψε Buonanotte!

Η μουσική του, είναι υπέροχη, σε ταξιδεύει στην παραλία, στο κύμα. Και μετά, διαβάζοντας τον ελληνικό του στίχο, συνειδητοποιείς, ότι, όντως είναι η μουσική διεθνής γλώσσα. Μπορείτε να το διαπιστώσετε και μόνοι σας, παρακολουθώντας το βίντεο εδώ

https://www.youtube.com/watch?v=aTMdOhWYYgg

Σημειώνω πρώτα τη μετάφραση του τραγουδιού, που έκανε ο Μάννου.

                                                      Θα χρειαζόταν η θάλασσα

Θα χρειαζόταν η θάλασσα, που χαϊδεύει τα πόδια
καθώς περπατάμε προς ένα σημείο που δεν βλέπεις,
Θα χρειαζόταν η  θάλασσα πάνω σε αυτό το τσιμέντο,
Θα χρειαζόταν ο ήλιος με το χρυσό του και το ασήμι του
Και για αυτήν την αγάπη, παιδί ενός καλοκαιριού,
Θα χρειαζόταν το αλάτι για να γιατρέψει τις πληγές
Των λευκών χαμόγελων ανάμεσα στα κόκκινα χείλη,
Να μετράμε τα αστέρια καθώς ο ουρανός ξεκουράζεται,

Θα χρειαζόταν η θάλασσα να μας πάει στον βυθό,
Τώρα που με αφήνεις σαν πακέτο για τον κόσμο,
Θα χρειαζόταν η θάλασσα με τις θύελλες της,
Που θα χτύπαγε ακόμα και δυνατά πάνω στα παράθυρά σου
Θα χρειαζόταν η θάλασσα πάνω στην ζωή μας,
Που θα άφηνε μακριά, όπως ένα λουλούδι, τα δάχτυλά σου,
Έτσι ώστε την αγάπη σου να μπορέσω να μαζέψω και να σώσω,
Αλλά για να το κάνω ακόμα, ορκίζομαι, θα χρειαζόταν η θάλασσα!

Θα χρειαζόταν μια θάλασσα που ναυαγεί,
Όπως εκείνες οι περίεργες ιστορίες των δελφινιών
Που πηγαίνουν στο ποτάμι για να πεθάνουν μαζί
Και δεν ξέρουμε το γιατί,
Όπως θα  'θελα να κάνω ακόμα, αγάπη μου μαζί σου

Ci vorrebbe il mare

Ci vorrebbe il mare che accarezza i piedi
mentre si cammina verso un punto che non vedi
ci vorrebbe il mare su questo cemento
ci vorrebbe il sole col suo oro e col suo argento
e per questo amore figlio di un'estate
ci vorrebbe il sale per guarire le ferite
dei sorrisi bianchi fra le labbra rosa
a contare stelle mentre il cielo si riposa.
Ci vorrebbe il mare per andarci a fondo
ora che mi lasci come un pacco per il mondo
ci vorrebbe il mare con le sue tempeste
che battesse ancora forte sulle tue finestre.
Ci vorrebbe il mare sulla nostra vita
che lasciasse fuori, come un fiore, le tue dita
così che il tuo amore potrei cogliere e salvare
ma per farlo ancora, giuro, ci vorrebbe il mare.
...
Ci vorrebbe un mare dove naufragare
come quelle strane storie di delfini che
vanno a riva per morir vicini e non si sa perché
come vorrei fare ancora, amore mio, con te.
Ci vorrebbe il mare per andarci a fondo
ora che mi lasci come un pacco per il mondo
ci vorrebbe il mare con le sue tempeste
che battesse ancora forte sulle tue finestre.
Ci vorrebbe il mare dove non c'è amore
il mare in questo mondo da rifare
ci vorrebbe il mare
ci vorrebbe il mare

Καληνύχτα για όσους πάνε για όνειρα, καλό ξημέρωμα για όσους συνεχίζουν και Καλημέρα σε όσους ξυπνήσανε ήδη!

 Μάκια σας!

Σε μισώ σήμερα, σε αγαπούσα χθες (γιατί αν δεν είσαι οκ στο ραντεβού σου, αρχίζω αγχώδη μαθηματικά και δεν θέλω), θα σε μισώ και αύριο γιατί με πονάς με πονάς με πονάς.

Χάρη σε σένα, πέρασα τη νύχτα με το ένα μάτι ανοικτό, σαν το σκύλο της Ήρας, μόνο που εγώ δεν είμαι έτσι καμωμένη. Και ούτε έχω εκατό μάτια αλλά δύο. Δηλαδή αν ήμουνα θηλυκιά Κύκλωπας τί θα έκανα όλη νύχτα χθες;

Και με πιάνει ο πόνος στη μέση, σαν γριά εκατόν χρονών, καμπούρα αλλά με το στήθος της Πάμελα ’ντερσον.

Ε, ναι λοιπόν, σε μισώ. Και ας μου υπόσχεσαι παιδιά στο μέλλον. Όλες αυτές τις συγκινήσεις και τα κλάματα που θα με πιάνουν πριν έρθεις, ποιός θα μου τις φύγει; Η συγγνώμη και τα παιδιά, δεν αρκούν...

Καλά, δεν είσαι και τόσο κακή. Μη μου λες να κάνω γιόγκα, και σωστές αναπνοές. Βλακείες! Τα έχω δοκιμάσει όλα. Και περισσότερο νερό, λίγο αλάτι, λαχανικά και φρούτα αντί για σοκολάτα. Δεν αντέχεσαι όμως. Μέχρι και χάπια παίρνω για χάρη σου.

Τί να κάνουμε; Αφού είμαι συνέχεια άου, γκριν και νάνι.

zzzzzzzzzZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

Μόλις παρακολούθησα το 23ο επεισόδιο του 2ου κύκλου.  Έχω γίνει φανατική τηλεθεατίς της σειράς.

Ο πρώτος κύκλος δεν με είχε συνερπάσει τόσο. Ο σεναριογράφος όμως, Γιώργος Φειδάς, φέτος πραγματικά, έχει ξεφύγει. Προς το καλύτερο,πιστεύω. Η σειρά είναι γρήγορη, πολυτάραχη, απολαυστική. Η μουσική επένδυση, σύγχρονη και μελετημένη.

Μπορεί τα κυριότερα μυστικά, να παραμένουνε μυστικά ως το τελευταίο επεισόδιο της σειράς, όμως τα μικρά, αυτά που κάνουνε κάθε σαπουνόπερα, να κρατάει δεκαετία, πριν σκάσει η φούσκα, εδώ ζούνε το πολύ ένα επεισόδιο. Διότι έτσι είναι οι πραγματικές παρέες. Τα ανούσια μυστικά, για τα οποία ίσως ντρεπόμαστε, διστάζουμε, πάνε από το στόμα τπυ ενός, στο αφτί του άλλου με ταχύτητα που ζηλεύει ακόμα και  ο ήχος.

Ανεξάρτητα από την πλοκή, φροντίζουν οι συντελεστές, να αγγίζουνε κοινωνικά γεγονότα, όπως την καταπολέμιση του ρατσισμού, το AIDS, την ανατροφή ενός παιδιού εκτός της παραδοσιακής οικογένειας, τη σύγχρονη κατάσταση της σεξουαλικής ζωής του μέσου "ελεύθερου και ωραίου" έλληνα, τον εγκλεισμό πολλών ανθρώπων εντός 4 τοίχων και τη ζωή τους μέσα από το Ίντερνετ. Κατά τη γνώμη μου, ίσως να έπρεπε να στεκόταν λίγο περισσότερο στον οικονομικό παραγκωνισμό, που επιβάλλεται από το Νόμο στην ανύπαντρη ελληνίδα μητέρα σε σχέση με τις ευρωπαίες φίλες της. Μάλλον όμως, αυτό είναι ένα θέμα για την Τατιάνα της απογευματινής ζώνης.

Διότοι οι χαρακτήρες του S1NGLES, είναι καρτούνς, στον κόσμο τους, πού να μπορέσουν τώρα να ασχοληθούν με την κάθε παρουσιάστρια απογευματινού "σπαραγμού"; Καταρχάς αν γινόταν ποτέ κάτι τέτοιο, αυτή θα ήταν μάλλον η πλοκή: Η Ράνια ευχαρίστως να την έδερνε που την έκανε ρεζίλι, η Λίλα να έπαιρνε τον άντρα της παρουσιάστριας για ένα ειδικό driving test,  ο Περιστερόπουλος θα έπαιρνε την ίδια, ο Μπίλης θα προτιμούσε να της φτιάξει την ιστοσελίδα, ενώ οι άλλοι δύο θα την έκαναν, άθελα τους, να χάσει τη δουλειά της. Η Κατερίνα θα της κατέστρεφε με την ατσαλία το όλο στούντιο, ενώ ο Φώτης, με την πίστη του στο καλό των ανθρώπων, θα έπαιρνε τη θέση της, ως καλύτερος ακροατής και λύτης προβλημάτων.

Ναι, έχω την τάση να μπαίνω πάντα στον πλανήτη των έργων και των βιβλίων... Είναι θέμα φαντασίας μάλλον, who knows? Τώρα που είπα βιβλίο. Όποιος διαβάζει κόμικς, και του άρεσε ο πρώτος κύκλος, μπορεί να βρει τη συνέχεια του, σε βιβλίο καρτούν σε κείμενο του Γ.Φειδά και εικονογράφιση του Γ.Τσιτσώνη.

Λοιπόν, καληνύχτα σας. Τηλεόραση τέλος για σήμερα. Τηλεκοντρόλ παρακαλώ!

ΥΓ: Για πληροφορίες ολόκληρης της  μουσικής επένδυσης του δεύτερου κύκλου, μπορείτε να επισκεφτείτε τη σελίδα και να τις λάβετε λεπτομερώς. www.s1ngles.gr

Μια καληνύχτα αγαπησιάρα. Μια καληνύχτα χαδιάρα. Μια αγάπη αναποφάσιστη ή απλά έρωτας;

Και αν όλη τη μέρα, δεν προλάβαμε να ονειροπολήσουμε, να σκεφτούμε την αγκαλίτσα μας, τη νύχτα δεν γλυτώνουμε από τις σκέψεις και τη νοσταλγία.

Μια καληνύχτα με τη φωνή της ’λκιστης Πρωτοψάλτη, λοιπόν. Από το δίσκο "Να σε βλέπω να γελάς". Στίχοι Γιώργου Γκίνη, μουσική Γιώργου Μπουτσούνη.

Να μείνεις εδώ... κοντά μου

Έφυγες πάλι,πάλι γύρισες
Πάλι με αγάπη με πλημμύρισες
Είσαι εσύ το χαμόγελο μου
Είσαι εσύ κάθε όνειρο μου
Και σ' αγαπάω απ' την αρχή

Έφυγες πάλι, πάλι γύρισες
Ήρθες μια νύχτα και μου μίλησες
Τι είναι αυτό που αλλού σε πάει
Την καρδιά σου κομμάτια σπάει
Έλα να βγούμε στη βροχή
Ν' αγαπηθούμε απ' την αρχή

Να μείνεις εδώ κοντά μου

Έφυγες πάλι,πάλι γύρισες
Ήταν σκοτάδι και με φίλησες
Με τα λόγια σου μην αρνείσαι
Πως αγάπη και αλήθεια είσαι
Μαζί σ' αυτήν την εποχή
Ν' αγαπηθούμε απ' την αρχή

Να μείνεις εδώ κοντά μου

Κάθε γιατί σαν μαχαιριά
Στην καρδιά μου καρφώνεται
Σαν αστραπή ό,τι έχεις πει
Στην ψυχή μου υψώνεται,απλώνεται

Είσαι εσύ το χαμόγελο μου
Είσαι εσύ κάθε όνειρο μου
Και εγώ θα γίνω μια ευχή
Ν' αγαπηθούμε απ' την αρχή...

Το λοιπόν, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο τι αναίσθητος κόσμος υπάρχει. Μου τη δίνει που μια ζωή τρώω την πόρτα του οποιουδήποτε καταστήματος στα μούτρα, διότι ο προηγούμενος είναι βιαστικός, χαμένος στη συζήτηση που έχει στο κινητό,  αναίσθητος, στον κόσμο του, αγενής, εγωιστής. 

Πολύ λίγοι είναι οι άνθρωποι, που σκέφτονται να κρατήσουνε την πόρτα για τον επόμενο που είναι ακριβώς πίσω τους. Όχι να του την κρατήσουν για να περάσει, αλλά έστω να του την δώσουν. Διότι μερικοί άλλοι, το ίδιο αναίσθητοι, σε περνούν για πορτιέρη.

Και επειδή, έχω περάσει πολλά πεντάλεπτα της ζωής μου να κρατώ πόρτες για αγνώστους, που είναι ζώα , σήμερα έβαλα τις φωνές. Έτσι είμαι… ευγενική, χαμογελαστή και μετά μια καλή μέρα ΜΠΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΜ! Και νιώθω και άσχημα από πάνω, τρομάρα μου!  

Σήμερα, έκανα ένα Μπουμ, τι να γίνει; Είναι αναίσθητη; ε, να φάει πόρτα και να πει και ευχαριστώ! Ναι, μου έφταιξε η έκτη στη σειρά που πέρασε, ενώ εγώ κράτησα την πόρτα για μια μητέρα, που έσπρωχνε το αμαξάκι του μωρού της, τρία λεπτά πριν.  Και το έβαλα στα πόδια, γιατί ντράπηκα που θύμωσα.  

Μισή ώρα μετά, πρόσεξα ότι έβγαινε καπνός από ένα σκουπιδοτενεκέ. Ώρα αιχμής, να περνά ο κόσμος σε πυκνότητα, που θα απέφευγαν ακόμα και οι σαρδέλες στην κονσέρβα τους, αλλά κανένας να μην προσέχει τον καπνό. Δεν είμαι αντι-καπνίστρια, αλλά έλεος! Πρόσεχε βρε άνθρωπε μου πού το πετάς το τσιγάρο, και σβήνε το πριν. Πόσες φορές έτυχε να σβήσω το τσιγάρο κάποιων που βιάζονταν να μπούνε στο λεωφορείο και απλά το πέταξαν στο πεζοδρόμιο; Ο σημερινός όμως, το πέταξε σε κάλαθο με σκουπίδια, που εννοείται ότι τα περισσότερα είναι χάρτινα σακούλια φούρνου.

Και καλά, αυτός, δεν το πρόσεξε, όλοι οι άλλοι; Δεν είχα μαζί μου και νερό. Ευτυχώς ο φούρνος ήτανε δίπλα και η ευγενική πωλήτρια μου έδωσε ένα κουβά νερό. Στο μεταξύ, ένα ζευγάρι περαστικών, ευαισθητοποιημένο, σταμάτησε και αναρωτιόταν αν έπρεπε να καλέσει την πυροσβεστική. Έξι ώρα το απόγευμα, ο πεζόδρομος γεμάτος κόσμος και ο καπνός είχε φουντώσει. Ρίξαμε δύο κουβάδες, δεν έσβησε. Αναγκαστικά, καλέσαμε την πυροσβεστική. Να σε τρώει και η έγνοια στο μεταξύ, μπας και νομίσουν ότι εσύ ξεκίνησες την πυρκαγιά. Ώσπου να έρθει η πυροσβεστική, είχαμε ρίξει πέντε κουβάδες νερό, μα τίποτα δεν είχε γίνει. Ήταν από αυτούς τους τενεκέδες που τελειώνουνε κάτω από το πεζοδρόμιο, δεν ξέρω πως, και η φωτιά, έσβησε μόνο με την Πυροσβεστική.  

Θέλανε να μας ευχαριστήσουνε… Θυμήθηκα το μάθημα μου και έτσι το έβαλα πάλι στα πόδια. Δεν μπορώ τις ευχαριστίες. Ειδικά, όταν κάνω κάτι το αυτονόητο. Κάτι που θα περίμενα από τον καθένα μας. Κανονικά.  

Περίφημη ήταν η βραδιά.

Τελείωσα με διαφάνειες και σημειώσεις, χτύπησα και κάρτα στο messenger, κέρδισα και τα στοιχήματα που έβαλα με τους θλιβερούς οπαδούς της chelsea, και έσκασα με τον συνδιασμό πίτσας τονοσαλάτας που σκαρφίστηκαν μερικοί έξυπνοι εδώ στη βιβλιοθήκη.

Ας είναι καλά το παιδί που έφερε την τηλεόραση μαζί του για να συνεχίσει με το διδακτορικό του αλλά να μη χάσει και το παιχνίδι. Όταν λοιπόν, μπήκε το δεύτερο πέναλτι από την πλευρά της Liverpool, η Χάρις βρέθηκε ήδη πάνω στο τραπέζι και πήδαγε πάνω κάτω. Τελικά τα τραπέζια του διαδρόμου είναι πολύ γερά!

Αχ με μάθανε πάλι.

Λοιπόν, έχει πολύ καιρό να καληνυχτιστούμε τραγουδώντας. Να διορθώσουμε το κακό, πριν μεγαλώσει.

Θα σας καληνυχτίσω λοιπόν με ένα τραγούδι παλιούτσικο, της Λίνας Νικολακοπούλου και του Γιώργου Χατζηνάσιου. Ναι, το πρωτοείπε η Γαλάνη, αλλά εγώ θέλω να το έχετε στο μυαλό από το φοβερό- φούλ πάουερ -ντουέτο που έκανε με την Πρωτοψάλτη, στο VOX, νομίζω. Διορθώστε με αν κάνω λάθος.

Σ' ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΟΥΜΕ

 Ό,τι μπορώ για σένα κάνω αυτό τον καιρό
και παριστάνω με λάθη σωρό κάτι γερό
να κρατηθείς.
Ό,τι μπορείς για μένα κάνε κι εσύ να χαρείς,
τα χρόνια πάνε κι ας μείνουμ' εμείς
λόγω καρδιάς, λόγω τιμής.

Σ' όποιον αρέσουμε
για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε,
πώς να χωρέσουμε τόσοι άνθρωποι στο κενό;
Σ' όποιον αρέσουμε
για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε,
πώς να συνδέσουμε περιθώρια κι ουρανό;

Ό,τι μπορώ για σένα κάνω λες κι είμαι φτερό,
σ' αεροπλάνο στον κόσμο γυρνώ κι ό,τι περνώ
μην το σκεφτείς.
Ό,τι μπορείς για μένα κάνε, βραδιάζει νωρίς
κι αλλού κοιτάνε τα μάτια θαρρείς
λόγω σκιάς, λόγω πληγής.

Καληνυχτούδια σε όσους πάνε για νάνι, καλό ξημέρωμα σε όσους έχουνε αϋπνίες και καλημερούδια σε όσους ξύπνησαν!

 Αν είσαι αγόρι, ίσως να την έχεις ακουστά. Αν έχεις αδερφή, τότε μπορεί και να γνωρίζεις ότι είναι ηρωίδα παιδικού βιβλίου. Αν είσαι κορίτσι, έχεις περισσότερες πιθανότητες να την γνώρισες καλύτερα.  

Η Πολλυάννα λοιπόν, είναι ένα κοριτσάκι, που ζει με τον πάστορα πατέρα της και κάποια Χριστούγεννα, ήθελε όσο τίποτα άλλο μια κούκλα. Όμως για ένα μικρό κορίτσι, το πακέτο της Ιεραποστολής, περιείχε μόνο ένα ζευγάρι δεκανίκια. Ποιο παιδί δεν θα έκλαιγε αν αντί για παιχνίδι, τα Χριστούγεννα, του δωριζότανε ένα ζευγάρι δεκανίκια;  Όμως ο πατέρας της, για να την παρηγορήσει, της λέει πόσο τυχερή είναι που δεν χρειάζεται τα δεκανίκια για να περπατήσει.  (οκ, τα είπε καλύτερα από ότι εγώ εδώ, το πόιντ είναι πως σταμάτησε το κλάμα  και έμαθε και να βρίσκει πάντα το καλό ακόμα και μέσα στο κακό.)Σύντομα, η μικρή Πολλυάννα μένει τελείως μόνη, και έτσι πάει να ζήσει με τη θεία της έχοντας μαζί της «το παιχνίδι της χαράς». Να ψάχνει να βρει δηλαδή, πάντα, κάτι καλό, που να την κάνει ευτυχισμένη, ό,τι και να συμβαίνει.

Τα βιβλία με την ηρωϊδα είναι πολλά, την είδαμε να μεγαλώνει, να παντρεύεται τον παιδικό της έρωτα, να κάνει παιδιά. Και να είναι πάντα αυτή η χαριτωμένη νεράιδα διάθεσης. 

Αν ο Μάης είχε χαρακτήρα, θα ήταν αυτός της Πολλυάννας.  Τόσα λουλούδια, τόση ευφορία, τόσο λαμπερός ήλιος, τέτοια γαλανή θάλασσα! Μόνο με την αιώνια αισιοδοξία της, μπορεί να προσωποποιηθεί.  

Οι καιροί όμως αλλάξανε και ο άνθρωπος είναι πιο κυνικός από ποτέ. Πρόσφατα, όταν ήμουνα ακόμα στο σπίτι για διακοπές, μετροφύλλησα μερικά από τα βιβλία αυτά. Μια σκιά πέρασε από το νου μου, ενώ διάβαζα μερικές αράδες από την παντρεμένη πια Πολλυάννα.  

Ως ενήλικη, βλέπετε, η Πολλυάννα, παραμένει μέσα στην τρελλή χαρά. Η τέλεια Αμερικανίδα σύζυγος και μητέρα, στον καιρό πριν και μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο. Το πρόσωπο της, πρέπει να το είχανε στα βελάκια  για στόχο, οι φεμινίστριες. Μηχανή γονιμότητας(3 παιδιά σε 6 χρόνια), ήσυχη και γελαστή σύζυγος, νοικοκυρά με τα ούλα της. Με χρόνο πάντα, για όποιον χρειάζεται στήριξη. Ναι, αν ζούσε σήμερα, θα την είχανε για βελάκια και οι άνεργοι ψυχολόγοι.  

Πριν μερικές ημέρες, ενώ διάβαζα ένα άρθρο για το πόσο κακή επιρροή ήτανε η Πολλυάννα για οποιοδήποτε κορίτσι, που μεγάλωσε με τα βιβλία της, πνίγηκα από τα γέλια. Εντάξει, στέλλει υποσυνείδητα τα κοριτσάκια κατευθείαν στο ρόλο της νοικοκυράς -μητέρας-τέλειας συζύγου! Ε και;  Μήπως όσες κοπέλες επέλεξαν να φτιάξουνε οικογένεια στα 18 αντί να πάνε πανεπιστήμιο θαύμαζαν την Πολλυάννα; Το ότι ξέρω να μαγειρεύω έχει να κάνει με το ότι την θαύμαζα μικρή; Και επιτέλους, είναι τόσο κακό στοιχείο η μητρότητα για τη σημερινή νέα; (Μαμά, ωρίμασα! Παιδιά, βοήθεια! ) 

Ναι, το παραδέχομαι, ήμουνα φαν της, και αν υπήρχε στην Κύπρο φαν κλαμπ, θα ήμουνα τότε η πρόεδρος. Διότι έπαιζα από 5 χρονών, το παιχνίδι της χαράς, για αυτό και έχω ωραίο χαμόγελο. Να, κοιτάτε το :)))))))))

Διότι ακόμα και σήμερα, όταν πάνε όλα στραβά, πριν πέσω για νάνι, και ενώ είμαι στο ντους, κάνω φιλτράρισμα. Αφήνω στο δίχτυ, μόνο όσα με κάνανε σήμερα να χαμογελάσω και σκέφτομαι πόσο όμορφη ήταν η μέρα. Τι περίφημα θάματα και πράματα, με περιμένουνε αύριο.  

Καλή σας μέρα! Καλό σας μήνα!!!!  Ναι, είναι ΜΑΗΣ!!!!