Γύρναγα σπίτι μέσα στην καλή χαρά, πραγματικά ενθουσιασμένη με το πώς είχε εξελιχτεί η μέρα μου και εκεί που ήμουνα στο τρένο, πέφτει το βλέμα μου στο πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας. "Car bomber bid to kill 1.700 clubers". Προσπαθούσα να διαβάσω το άρθρο αλλά δεν τα κατάφερα, μέχρι που βγαίνοντας από τον σταθμό πήγα και πήρα την δική μου εφημερίδα.

Χτες το βράδυ λέει, στις 2, μια πράσινη Mercedes γεμάτη εκρηκτικά εγκαταλείφθηκε έξω από το club Tiger Tiger, στην Piccadilly. Η αστυνομία ενημερώθηκε άμεσα και με τη βοήθεια πυροτεχνουργών ο εκρηκτικός μηχανισμός εξουδετερώθηκε με ελεγχόμενη έκρηξη. Σε περίπτωση που τελικά ο μηχανισμός έμπαινε σε λειτουργία τα θύματα θα μπορούσαν να είναι πάρα πολλά, καθότι το σημείο είναι κεντρικό και πολυσύχναστο, ιδιαίτερα σε νεαρές ηλικίες (φοιτητές και νέοι που διασκεδάζουν στα μπαράκια και clubs της περιοχής).

Πέρσι το καλοκαίρι η Βρετανία έπεσε θύμα τρομοκρατικών εκρήξεων στο μετρό και στα λεωφορεία του κέντρου. Τότε είχα γνωστούς στην πόλη, οι οποίοι αν και ευτυχώς δεν έπαθαν τίποτα, είχαν δικούς τους γνωστούς που είτε τραυματίστηκαν, είτε σκοτώθηκαν. Από το Σεπτέμβριο που ήρθα ακούω συνέχεια στο μετρό τις ανακοινώσεις περί προσοχής και διαφύλαξης των προσωπικών μας πραγμάτων και της ανάγκης να ενημερώσουμε άμεσα τον κοντινότερο αστυνομικό σε περίπτωση που παρατηρήσουμε κάτι ύποπτο ή κάποια αποσκευή παρατημένη. Τότε το είχα βρει υπερβολικό. Με τον καιρό το συνήθισα, έπαψε να μου κάνει εντύπωση και σχεδόν περνούσε απαρατήρητη κάθε παρόμοια ανακοίνωση. Έγινε δεύτερη φύση, κάτι σαν το "Please mind the gap".

Όμως η αντίδρασή σου είναι διαφορετική όταν πλέον συνειδητοποιείς ότι η οποιαδήποτε απειλή, μπορεί να σε αφορά πιο άμεσα από όσο φαντάζεσαι. Το Tiger Tiger είναι από τα βασικά "στέκια" μας. Γενικότερα η Piccadilly είναι από τα μέρη που συχνάζουμε, όπως και πάρα πολλοί άλλοι εξάλλου. Αυτή η είδηση, για βόμβα στο συγκεκριμένο χώρο, ο οποίος μετά από τόσους μήνες μας έχει γίνει οικείος, με τάραξε.

------------------------------------------------------------------------------

Κι από την άλλη μαθαίνω και για τις πυρκαγιές που μαίνονται στην Ελλάδα. 150 φωτιές σε όλη τη χώρα.. Λάρισα, Πήλιο και Πάρνηθα. Από τα Δερβενοχώρια Αττικής, η φωτιά περτάτησε 20 χιλιόμετρα ως την Πάρνηθα... Ο μοναδικός εθνικός δρυμός της Αττικής που είχε μείνει σχεδόν καταστράφηκε. Κι αντίθετα με την Πεντέλη που έχει πεύκα, στην Πάρνηθα είχε ελατόδασα τα οποία δεν αναγεννώνται.Πέρσι την Καθαρά Δευτέρα είχαμε κάνει πικ νικ στην Πάρνηθα. Τότε είχαμε περάσει μια υπέροχη μέρα στο βουνό -παρόλο που ψιλοέβρεχε.. Φέτος φοβάμαι ότι τελικά τίποτα δεν θα έχει απομείνει.. H εικόνα στο εσώφυλλο της εφημερίδας είναι τρομαχτική. Η Ακρόπολη -που μόλις χτες μνημόνευα- και γύρω της ένα μαύρο καταθλιπτικό σύννεφο καπνού...

------------------------------------------------------------------------------

Ήθελα να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου από το Wimbledon, το ματς της Δανιηλίδου και το παλιό παραδοσιακό κόκκινο λεωφορείο που ανακάλυψα. Αλλά τώρα, με αυτά που διάβασα και διαβάζω μου έφυγε η όρεξη...

Λατρεύω τον καφέ… και το τσάι.. και την ζεστή σοκολάτα. Και γενικά όλα τα ροφήματα τέτοιου τύπου. Κι αν για τα δυο τελευταία βρίσκομαι στη σωστή πόλη, δεν ίσχύει το ίδιο για τον καφέ… Είναι τραγικό, αλλά τόσους μήνες δεν έχω αξιωθεί να πιω μια κούπα απολαυστικού καφέ!!! Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο καφές εδώ είναι τόσο χάλια. Θα μου πεις, ε καλά φτιάξε μόνη σου.. Δυστυχώς, οι ικανότητες μου στην κουζίνα δε μου επιτρέπουν ούτε έναν καφέ της προκοπής να φτιάξω… Οπότε αναγκάζομαι να αρκεστώ σε ό,τι μου προσφέρεται από τα καφέ της πόλης. Πράγμα που σημαίνει ότι ξεχνάμε τον κλασικό φραπέ… και δυστυχώς ξεχνάμε και τον ελληνικό καφέ... Θα περίμενα όμως, ότι οι άλλοι καφέδες που μπορώ να επιλέξω θα είχαν ένα …επίπεδο. Αλλά όχι.. Πού τέτοια τύχη; Ζητάς καφέ φίλτρου με γεύση φουντούκι (ή και οποιαδήποτε άλλη γεύση, πχ βανίλια, κτλ) και ή σε κοιτάνε λες και ζήτησες τον ουρανό με τ΄άστρα, ή σου φέρνουν ένα νερομπούμπουλο.. Ο cappuccino δε, απλά δεν πίνεται.. Όσο για τον fredo δεν έχουν ιδέα τί είναι!! Κι όσες φορές προσπάθησα να εξηγήσω μου δόσανε έναν cappuccino ζεστό με κρύα παγάκια.. Δηλαδή έλεος!!!

Και βεβαία υπάρχει και το άλλο «θεματάκι», το οποίο για μένα όμως είναι υψίστης σημασίας! Η ιδέα του να πας για καφέ και να κάτσεις ένα δίωρο απολαμβάνοντάς τον είτε μόνος σου, είτε με παρέα, είναι εντελώς ξένη, όχι μόνο στους Άγγλους αλλά και σε αρκετούς από τους λοιπούς Ευρωπαίους. Είχα βγει με τον Μarteen για καφέ τις προάλλες. Εκείνος τον ήπιε μέσα σε 4 λεπτά (χρονομετρημένα!) κι εγώ είχα απλά δοκιμάσει δυο γουλιές.. και τελικά αισθάνθηκα άσχημα και τον ήπια κι εγώ μονορούφι. Εξάλλου αν κάνεις πως σταματάς να πίνεις (ή να τρως) τότε έρχεται ο σερβιτότος να μαζέψει τα πράγματα! Το οποίο είναι απίστευτα ενοχλητικό.. πόσες φορές δεν έχασα την τελευταία γουλιά μου (τη δύναμή μου που λένε!!) γιατί απορροφήθηκα στο βιβλίο μου και δεν είδα τον άτιμο σερβιτόρο που ήρθε ύπουλα κι άρπαξε τον καφέ μου!! Κι άντε μετά να βρεις το δίκιο σου... Είναι κρίμα, γιατί κι ο καφές έχει τη δική του ιεροτελεστία.. που πρέπει να τηρείται με σεβασμό και δέος... Κι αναπόσπαστο μέρος της τελετουργίας του είναι ότι θέλει το χρόνο του.. όπως και όλα τα πράγματα που αξίζουν.

Τελικά αυτό είναι που μου έχει λείψει πιο πολύ από την Αθήνα. Ένας καφές με θέα την Ακρόπολη.. Εκεί Θησείο/Πλάκα μεριά.. Κατά προτίμηση με καλή παρέα.. Να αράξουμε βρε παιδί μου, να λιαστούμε κάτω από τον καταγάλανο ουρανό και να λιώσουμε, συζητώντας περί ανέμων και υδάτων. Χαλαρά, με το πάσο μας... Να κρατήσει ο καφές ένα τρίωρο και βάλε..

"One more cup of coffee for the road, one more cup of coffee 'fore I go..."

Σήμερα έκλεισε ένας μήνας από το τέλος της εξεταστικής μου. Η πτυχιακή μου είναι στο ίδιο σημείο που βρισκόταν και τότε. Στο απόλυτο μηδέν. Κι εγώ επιμένω να ασχολούμαι με άλλα πράγματα. Εντάξει, είπαμε δουλεύω πάντα υπό πίεση.. Αλλά δεν είναι ώρα να χτυπήσει το καμπανάκι; Σε 11 μέρες πετάω για Ελλάδα. Από λάθος υπολογισμούς οι διακοπές μου θα κρατήσουν ένα ολόκληρο μήνα. 22 μέρες Αθήνα και 9 Αγγλία. Αν και για να είμαστε σωστοί μάλλον πρέπει να συμπεριλάβω στο χρόνο διακοπών και τον προηγούμενο μήνα. Από τη μια το σκέφτομαι και με πιάνουν τα νεύρα μου για την κάκιστη οργάνωση του χρόνου μου... Από την άλλη, λέω "εντάξει τελευταίο ξέγνοιαστο καλοκαίρι σου είναι. Ποιός ξέρει του χρόνου πού θα βρίσκεσαι, και πόσες μέρες άδεια θα έχεις." Κι έτσι κάπως με δικαιολογώ.

Σε 11 μέρες λοιπόν έρχομαι Αθήνα. Από τις 17 Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα ήρθα Αθήνα μια φορά 26 με 31 Γενάρη. Μου αρέσει το Λονδίνο. Μου αρέσει η ανεξαρτησία μου εδώ. Ναι, κατά κάποιο τρόπο βιώνω τη μοναξιά μου πιο έντονα, αλλά δεν είναι απαραιτήτως κακό αυτό. Κάπου στο φόρουμ έχει ανοίξει μια κουβέντα για πόλεις και χωριά. Εδώ επιβεβαίωσα ότι τελικά σαφώς προτιμώ τις πόλεις. Τις μεγάλες πόλεις δηλαδή. Στην Ελλάδα, αισθάνομαι ότι μόνιμα μόνο στην Αθήνα θα μπορούσα να ζήσω. Ούτε καν στη συμπρωτεύουσα, η οποία μου αρέσει σα πόλη, αλλά μόνο για λιγοήμερες εξορμήσεις.

Νομίζω ότι με έλκουν οι μεγάλες πόλεις, γιατί ποτέ δεν κοιμούνται. Ούτε καν τα βράδια. Όπως κι εγώ. Χρειάζομαι ένα περιβάλλον που να με κρατά σε εγρήγορση. Στην τσίτα. Να μου δίνουν διαρκώς ερεθίσματα. Ναι ίσως να είναι απρόσωπες, αλλά έχουν τη γοητεία τους. Ο παππούς μου ήταν από χωριό. Κάθε Πάσχα πηγαίναμε εκεί. Ωραία ήταν. Αλλά αυτή η γαλήνη μετά από λίγο μοιάζει με νέκρα. Μου αρέσει η φύση. Πολύ. Μου αρέσουν κι οι εκδρομές κι οι αποδράσεις. Αλλά η βάση μου είναι και νομίζω θα παραμείνει η μεγαλούπολη. Όχι μια συγκεκριμένη μεγαλούπολη. Ιδανικά θα ήθελα να ζούσα για λίγο στις μεγαλύτερες πόλεις του πλανήτη. Δυο χρόνια εδώ, ένα εκεί, τρία παραπέρα. Δεν νομίζω να το καταφέρω. Δεν ξέρω καν αν θα το κυνηγήσω. Υποχρεώσεις βλέπετε. Και πρακτικοί περιορισμοί.

Ξεκίνησα να γράψω τί έχω νοσταλγήσει από την Αθήνα, και τελικά οι σκέψεις κι οι συνειρμοί έφεραν στο νου μου ένα ποστ του Θάνου (Thank) για οριζόντιες και κάθετες γραμμές. Το ποστ θα το βρείτε εδώ. Είναι από τα πιο αγαπημένα μου και συχνά πυκνά επιστρέφω σε αυτό. Τελικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Η οποία πληρώνει το δικό της τίμημα. Χάνει όχι μόνο τη λεπτομέρεια, αλλά πολλές φορές και την ουσία. Εκτιμά αυτό που είχε εκ των υστέρων. Ψάχνει και ψάχνεται. Αδυνατεί να βάλει όρια. Κυνηγά το κάτι παραπάνω, το κάτι καλύτερο, ή απλά το κάτι διαφορετικό. Γοητεύεται από το άγνωστο. Θέλει να τα δοκιμάσει όλα. Κι ας ξέρει ότι θα αποτύχει. Δεν μπορεί να στεριώσει κάπου. Όχι χωρίς να καταπιέσει βασικές ανάγκες της. Είτε είναι μέρος, είτε άνθρωπος, είτε δουλειά, είτε οτιδήποτε. Νιώθει πως εγκλωβίζεται. Ή φοβάται. Ή και τα δυο. Κι έτσι τρέχει συνεχώς. Να ξεφύγει. Να προλάβει. Κάνει μικρές στάσεις για να πάρει ανάσα. Και ξανάφεύγει...

Michael Nyman για απόψε. "The heart asks pleasure first"

(Σημ. Τον τίτλο δεν τον αλλάζω γιατί δεν ξέρω τί να βάλω.)

Μετά από 6 ώρες ορθοστασίας, στη βροχή πώς να μην αρρωστήσεις;

Γιατί αν στην Αθήνα έχει καύσωνα, εδώ χτες έριχνε καλαπόδια. Εντάξει, δε λέω, γενικά ο καιρός είναι βροχερός τις τελευταίες μέρες -λένε ότι όση βροχή δεν έριξε το χειμώνα, μπορεί να τη ρίξει μαζεμένη αυτή την εποχή- και να μου αρέσει να βρέχομαι, αλλά το χτεσινό ήταν ταλαιπωρία. Αν εσείς εκεί ονειρεύεστε παραλίες και προσπαθείτε να ντυθείτε όσο πιο ελαφριά γίνεται, εγώ χτες έσκασα μύτη φορώντας το φανελάκι μου, ένα κοντομάνικο -προληπτικά για να καλύψω την υπερβολικά αισιόδοξη περίπτωση του να μας κάνει έκπληξη ο ήλιος- ένα φουτεράκι, και το χειμωνιάτικο αδιάβροχο μπουφάν μου. Φυσικά απαραίτητο αξεσουάρ, η ομπρέλλα. Από το πρωί έβρεχε.. οπότε το σχέδιο μας να πάρουμε τα Burger Kings μας και να κάνουμε πικ νικ στο πάρκο ναυάγησε. Τέλος πάντων, αυτά είναι λεπτομέρειες όταν έχεις καλή διάθεση.

Όταν φτάσαμε το πάρκο είχε ήδη μετατραπεί σε ένα τεράστιο λασπόλακκο. Για τις επόμενες 6 ώρες, μέχτι τις 22.30 που παίχτηκε η τελευταία νότα, η βροχή ήταν ασταμάτητη. Όταν φύγαμε, είχαμε βραχεί ως το κόκκαλο και τρέμαμε από το κρύο, ενώ η λάσπη είχε φτάσει ως τα γόνατα, -για τα παπούτσια δεν το συζητώ, απλά αγνώριστα. Αν εσείς εκεί έχετε τα κλιματιστικά στο φουλ, εγώ χτες βράδυ νοστάλγησα μια μπανιέρα με ζεστό νερό κι ένα αναμμένο τζάκι...

Αισθάνομαι την ανάγκη να αναφέρω ότι μια μεγάλη μερίδα Βρετανών είναι απλά άξεστοι. Για μεγάλο διάστημα της συναυλίας είμασταν δίπλα σε παρέες που θα ρευόντουσαν και θα κλάνανε εναλλάξ.... Και εννοείται ότι κάθε φορά αλλάζαμε θέση, αλλά ήταν πολλοί οι ..βάρβαροι. Κάποιοι δε ξεκίνησαν και λασπομαχίες. Αρχικά απλά πετώντας λάσπη ο ένας στον άλλο - με πολύ υψηλό ποσοστό αστοχίας, κάτι που έβαζε σε κίνδυνο τη δική σου ακεραιότητα- και στη συνέχεια με κανονική πάλη στις λάσπες... Σα γουρούνια ένα πράγμα... Αυτό που πρέπει να δηλώσω είναι ότι οι τουαλέτες, τις οποίες επισκέφτηκα 6 φορές, ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτή που θα περίμενες για τον τόσο κόσμο που τις χρησιμοποιούσε. Και κατά ένα περίεργο τρόπο, είχε πάντα χαρτί.

Χμ.. τί άλλο; Για τη συναυλία αυτή καθεαυτή, δεν έχω πολλά να πω. Ήταν καλά, αλλά δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Ίσως να με επιρρέασε ο καιρός και ο κόσμος, αλλά το βασικότερο νομίζω ήταν ο ήχος που -κατά τη γνώμη μου, και χωρίς να ξέρω πολλά- ήταν απαράδεκτος. Αν και όταν βγήκαν τελικά οι Aerosmith έφτιαξε λίγο.

Σήμερα, έχω δέκατα κι η μύτη μου τρέχει σα χαλασμένη βρύση. Προφανώς χτες την άρπαξα. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί η δεξιά πλευρά μου έχει βγει off. Πονάω στον καρπό - τον οποίο και έχω δέσει- εσωτερικά πίσω από το γόνατο και στον αστράγαλό μου. Κάτι μεταξύ στραμπουλήγματος και τραβήγματος νεύρων. Δεν έχω ιδέα πώς και γιατί, αλλά χτες τα απέχτησα κι αυτά, κάπου στη μέση της συναυλίας. Και όλα στη δεξιά μεριά μου...

Και κάτι άλλο... άσχετο... Κάποιος μάτιασε τον Gregory.. κι εκεί που με είχε κακομάθει απαντώντας στα email μου μέσα σε 5 ώρες, έχουν περάσει 4 μέρες κι είναι άφαντος.... Κι έχουμε 25 του μήνα, κι ακόμα δεν έχω στείλει τα ερωτηματολόγια.. κι έχω αρχίσει να αγχώνομαι, σε σημείο να σφίγεται το στομάχι μου όποτε το σκέφτομαι...

Αυτά για την ώρα. Πονάνε τα μάτια και το κεφάλι μου, οπότε πάω να πάρω το depon μου... και να φτιάξω κάνα ζεστό τσαγάκι... Ιούνιος μήνας σου λεέι μετά...

3 σκηνές, 18 συγκροτήματα/καλλιτέχνες, 7 ώρες μουσικής!

"There was a time
when I was so brokenhearted
Love wasn't much of a friend of mine
The tables have turned
'cause me and them ways have parted
That kinda love was the killin' kind
so listen

All I want is someone I can't resist
I know - all I - need to know
by the way I got kissed

I was cryin' when I met you
now I'm tryin' to forget you
Your love is sweet misery
I was cryin' just to get you
Now I'm dyin' 'cause I let you
Do what you do down to me..."

Φύγαμε!!!!

Photo: Lost in translation by AtraAstrum

Υπάρχουν κάποια όρια στα όσα μπορείς να μοιραστείς σε ένα μπλογκ.

Νομίζω πως μόλις τα ξεπέρασα. Οπότε επανορθώνω.

Από το όλο post ας μείνει μόνο το τραγούδι.

Είπα λοιπόν απόψε να ακολουθήσω τις κοπέλες... θα πηγαίναμε σε ένα κλουμπ ονόματι aura. Προυπόθεση για να μπεις να είσαι στην guest list και να είσαι ντυμένη "κατάλληλα"... Τέλος πάντων, φτάσαμε στο μέρος κατά τις 11. Το μαγαζί ήταν ψιλοάδειο, αλλά αν δεν θέλαμε να το ρισκάρουμε. Αν και είχα ξεκινήσει με σχετικά καλή διάθεση, αισθανόμουνα εκτός κλίματος. Οι κοπέλες χόρευαν αλλά εγώ ήμουν αλλού. Στο video wall έπαιζε η ταινία Moulin Rouge και έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει ατελείωτα τις εικόνες.. Δεν ξέρω πόσος κόσμος ήταν στο μαγαζί, αλλά εγώ αισθανόμουνα απίστευτα μόνη. Σε κάποια φάση κοίταξα το κινητό κι είδα ότι είχα μήνυμα. Χάρηκα προς στιγμήν -ποιός να με θυμήθηκε;.. Τελικά ήταν η μάνα μου που ανησύχησε επειδή δεν μιλήσαμε μια μέρα.. Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο κατά των club. Πολλά μάλιστα παίζουν και μουσική που μου αρέσει. Απλά δεν ήταν ποτέ η πρώτη επιλογή μου για βραδινή έξοδο.. και δεν νομίζω να γίνουν ποτέ. Δεν χορεύω, οπότε... Ας αφήσω που γενικά προτιμώ χώρους με πιο χαμηλή μουσική.. να μπορείς να πεις και δυο κουβέντες...να επικοινωνήσεις.. και καλά.... τουλάχιστον ας υπάρχουν οι συνθήκες... γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν νομίζω πως κάτι τέτοιο είναι πλέον εφικτό...

Τρεις ώρες μετά, αφού είχε ήδη αρχίσει η δεύτερη προβολή του Moulin Rouge, είχα κάψει όλα μου τα σπίρτα -ναι μου αρέσει απίστευτα η μυρωδιά του καμμένου σπίρτου κι ας μου είπε ο διπλανός μου "well, you're weirder that I am"- είχα καπνίσει δυο τσιγάρα και βρισκόμουν στο τρίτο ποτό, άρχισα σιγά σιγά να εγκλιματίζομαι... Τί να το κάνεις; Στις 3 και κάτι το μαγαζι έκλεισε. Στο μεταξύ είχαμε γνωρίσει και κάτι τύπους.. Ο ένας υποτίθεται ότι μου έπιασε και κουβέντα.. τί κουβέντα δηλαδή, που κάθε δυο λέξεις του ζήταγα να επαναλάβει γιατί δεν τον άκουγα. Κάτι για την ταινία μου έλεγε, για την αγάπη, για την Αυστραλία.. δεν πολυκατάλαβα, αλλά ήμουν κουρασμένη με τα δικά μου για να το ψάξω περαιτέρω... Σε κάποια φάση γύρισε σε "φιλοσοφική" αναζήτηση η όλη φάση. Με ρώταγε πόσες γυναίκες στο κλουμπ νομίζω ότι είναι ευτυχισμένες και τί είναι για μένα ευτυχία. Ή προσπαθούσε να με ρίξει ή όντως μου έλεγε τον πόνο του.. Δυστυχώς σε τέτοιες φάσεις ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρη. Πάντως όποιο από τα δυο και να ήταν, εμένα μου φάνηκε αστείο το σκηνικό κι η κουβέντα μας. Ειδικά με τις κοπέλες δίπλα μου να τραγουδάνε "Έρωτας είναι θαρρώωω". Με το ζόρι κρατιόμουνα. Δεν ξέρω μπορεί ο άνθρωπος να μίλαγε και σοβαρά... Λέμε τώρα... Πάντως ο δικός του ορισμός με έβαλε σε σκέψεις. "Να είμαι ελεύθερος να κάνω ό,τι θέλω όποτε το θέλω κι όπως το θέλω". Δεν ακούγεται άσχημο.. αλλά με έριξε ρε γμτ.. Κι είχα κάνει τόση προσπάθεια να "ανέβω"..

Στο γυρισμό γίναμε ρόμπα... διεθνώς.. Πιάσαμε όλα τα γνωστά και μη καψουροτράγουδα και τραγουδάγαμε δυνατά στους δρόμους του Λονδίνου και στα λεωφορεία.. "Απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις", "πόσο μου λείπει η ζεστή αγκαλιά σου", "θα ΄θελα να ΄σουν εδώ", "τελειώσαμε εδώ", "κρίση με πιάνει κρίση", "στην υγειά της αχάριστης" και πολλά άλλα.. Είχαμε όμως και ξένο ρεπερτόριο.. "save room for a moment to be with me", "stop me if you think you've heard this one before", και βέβαια το hit των ημερών "under my umbrella, ella ella" με το Καρότο να ανοίγει την ομπρέλα του μέσα στο λεωφορείο... Και φυσικά το άσμα που σκάρωσε επιτόπου το Καροτάκι "αχ έρωτά μου τί θα κάνω, τί θα κάνω, θα πεθάνω".. Γενικά το Καρότο έδωσε ρεσιτάλ πάλι... κι η Εύη επίσης.. μέχρι και σε βιντεάκι τις τράβηξαν κάτι περαστικοί ενόσω περιμέναμε στη στάση.. Αν και νομίζω την παράσταση έκλεψε το τραγούδι των Γκάτσου και Χατζηνάσιου "Με βασιλικό γιαρέμ γιαρέμ και δυόσμο, στόλισε ο θεός γιαρέμ γιαρέμ τον κόσμο"....ούτε και ξέρω πώς μας ήρθε στο νου...

Υποθέτω ότι τελικά καλά περάσαμε... ήπιαμε, καπνίσαμε, γελάσαμε, τραγουδίσαμε, χορέψαμε... ανακαλύψαμε κι ότι τελικά στο Λονδίνο δεν έχει ποτέ απόλυτο σκοτάδι. Τουλάχιστον όχι αυτή την εποχή. Απλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να έχω τέτοια καθυστέρηση προσαρμογής... Και γιατί τώρα να είμαι πάλι "κάπως";

"Κι έμεινε η καρδιά γιαρέμ γιαρέμ μονάχη, σαν της ερημιάς γιαρέμ γιαρέμ το στάχυ,"

"Εδώ τελειώνει η μουσική για την οδό ονείρων. Εδώ τελειώνουν τα όνειρα που μου δανείσατε εσείς οι ίδιοι μια βραδιά δίχως να το γνωρίζετε. Τώρα είναι αργά, κι όλοι οι φίλοι μου έχουν αποκοιμηθεί. Εγώ αθεράπευτα πιστός σε αυτό το δρόμο, θα ξαγρυπνήσω ως το πρωί για να μαζέψω τα καινούργια όνειρα που θα γεννήσετε. Να τα φυλάξω και να σας τα ξαναδώσω μια άλλη φορά, πάλι σε μουσική. Καληνύχτα."

Πριν αρκετά χρόνια συνήθιζα να κοιμάμαι με το walkman αγκαλιά και τα ακουστικά στα αυτιά μου όλο το βράδυ. Μέχρι που συνέβη το εξής περιστατικό. Ένα βράδυ ξύπνησα και το ράδιο έπαιζε τα παραπάνω λόγια με τη συνοδεία μιας γλυκά μελαγχολικής μουσικής που έμοιαζε να βγαίνει από παλιά λατέρνα. Ταράχτηκα. Έκλεισα το walkman και έμεινα ξάγρυπνη ως το πρωί. Τότε δεν ήξερα ούτε ποιός τα έλεγε, ούτε από πού ήταν. Την άλλη μέρα θυμόμουνα αποσπασματικά κάποιες λέξεις, και μονάχα το αντίκτυπό τους παρέμενε έντονο μέσα μου. Για κάποιο λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα, δεν ξανακοιμήθηκα με τα ακουστικά. Θα άκουγα συχνά μουσική στο κρεβάτι, αλλά πάντα θα φρόντιζα να μην αποκοιμηθώ πριν τα βγάλω. Πέρασαν χρόνια κι από καιρό σε καιρό αυτές οι λέξεις θα ερχόντουσαν ξανά στο νου μου. Τέτοιες ώρες. Βραδινές. Είχα σχεδόν ξεχάσει το περιστατικό εκείνο, όταν ανακάλυψα το δίσκο του Χατζιδάκι, "Οδός ονείρων". Μα όταν ακούστηκαν οι πρώτες λέξεις του τελευταίου κομματιού. "Εδώ τελειώνει η μουσική για την οδό ονείρων", ταράχτηκα εκ νέου.

Σήμερα ήταν μέρα αφιερωμένη στον Χατζιδάκι. Όλη μέρα άκουγα δυο δίσκους. "Λαϊκή Αγορά" και ¨Οδός ονείρων". Ξανά και ξανά. Υπέροχοι δίσκοι. Από τους πιο αγαπημένους μου. Πριν λίγο τελείωσε η "οδός ονείρων" για πολλοστή φορά.. Το τελευταίο κομμάτι του δεύτερου δίσκου διατηρεί την μυστηριώδη επίδραση του πάνω μου. Εξακολουθεί να με αφήνει χαμένη στη σιωπή. Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει, να χαθείτε τόσο πολύ στις σκέψεις σας που σχεδόν να νομίσετε ότι έχει σταματήσει ο χρόνος. Κι όταν ξανακοιτάξετε το ρολόι να έχουν περάσει ώρες.

Υπάρχουν δυο καταστάσεις που όταν ισχύουν καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Η μια είναι όταν δεν θέλω να δω και να μιλήσω σε κανέναν, όταν θέλω να είμαι μόνη μου και να μην κάνω τίποτα. Απλά να κάθομαι στο δωμάτιο μου κλεισμένη στον εαυτό μου και τις σκέψεις μου. Υπάρχει όμως και η αντίθετη κατάσταση. Όταν αρνούμαι πεισματικά να μείνω μόνη μου, όταν θέλω να είμαι συνέχεια με κόσμο ή τουλάχιστον να τριγυρνώ έξω και όταν επιζητώ να κρατάω τον εαυτό μου διαρκώς απασχολημένο, αγνοώντας καταστάσεις κι αποφεύγοντας να μπω σε διαδικασίες ανάλυσης και προβληματισμού.

Αισθάνομαι ότι έχω ανοίξει πολλές συζητήσεις με τον εαυτό μου ταυτόχρονα. Πολλαπλά μέτωπα που μένουν ανοιχτά και βαθαίνουν ανεξάρτητα κι ανεξέλεγκτα. Κι ο χρόνος τρέχει. Κι οι υποχρεώσεις επίσης. Σήμερα συνειδητοποίησα ότι όλη αυτή η κινητικότητα κι οι διαρκείς εξορμήσεις των τελευταίων ημερών δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ασυνείδητη προσπάθεια αντιπερισπασμού. Μια προσπάθεια να αποσπάσω το μυαλό μου από συγκεκριμένα θέματα που έχουν ανοιχτεί. Μόνο που έτσι το αποσπώ κι από την πτυχιακή μου.. κι από άλλα πρακτικά θέματακια -όχι μικρότερης σημασίας- που περιμένουν τη σειρά τους. Πρέπει να μαζευτώ λίγο, αλλά είναι πιο εύκολο να το λες παρά να το κάνεις. Το πρόγραμμα μέχρι τις 6 Ιουλίου είναι βαρύ. Δηλαδή θα είναι βαρύ, αν είναι να τηρήσω τη δέσμευση στον εαυτό μου να έχω τελειώσει συγκεκριμένα πράγματα μέχρι τότε. Αλλά πώς χαλιναγωγείς το μυαλό σου; Ειδικά όταν δεν έχεις εξωτερική πίεση με τη μορφή μιας άμεσης και πιεστικής προθεσμίας;

Θέλω να πατήσω ένα pause... το έχω ανάγκη.

Μου αρέσουν πολύ οι εκδρομές κι οι εξορμήσεις. Δεν είναι ανάγκη να είναι μεγάλες σε διάρκεια. Αρκεί να έχουν ενδιαφέροντες προορισμούς ή καλή παρέα. Αν δε υπάρχουν και τα δύο, ποιός τη χάρη μου!

Προχτές λοιπόν, πήγα με μια φίλη αγγλίδα, στο Stratford upon Avon, την πόλη που γεννήθηκε ο Shakespeare. Έναυσμα η θεατρική παράσταση του Macbeth που ανέβαζε η Royal Shakespeare Society. Κι επειδή η πρώτη επαφή μου με τον Shakespeare ήταν θετικότατη, θεώρησα ότι καλό θα ήταν να δω και μια παράσταση από αυτή τη φημισμένη θεατρική "κομπανία". Αρχικά θα πήγαινα μόνη μου, το συνηθίζω άλλωστε. Είχα κοιτάξει και τα λεωφορεία και είχα ψιλοοργανωθεί, αλλά όταν μίλησα με την Kate, μου πρότεινε να πάμε μαζί, με το αμάξι της. Μου αρέσουν πολύ οι διαδρομές με το αμάξι.. αρκεί να μην οδηγώ εγώ.. χεχε.. Έτσι λοιπόν τα συμφωνήσαμε να πάμε μαζί και άφησα την όλη οργάνωση στα χέρια της.

Με πήρε τηλέφωνο την Κυριακή να μου πει τις λεπτομέρειες.. και τελικά δώσαμε ραντεβού στις 9.15 έξω από ένα σταθμό του μετρό. Η αλήθεια είναι ότι η ώρα μου κακοφάνηκε. Πολύ πρωί.. έπρεπε να φύγω από το σπίτι στις 8.15.. δηλαδή να ξυπνήσω από τις 7.. για να προλάβω να χουζουρέψω και μισή ωρίτσα.., κάτι που είχα να το κάνω από τις εξετάσεις... Τέλος πάντων.. δεν διαμαρτυρήθηκα, αλλά δεν είχα και ιδέα τί είχε οργανώσει η Kate...

Τελικό το πρωινό ξύπνημα άξιζε τον κόπο. Ο καιρός βροχερός αλλά ως γνωστόν αυτό δεν με πτοεί, κάθε άλλο. Η διαδρομή με το αμάξι ήταν υπέροχη. Πράσινο παντού.. μια στάση σε ένα γραφικότατο χωριουδάκι για να δούμε το σπίτι/αγρόκτημα της Anne Hathaways, της γυναίκας του Shakespeare. Και λέω και αγρόκτημα γιατί πέρα από το σπίτι όπου έμενε η οικογένεια, στο ίδιο οικόπεδο είχαμε τους στάβλους με τις αγελάδες, το χοιροστάσιο, τον περιστερώνα, τον κήπο με τα λαχανικά, τις χήνες, το εκτροφείο των κυνηγετικών γερακιών, το σιδεράδικο, τον φούρνο και διάφορα άλλα "απαραίτητα" για εκείνη την εποχή... Όσο για το ευρύτερο χωριουδάκι, ήταν μαγευτικό. Πολύ πράσινο, πολλά λουλούδια, κάθε σπιτάκι με τον παραδοσιακό αγγλικό χαοτικό κήπο του, και γενικά να αισθάνεσαι ότι είσαι σε άλλη εποχή. Η βροχή είχε κάνει τις μυρωδιές της φύσης ακόμα πιο έντονες και η όλη ατμόσφαιρα ήταν γαλήνια.

Μετά φτάσαμε στο Stratford upon Avon, όπου κάναμε μια βόλτα στα στενά της πόλης, ήπιαμε μια ζεστή σοκολάτα, περπατήσαμε δίπλα στο ποτάμι, κι επισκεφτήκαμε το σπίτι που μεγάλωσε η μαμά του Shakespeare, το σπίτι που γεννήθηκε ο ίδιος και την εκκλησία της πόλης. Στη συνέχεια κάτσαμε να φάμε και μέχρι την ώρα που τελειώσαμε είχε πάει ήδη 7 οπότε έπρεπε να κατευθυνθούμε προς το θέατρο.. Να σημειώσω ότι η RSC έχει τρια θέατρα στην πόλη. Εμείς θα πηγαίναμε στο Swan Τheater, που χτίστηκε το 1986 πάνω στα ερείπια του Memorial Theatre, που είχε κατασκευαστεί το 1879 αλλά καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1926, και ακολουθεί κι αυτό τη βασική χωροταξία των θεάτρων της Ελισαβετιανής εποχής, μόνο που αυτό είναι σκεπαστό.

Το έργο που θα βλέπαμε, όπως είπα, ήταν ο Macbeth.. Πραγματικά ήταν μια εκπληκτική παράσταση!!Ο ρυθμός ήταν γρήγορος κι η δράση έντονη... μόνο που.. δυστυχώς καταλάβαινα ακόμα λιγότερα από τον Οθέλλο... φανταστείτε το σαιξπηρικό κείμενο να απαγγέλεται από ηθοποιούς με βαριές σκωτσέζικες, ουαλικές και .. καραϊβικές προφορές!!! Ναι, καλά διαβάζετε.. καραϊβικές. Εγώ προσωπικά δεν θα το καταλάβαινα αλλά μου το είπε η Kate που έχει ζήσει δυο χρόνια εκεί. Λατρεύω την σκωτσέζικη προφορά.. αλλά στην παράσταση πραγματικά υπήρχαν σκηνές με έντονες στιχομυθίες που δεν μπορούσαν να καταλάβω σχεδόν τίποτα... Τέλος πάντων, κι η Κate δυσκολευόταν, οπότε αυτό με έκανε να νιώσω καλύτερα. Πάντως πολύ βίαιο το έργο.. ήξερα την υπόθεση, αλλά άλλο να το διαβάζεις κι άλλο να βλέπεις πώς αποδίδουν τους πολλαπλούς φόνους πάνω στη σκηνή.

Και κάτι που μου έκανε εντύπωση, στους θεατρικούς κύκλους λέει, ήταν γρουσουζιά να αναφερθείς στο συγκεκριμένο έργο του Shakespeare με το όνομά του. Έτσι αντί για Macbeth, λέγανε "the Scottish play", κι αυτή η παράδοση μοιάζει να έχει διατηρηθεί ακόμα και σήμερα.

Ο δρόμος της επιστροφής ήταν γεμάτος μουσική. Και λίγο πριν το τέλος πετύχαμε και τον κυπριακό σταθμό και η βραδιά έκλεισε με Βαμβακάρη... Έφτασα σπίτι στις 1.00 πραγματικά πτώμα από την κούραση, αλλά γεμάτη από καθαρό αέρα και όμορφες εικόνες. Και ένα κόμπο στο στομάχι γιατί την επόμενη είχα ραντεβού με τον επιτηρητή, δεν είχα ακόμα διαβάσει τα άρθρα που μου είχε στείλει... και κρίνοντας από την κούρασή μου, δεν υπήρχε περίπτωση να σηκωθώ νωρίς το πρωί για να τα διαβάσω... Χαλάλι... κάτι θα έβρισκα να πω... πάντα έτσι γίνεται εξάλλου. ;-)

Photo: Pink angel by *Miskah

Απόψε μοιραστήκαμε στο δωμάτιο της συναισθήματα και αναμνήσεις από το παρελθόν μας. Με τη συνοδεία μουσικής και τραγουδιών που μιλούσαν κατευθείαν στις καρδιές μας. Είναι πανέμορφο συναίσθημα, να ακούς με κάποιον ένα τραγούδι και να ξέρεις ότι μιλάει και στους δυο σας, με τον ίδιο τρόπο. Οτι δεν χρειάζεται να πεις κάτι παραπάνω, κι ότι ο άλλος όχι απλά καταλαβαίνει τί αισθάνεσαι, αλλά νιώθει κι εκείνος το ίδιο. Απόψε μου ανοίχτηκε και η ιστορία της κατάφερε να με κάνει να δακρύσω. Είναι μια πραγματικά ευαίσθητη και ρομαντική ψυχούλα και είμαι τυχερή που τη γνωρίζω.

Αυτό το postάκι είναι αφιερωμένο στο Καροτάκι, ή κατα κόσμον Κατερίνα.

"Κοιτάζω τη βροχη και κλαιω, και ταζω στο θεο για να'ρθεις,
μεγαλα λογια εγω δε λεω,αλλα φοβαμαι μη μου παθεις.."

"Είναι νύχτα εδώ κι εγώ δε ξέρω πού να πάω,
χάνομαι και ζω για να μου πεις πως μ' αγαπάς."

Καροτάκι, σ'ευχαριστώ για την υπέροχη βραδιά.
Κρατάμε τις όμορφες στιγμές και προχωράμε.
Όνειρα γλυκά... ;-)

Διαβάζοντας το post της sunwing "Η αθωράκιστη οικειότητα του γάμου" δεν μπόρεσα να μη μπω σε σκέψεις και προβληματισμούς... Εκεί αναφέρει η sunwing ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο του Γιανναρά που αναφέρεται στο γάμο και πραγματικά αξίζει να το διαβάσετε.

Δυστυχώς δε μπορώ να πω αν συμφωνώ ή διαφωνώ με τα γραφόμενα του καθηγητή. Κι αυτό γιατί δεν έχω βιώσει κάτι παρόμοιο.. και δεν μπορώ να νιώσω αυτά που περιγράφει. Αλλά δε μπορώ και να μην αναρωτηθώ το εξής.. Πόσοι από τους παντρεμένους γύρω μας τα έχουν νιώσει; Πόσοι πραγματικά προσεγγίζουν το γάμο τους από αυτή τη διάσταση;

Δεν θέλω να φανώ απαισιόδοξη, αλλά εγώ προσωπικά δεν ξέρω ΚΑΝΕΝΑΝ. Ίσως ο καθηγητής. Αλλά και πάλι, ποιός ξέρει τί κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα ενός γάμου; Εξάλλου και των δικών μου ο γάμος σε όλους τους έξω φάνταζε μια χαρά...

Γάμος... δε θα μπλεχτώ στη θρησκευτική έννοια του γάμου γιατί δε με αγγίζει και δε με αφορά. Ίσως αν είχα γεννηθεί σε άλλη εποχή να μπορούσα να νιώσω κάτι από την ένωση που προσφέρει το μυστήριο του γάμου στους πιστούς. Ίσως κι όχι.

Γάμος λοιπόν... Ως κοινωνική σύμβαση;

Γιατί παντρεύονται οι άνθρωποι; Γιατί το απαιτεί η κοινωνία; Για λόγους ιδιοτέλειας μήπως; Και γιατί έχω την εντύπωση πως αυτό το "να παντρευτείς για να εξασφαλίσεις το μέλλον σου" που έλεγαν οι παλιότεροι στις κόρες τους μάλλον πιο πολύ στους γιούς ταιριάζει; Εξάλλου ο άντρας δεν είναι αυτός που βολεύεται -συνήθως- σε ένα γάμο; Μεγάλη συζήτηση και δεν είναι επί του παρόντος...

Ας βγάλουμε το πλαίσιο του γάμου από τα γραφόμενα του Γιανναρά. Κι ας το αντικαταστήσουμε με ένα ζευγάρι που αποφασίζει να μοιραστεί τη ζωή του και να συγκατοικήσει. Ξέρω ο καθηγητής μάλλον θα διαφωνούσε με αυτή τη προσέγγιση, αλλά για την ώρα δεν πειράζει. "Βιωματική σταθερά: η αδιάλειπτη περιπέτεια της καθημερινής συνύπαρξης" γράφει. "Οδυνηρό να μοιράζεσαι το θέλημά σου , να πειθαρχείς τη δική σου ταυτότητα στην ετερότητα του άλλου." Πόσοι σήμερα, σε αυτή την ατομοκεντρική κοινωνία που ζούμε αντέχουν να κάνουν αυτή την επιλογή και να παραμείνουν συνεπείς σε αυτή; "Όμως η μοιρασιά λειτουργεί σαν ανεπίγνωστο αγκυροβόλι ή εγκεντρισμός αφανής στην ωριμότητα." Πόσοι το έχετε βιώσει αυτό το συναίσθημα;;; Με τη φαντασία μου μόνο μπορώ να το προσεγγίσω και ναι μοιάζει λυτρωτικό.. αλλά υπάρχει ακόμα; Είναι εφικτό να βιώσεις έτσι τη σχέση σου με τον άλλο άνθρωπο ώστε η οδύνη της ετερότητας να μετατραπεί σε αγκυροβόλι; Πιο πολύ από ποτέ σήμερα; "Διαιωνίζεται η αφτιασίδωτη παιδικότητα , η αυτονόητη οικειότητα που άνθιζε μόνο στα προσχολικά μας παιχνίδια." Δεν μπορώ να το νιώσω... Αισθάνομαι σαν να έχουν νεκρωθεί οι αισθήσεις μου. "Δεν είναι πάντοτε χαρά η αθωράκιστη οικειότητα είναι και κλάμα." Ναι είναι και χαρά, είναι και κλάμα. Η άνευ όρων και άνευ προφυλάξεων παράδοση στον άλλο, είναι ρίσκο. Όμως είναι και προαπαιτούμενο για να είναι αληθινή και γνήσια η ένωση δυο ατόμων... Τί νόημα έχει να προσποιούμαστε στις σχέσεις μας κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είμαστε; Πόσο στέρεη και υγιής μπορεί να είναι μια τέτοια σχέση; Έχουμε όμως τα κότσια να επιχειρήσουμε μια τέτοια απογύμνωση; Κι αν εμείς μπορούμε να δηλώσουμε ειλικρινώς ότι τα έχουμε, ποιός μας βεβαιώνει για αυτόν που έχουμε δίπλα μας; Κι άραγε, αξίζει να μπούμε στον κόπο; "Καθημερινό ακροζύγιασμα στην αστάθεια της αυτοπαραίτησης" χωρίς σχόλια... "και όμως θεμελιώνει την πέρα από λογική και συναισθήματα συντροφικότητα." Αχ.. αυτή η συντροφικότητα.. αυτή η τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας ανάγκη.. που σαν ύπουλη Σειρήνα έρχεται και σε αρπάζει τα βράδια κυρίως και σε σπρώχνει να κάνεις νέα ξεκινήματα και νέες διαδρομές, πάντα ελπίζοντας ότι θα σταθείς τυχερός, ότι θα τα καταφέρεις εκεί που οι σύνροφοί σου έχουν αποτύχει...

Σχέσεις... Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους.

"-Πόσες σχέσεις έχεις κάνει;" Τί θα πει αυτό; Με κάθε άνθρωπο που γνωρίζεις αναπτύσεις μια σχέση, γιατί να πιάνονται μόνο όσοι περνάνε από το κρεβάτι σου; Και πολλές φορές ούτε καν αυτοί.

"-Πόσες σοβαρές σχέσεις έχεις κάνει;" Γιατί; Υπάρχουν και α-σόβαρες; Τί σόι διαχωρισμός είναι αυτός; Τί θα πει "σοβαρές" και "μη σοβαρές"; Ποιός ορίζει τη σοβαρότητα ή μη μιας σχέσης; Κι αν αυτή η σχέση που για σένα είναι για πλάκα, για τον άλλο είναι σοβαρή, τί γίνεται; Γιατί οι άνθρωποι αρέσκονται να παίζουν με τους συνανθρώπους τους; Γιατί όλοι επιδίδονται σε ένα κυνήγι του να πάρουν βιαστικά αυτό που θέλουν και μετά να πετάξουν τον άλλο στον κάδο των αχρήστων, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών τους στην ψυχή του, επειδή κάτι άλλο τους γυάλισε το μάτι και πρέπει να προλάβουν πριν τους το πάρει κάποιος τρίτος; Γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο;

Φοβάμαι τους ανθρώπους. Φοβάμαι την υποκρισία τους. Το μέχρι πού μπορούν να φτάσουν για να πετύχουν το σκοπό τους, όποιος κι αν είναι αυτός. Εξίσου φοβάμαι και όσους, από αντίδραση ίσως στα ψέμματα και την υποκρισία που μας κυκλώνει, βαφτίζουν την ωμότητα, τον κυνισμό, την έλλειψη σεβασμού και την έλλειψη ευαισθησίας, ειλικρίνεια και απελευθέρωση (σεξουαλική και μη). Μπορεί να αυτοεπαινούνται, αλλά στην ουσία το ίδιο επιβλαβής και μη υγιής είναι η προσέγγισή τους.

Τελικά μάλλον είμαι δυσλειτουρική. Ιδιόρυθμη, διχασμένη, εγωίστρια, πληγωμένη. Και πολλά άλλα. Αλλά η ουσία είναι μία. Καταστάσεις, άτομα, εμπειρίες, δεν ξέρω τί, αλλά κάποιοι ή κάτι έχουν ψαλιδίσει την ικανότητά μου να μοιράζομαι τον εαυτό μου με άλλους. Ναι, όταν δεν υπάρχει κάποιος στη ζωή μου για να μοιραστώ κάποια πράγματα και να ικανοποιήσω κάποιες ανάγκες (σαρκικές, φιλοσοφικές, ψυχολογικές, δεν έχει σημασία), αισθάνομαι απίστευτη μοναξιά και τον αναζητώ. Η ανάγκη συντροφικότητας είναι πολύ έντονη μέσα μου. Αλλά όταν τελικά βρω κάποιον, μετά από λίγο η όλη σχέση αρχίζει είτε να με πνίγει, είτε να με αγχώνει. Τότε ξυπνάει ένας άλλος εαυτός, που θέλει το χώρο του και το χρόνο του, μόνος, στην ησυχία του, για την πάρτη του. Νομίζω τα θέλω όλα. Και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.. Αλλά από την άλλη, συμβιβαζόμαστε σε τόσα πράγματα στη ζωή μας.. γιατί να πρέπει να συμβιβαστώ και σε αυτό; Πότε ένας συμβιβασμός είναι κάτι θετικό και πότε κάτι αρνητικό;

Δέσμευση. Με τρομάζει απίστευτα. Αν μια "απλή σοβαρή σχέση", μου δημιουργεί μετά από ένα διάστημα προβλήματα ταυτότητας, το ενδεχόμενο του να περάσω όλη μου τη ζωή με έναν άνθρωπο, πραγματικά με τρομοκρατεί. Δεν ξέρω γιατί... δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ή μάλλον ίσως και να έχω κάποιες ιδέες, αλλά δεν αισθάνομαι έτοιμη να τις μοιραστώ δημόσια. Δεν νομίζω ότι θα έχω ποτέ το κουράγιο να πω σε κάποιον ότι αυτό ήταν, είσαι ο άνθρωπός μου. Για πάντα. Ή έστω, για την υπόλοιπη ζωή μου. Εξάλλου διαρκώς αλλάζουμε. Κι εμείς και οι γύρω μας. Αν τώρα είμαστε συμβατοί, μπορούμε να επικοινωνούμε κι έχουμε βρει τις απαραίτητες ισορροπίες, τίποτα δεν μας εξασφαλίζει ότι αύριο θα έχουμε αλλάξει με τέτοιο τρόπο ώστε να διατηρηθεί αυτή η συμβατότητα...

Και ποτέ μου δεν κατάλαβα τα κριτήρια μιας τέτοιας επιλογής.. Είνα συναισθηματικά; Είναι ερωτικά; Είναι λογικά; Πώς ζυγιάζεις τον άλλο και λες "αυτός/αυτή είναι!";;;

Ουφ.. μάλλον παραληρώ... θέλω να πω πολλά ακόμα, αλλά με έπιασε πονοκέφαλος..

Α ναι.. ήθελα να γράψω και δυο λόγια για τον Γιανναρά...

Πρώτο έτος στην Πάντειο, δύο εξάμηνα (Εισαγωγή στην φιλοσοφία στο πρώτο και Πολιτική φιλοσοφία στο δεύτερο), ένα δίωρο τη βδομάδα, στις 8 το πρωί. Κόλαση και παράδεισος μαζί. Με τη τσίμπλα στο μάτι, ακόμα έξω να μην έχει φέξει κι εσύ να τρέχεις, να προλάβεις λεωφορεία και τρένα για να είσαι στην ώρα σου. Γιατί αν έφτανες 8.03, ο φίλτατος καθηγητής δεν σε άφηνε να μπεις στο αμφιθέατρο. Και μετά ο αγώνας –χωρίς να έχεις πιει ούτε καφέ!- να καταφέρεις να παρακολουθήσεις τα λεγόμενα του. Μαγευτικός ο λόγος του, αλλά και τόσο χαωτικός. Εκφράσεις παράξενες, λέξεις που μεμονωμένα ίσως να ήξερες τη σημασία τους, αλλά όταν τις άκουγες σε μια πρόταση μαζεμένες έχανες τη μπάλα. Χείμαρος. Κάθε διάλεξη και μια μάχη. Να κρατηθείς στην επιφάνεια, να προλάβεις να πάρεις ανάσα, πρωτού το επόμενο κύμα σκάσει πάνω σου. Για κάθε πρόταση που νόμιζα ότι κάπως κατάλαβα – σε γενικές γραμμές μην έχουμε παράλογες απαιτήσεις έτσι; – τί εννοεί, υπήρχαν δεκάδες που απλά μου διέφευγαν και δεν προλάβαινα να τις επεξεργαστώ είτε γιατί ακόμα είχα μείνει στην προηγούμενη, είτε γιατί έπρεπε να προσέξω την επόμενη που μόλις ξεκινούσε. Και στο τέλος να νιώθεις τόσο μα τόσο ...ηλίθια, τόσο ...χαμένη, τόσο.. απαίδευτη. Όποιος έβαλε στο πρόγραμμα τον Γιανναρά στο πρώτο έτος, ήταν σαδιστής. Ίσως να έπρεπε να τον είχα ηχογραφήσει.. θα ήταν ενδιαφέρον να άκουγα κάποια διάλεξή του σήμερα. Αλλά πρώτο έτος, ψαρωμένα παιδάκια, τί περιμένεις; Πάντως , ασχέτως του αν διαφωνείς ή συμφωνείς με τη στάση του και τις απόψεις του σε πολλά θέματα, παραμένει ένας σημαντικός διανοητής...

Πρώτη επαφή με τα βιβλία του, λίγο πριν την εξεταστική.

- Σχεδίασμα εισαγωγής στην φιλοσοφία

- Ορθός λόγος και κοινωνική πρακτική

- Οντολογία της σχέσης

- Η απανθρωπία του δικαιώματος

Αντίδραση; Τρόμος. Απόγνωση. Δεν καταλάβαινα τίποτα. Να διαβάζω αποσπάσματα στη μάνα μου και να με κοιτάει με ένα ύφος «πω πω, καϊμένο μου, υπομονή». Δεν πρέπει να έχω κολλήσει τόσο σε βιβλίο ποτέ στη ζωή μου. Και να φανταστείτε εκείνη την εποχή θεωρούσα ότι έχω διαβάσει και τρεις φιλοσόφους... Διαβάζα ξανά και ξανά, αργά αργά, λέξη λέξη, και το μυαλό μου δεν έδειχνε σημεία ζωής. Και σε κάποιες στιγμές αναλαμπής που καταλάβαινα τί έλεγε, να παίρνω μια ικανοποίηση σα να ήμουν Ναπολέων και να ανέτρεψα την ήττα του Βατερλώ... Στιγμιαία όμως γιατί μετά από λίγο ο Ουέλλινγκτον με τον Μπλούχερ ανασταίνονταν και το νόημα θόλωνε. Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί ποτέ αυτό. Στιγμιαία να καταλαβαίνετε κάτι, να μπορείτε για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου να το κατανοήσετε, να συλλάβετε την ουσία αλλά αμέσως με ένα περίεργο τρόπο το νόημα να χάνετε.. Δεν μπορώ να περιγράψω την αίσθηση αν δεν το έχετε νιώσει. Σαν μετά από πολύ κόπο να ανακαλύψατε την κρυψώνα με τα ζαχαρωτά της γιαγιάς κι εκεί που ετοιμάζεστε να ανοίξετε το βάζο και να δοκιμάσετε, κάποιος, κάτι, να το εξαφανίζει! Σήμερα ομολογώ ότι δεν θυμάμαι στο ελάχιστο τί έγραφαν τα παραπάνω βιβλία. Αμυδρά μόνο ότι «η οντολογία» με έφερε στα όρια μου και ότι η «απανθρωπία» με είχε συναρπάσει. Χμ.. ίσως τώρα που θα γυρίσω να ξαναρίξω μια ματιά.. Ποιός ξέρει, μπορεί μια δεύτερη προσέγγιση, 5 χρόνια μετά, να είναι πιο επικοδομητική...

Σάββατο 16 Ιουνίου 2007 Ώρα 17.46

Βαριέμαι θανάσιμα...

Περιμένω να κατέβει το επόμενο επεισόδιο από τη σειρά Twin Peaks...γιατί ξέρω ότι αν δεν τη δω όλη δεν θα μπορέσω να ξεμπλοκάρω...

Στο ενδιάμεσο έχω κολλήσει με τραγούδια του Elvis, του Orbison και παλιά ιταλικά του στυλ A casa d'Irene...

Πήρα κάποια τηλέφωνα Ελλάδα και φτιάχτηκα... ώρες ώρες αναρωτιέμαι τί θέλω κι ασχολούμαι ακόμα...

-"Καλησπέρα!"

-"Καλησπέρα, ποιός είναι;"

-"Η Νίκη είμαι βρε, τί κάνεις;"

(παύση δευτερολέπτων, ελάχιστων αλλά αρκετών για να σημειωθούν)

-"Α! Έλα ρε Νίκη; Τί κάνεις; Πού χάθηκες;"

(εγώ που χάθηκα;;;; που αν δεν σηκώσω εγώ το τηλέφωνο δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσουμε!!)

-"Ε.. εδώ.. είχαμε εξεταστική και τώρα δουλεύω την πτυχιακή μου" (και τον κόσμο επίσης) Εσύ τι κάνεις;"

-"Καλά, όπως τα ξέρεις."

(ναι μόνο που έχουμε να μιλήσουμε από το Μάρτη.. και για να είμαι ειλικρινής όχι απλά δεν ξέρω, αλλά δεν έχω την παραμικρή ιδέα του τί συμβαίνει στη ζωή σου!)

-"Α μάλιστα, ωραία... Δηλαδή είσαι καλά;"

-"Ναι μια χαρά."

(παύση δευτερολέπτων)

-"Τα παιδιά καλά είναι;"

-"Ναι, ναι, όπως τα ξέρεις.

(πάλι όπως τα ξέρω... μάλιστα.. με υποχρέωσες...)

- Ο καιρός πώς είναι εκεί;

(συγνώμη;;; τί έγινε τώρα;; ο καιρός;;; άμα σε νοιάζει τόσο μπες στο Google και δες! έχουμε να μιλήσουμε τόσους μήνες και αυτό που έχεις να με ρωτήσεις είναι πώς είναι ο καιρός;;;;)

-"Ε... καλός, λίγο άστατος, αλλά παλεύεται"

(ξανά παύση...)

- Ξέρεις κατεβαίνω Αθήνα σε τρεις βδομάδες...

- Α μπράβο.

- "Να πάμε για κάνα καφέ...να μιλήσουμε λίγο..."

- "Ναι θα το κανονίσουμε"

(ναι είμαι σίγουρη...)

(κι άλλη παύση...)

- "Καλά.. μη σε ενοχλώ άλλο κι εγώ.. Να συνεχίσεις ό,τι έκανες."

- "Ναι, εντάξει. Θα τα πούμε"

(στάνταρ...)

- "Έγινε, φιλ-

τουτ τουτ...

- φιλιά ήθελα να πω...

Πριν φύγω για Λονδίνο πίστευα ότι είχα κάποιους φίλους. Τώρα ξέρω ότι έχω απλά γνωστούς. Να περνάμε καλά όταν βρισκόμαστε. Κάτι σαν αναλώσιμα για να γεμίζουμε τις κενές μας ώρες. Ως εκεί. Δεν θα μπούμε όμως σε διαδικασίες, ούτε και θα βγούμε από τη βολή μας για να πάρουμε ένα τηλέφωνο κάποιον που είναι κάποια χιλιόμετρα μακριά. Δεν μας είναι χρήσιμος από εκεί. Από μια άποψη καλύτερα έτσι. Να ξέρει ο καθένας σε ποιούς μπορεί να βασίζεται.

Ο Orbison τραγουδάει:

Ι close my eyes, then I drift away,
Into the magic night, I softly sway,
Oh smile and pray, like dreamers do
Then I fall asleep to dream my dreams of you...

Στο ενδιάμεσο κατέβηκε και το επομενο επεισόδιο.. για να δούμε.. "ποιός σκότωσε τη Laura Palmer;"

Είναι μερικά τραγούδια που γράφονται μέσα σου σε συνδυασμό με κάποιες καταστάσεις ή κάποια πρόσωπα... κι έκτοτε, όποτε τα ακούς σου ξυπνάνε μνήμες παλιές.

Έτσι έγινε και σήμερα. Έχω τελειώσει κατά τις 5 τη δουλειά μου κι είπα να χαλαρώσω λίγο, με ένα ποτάκι επιβράβευσης, και λίγη μουσική. Κι είπα για αλλαγή να βάλω κάποια από τα λιγοστά ελληνικά κομμάτια που έχω μαζί μου. Και ξαφνικά μπαίνει "Το παράπονο" του Ελύτη, τραγουδισμένο σε μουσική του Παπαδημητρίου, από τη φωνή της Αρβανιτάκη...

Κι ο νους μου γύρισε μερικά χρόνια πίσω... στις τάξεις του Λυκείου... και στο μάθημα των Θρησκευτικών. Ποτέ δε μου άρεσαν τα Θρησκευτικά. Ανούσιο μάθημα.. βαρετό μέχρι αηδίας, και τόσο, τόσο στερεότυπο. Και οι περισσότεροι καθηγητές που είχαμε ήταν λίγο.. πώς να το πώ; "κολλημένοι"... Γενικά δεν μπαίνω στον κόπο να κάνω συζήτηση αν ο άλλος έχει κλειστά τα αυτιά του, οπότε η ώρα αυτή ήταν πραγματικά νεκρή. Στο Λύκειο όμως οι συγκυρίες με έφεραν πιο κοντά στον καθηγητή των θρησκευτικών. Θες το ότι φαινόταν πιο ανοιχτόμυαλος; Θες το ότι τα παιδιά του κάνανε καζούρα, το έπαιρνε κατάκαρδα και στεναχωριόμουνα να τον βλέπω έτσι; Θες το ότι είχε χιούμορ και μια λεπτή ειρωνεία που προσωπικά έβρισκα ευχάριστη; Θες το ότι του είχε ζητήσει η μάνα μου να με "προσέχει" γιατί ο χωρισμός τους σε συνδυασμό με την εφηβεία μου με είχαν κάνει απόμακρη και σχεδόν καταθλιπτική; Το θέμα είναι ότι σχετικά γρήγορα αναπτύχτηκε μια επικοινωνία μεταξύ μας. Με συζητήσεις για το θεό, τη ζωή, την αγάπη, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις τάσεις φυγής μου, τις δικές του τάσεις φυγής... Σχεδόν πάντα θα διαφωνούσαμε, αλλά ήταν μια επικοδομητική διαφωνία. Έβαζε ο ένας φυτιλιές στον άλλο. Και νομίζω ότι από ένα σημείο και μετά κάναμε επίτηδες ο ένας τον δικηγόρο του διαβόλου στον άλλο.

Θυμάμαι την πρώτη μέρα που με φώναξε στο γραφείο του για να με "βολιδοσκοπήσει". Μόλις πήρα χαμπάρι τί είχε γίνει, έγινα τούρκος. Στο κάτω κάτω από τη στιγμή που ήμουνα εντάξει στις υποχρεώσεις μου, δεν υπήρχε κανένας λόγος να μπούμε σε διαδικασίες. Ας αφήσω που μου φαινόταν υπερβολικά συγκαβατικός και συμβιβασμένος. Τελικά δεν ήταν έτσι. Και το κατάλαβα σε εκείνη, την πρώτη αλλά αρκετά εκτεταμένη κουβέντα μας. Είχε ωραίο λόγο και ήταν ήρεμος άνθρωπος. Νομίζω αυτή η ηρεμία με κέρδισε. Με τον καιρό ανακάλυψα ότι τελικά είχε κι εκείνος τις αναζητήσεις του, τα ξεσπάσματά του, τις αδύναμίες του, και οι αλυσίδες που έσερνε μαζί του δεν ήταν λιγότερο βαριές από αυτές των άλλων. Ίσως και βαρύτερες αν σκεφτεί κανείς ότι περιμένουμε όλοι από ένα Θεολόγο να είναι άμεμπτος.

Κι εγώ είχα πέσει στο λάθος αυτό. Τον είχα ανεβάσει πολύ ψηλά. Και αργότερα είδα ότι η εικόνα που είχα πλάσει δεν ήταν ακριβώς αυτή που υπήρχε πραγματικά. Κάτι που είχα ξανακάνει και πιο μικρή με έναν δάσκαλο στο δημοτικό. Θες η έλλειψη επικοινωνίας με τον πατέρα μου κι η διαρκής αναζήτηση μιας πατρικής φιγούρας για να αναπληρώσει το κενό που εκείνος έχει αφήσει, υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι κατα καιρούς με τους οποίους αισθάνθηκα πιο οικεία. Όλες τις φορές τελικά απογοητεύτικά κι ένιωσα ίσως και προδομένη, αλλά έπρεπε να φτάσω τα 17 για να καταλάβω ότι το λάθος δεν ήταν δικό τους. Απλά εγώ τους είχα τοποθετήσει πολύ ψηλά, κι ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή να μη μπορούν να σηκώσουν το βάρος των όσων χαρακτηριστικών εγώ τους απέδιδα, και να λυγίσουν. Ακόμα και σήμερα ανακαλύπτω μέσα μου αυτή την τάση, αλλά ευτυχώς πλέον είναι πιο εύκολο να την χαλιναγωγήσω.

Στα 3 χρόνια του Λυκείου λοιπόν, κάναμε πάμπολες συζητήσεις. Με στήριξε στην ίσως πιο δύσκολη φάση της ζωής μου, εκεί στην δευτέρα λυκείου που ήμουν έτοιμη δώσω μια και να τα γκρεμίσω όλα. Δεν ξέρω πώς θα είχα εξελιχτεί αν δεν υπήρχε, και δεν έχει και νόημα να το ψάχνω πολύ. Στην τρίτη λυκείου όμως οι ρόλοι θα άλλαζαν. Πλέον εκείνον κάτι τον απασχολούσε.. κάτι τον βασάνιζε.. αλλά δεν ήθελε να το μοιραστεί. Βλέπετε καλή η επικοινωνία, αλλά η σχέση μας παρέμενε στα πλαίσια καθηγητή-μαθήτριας και υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να ειπωθούν. Τελικά εντελώς τυχαία και από αλλού, έμαθα τί ήταν. Και πραγματικά εκείνη τη στιγμή γκρεμίστηκαν πολλά μέσα μου. Βλέπετε είχα εναποθέσει πάνω του πολλές ελπίδες, για το ότι η ζωή αξίζει, ότι οι ανθρώπινες σχέσεις αξίζουν, για το θεσμό της οικογένειας, για πολλά... Για ένα διάστημα πίστεψα ότι όλα όσα είχαμε πει ήταν μόνο λόγια, ότι ήταν ασυνεπής και διάφορα άλλα. Αλλά τελικά κατάλαβα ότι δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι. Κι ότι όσο έχεις παράλογες απαιτήσεις από αυτούς, τόσο θα απογοητεύεσαι και θα αισθάνεσαι προδομένος όταν αυτοί δεν θα μπορούν να ανταπεξέλθουν. Όμως δεν είναι δικό τους το λάθος. Αν φορτώσεις ένα γαϊδούρι με πολλά πράγματα και τελικά αυτό καταρρεύσει, εκείνο φταίει; Υπάρχουν πράγματα που δεν έλεγχουμε. Πράγματα που το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα διαχειριστούμε με τέτοιο τρόπο ώστε τουλάχιστον να μην πληγώσουμε τους γύρω μας. Κι αυτό νομίζω ότι τελικά ήταν το σημαντικότερο μάθημα που πήρα από εκείνον.

Δεν σας είπα όμως γιατί τον θυμήθηκα.. Αυτός λοιπόν ο θεολόγος, στην τρίτη λυκείου είχε βρει έναν τρόπο να κάνει το μάθημα των θρησκευτικών λίγο πιο υποφερτό... λίγο λιγότερο μεσαιωνικό.. και λίγο πιο εύκαμπτο. Πολλές φορές έφερνε και μας διάβαζε ποιήματα. Ναι, ποιήματα. Και δεν κάναμε κανενός είδους ανάλυση, όπως κάνουμε στα κείμενα - ένα μάθημα που πραγματικά ο τρόπος με τον οποίο διδάσκεται και εξετάζεται μάλλον βοηθάει στο να σκοτώσει την αγάπη των παιδιών για τα βιβλία παρά στο να την καλλιεργήσει. Απλά μας τα διάβαζε, ένα ή το πολύ δυο ποιήματα τη φορά. Στο τέλος το μαθήματος, για να κρατήσει ο καθένας μας ό,τι νόμιζε πως αξίζει για εκείνον, χωρίς παρεμβάσεις...

Ένα από αυτά ήταν και το ποίημα του Ελύτη...

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ
Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Τώρα που το σκέφτομαι.. μάλλον η ποίηση ήταν το δικό του καταφύγιο. Ο δικός του τρόπος διαφυγής από την πραγματικότητα. Κι εκείνη την περίοδο ειδικά η δική του διέξοδος από το πρόβλημα που τον απασχολούσε...

Πάνε 6 χρόνια από τότε που τελείωσα το Λύκειο. Ακόμα μιλάμε μια φορά το εξάμηνο.. Σίγουρα δεν είμαστε τόσο κοντά όπως τότε. Αναμενόμενο θα μου πείτε, αλλά τα πρώτα χρόνια με είχε πειράξει πολύ. Βλέπετε ίσως να μην δένομαι εύκολα, αλλά άμα πλησιάσω κάποιον και δεθώ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όταν κάποια στιγμή μετά αλλάξει η συχνότητα και η ποιότητα της επικοινωνίας και δημιουργηθεί μια απόσταση -ψυχική κυρίως- με πληγώνει. Τώρα είμαι πιο ψύχραιμη... ώριμη ίσως; Καταλαβαίνω ότι τίποτα δεν μπορεί να μείνει για πάντα όπως είναι. Είτε αυτό είναι κάτι καλό είτε κάτι άσχημο.

Ο καθένας μας έχει τη δική του τροχιά. Πολλές φορές αυτές τέμνονται, κι αν είμαστε τυχεροί μπορεί για ένα διάστημα να εφάπτονται κιόλας. Αλλά αργά ή γρήγορα θα ξαναχωρίσουν κι ο καθένας μας θα συνεχίσει μόνος του. Μπορεί στο μέλλον το ρεύμα της θάλασσας να φέρει τις βάρκες μας ξανά κοντά, μπορεί και όχι. Αυτό όμως δεν αναιρεί ούτε το κοινό παρελθόν μας, ούτε την ομορφιά του να αφήνεσαι στην αγκαλιά της θάλασσας. Κι αυτό που τελικά έχει σημασία δεν είναι το πόσο μεγάλη θα είναι η εφαπτομενη πορεία μας, αλλά το τί καταφέραμε να μοιραστούμε και το πόσο έντονο είναι το αποτύπωμα που άφησε ο άλλος στην καρδιά μας. Και για το δεύτερο, αρκεί και μια στιγμή.

Εντάξει... σηκώνω τα χέρια ψηλά! Δε με θέλει. Απλά δε με θέλει ρε παιδί μου... Δε μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς...

Μετά από ένα μαραθώνιο μελέτης κατά τις 6 το πρωί έχω καταφέρει να φτιάξω ένα σχετικά καλό σκελετό για το ερωτηματολόγιό μου. Μάλιστα επειδή τελικά θα το στήσω σε ένα site για online surveys, το έχω περάσει απευθείας στο server τους για να μην χάνω χρόνο και κόπο.. Κούνια που με κούναγε... Αποφασίζω λοιπόν ότι είναι καλή ώρα να πάω για ύπνο. Κοιμάμαι ένα τετράωρο και σηκώνομαι για να συνεχίσω. Πρέπει να το έχω έτοιμο μέχρι τις 6 το απόγευμα γιατί μετά θα πάω στην πισίνα για το γνωστό θέμα. Και το βράδυ θα βγούμε με τα παιδιά να αποχαιρετήσουμε κάποιους ακόμα που φεύγουν.. Κι έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου -και στον Γρηγόρη- ότι Παρασκευή πρωί θα έχει το ερωτηματολόγιο στο mailbox του...

Έτσι λοιπόν, σηκώνομαι στις 10 και στρώνομαι σχεδόν αμέσως στη δουλειά. Κι εκεί που ενώ πιέζομαι φαίνεται ότι τελικά θα τα καταφέρω - κι αισθάνομαι πολύ περήφανη γι αυτό- κάνω το μοιραίο λάθος... Αποφασίζω να αλλάξω το format και τη δομή... Έχω αποθηκεύσει τις ερωτήσεις -έτσι νομίζω δηλαδή γιατί το πρόγραμμα δεν το ξέρω, τώρα το μαθαίνω- και πατάω διαγραφή σελίδας... Και λίγο μετά που πάω να αναδιοργανώσω τη σειρά των ερωτήσεων ανακαλύπτω με ΤΡΟΜΟ ότι έχουν χαθεί!!!! @$%^Θ@!!!! @$%^&@#$!!! $%&##@!!! Δηλαδή ΈΛΕΟΣ!!!!!! Τόσες ώρες δουλειάς χαμένες!!!!

Νομίζω ότι σήμερα πλησίασα το εγκεφαλικό. Από τα νεύρα μου και για να μη χτυπήσω τον υπολογιστή, βάρεσα το χέρι μου στον τοίχο και τώρα έχει αποχτήσει ένα ωραιότατο κόκκινο χρώμα και πονάει... (Τώρα που το σκέφτομαι, το συνηθίζω αυτό... ο πόνος με αποσπά για λίγο από αυτό που με απασχολεί..) Το τί καντήλια έχω κατεβάσει ούτε κι εγώ δε ξέρω. Έτυχε να με πάρει κι η μάνα μου λίγο μετά και είπε το θεϊκό "ε κι εσύ δεν τα είχες γράψει κάπου πρώτα;" κι εντάξει την πήρε και τη σήκωσε...

ΔΕΝ καταλαβαίνω γιατί όλοι μα ΟΛΟΙ όταν έχεις "ατύχημα" με τους υπολογιστές, ρωτάνε με σαδιστικό ύφος "Δεν τα είχες σώσει κάπου αλλού; Δεν τα είχες γράψει πρώτα σε χαρτί;" κτλ κτλ.. Πραγματικά εκείνη την ώρα αισθάνομαι ότι το ευχαριστιούνται και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. ΠΡΟΦΑΝΩΣ, για να είμαι έτσι ΔΕΝ τα έχω σώσει πουθενά ούτε και τα έχω γράψει κάπου αλλού!!! Αλλιώς θα ήμουν ήρεμη και χαλαρή!!!

Να σημειώσω ότι για να ολοκληρωθεί το σκηνικό, η ταινία που κατέβαζα εδώ και δυο μέρες, τελικά κατέβηκε μεν, αλλά είναι το β' μέρος και είναι στα γερμανικά ΧΩΡΙΣ υπότιτλους. Το οποίο μπορεί να φαίνεται ανούσιο μπροστά σε αυτό που προηγήθηκε, αλλά δεν είναι, γιατί βασιζόμουνα σε αυτή την ταινία για να με βοηθήσει να δραπετεύσω.... Δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει ποτέ, να ξέρετε ότι ΠΡΕΠΕΙ οπωσδήποτε να δείτε μια ταινία ή να ακούσετε ένα τραγούδι, ότι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου βρε παιδί μου. Έτσι είναι και για μένα αυτή η ταινία.. κι όσο καθυστερεί τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα.

Τέλος πάντων... κάμποσες βαθιές ανάσες μετά και αρκετή ώρα αργότερα, είμαι λίιιγο πιο ήρεμη. Φυσικά ούτε λόγος για πισίνα... ούτε λόγος για έξοδο... ούτε λόγος για ταινία... Εδώ θα 'μαστε μέχρι το πρωί... &^%$#@!!!!

Λοιπόν, σήμερα με έχει πιάσει μια νοσταλγία περίεργη... Μια νοσταλγία για τα κινούμενα σχέδια που έβλεπα όταν ήμουνα μικρή...

Πώς ξεκίνησε όλο αυτό; Απλά το winamp αποφάσισε να παίξει ένα από τα τραγούδια των Smurfs, και συγκεκριμένα το αγαπημένο μου, δηλαδή το τραγούδι του Χουζούρι.. Ναι αυτό που ξεκινάει: "Μη με ξυπνάς απ' της έξι, πριν ακόμα η μέρα να φέξει, ξυπνητήρι χτυπάς σα τρελό, σε μισώ, σε μισώ / είναι απαλό το κρεβάτι αφήστε με να κοιμηθώ, στο όνειρό μου βλέπω έναν κόσμο, χωρίς ξυπνητήρια, λαχταριστό..." Κι από τότε έχω βάλει όσα τραγούδια από παιδικές σειρές έχω και τα ακούω ξανά και ξανά, πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο... τότε που ήμουνα παιδάκι...

Στρουμφάκια: Από τα πιο αγαπημένα παιδικά μου.. Σάββατο πρωί, πολύ πρωί τα έβαζε η τηλεόραση.. και παρόλο που όλη τη βδομάδα η μητέρα μου έκανε αγώνα να με σηκώσει από το κρεβάτι, κάθε Σάββατο ήμουν όρθια από νωρίς και στημένη στην τηλεόραση ανυπομονώντας να δω το επόμενο επεισόδιο..

Τα λάτρευα τα στρουμφάκια μέχρι που ο Παύλος πριν μερικά χρόνια γύρισε και μου είπε την εξής εκπληκτική ατάκα "Πάντως τα Στρουμφάκια πρέπει να είναι ανώμαλα. Μόνο μια γυναίκα είχαν." ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων... Μάλλον δεν ξέρει πόσο εντύπωση μου είχε κάνει, αλλά χρειάστηκα αρκετό καιρό να ξεπεράσω το σοκ... χιχι.. καλώς ή κακώς τα στρουμφάκια παίζουν σημαντικό ρόλο για μένα. Πέρα από τις τηλεοπτικές εκπομπές που έβλεπα μανιωδώς, είχα και μια κασέτα (πού να είναι τώρα άραγε;..)με τα τραγούδια τους από τη μια πλευρά και από την άλλη μάλλον κάποια απο άλλες παιδικές εκπομπές, ανάμεσά τους και εκείνο που λέει: "το χοντρομπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι, χορεύει τριφτετέλι στο χορό των μπιζελιών, κι η μπάμια η μεγάλη χορεύει πεντοζάλι, πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν"... Υπέροχη κασέτα τώρα που το σκέφτομαι... Κρίμα...

Λαστιχαρκουδάκια: Αυτά ήταν η άλλη μου αγάπη.. Αν και δεν θυμάμαι να παίζονταν ποτέ στην τηλεόραση, τα είχα ανακαλύψει σε ένα βιντεοκλάμπ και αν και είχαν μόνο 3 κασέτες τους με διάφορα επεισόδια, πρέπει να τις έχω δει άπειρες φορές..

Αστυνόμος Σαΐνης: Πολύ γέλιο! Πώς τα κατάφερνε ενώ είναι τόοοοσο άσχετος, τελικά να γλυτώνει.. είναι μυστήριο.. Ας είναι καλά η Penny και το σκυλάκι... Αν και νομίζω πιο πολύ μου άρεσε ο αρχηγός με την πίπα του και τα μηνύματα που αυτοκαταστρέφονται..

Pink Panther: Κι αυτή κυριώς από βιντεοκασσέτες την έβλεπα.. και μετά πέρασα και στις ταινίες... (Pitter Sellers μοναδικός!...) Πάντως ακόμα και τώρα όταν ακούω τη μουσική, σκάω ένα μεγάλο χαμόγελο..

Tom and Jerry: Πάντα με τον γάτο Τom...πάντα όμως.. και ορισμένες φορές αισθανόμουνα και πάρα πολύ άσχημα όταν τον παίδευε πολύ ο γλυκύτατος πλην όμως πραγματικά σκανταλιάρης Jerry...

Looney Tunes: Δύσκολο να διαλέξω έναν χαρακτήρα.. Bugs Bunny, Daffy Duck, Porky Pig, Elmer Fudd, Tweety, Sylvester, Τaz, και πολλοί άλλοι... αν και μάλλον συμπάσχω μαζί με το κατακαϊμένο κογιότ..

Donald Duck: Μου άρεσαν και πολλοί από τους ήρωες του Disney, αν και προτιμούσα τις ταινίες από τις παιδικές σειρές, αλλά ο Ντόναλτ ήταν μακράν η λατρεία μου.. Η φωνή του, η αδεξιότητά του, η περίεργη λογική του.. όλα πάνω του τον έκαναν απλά ακαταμάχητο... Ειδικά εκείνο το επεισόδιο μαζί με τους Chip and Dayle.. ήταν απίστευτο!!!

Φρουτοπία: Πραγματικά απίστευτη δουλειά για την εποχή και τα δεδομένα της... Σκηνικά, τραγούδια, ιστορία, ήρωες.. Παρόλα αυτά όμως, εμένα με τρόμαζε πολύ... και την είδα σε μεγαλύτερη ηλικία...

Χελωλονιτζάκια: Κάθε μεσημέρι στις 3. Γύρναγα από το σχολείο, έτρωγα και ξεκίναγε ο αγώνας με την μητέρα μου.. "Θέλω να δω τα χελωλονιτζάκια!" -"Όχι θα πας να διαβάσεις και μετά θα δεις" - "Μα μετά θα έχουν τελειώσει!!!" - "Νίκη πρώτα πρέπει να διαβάζεις και μετά να χαζεύεις!" κτλ κτλ κτλ και κάθε μέρα η ίδια γκρίνια... μόνο τις Παρασκευές τελικά τα κατάφερνα... γκρρρ...

Transformers: Απλά, Οpitmus Prime... Αρχηγός! Εκτός από σειρά ήταν και από τα πιο αγαπημένα μου παιχνίδια.. με τις ώρες ασχολιόμουνα μαζί τους...(ναι, γενικά με κούκλες δεν έπαιζα..) Πάντως η νέα γενιά δε μου αρέσει καθόλου!!! Πολύ ψεύτικη...

Μίλαγα με ένα φίλο πριν λίγο και η κουβέντα το έφερε στις βρισιές...

Λοιπόν, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί το "άντε και γαμήσου" και όλα τα συναφή θεωρούνται βρισιές και μάλιστα βαριές! Και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στις περισσότερες γλώσσες.

Λυπάμαι αλλά απλά δε μπορώ να δω τη λογική που κρύβεται από πίσω. Αφού όλοι όταν το κάνουν, το ευχαριστιούνται... γιατί λοιπόν το να σου πει ο άλλος να πας να γαμηθείς είναι τόσο μεγάλη προσβολή; Εντάξει, δε λέω, υπάρχουν και πιο κόσμιοι/εύηχοι τρόποι να το πεις, αλλά στην ουσία αυτό που λέει ο άλλος δεν είναι κάτι άσχημο/προσβλητικό.. Απεναντίας μάλιστα...

Δηλαδή θα ήταν προτιμότερο να σου πει "που να μην γαμηθείς/γαμήσεις για έναν αιώνα!";;;

Μια στιγμή, ένα βλέμμα, μια κουβέντα, μια κίνηση ή και η απουσία ενός από αυτά, αρκούν για να με αδειάσουν συναισθηματικά. Έτσι ξαφνικά κι απροειδοποίητα. Κι ενώ όλα έμοιαζαν τόσο αρμονικά..

Κι από την άλλη, μια στιγμή, ένα βλέμμα, μια κουβέντα ή μια κίνηση, είναι αρκετά για να με γεμίσουν ξανά, με νέα συναισθήματα, ή με παλιά που θεωρούσα χαμένα. Το ίδιο ξαφνικά κι απροειδοποίητα.

Όπως ξεσπάει μια μπόρα μέσα στο κατακαλόκαιρο. Άλλες φορές θα σου λερώσει το κατάλευκο φόρεμα με το οποίο τριγύρναγες στο πάρκο της χαράς, κι άλλες θα σε δροσίσει, απαλύνοντας την κάψα του ήλιου που σε τσουρούφλιζε.

Σαν τη μπόρα που τόσο πολύ περίμενα σήμερα και τελικά δεν μου έκανε το χατίρι. Μόνο μια άχαρη συννεφιά, ένα γκρίζο απροσδιόριστο πράγμα, απλώνονταν στον ουρανό. Που τελικά κατάφερε να βρει τον τρόπο να εισχωρήσει μέσα μου.

Και να που ξαφνικά, από τη μια στιγμή στην άλλη, αισθάνομαι και είμαι και πάλι εγκλωβισμένη, μόνη και χωρίς δίαυλο επικοινωνίας με τους έξω...

Photo: Sadness by *LaVidaMeSorprende

Απλά, έπεσα...

Έχω ξυπνήσει από τις 7, μέχρι τις 8.30 έχω σηκωθεί από το κρεβάτι και έχω κατορθώσει να κάτσω για να μελετήσω από τις 10.. μετά από μόνο μιάμιση ώρα χαζολογήματος. Και τονίζω ότι ΚΑΙ τα τρια είναι κατορθώματα για μένα. Υπέρβαση εαυτού που λέμε...

Κι εκεί που καταβάλλω πραγματικά φιλότιμες προσπάθειες να βγάλω μια άκρη για το ρημαδιασμένο το ερωτηματολόγιο, σκάει τηλέφωνακι...

Ο εκπαιδευτής μου για τις καταδύσεις, να με ενημερώσει ότι τελικά καταδύσεις στη λίμνη θα γίνουν και αυτό το ΣΚ στις 16 και 17 Ιουνίου... και να με ρωτήσει αν θέλω να συμμετάσχω σε αυτή την ομάδα αντί για εκείνη της 30 Ιουνίου-1Ιουλίου..

Και φυσικά... η απάντησή μου είναι θετική!!! Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι κάτι άλλο;

Βέβαια όλο αυτό μου χαλάει το πρόγραμμα... Γιατί τώρα την Πέμπτη πρέπει να παώ να δώσω το τεστάκι και να κάνω ένα επαναληπτικό μάθημα στην πισίνα... που σημαίνει ότι πρέπει κάποια στιγμή να ξαναδιαβάσω το βιβλίο με τις οδηγίες... ενώ μέχρι την Παρασκευή πρέπει να έχω έτοιμο το ερωτηματολόγιό μου, κι αν όχι να το έχω στέιλει κιόλας στις εταιρείες, τουλάχιστον να έχω πάρει το ΟΚ από τον επιτηρητή μου...

Αχ... δεν προλαβαίνω... και δεν μπορώ και να κάτσω τώρα να ασχοληθώ μαζί του... Οι καταδύσεις φαίνονται πολύ πιο ενδιαφέρουσες...

Και ρωτάω.. εγώ φταίω που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ;;;

Αφού, ακόμα κι όταν έχω καταφέρει με πολύ κόπο να χαλιναγωγήσω το μυαλουδάκι μου -που έχει την τάση να πετάει από το ένα θέμα στο άλλο όπως φυσάει ο άνεμος- πάλι κάτι θα γίνει, κάποια εξωτερική παρέμβαση θα υπάρξει και θα με αποσπάσει!!!

Αχ, ας με βοηθήσει κάποιος...

Στο ενδιάμεσο, πάω να βρω τα βατραχοπέδιλά και το μαγιό μου!!!

"Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το δηλητήριό [...] αλλάζει ποιότητα από μέρα σε μέρα, ή κι από ώρα σε ώρα, γιατί προκαλεί μια μεγάλη ποικιλία παθών σε αυτούς που έχει τσιμπίσει: άλλοι τραγουδούν, άλλοι γελάν, άλλοι κλαίνε, άλλοι φωνάζουν ασταμάτητα, άλλοι κοιμούνται ενώ άλλοι είναι ανήμποροι να κοιμηθούν, άλλοι ξερνάνε, άλλοι ιδρώνουν ή τρέμουν, άλλοι πέφτουν σε κρίσεις πανικού, τρέλας και οργής. [...] Σε μερικές περιπτώσεις η αρρώστια μπορεί να κρατήσει για 40 ή 50 χρόνια. Από τους αρχαίους χρόνους λέγεται ότι η μουσική μπορεί να θεραπεύσει το δηλητήριο [...], καθώς αφυπνίζει τα πνεύματα του νοσούντος, που είναι σε αναβρασμό." Antoine Furetiere, Dictionaire universel, 1690

Το κειμενάκι αυτό περιλαμβάνεται στο ένθετο ενός CD με τίτλο La Tarantella, Antidotum Tarantulae και μιλάει για το τσίμπημα της ταραντούλας, το οποίο έγινε η αφορμή να αναπτυχθεί στην Νότιο Ιταλία ένας χορός για να θεραπεύσει την αρρώστια αυτή.

Ομολογώ ότι καθώς το διάβαζα δεν μπορούσα να σταματήσω να βρίσκω ομοιότητες ανάμεσα στις περιγραφές των συμπτωμάτων που ακολουθούν το τσίμπημα της ταραντούλας, και αυτές που προκαλεί ο 'Ερωτας με τα βέλη του... Εξάλλου κι η αγωνία του Έρωτα, δεν απαλύνεται με τη μουσική;

Υ.Γ. Όσο για το CD, πραγματικά υπέροχο. Μελαγχολικό και ταξιδιάρικο... βγαλμένο πραγματικά από μια άλλη εποχή...

Ακόμα δεν πρόλαβα καλά καλά να ξυπνήσω κι έσκασε το πρώτο τηλεφώνημα επαναφοράς...

Γκρίνια, πικρία, κλάμματα κι εγώ σε ρόλο πυροσβεστήρα... 25 λεπτά κράτησε και μου φάνηκε σαν αιώνας...

Μου ήταν αδύνατο να μη σκεφτώ τις προηγούμενες μέρες και να μην κάνω τη σύγκριση... "Πω ρε #$%^@&, άντε πάλι τα ίδια..." Και ξανά η κασέτα... και από εμένα κι από την άλλη πλευρά. Και ξανά η υπενθύμηση των προβληματικών σχέσεων που τόσο προσπαθείς να αγνοήσεις... Και ξανά το -γνωστό πλέον- ψυχολογικό κατρακύλισμα.. απλά όσο πιο ψηλά είσαι τόσο πιο απότομη είναι η πτώση...

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ, να συμμετέχετε σε μια συνομιλία/κατάσταση που να μοιάζει σαν μια καλά χορογραφημένη σκηνή. Μια σκηνή που έχει παιχτεί άπειρες φορές στο παρελθόν.. και πλέον ξέρετε τί θα πείτε και τί θα κάνετε, τί θα σας πουν και τί θα συμβεί στο επόμενο καρέ, και πώς αυτό θα επιρρεάσει τις σκέψεις και τη διάθεσή σας... Και εσείς να μην μπορείτε να κάνετε κάτι για να σπάσει αυτή η αλληλουχία-αλυσίδα..

Ευτυχώς, υπάρχει και η μουσική... η απόλυτη οδός διαφυγής...

Τελικά ίσως γι αυτό όποτε φεύγω ταξίδι, επιστρέφω με CDs... Γιατί ξέρω ότι θα τα χρειαστώ για να με βοηθήσουν στην προσαρμογή...

"O Mary don't you weep, don't mourn..."

Τί κοινό έχουν τα κανάλια, τα γεφυράκια, ένα βαποράκι, οι ανεμόμυλοι, ενα κάστρο κι ένα διατηρητέο σπίτι του 18ου αιώνα, τα ποδήλατα, η ηρωική γέφυρα του Άρνεμ, καθολικές, αγγλικανικές και προτεστάντικες εκκλησίες, ένας βουδιστικός ναός, 4 φωτογραφικές εκθέσεις, μια λαϊκή αγορά, ο Van Gogh, o Rembrant, o Vermeer, δυο μαύροι κύκνοι, μια γάτα με σμαραγδένια μάτια, πολλές αγελάδες, μια μαύρη οξιά, 5 είδη τυριών, τα panne koeken, πολλά λουλούδια, μεσαιωνικά ρούχα, ο Κουγιουμτζής, ο Sepulveda, μια δημοτική μπάντα, δυο λατέρνες, o Miller, o Clapton, ο Springsteen, το tango, η tarantella, παραδοσιακά σκωτσέζικα και αμερικάνικα τραγούδια, μεσαιωνικοί χοροί, ο Μάλαμας, ο Ελευθερίου, ο Νταλάρας, η Αλεξίου κι ο Μητσιάς;

Απλά με ένα μαγικό τρόπο συνδιάστηκαν για να μου χαρίσουν ένα πανέμορφο τετραήμερο στην Ολλανδία.

Leiden, 's Heerenberg, Amsterdam. Οι τρεις πόλεις στις οποίες μοίρασα τις τέσσερις μέρες μου. Τρεις πόλεις που με γέμισαν χρώματα, εικόνες, ήχους και γεύσεις. Τέσσερις μέρες είναι ελάχιστες για να γνωρίσεις μια περιοχή. Είναι όμως υπέραρκετές για να νιώσεις αν σου ταιριάζει ή όχι. Και στη δική μου περίπτωση, ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα επιστρέψω.

Δεν έχω το κουράγιο να γράψω πως πέρασα τις μέρες αυτές, αλλά μπορώ να μοιραστώ κάποιες από τις καλύτερες στιγμές του ταξιδιού μου.

- Τριγυρνώντας στα σοκάκια του Leiden, μιας όμορφης πόλης με κανάλια και τη δική της ιστορία, η Geeske - η Oλλανδέζα φίλη που είχε την καλοσύνη να με φιλοξενήσει - μου δείχνει ένα τοίχο στον οποίο είναι γραμμένο ένα ποίημα της Σαπφούς, στα αρχαία ελληνικά. Φαντάζεστε την χαρά και την έκπληξή μου... Η πόλη έχει ξεκινήσει ένα πρόγραμμα κατά το οποίο ποιήματα από όλο τον κόσμο γράφονται στους τοίχους των σπιτιών στην αρχική τους γλώσσα... Υπέροχο..

- Διασχίζουμε οριζόντια την Ολλανδία από το Leiden στο 's Heerenberg. Δυό ώρες περίπου με το αμάξι. Δεξιά κι αριστερά απέραντο πράσινο, σε όλες τις δυνατές αποχρώσεις, αμέτρητες αγελάδες και άλογα, ατελείωτα χωράφια και μερικές συστάδες δέντρων. Από πάνω μας ένας καθαρός ουρανός κι ένας λαμπερός ήλιος. Και να μας συντοφεύουν στη διαδρομή οι φωνές του Μάλαμα, του Νταλάρα, της Αλεξίου και του Μητσιά.. Περίεργη αίσθηση...

- Στο 's Heerenberg, μια μικρή γραφική πόλη που μοιάζει περισσότερο με χωριό, κάνω βόλτα σε ένα απίστευτα γαλήνιο περιβάλλον, απολαμβάνοντας τη φύση και την επιβλητική θέα που δημιουργεί το κάστρο της πόλης, περιτριγυρισμένο από την τάφρο του, όπου τώρα κολυμπάνε πάπιες και μαύροι κύκνοι, ενώ από στιγμή σε στιγμή περιμένω να ανοίξουν οι πύλες και να ξεχυθούν οι Ιππότες του κάστρου, αναζητώντας νέες περιπέτειες.. Λίγο αργότερα πίνω την πορτοκαλάδα μου δίπλα στην εκκλησία και κάτω από τους ήχους των μελωδιών που παίζουν οι καμπάνες ανά μισάωρο.. Ένας κόσμος σαγηνευτικός, βγαλμένος σαν από παραμύθι που γαληνεύει την ψυχή σου. Μαγεία...

- Βόλτα με τον Maarten - τον άλλο Ολλανδό φίλο και συμφοιτητή - στα στενά και στα κανάλια του Άμστερνταμ.. Απλά πανέμορφα.. Και μια σημείωση: Το Άμστερνταμ είναι πολύ γοητευτικό για να φημίζεται μόνο για τα ναρκωτικά και τις πουτάνες..

- Βόλτα στη λαϊκή αγορά του Leiden, όπου συνοδεία των ήχων της δημοτικής μπάντας που παίζει σε μια εξέδρα, χαζεύω τους ντόπιους και δοκιμάζω διάφορα ολλανδικά τυριά. Μου άρεσαν τόσο που πήρα δυο και για το σπίτι..

- Βράδυ στο σπίτι, διαβάζοντας ένα βιβλίο, πίνοντας ένα ποτηράκι λικέρ, ακούγοντας tango και παραδοσιακά τραγούδια της Σκωτίας και της Αμερικής και συζητώντας. Το σκηνικό επαναλήφθηκε και τα επόμενα βράδια με διαφορετικούς συγγραφείς, διαφορετικές γεύσεις και διαφορετικούς ήχους... Υπάρχει άραγε καλύτερος τρόπος να περάσεις το βράδυ σου από το να είσαι παρέα με ένα καλό βιβλίο, ένα καλό ποτό, πολλή καλή μουσική, και να απολαμβάνεις τη συντροφιά ενός καλού φίλου; Αμφιβάλλω...

Και σας αφήνω με τον επίλογο από το βιβλίο του Κουγιουμτζή, που μοιάζει να έχει χαραχτεί στο νου μου. "Γιατί όλα είναι φευγαλέα. Όλα είναι ψέμματα. Αν όμως υπάρχει κάποια αλήθεια, ίσως να είναι τα όμορφα ψέμματα".

Στην υγειά μας λοιπόν, στην υγειά των συναρπαστικών ταξιδιών -πραγματικών αλλά και νοητών- και στην υγειά των όμορφων ψεμμάτων...

Καλό ξημέρωμα... ;-)

Μόλις γύρισα από μια παράσταση του Οθέλλου, στο Shakespeare's Globe Theater.

Tο συγκεκριμένο θέατρο κατασκευάστηκε το 1997, στην περιοχή Southbank του Λονδίνου και ακολουθεί το σχέδιο των ελισαβετιανών θεάτρων. Όπως και το αρχικό θέατρο (το οποίο χτίστηκε το 1599 από την θεατρική κομπανία στην οποία ανήκε ο Shakespeare, καταστράφηκε το 1613 από φωτιά, ξαναχτίστηκε την επόμενη χρονιά και τελικά έκλεισε το 1642) δεν έχει οροφή και αποτελείται από τη σκηνή, μπροστά στην οποία βρίσκεται η ανοιχτή κυκλική πλατεία, που περιβάλλεται ένα επίσης κυκλικό οικοδόμημα που στεγάζει 3 επίπεδα καθισμάτων. Στο παλιό θέατρο - του οποίου η τοποθεσία είναι μόλις 180 μέτρα μακριά- παίχτηκαν μερικά από τα πιο γνωστά έργα του Shakespeare όπως τα Julius Caesar, Macbeth, Othello, King Lear και Hamlet. Το σύγχρονο θέατρο λειτουργεί από Μάιο μέχρι Οκτώβριο, ενώ το χειμώνα χρησιμοποιείται για εκπαιδευτικούς σκοπούς.

Η παράσταση ήταν πραγματικά πολύ καλή, αλλά κράτησε 3.5 ώρες... και ομολογώ ότι το πρώτο μισό ήταν αρκετά κουραστικό.. Ειδικά στην αρχή, δυσκολευόμουνα πολύ να παρακολουθήσω.. Ευτυχώς το έργο είναι γνωστό έτσι μπορούσα να καταλάβω τί γινόταν παρόλο που στο πρώτο μισάωρο καταλάβαινα μια στις δέκα λέξεις... Στην πορεία όμως εγκλιματίστηκα και ειδικά το δεύτερο μέρος που η αγωνία κορυφώνεται, το ευχαριστήθηκα πολύ!

Αυτό που με εξέπληξε ευχάριστα, πέρα από τα κοστούμια και την όλη ελισαβετιανή ατμόσφαιρα, ήταν το ότι στη σκηνή υπήρχαν μουσικοί με όργανα της εποχής, οι οποίοι συνόδευαν την πλοκή του έργου σε κάποια κρίσιμα σημεία. Στη φωτογραφία ίσως να μπορείτε να τους διακρίνετε στα σκαλιά της σκηνής, κατά τη διάρκεια του διαλλείματος να μας κρατάν συντροφιά με τη μουσική τους...

Μετά την παράσταση, έκανα μια βόλτα κι από το μαγαζάκι του θεάτρου. Είχε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα, μαζί με τα καθαρά εμπορικά(μαγνητάκια, κονκάρδες, μπλούζες).. Πέρα από τις λογής μάσκες και τα έργα του Shakespeare, εγώ ξεχώρισα κάποια σπάνια παλιά βιβλία και μια ρωμαϊκή πανοπλία. Πραγματικά μπήκα στον πειρασμό να πάρω την περικεφαλαία... Βλέπετε, οι Ρωμαίοι είναι μια από τις πρώτες μου αγάπες.. Μικρή θαύμαζα τον Καίσαρα και ήθελα όταν μεγαλώσω να γίνω αυτοκράτορας.. Και φυσικά το πρώτο βήμα για να το πετύχεις εκείνη την εποχή είναι να γίνεις στρατηγός.. Εξού και το ενδιαφέρον για την περικεφαλαία... :-) Τελικά συγκρατήθηκα.... και το ενδιαφέρον μου τράβηξε ένα άλλο αντικείμενο.. Μια πένα φτερού..

Ναι το ομολογώ.. Με έλκουν όλα όσα σχετίζονται με το γράψιμο.. Βουλοκέρια, σφραγίδες, πένες, μελάνια... Δεν ξέρω γιατί.. Με μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή.. Τότε που η τεχνολογία δεν ήταν τόσο προηγμένη.. Τότε που δεν υπήρχαν email και SMS.. Τότε που το γράψιμο ήταν μια ιεροτελεστία.. Αυτή η πένα με έβαλε σε σκέψεις..

Μου αρέσει πολύ να γράφω γράμματα.. και να λαμβάνω.. Είναι μια μορφή επικοινωνίας που αν και χαμένη, για μένα έχει παραμείνει σημαντική. Το να γράψω ένα γράμμα δεν είναι κάτι απλό, κάτι που γίνεται στο πόδι. Απαιτεί μια ολόκληρη διαδικασία μέσα μου, πρακτική όσο και ψυχολογική. Πρέπει να βρω χρόνο, να κάτσω ήρεμα και να σκεφτώ. Να πάρω το χαρτί στα χέρια μου, το οποίο θα έχω προσεχτικά διαλέξει - ναι, γιατί μου αρέσουν οι λεπτομέρειες, και σε αυτές κρύβεται όλη η μαγεία αυτής της ιεροτελεστίας - να σκεφτώ τί θέλω να πω και πώς θα το εκφράσω - μουτζούρες σε ένα γράμμα είναι κάτι απαράδεκτο, εκτός αν υπάρχει σοβαρός λόγος - να διαλέξω το στυλό ή την πένα που θα χρησιμοποιήσω και το χρώμα - να γλιστράει αβίαστα στο χαρτί και να ταιριάζει με αυτό- και μετά σε απόλυτη σχεδόν ησυχία να αρχίσω να γράφω.. Να νιώθω την υφή του χαρτιού καθώς το χέρι περνάει πάνω του, να ακούω το ελαφρύ γρατζούνισμα.. Και μετά, όταν ολοκληρώσω το γράψιμο, έρχεται εκείνη η πιο όμορφη στιγμή.. Η στιγμή που κλείνω τον φάκελο κι ετοιμάζω το βουλοκέρι.. Ναι.. θα βγάλω το κερί, θα πάρω τον αναπτήρα και θα το λιώσω, να στάξει πάνω στο φάκελο και μετά πρωτού κρυώσει θα βάλω τη σφραγίδα μου.. Όπως παλιά, οι αυτοκράτορες... Βουλοκέρι.. στους περισσότερους φαίνεται αστείο. Αλλά για μένα είναι η σημειολογία της κίνησης που μετράει. Παλιά το βουλοκέρι έμπαινε για να δηλώσει τον αποστολέα αλλά και να διαφυλάξει ότι το γράμμα δεν έχει διαβληθεί. Έτσι και τώρα. Το βουλοκέρι δηλώνει εμένα, και επειδή με το γράμμα μοιράζομαι ένα κομμάτι μου μαζί σου, το περιεχόμενο είναι πολύτιμο, και άρα άξιο να διαφυλαχτεί.

Αλλά και το να λαμβάνω γράμματα έχει τη μαγεία του, όταν πρόκειται για γράμματα προσωπικά φυσικά και όχι λογαριασμούς ή διαφημιστικά.. Δεν μου αρέσει να σκίζω το φάκελο.. Μου μοιάζει σαν έλλειψη σεβασμού. Προτιμώ να περιμένω λίγο και να χρησιμοποιώ έναν χαρτοκτόπτη.. Εξάλλου είναι αυτή η μικρή παράταση που σου δίνει χρόνο να σκεφτείς τί μπορεί να σου έχει γράψει ο άλλος, που σε βάζει σε κατάσταση αναμονής και εξάπτει την περιέργιά σου... Και μετά, όταν έρθει η ώρα, αυστηρά μόνη μου, θα ανοίξω το γράμμα.. Εντάξει δυστυχώς δεν περιμένω ο άλλος να έχει επενδύσει τόσο χρόνο όσο εγώ για να το γράψει, αλλά παρόλα αυτά είναι πολύ όμορφο να διαβάζεις τις σκέψεις του άλλου και να ξέρεις ότι κρατάς στα χέρια ένα κομμάτι του. Γιατί το χαρτί που τώρα είναι στα χέρια σου, ήταν πριν λίγο καιρό στα δικά του, και πέρα από τα λόγια του, σου μεταφέρει και κάτι από την παρουσία του.. Είναι μοναδικό συναίσθημα. Κι είναι κι ο λόγος που -αν και τα χρησιμοποιώ κατα κόρον- σιχαίνομαι τα email και τα μηνύματα.

Πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι καλοί στην άμεση επαφή, πρόσωπο με πρόσωπο. Γρήγορες αντιδράσεις, ετοιμόλογοι, το μυαλό τους παίρνει χίλιες στροφές το δευτερόλεπτο. Τους θαυμάζω. Σε αυτούς ανήκει ο αιώνας μας. Και υπάρχουν κι άτομα που προτιμούν πιο έμμεσες προσεγγίσεις, που αφήνουν στον άλλο το χώρο και το χρόνο που χρειάζεται να κατανοήσει αυτά που θες να πεις, να εμβαθύνει, να τα κάνει κτήμα του και να απαντήσει με το πάσο του. Και που χρειάζονται τον ίδιο χώρο και χρόνο για να λειτουργήσουν. Άτομα που μοιάζουν να ανήκουν σε περασμένες εποχές. Σαφώς ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.

Πόσα γράμματα έχω στείλει; Ελάχιστα..δε το σηκώνει η εποχή μας και οι άνθρωποι τα αντιμετωπίζουν με μια αδιαφορία κι επιπολαιότητα που σχεδόν με πληγώνει. Πόσα έχω γράψει; αρκετά.. χωρίς παραλήπτη, ικανοποιώντας μια καθαρά προσωπική ανάγκη -ενίοτε ψυχολογική αλλά πολλές φορές κι απλά αισθητική- και καταστρέφοντάς τα μετά. Γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς τα γραπτά μένουν, κι ό,τι μένει υπάρχει ο κίνδυνος να παρεμηνευτεί από τους ανίδεους.. Και κυρίως γιατί κάποια πράγματα πρέπει να μένουν μυστικά, να εξωτερικεύονται τη μια στιγμή οδηγώντας στη λύτρωση, αλλά να καταστρέφονται την αμέσως επόμενη. Γιατί έτσι μόνο θα τα προστατεύσει η λήθη κάτω από το μανδύα της, στερώντας από το χρόνο τη δυνατότητα να τα χλευάσει όταν αποδειχτούν τελικά όνειρα καλοκαιρινής νυχτός..

Για κάποιους "ο μεσολαβητής μεταξύ της πνευματικής και αισθησιακής ζωής" (Beethoven), για άλλους "η τέχνη που βρίσκεται πιο κοντά στα δάκρυα και τις αναμνήσεις" (Wilde), για κάποιους άλλους "εκφράζει αυτό που δε μπορεί να ειπωθεί με λόγια και δε μπορεί να παραμείνει και σιωπηλό" (Hugo), κτλ κτλ. Οι προσπάθειες να ερμηνευτεί και να προσδιοριστεί η μουσική, η ουσία της, η επίδρασή της, η αξία της, είναι χωρίς τέλος.

Χωρίς τη μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος, είπε o Nietzsche... Κι ο Schopenhauer την θεωρούσε την ύψιστη των τεχνών..

Μουσική...

Προσεγγίζει την ουσία μας, με έναν καθαρά αφοπλιστικό τρόπο.. αυτό των συναισθημάτων που δημιουργεί. Όλες οι άλλες τέχνες, αναπαριστούν κάτι άλλο, έχουν μια έμμεση λειτουργία, απευθύνονται στο έλλογο κομμάτι μας, ή παραμένουν κάτι χειροπιαστό... αντίγραφα ιδεών. Όχι όμως η μουσική... αυτή είναι το άυλο, η ουσία, το συναίσθημα, το "είναι". Έχει μια αμεσότητα που σπάει κόκκαλα. Ειδικά όταν δεν συνοδεύεται από στίχους και λόγια, και άρα δεν εμπλέκει τη λογική σου στη διαδικασία... σε τέτοιες περιπτώσεις ξεδιπλώνεται η μαγέια της.. κι η δυναμή της...

Τη μια στιγμή σε ανυψώνει και σε οδηγεί στη λύτρωση. Και την επόμενη, σε στοιχιώνει και σε τσακίζει στα βράχια. Κι υπάρχουν και κάποιες στιγμές, πραγματικά μαγικές, που αν σε πετύχει ανυποψίαστη, κι ευθυγραμμιστεί με το δικό σου "είναι", μπορεί να κάνει και τις δικές σου χορδές να πάλλονται.. μπορεί και να σε κάνει να δακρύσεις..

Είναι κάποιες φάσεις στη ζωή σου, που ξεχειλίζεις από θετικά συναισθήματα! Χαμογελάς συνέχεια, έχεις μια συμπεριφορά ελαφρά αιθεροβάμουσα, (αν υπάρχει τέτοια λέξη!) ενώ κάθε λίγο και λιγάκι βγαίνουν προς τα έξω ανεξέλεκτα κομμάτια σου, που μερικές φορές δεν ήξερες καν ότι υπήρχαν!

Περνάω μια τέτοια φάση αυτή την περίοδο.. Όχι, οι αναζητήσεις δεν ολοκληρώθηκαν, τα προβλήματα δεν λύθηκαν ως δια μαγείας, αλλά αισθάνομαι ένα μαγικό πέπλο γύρω μου... Είμαι καλά, είμαι χαρούμενη και αισιόδοξη για το μέλλον μου, διατηρώ τη μελαγχολία μου αλλά αισθάνομαι άνετα σε αυτή, κάνω σχέδια κι ονειρεύομαι...

Εγώ κι ο εαυτός μου έχουμε αναπτύξει μια βραδινή ρουτίνα... Μουσική (συχνά ένα και μόνο κομμάτι μπορεί να μου κρατήσει συντροφιά για ώρες), κεράκια, (προσεχτικά, μην μας πάρουν χαμπάρι, γιατί απαγορεύεται!) μια δυο σελίδες από κάποιο βιβλίο (έτσι για να δώσουν το στίγμα του ταξιδιού), λίγο κρασί (γιατί μας αρέσει), λίγη ανάλυση (συνήθεια από τα παλιά) και πολύ ονειροπόληση (αααχχ.. ) μέχρι οι πρώτες αχτίνες του ήλιου να δώσουν το σύνθημα της αποχώρησης.. Γιατί τα όνειρα δεν αντέχουν στο φως.. Είναι σα μια εξομολόγηση προς το φεγγάρι...

Έχω ήδη διαλέξει το αποψινό soundtrack...και περιλαμβάνει ένα υπέροχα μελαγχολικό, ρομαντικό και ταξιδιάρικο κομμάτι...

Moon River – Henry Mancini

Moon River, wider than a mile,
I'm crossing you in style some day.
Oh, dream maker, you heart breaker;
wherever you're going I'm going your way.
Two drifters off to see the world.
There's such a lot of world to see.
We're after the same rainbow's end--
waiting 'round the bend,
my huckleberry friend,
Moon River and me.

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει... Η εμπειρία μου λέει ότι θα χαθεί το ίδιο ξαφνικά όπως ήρθε... Αλλά μέχρι τότε, σκοπεύω να το απολαύσω... ;-)

Και μετά από ένα πολύ καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο... απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα... Μόλις ξύπνησα και όπως κάθε πρωί, τσέκαρα τα email μου... Μου ήρθε η απάντηση από την Επιτροπή Ηθικής του πανεπιστημίου...

Θα μου πείτε, ποιά επιτροπή;;

Λοιπόν, οι Εγγλέζοι, τυπικότατοι όπως πάντα, έχουν αποφασίσει ότι αν η έρευνα στα πλαίσια της πτυχιακής σου, περιλαμβάνει άλλα άτομα (είτε με τη μορφή πειραμάτων, είτε με τη μορφή συνεντεύξεων και ερωτηματολογίων) πρέπει να παρουσιάσεις το πλαίσιο της έρευνάς στην Επιτροπή Ηθικής, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι η έρευνά σου θα γίνει με τέτοιο τρόπο που δεν θα παραβιάζει τα δικαιώματα όσων συμμετέχουν.

Την αίτηση την είχα κάνει πριν το Πάσχα.. πριν τρεις βδομάδες ήρθε η πρώτη απάντηση και απαιτούνταν κάποιες επιπλέον διευκρινήσεις. Και σήμερα ήρθε η οριστική απάντηση, η οποία και είναι θετική. Έχω το πράσινο φως να συνεχίσω.. και στην περίπτωσή μας, να στείλω τα ερωτηματολόγια μου... κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι που επιτέλους μπορώ να προχωρήσω..

Το θέμα όμως είναι, ότι για μένα, αυτή η αναμονή της άδειας λειτουργούσε σαν δικαιολογία για να να αγνοώ την πτυχιακή... Τώρα όμως που -θεωρητικά- τίποτα δε με εμποδίζει, θα πρέπει να στρωθώ και να φτιάξω τα ερωτηματολόγια, κάτι το οποίο παλεύω να κατορθώσω από τα Χριστούγεννα παρακαλώ...

Αλλά αυτή τη βδομάδα έχω ήδη κανονίσει άλλα πράγματα.. για να δούμε.. θα τα καταφέρω να τα έχω έτοιμα μέχρι την Τετάρτη που φεύγω;;;

Νομίζω ήρθε η ώρα να ανασκουμποθώ...

Μη με παρεξηγήσετε.. Το έργο του Dali σαφώς είναι πολύ πιο σημαντικό και άξιο λόγου από το μουστάκι του... απλά δεν μπορώ να βρω τα κατάλληλα λόγια για να το σχολιάσω..

"Dali's mustache" είναι και ο τίτλος ενός μικρού φωτογραφικού άλμπουμ που περιέχει φωτογραφίες του περίφημου μουστακιου του Dali, από τον Philippe Halsman. O Halsman γνώρισε τον Dali το 1941 και η συνεργασία τους ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας. Το συγκεκριμένο βιβλιο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1954 και περιέχει 28 χιουμοριστικές φωτογραφίες, ενώ εξελίσεται σα μια μίνι φωτογραφική συνέντευξη που αναδεικνύει το χιούμορ και των δύο!!

Η συγκεκριμένη φωτογραφία συνοδεύεται από τον εξής διάλογο:

Η: How do you get such superb detail in your painting?

D: Nature gave me my best tools.

;-)

Πριν λίγο γύρισα από την έκθεση Dali and Film της Tate Modern.

Πώς να περιγράψω με λόγια τα όσα είδα και το αντίκτυπό τους σε μένα; Δεν γίνεται.

Είμαι γεμάτη εικόνες, χρώματα, σχήματα...

Μυρμήγκια, μάτια, ποδηλάτες, αστακοί, πιάνα, ανοιχτά συρτάρια, γαϊδούρια που σαπίζουν, ρολόγια που λιώνουν, φιγούρες που μπλέκονται μεταξύ τους και σχηματίζουν άλλες, ακατανόητες μορφές, μεταμορφώσεις, ψυχανάλυση, υποσυνείδητο, σεξουαλικότητα, όνειρα κι εφιάλτες...

Και οι ταινίες; Un Chien Andalou, L’Âge d’Or, Spellbound, Destino, Chaos and Creation...και κυρίως το άγνωστο σε μένα Impressions of Upper Mongolia, μια αναζήτηση γιγαντιαίων παραισθησιογόνων μανιταριών, βασισμένη κυρίως σε μικροσκοπικές εικόνες παρμένες από ένα μπρούτζινο στυλό του Dali, διαβρωμένο από ουρικό οξύ.. και στην οποία μια πραγματικά γαλήνια εικόνα μιας λίμνης δεν είναι παρά το πορτρέτο του Χίτλερ, πλαγιασμένο... και μέσω της οποίας ο Dali καταλήγει στο συμπέρασμα -πολύ πιο κομψά διατυπώμενο- ότι όλες οι γαλήνιες σκηνές, κρύβουν μέσα τους μια νιτσεϊκή ένταση καταστροφής και ότι όλοι οι ανρθώπινοι παράδεισοι τελικά καταλήγουν σε πόλεμο...

Άλλο να σας τα λέω εγώ κι άλλο να βλέπετε τις εικόνες και να ακούτε τον ίδιο τον Νταλί να σας ταξιδεύει.. Μαγεία.. Χωρίς λογική.. Η καλύτερα, πέρα από τη λογική..

Δεν μπορώ να περιγράψω αυτά που είδα.. και δεν θέλω να διαλέξω ΜΙΑ εικόνα να βάλω εδώ..

Γι αυτό επέλεξα κάτι διαφορετικό και πιο ουδέτερο.. Όλοι ξέρουμε το περίεργο μουστάκι που διατηρούσε ο εκκεντρικός Dali.. τί σημαίνει όμως;; Ιδού η απάντηση που έδωσε ο ίδιος...

"My moustache is like contrary to the moustache of Friedrich Nietzsche. Friedrich Nietzsche is the depressive moustache, plenty of music, and thought and romanticism. And the Dali moustache is exactly the same as two erected scissors. Completely metalic, same colour rocks of this country."

Αχ.... δεν αντέχω άλλο....

Μετά την σημερινή αποτυχία, καθώς ξεσκόνιζα τα τραγούδια που έχω στο σκληρό δίσκο, το winamp έβαλε τυχαία ένα παλιό και αγαπημένο κομμάτι...

"Por una cabeza"...

Tango, του 1935, σε μουσική του Carlos Gardel και στίχους του Alfredo Le Pera... τραγουδισμένο από τον ίδιο τον Gardel. Ηχογράφηση παλιά, με θόρυβο...

Σύμπτωση; Από χτες το συγκεκριμένο κομμάτι στριφογύριζε στο μυαλό μου.. σε μια άλλη εκτέλεση όμως. Εκείνη από τους Gotan Project, για της ανάγκες της ταινίας "Άρωμα Γυναίκας"...

Από το πρωί -μεσημέρι δηλαδή- μέχρι τώρα ακούω αυτό το κομμάτι, στις δυο εκτελέσεις εναλλάξ... Και την τελευταία ώρα, βλέπω ξανά και ξανά το βιντεάκι με τη σκηνή του tango από την ταινία...

Αχ.. δεν αντέχω άλλο...

Τango...

Τόσο ερωτικός χορός... με τόση δύναμη και ταυτόχρονα με τόση ευαισθησία... Μόνο το flamenco μπορεί να συγκριθεί μαζί του σε πάθος..

Το video παίζει ξανά και ξανά...
Έχει και φεγγάρι απόψε.. ένα νέο μπουκάλι κρασί μόλις άνοιξε...
Τα έχω όλα έτοιμα.. εκτός από το βασικότερο..

Θέλω κι έναν παρτενέρ, να μου μάθει και να χορέψουμε μαζί...

Tango...

Ουφ.. ερωτεύτηκα...

Ώρα 11.50

Ανοίγω τα μάτια... έχω έναν απίστευτο πονοκέφαλο και το στομάχι μου είναι ψιλοχάλια... Χτες τελείωσαν οι συγκάτοικοι τις εξετάσεις τους και βγήκαμε μαζί με κάποιους συμφοιτητές τους.. Από ένα σημείο και μετά οι παρέες χωρίστηκαν και μοιραστήκαμε σε 3 μαγαζιά. Εγώ πέρασα από τα δυο. Τα αγόρια γίναν πίτα -όπως πάντα- και τους μαζεύαμε, ενώ για να τους πείσουμε ότι είναι ώρα να πάμε σπίτι, υποσχέθηκα ότι θα τους έφτιαχνα μια μακαρονάδα.. Αλλιώς κινδυνεύαμε να είμαστε ακόμα στη Leicester Square να ψάχνουμε για ανοιχτό φαγάδικο....

Ώρα 12.05

Με το ζόρι καταφέρνω να σηκωθώ... και σχεδόν μηχανικά ανοίγω τον υπολογιστή, ενώ ψάχνω να βάλω τίποτα στερεό στο στόμα μου.. μπας και μου ηρεμήσει το στομάχι... Τσεκάρω τα email μου και τί να δω;;; Η αίτηση για εκπομπή στο ράδιο του MusicHeaven που είχα κάνει πριν λίγες μέρες απαντήθηκε... πράγμα που σημαίνει ότι πλέον κάθε Σάββατο, 14:00-15:00 θα έχω εκπομπούλα! Είπα Σάββατο;; Στις 14.00;; Βάλε και την αλλαγή ώρας... "όχι ρε γμτ!! έχω ήδη εκπομπή!!!"

Ώρα 12.10

Στο chat... Μπαίνω φουριόζα φουριόζα, δεν μου έχει ξανατύχει αυτό, είμαι πολύ τυπική με τέτοια πράγματα! Κάποιος κάνει εκπομπή. "Ψιτ, φίλε.. να σου πω.. εκείνο τον κωδικό που χρειάζομαι πού θα τον βρω; έχω ένα link αλλά με βγάζει σε κενή σελίδα.. " Με τα πολλά τον βρίσκω. Νομίζω είμαι έτοιμη... Play list? τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.. Ευτυχώς που τις άλλες ρυθμίσεις τις είχα έτοιμες...

Ώρα 12. 50

Δηλαδή έτσι νόμιζα, γιατί τελικά κάτι είχα κάνει λάθος... αφού μου λέγαν τα παιδιά ότι είτε δεν ακούγομαι καθόλου είτε ακούγομαι πολύ χαμηλά... Το κεφάλι μου πάει να σκάσει, το στομάχι μου γουργουρίζει και εξακολουθεί να είναι χάλια, κι έχω και νεύρα με το @#$^$%& winamp και τον εαυτό μου που δεν μπορεί να καταλάβει τί έχει κάνει στραβά... Τα παρατάω και δίνω την σκυτάλη στους φίλτατους Nightwisper και heartbreak-kid..

--------------------------------------------

H πρώτη αυτή εκπομπή.. είχε άδοξο τέλος.. Και αρχή, και μέση... Υπόσχομαι να λύσω το θεματάκι αυτό το συντομότερο... και να είμαι συνεπής από εδώ και πέρα...

Επόμενη εκπομπή... Σάββατο 9 Ιουνιου (ελπίζω) από... Άμστερνταμ!!! Καλή ακρόαση!

Την 1η Ιουλίου τίθεται σε ισχύ το πρόγραμμα του NHS (εθνικό σύστημα υγείας) σύμφωνα με το οποίο θα απαγορευτεί το κάπνισμα σε ΟΛΟΥΣ τους κλειστούς και ουσιαστικά κλειστούς χώρους εργασίας και δημόσιους χώρους. Πιο συγκεκριμένα στους χώρους που πλέον θα είναι παράνομο το κάπνισμα περιλαμβάνονται γραφεία, εργοστάστια, εστιατόρια, pubs, σχολεία, μέσα μαζικής μεταφοράς και εμπορικά κέντρα. Δεν έχω καταλάβει ακόμα τί θα ισχύσει στα clubs...

Ο νόμος αυτός ψηφίστηκε για να προστατεύσει όλους τους μη καπνιστές από τον επιβλαβή καπνό όσων επιλέγουν το κάπνισμα. Σύμφωνα με έρευνες του NHS ο καπνός που μαζεύται σε κλειστούς χώρους και τον οποίο εισπνέουν όλοι -καπνίζοντες και μη- αυξάνει τις πιθανότητες των μη-καπνιστών για καρκίνο του πνεύμονα και καρδιοπάθειες κατά 24% και 25% αντίστοιχα... Πέρα από την προστασία όλων όσων δεν καπνίζουν, αναμένεται ότι ο νόμος θα βοηθήσει και όσους επιθυμούν να κόψουν αυτή τη συνήθεια.

Κάπνισμα... Προσωπικά αν και δεν καπνίζω, -ή καλύτερα καπνίζω περιστασιακά, δηλαδή ένα τσιγάρο το μήνα και υπό συνθήκες- μπορώ να καταλάβω ότι ο συγκεκριμένος νόμος θα αναστατώσει τη ζωή πολλών... Ακόμα και στη σχολή έβλεπα παιδιά που περίμεναν σχεδόν με αγωνία να κάνουμε διάλλειμα για να καπνίσουν. Σα να έπαιρναν τη δόση τους.

Προσωπικά δεν έχω αισθανθεί αυτή την "ανάγκη" ούτε όταν κάπνιζα. Ξεκίνησα κάπου στα μέσα της 2ας Λυκείου και μάλλον αυτό που με έσπρωξε ήταν ψυχολογικοί και αισθητικοί παράγοντες. Λατρεύω να βλέπω τον καπνό να διαχέεται γύρω μου, και την καύτρα του τσιγάρου να κοκκινίζει και να ξεθωριάζει.. Γι αυτό κι ίσως το κάπνισμα το προτιμώ βράδυ. Παρόλα αυτά σα συστηματική συνήθεια δεν κράτησε πάνω από 1 τρίμηνο, γιατί δεν κατάφερα να συνηθίσω τη μυρωδιά του τσιγάρου... Πραγματικά την απεχθάνομαι, και το γεγονός ότι κολλάει παντού (στα δάχτυλά σου, στο στόμα σου, στα μαλλιά σου, στο σώμα σου, στα ρούχα σου, στο χώρο) ήταν για μένα το καλύτερο αποτρεπτικό μέσο... Προσθέστε σε αυτό και το ότι η κάπνα, όσο και να μου αρέσει να χαζεύω τα σχέδια της στο χώρο, σε κλειστούς χώρους μου προκαλεί πονοκέφαλο και κάνει τα μάτια μου να τσούζουν.. Οπότε, δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι καπνίστρια...

Γενικά γίνεται πολύ συζήτηση σχετικά με τα δικαιώματα των καπνιστών και των μη-καπνιστών... Σε τελική ανάλυση και σε γενικές γραμμές, νομίζω ότι συμφωνώ με το νέο πλαίσιο... και ειδικά στους χώρους εργασίας... Καταλαβαίνω τη δυσκολία που θα αντιμετωπίσουν όσοι έχουν συνηθίσει να καπνίζουν παντού και ανα πάσα στιγμή.. αλλά κι εμείς δεν χρωστάμε τίποτα να εισπνέουμε τον καπνό τους... Αλλά δε μπορώ και τους μη-καπνιστές που ξεφνικά θα γίνουν μυγιάγκιχτοι.. κι από εκεί που μέχρι τις 30 Ιουνίου ανέχονταν σχεδόν τα πάντα, από την 1η Ιουλίου θα μεταμορφωθούν σε Κέρβεροι και θα πάρουν στο κυνήγι τους καπνίζοντες...

Έχει πλάκα πώς μερικές φορές αλλάζουν οι ισορροπίες και οι ρόλοι... Αναμένουμε λοιπόν τις εξελίξεις από το μέτωπο μετά την 1η Ιουλίου...

Καλό μήνα!!!