...στη δουλειά.Σήμερα.Δική μου επιλογή.Για τουλάχιστον 10-15 λόγους,που θα ήθελα πολύ χώρο να αναλύσω.

Με λίγα λόγια,άλλα περίμενα να βρω εκεί μέσα και άλλα βρήκα.Δεν έκανα πρώτη φορά παρόμοια δουλειά και ήμουνα προετοιμασμένη για το τι θα συναντήσω.Έλα όμως που τελικά δεν ήμουνα και τόσο...

Δουλεύω σε παρόμοιες δουλειές από το 2002.Στις άλλες,παλιά,είχα μια σταθερά ανοδική πορεία,από άποψη παραγωγής.Δεν σε πιέζαν να βγάλεις παραπάνω.Το γεγονός ότι δεν υπήρχε μισθός,αλλά η πληρωμή είχε άμεση συνάρτηση με την παραγωγή,λειτουργούσε σαν κίνητρο να δουλέψεις.

Δεν είμαι και τόσο γρήγορη σε σχέση με άλλους.Τυφλό σύστημα δεν ξέρω.Γρήγορη έχω γίνει από την εμπειρία.Αλλά δεν βάζω το 100% των δυνάμεων μου.Κι αυτό γιατί δεν θέλω να πληρώσω στους γιατρούς τα επιπλέον χρήματα που θα πάρω.Τι να πάρω 250 Ευρώ,τι να πάρω 300...Το επιπλέον 50ευρω,το πιο πιθανόν θα είναι η επίσκεψη στον ορθοπεδικό...Εχω χρόνιο πλέον πρόβλημα τενοντίτιδας.Από το 2003 και μετά κυρίως,αλλά από τα σχολικά μου χρόνια,είχε ξεκινήσει το κακό...Η πρώτη επίσκεψη για το χέρι στο γιατρό ήταν στο λύκειο.Βασικά φταίξιμο δικό μου.Κουράζω υπερβολικά πολύ τα χέρια...Δεν έχω ησυχία.Γιαυτό τώρα με το δεξί χέρι δεν έχω σχεδόν καθόλου δύναμη.Πολλές φορές αν σηκώσω κάτι βαρύ,μπορεί να μου πέσει απ'τα χέρια.

Αξίζει λοιπόν τόσος κόπος για το τίποτα;Για αέρα κοπανιστό;Για ένα περιβάλλον σαν κι αυτό;Ας μην αναφέρω περιστατικά...Σιχαίνομαι και μόνο να τα αναφέρω.

Το μόνο που με στεναχωρεί,έχασα κάποιες παρέες...Σήμερα μου λέγανε γιατί φεύγεις... Να είναι καλά τα παιδιά...Θα τους λέιψω και θα μου λείψουν...Καλά,όχι ότι δεν θα με ξαναδούνε.Δίνουμε πάντα αόριστο ραντεβού, τα τελευταία χρόνια,και πάντα συναντιόμαστε.Σε παρόμοιες δουλειές.Μπορεί να ξαναπάω άλλωστε.Θα πάει και ένας φίλος μου για δουλειά,καλως εχόντων των πραγμάτων.Εφυγα εγώ αλλά πρώτα έπρεπε να "βολέψω" τις δυο ξαδελφούλες μου και το φιλαράκι που έχει ανάγκη άμεση...Εντάξει,δεν είναι δουλειά για να ζήσεις,αλλά ένα χαρτζιλίκι όσο να 'ναι βγαίνει.

Περνάω και με ένα Ευρώ την ημέρα,απλά περιορίζω τις μετακινήσεις στις απολύτως απαραίτητες,δεν ψωνίζω παρά τα απολύτως απαραίτητα,αλλά για άλλους,που έχουν ενοίκιο,ή έχουν οικογένεια,δεν γίνεται αυτό.

Στο καπάκι,σήμερα,με πήραν τηλέφωνο ξανά από το ερευνητικό.Δεν θα μείνω τελείως άνεργη.Θα είμαι μέλος ερευνητικής ομάδας,και μάλιστα σε θέματα που έχουν άμεση σχέση με όσα σπούδασα,θέματα κοινωνιολογικού ενδιαφέροντος,με τέτοια ασχολούνται στο κέντρο αυτό.Θέματα της τρέχουσας καθημερινότητας.Για αυτό το λόγο κυρίως δεν με στεναχώρησε τόσο πολύ που έφυγα.Η αίτηση μου είχε ήδη γίνει δεκτή,είχα στείλει τον φάκελο με τα απαιτούμενα δικαιολογητικά,αιτήσεις,αντίγραφο πτυχίου και τέτοια,και απλά περίμενα ειδοποίηση,για την πρώτη συνάντηση,η οποία θα γίνει την επόμενη εβδομάδα.Μου έδωσε μεγάλη χαρά αυτό!!

Αλλιως,απολαμβάνω την ελευθερία μου.Τέρμα το καταπιεστικό ξύπνημα.ΖΗΤΩ Ο ΠΡΩΙΝΟΣ ΥΠΝΟΣ!!ΖΗΤΩ!!

Η έρευνα θα είναι μια απασχόληση που δεν θα με απασχολεί full time,δεν θα χρειάζεται να είμαι παρούσα στο κέντρο,και θα μπορώ και από το σπίτι ενδεχομένως να συλλέγω στοιχεία.Δεν έχω καλύτερο!!!Να μην μετακινούμαι.Σιχαίνομαι την μετακίνηση,με τις συγκοινωνίες.Για λόγους που δεν θα αναφέρω ξανά,γιατί σίγουρα θα νομίζετε ότι είμαι υπερβολική.Αν κάποιος δεν έχει ζήσει στην ηλίθια περιοχή που μένω,δεν μπορεί να καταλάβει.ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ να μένεις εδω.Ούτε στον εχθρό μου.

Μια και το έφερε η κουβέντα.Εχθές πήρα ένα περιοδικό από το Μετρό.Ανοίγω παρένθεση.Εχθές το μεσημέρι είχε πορεία στην Αθήνα(ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ) και πήρα τρόλει μέχρι Ζάππειο(μας κατέβασε),πήγα μες τον καύσωνα Σύνταγμα,πήρα Μετρό,μέχρι Κατεχάκη και μετά από εκεί λεωφορείο.Από τις  2 έφυγα από τη δουλειά και έφτασα 4 σπίτι...Ακριβώς 4 η ώρα,ξεκλείδωνα την πόρτα.Ήξερα ότι έχει πορεία,ακούω ραδιόφωνο.Αυτό το σκηνικό,σε πολλές παραλλαγές έχει εκτυλιχθεί τουλαχιστον 5 φορές μέσα στον ένα μήνα δουλειάς...Και εννοείται,ότι το λεωφορείο από την Κατεχάκη,το aircondition το έχει για φιγούρα...Μεσημέρι 3 η ώρα,με 37 βαθμούς,νόμιζα ότι θα πάθω θερμοπληξία...Ούτε η φωνή μου δεν έβγαινε,να φωνάξω στον οδηγό να ανάψει τον κλιματισμό...Και η μητέρα μου που παίρνει κάθε πρωί αυτό το συγκεκριμένο λεωφορείο,ΠΟΤΕ δεν ανάβουν κλιματισμό.Πρέπει να τσιρίξει ο κόσμος.Αλλά ποιος να ενδιαφερθεί;Οι άρχοντες της Αδιαφορίας; Μόνο η μητέρα μου και 2-3 άλλες γυναίκες,μιλάνε το πρωί.Οι άλλοι κλείνουν τα παράθυρα.Και μιλάμε να είναι μέσα πάνω από 50 όρθιοι,άρρωστη πάει στη δουλειά η μητέρα μου καθε πρωί,από την πολυκοσμία και την κλεισούρα... Λυπάμαι,τα χιόνια δεν τα βλέπω,λόγω μυωπίας.Αυτοί προφανώς βλέπουν χιονισμένα τα γύρω βουνά και φοβούνται μην αρπάξουν πνευμονία...

Τι μας ψεκάζουν ρε παιδιά...Που πάμε...ΕΛΕΟΣ!!!!!!!!!!ΤΟΣΗ ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΗ ΠΙΑ...ΑΚΑΤΟΙΚΗΤΑ ΜΥΑΛΑ...ΑΧΡΗΣΤΑ...

Κλείνω την παρένθεση.Ελεγε λοιπόν το περιοδικό του Μετρό,ότι η γραμμή που θα ξεκινάει από Μαρούσι,θα διέρχεται,μεταξύ άλλων,από Χαλάνδρι,Ζωγράφου,Καισαριανή,Γουδί,Ευελπίδων,Εξάρχεια,Κυψέλη,και θα καταλήγει Γαλάτσι,με σταθμό στο Αλσος Βείκου,είναι ακόμα υπο συζήτηση,ούτε καν υπο μελέτη,και δεν υπάρχει χρηματοδότηση.Ειχε και σχετικά διαγράμματα,με διαφορετικά χρώματα γραμμών,όσες είναι υπο κατασκευή,ή υπό μελέτη κατασκευής.Αυτό στο ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ μεταφράζεται σε τουλάχιστον μια 10 ετία.Ελπίζω μέχρι τότε να μην το προλάβω.Να ζω ήδη στην πολυαγαπημένη μου Νάξο ή οπουδήποτε αλλού βρω δουλειά.

Πηραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή...

Καλά,όχι ακριβώς έτσι...Δεν επέλεξα να μένω στην Αθήνα.Εδώ γεννήθηκα,εδώ γεννήθηκε ο πατέρας μου,η μάνα μου στο Λαύριο,εντός Αττικής δηλαδή,και από 8 χρονών στην Αθήνα,από αρχές δεκαετίας 1960.Ο πατέρας μου είναι από τους λίγους γνήσιους Αθηναίους.Αρκετές γενιές πίσω.Ο πατέρας του,γέννημα θρέμμα Αθηναίος,Νέο Κόσμο.Εχω και κάτι Ιταλικές ρίζες.Κάποιος προπάππους του πατέρα μου Ιταλός.Το επώνυμο μας,έχει Ιταλική ρίζα.Εχω και μια Αρμενική ρίζα.Από την γιαγιά μου.Εδώ είχε γεννηθεί η γιαγιά μου,Αθήνα,αλλά οι γονείς της ήταν από εκεί.Πρόσφυγες ήρθαν στη Νέα Σμύρνη μετά το 1922.

Από τη μητέρα μου πιο ξεκάθαρα πράγματα.Παππούς Νάξο,γιαγιά Σαντορίνη,στην οποία δεν έχω πάει.Κι η γιαγιά 80 χρονών πήγε στη Σαντορίνη.Στο Σούνιο γεννήθηκε.ο Παππους της μητέρας μου είχε γεννηθεί στη Σαντορίνη.Δεν τον γνώρισε η μητέρα μου,αλλά έχει το όνομα του.Χρήστος-Χριστίνα.Αγιος άνθρωπος,λέει η γιαγιά μου.Του μοιάζει η μητέρα μου στην καλοσύνη κι ας μην τον γνώρισε.

Δεν είναι παράξενο να μοιάζουμε σε ανθρώπους που δεν έχουμε δει ποτέ;Το "μικρόβιο"της μουσικής,θα σας φανεί περίεργο από που το πήρα...Ο παππούς μου είχε έναν αδελφό που πέθανε στην κατοχή,και τραγουδούσε καταπληκτικά και έπαιζε λαούτο.Μόνο ένας ανηψιός του,και ξάδελφός μου,στη Νάξο,το κληρονόμησε αυτό,τραγουδούσε υπέροχα,και μάθαινε μικρός κιθάρα,τώρα τα ψιλοπαράτησε, και μετά εγώ.

Ηρθε και με βρήκε η μουσική,δεν την βρήκα εγώ...

Παράξενες συγκυρίες...

Πως τα καταφέρνω και είμαι πάντα εκτός θέματος;Κλασικά.Αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο!!χαχα!!

Αυτά ως τώρα.Από δω και πέρα πάλι σπίτι δηλαδή.Δεν παραπονιέμαι.Θα έχω το ερευνητικό.Απο Σεπτέμβρη βλέπουμε.Υγεία να έχουμε.Απαραίτητη προυπόθεση για να έχω υγεία είναι να κάνω πολλά μπάνια.Είμαι η πρώτη που αρρωσταίνω το χειμώνα και η τελευταία που γίνομαι καλά την Ανοιξη.Μιλάμε πολύ πίκρα.

Τώρα που κάθομαι,θα παίρνω το καραβάκι και θα πηγαίνω στο αγαπημένο μου Αγκίστρι ή στην εξίσου αγαπημένη μου Αίγινα.Για μπάνιο.Μήπως δω και τους Αντώνηδες.Δυο καλοί μου φίλοι από την Αίγινα,θείος και ανηψιός,35 και 19 χρονών,εδώ Αθήνα μένουν,αλλά πιστεύω να τους δω εκεί,μια και στην Αθήνα χανόμαστε.Τα κλασικά.Η Αθήνα που μας αποξενώνει.Με νευριάζει αυτό.Ο μικρός είναι το γούρι μου!!Και μεγάλο μουσικό ταλέντο επίσης.Πραγματικά,από πέρυσι τον Αυγουστο,σαν να πέρασε μια νεράιδα με μαγικό ραβδάκι.Μάλλον Νεραίδος...χαχαχαχα!!Ακου "νεραίδος"!!Καλό!Αδελφή ψυχή τελείως.Στις απόψεις.Αν και λίγο σκοτεινός τύπος.Μέταλ-Γκοθικ κατάσταση.Φοβερό παιδί!Μικρός αδελφός μου!Κι ο θείος.Φοβερό παιδί!Απίστευτο χιούμορ.

Τραγουδάκι αφιερωμένο σε όσους θέλουν και κάνουν νέα ξεκινήματα,όταν αισθάνονται ότι κάπου έχουν κάνει λάθος.Σε όσους δεν φοβούνται να ρισκάρουν,και να αναλάβουν την ευθύνη και της αποτυχίας.Η ζωή δεν έχει μόνο επιτυχίες.Καλό είναι να μάθουμε να χάνουμε.Καλό είναι να ξαναρχίζουμε.Να τολμάμε πάνω από όλα.Αλλάζουμε τον εαυτό μας,είναι το πρώτο βήμα για να αλλάξουμε τον κόσμο.Από όλους εμάς ξεκινάει.Γινόμαστε το καλό παράδειγμα,που τόσο λείπει σήμερα...

ΤΟ ΜΗΔΕΝ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ

Το μηδέν θα κάνω κύκλο
Κι εκεί μέσα θα χορεύω
Κι ας μην ξέρω που πηγαίνω
Κι ας μην ξέρω τι γυρεύω.

Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πάει να πει πως ξαναρχίζω,
Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πίσω δεν ξαναγυρίζω...

Βάλαμε φωτιά στα φρένα
Και μας έμεινε το γκάζι
Με ταχύτητες μεγάλες
Μοναχά η γη αλλάζει.
Έτσι μόνο η γη αλλάζει
Με ταχύτητες μεγάλες
Βάλαμε φωτιά στα φρένα
Και μας έμεινε το γκάζι.

Στάχτη γίνανε τα πάντα
Κάηκε το παρελθόν μου
Όλη μου η περιουσία
Στην καρδιά και στο μυαλό μου.

Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πάει να πει πως ξαναρχίζω,
Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πίσω δεν ξαναγυρίζω...

ΥΓ-->Φωτογραφία εντελώς άσχετη.Προχθές στην ηχοληψία.Το ένα από τα δυο γατάκια,της γατούλας που μεγαλώνει στην αυλή.Εχει έρθει πολλές φορές μέσα,την ώρα που κάνουμε μάθημα.Την μια φορά γράφαμε τεστ και ήρθε και κάθησε στα πόδια του Βαγγέλη,του ενός από τους δυο συμμαθητές μου,και δεν μπορούσε να γράψει.Η συμπάθεια της είμαστε,ο Βαγγέλης κι εγώ.Μάλλον επειδή μυρίζουμε από τα ζωάκια,εγώ τις γάτες και εκείνος από το σκυλάκι.Το γατάκι αυτό δεν έχει απίστευτα μάτια;Σχεδόν ανθρώπινο το χρώμα.Δεν το έχω ξαναδει αυτό το χρώμα σε μάτια γάτας.

Συννεφάκια οι σκέψεις μου...

Συννεφάκια στη μέρα μου...

Κάπου παραμονεύει η μπόρα...

Συννεφάκια στον Παράδεισο...

Αλλά,πως να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου...

Οσο και να το προσπαθούν...Δεν αλλάζω γνώμη...Είναι πανέμορφη η ζωή...Οσο κι αν ψάχνουν κάποιοι τρόπους να μας χαλάνε την καθημερινότητα...Δεν χαμηλώνω τα φτερά...

Λέω ΟΧΙ σε ο,τι επιχειρεί να με χαλάσει.

Το φιλότιμο δεν αγοράζεται.Είτε το έχεις είτε όχι.Καθημερινά,όταν κυκλοφορείς σε αυτή την πόλη,έρχεσαι σε επαφή με κάθε λογής ανθρώπους.

Κάποιοι-οι περισσότεροι- λένε ότι ο κόσμος της νύχτας είναι βρώμικος.Οτι το σκοτάδι κρύβει.

Εγώ λέω ότι ο κόσμος της μέρας είναι αυτός που κρύβει τα μεγαλύτερα πάθη και λάθη.

Μίζερα,θλιβερά, ανθρωπάκια σε υπαίθριο θέατρο σκιών.Με μάσκες.Αγέλαστες.

Τους σημαδεύω στην καρδιά με ένα χαμόγελο.Είπαμε,τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια.

Με το χαμόγελο αντιμετωπίζω τα δύσκολα.

Αλλά κάθε μέρα,επίθεση κανονική...Γυρεύουν να σε εξοντώσουν,λες και σε ήξεραν κι από χθες.

Μίζερα,θλιβερά ανθρωπάκια.Κυράδες αδιάκριτες.Γραβατωμένοι υποκριτές.Οργισμένοι παππούδες με μάτι να στάζει μίσος για τους νέους,για όσα θεωρούν ότι έχουν τώρα,που εκείνοι δεν είχαν κάποτε.Εστίες οπισθοδρόμησης.

Αυτή η χώρα δεν τους θέλει τους νέους ανθρώπους.Φροντίζει από νωρίς να τους κόψει τα φτερά. Από τη σχολική ηλικία ακόμα.Τρόποι;Εκατοντάδες...

Το άγχος κι η πίεση,πρώτα και πάνω από όλα.Σαράκι που δεν αφήνει τίποτα.

Οι εξαρτήσεις.Σχέδιο μαζικής εξόντωσης.Οσο πιο εξαρτημένος τόσο πιο πολύ εκτός παιχνιδιού.Αρα ακίνδυνος.Αρα μπορούμε να κάνουμε ο,τι θέλουμε,σε αδειο γήπεδο.Λείπει ο τερματοφύλακας,σκοράρουμε συνεχώς.

Υπερκατανάλωση.Υπερχρέωση.Πάθος για ύλη.Αυτοσκοπός.Δυο-τρεις δουλειές,καθόλου ελεύθερος χρόνος για σκέψη.Σκοράρισμα σε άδειο γήπεδο.

Μαζική αποβλάκωση.Τηλεόραση.Τηλεπανηγυράκια.Καλομοίρες,Κακομοίρες,κακόμοιρα αυτάκια μας...Αίμα,βία,οργή,τσακωμός.Η βλακεία σε όλο της το μεγαλείο.

Ονόματα μην λέμε...Ποιοι κλέβουν το οξυγόνο μας. Σε ένα μεγάλο κτίριο στο Σύνταγμα (μας) δουλευουν.

Μίζερα,άβουλα ανθρωπάκια.Κάθονται στο λεωφορείο,με όλα τα παράθυρα κλειστά,με τον καύσωνα,χωρίς κλιματισμό.Μεγάλος κόπος,βλέπεις, να ανοίξουν το παράθυρο. Η πλήρης αποχαύνωση...

Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας,να 'χω το νου μου αδειανό,να ΄χω και πρίμο τον καιρό.Καλά λέει ο Σωκράτης. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ με κλειστό παράθυρο.Ακόμα και το χειμώνα.Πάρτυ μικροβίων κάθε πρωί.Ο ένας χωμένος μες τον %^#$ του άλλου.Σήμερα στεκόμουνα στην κυριολεξία στο ένα πόδι...Το μετέωρο βήμα του πελαργού. Οταν πας εξαντλημένη ήδη στη δουλειά,μετά πως να αποδώσεις;Το ηλίθιο λεωφορείο κάθε μέρα έρχεται με όρθιους από το τέρμα...Φυσικό είναι.Πως να εξυπηρετήσει ΕΝΑ λεωφορείο μια περιοχή;Το άλλο το βλέπεις από την Αθήνα άδειο και περνάει.Δεν το παίρνει κανένας,λόγω έργων στο δρόμο,πήζει ο τόπος.Μπάινεις και βγαίνεις μετά από 2 ώρες.Το πρωι δεν το έχω δει πόσο κόσμο έχει μέσα.Πάντως απ'την Αθήνα κάτω, άδειο ανεβαίνει και όλοι παίρνουν το καταραμένο που παίρνω κάθε μέρα...Προτείνω να του φτιάξουν έναν επιπλέον όροφο.

Το Σάββατο θα πάω να ρωτήσω για ποδήλατο.Καλά,εννοείται ότι τα χρήματα του πρώτου μισθού που θα πάρω,δεν φτάνουν ούτε για τα εξαρτήματα του...Αυτά που θα πάρω άλλοι τα παίρνουν σε μια εβδομάδα...Ξέρω από το παρελθόν...Δεν διαφέρει και πολύ αυτή η δουλειά από τις προηγούμενες.Για να μην πω ότι είναι και χειρότερη...Γράφεις-γράφεις,και μόλις ελέγξεις την παραγωγή,δάκρυα έρχονται στα μάτια σου...Ασε που άρχισε πάλι και πονάει το χέρι μου...Με θυμήθηκε η τενοντίτιδα..Και δεν θυμάμαι που έχω τον επίδεσμο.Εχω επίδεσμο-νάρθηκα.Χρόνιο πρόβλημα,πλεον δεν λύνεται.Αλλά ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ.Αλλιως θα πηγαίνω το μισό δρόμο με τα πόδια.Το μόνο πρόβλημα πως να ξυπνήσω τόσο πρωί για να προλάβω.

Σήμερα είχαμε και μια επίσκεψη.Μια μαύρη δεσποινίδα ονόματι Τερέζα.Οχι αυτή που της χάριζε ένα λουλούδι,ένα παλιό τραγούδι της δεκαετίας '60,αλλά η άλλη.Της διαφήμισης.Αυτή που πάτησε το ΤΕΖΑ και ΤΕΖΑ. Το εν λόγω ΤΕΡΑΣ ήταν ανάποδα.Μαντέψτε που...ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Παραδόξως ήμουνα ψύχραιμη.Μια γενναία κοπέλα την πάτησε και την αποτέλειωσε.Σιχάθηκα τόσο πολύ!!!!!Αναγούλα μου ήρθε.Δεν θέλω ούτε νερό να πίνω εκεί μέσα.ΣΙΧΑΜΑ.ΑΗΔΙΑ.

Καλά εντάξει...Το κτίριο υπο κατεδάφιση είναι.Ασανσερ δεν λειτουργει,κάθε πρωι 3 ορόφους με τα πόδια.Απο καθαριότητα;Ας μην μιλήσω,γιατί θα γελάσει κάθε πικραμένος...Το καλαθάκι δίπλα μου μπορεί να έχει το ίδιο κουτάκι που πέταξα από την Δευτέρα μέχρι την Πέμπτη...Δυστυχώς έχω θυροειδή και δεν κάνει να χρησιμοποιώ betadin,αλλιώς θα έκανα μπάνιο με αυτό για απολύμανση.ΜΠΛΙΑΞ,ΜΠΛΙΑΞ,ΜΠΛΙΑΞ,ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΠΛΙΑΞ.

Αν ένα πράγμα δεν ανέχομαι είναι η έλλειψη καθαριότητας.Το σπίτι μου μπορεί να είναι ελαφρώς ακατάστατο,κι αυτό επειδή δεν προλαβαίνω να μαζέψω,αλλά από καθαριότητα...Ούτε ίχνος σκόνης δεν θέλω να έχει.Ασε που με πιάνει βήχας από τη σκόνη.

Ποιότητα ζωής...Στην πρωτεύουσα...

Για αυτό αγαπώ την νύχτα.

Πιο όμορφη είναι η πόλη την νύχτα.Πιο υποφερτή.Λιγότερη κίνηση.Λιγότερος κόσμος στα πεζοδρόμια.Περισσότεροι νέοι άνθρωποι,λιγότερα μαγκουράκια και σκουριασμένες αντιλήψεις.Τα φώτα δίνουν μια γοητεία.Από ψηλά...Ενα όνειρο...

Οι μόνες ώρες που θέλω να κυκλοφορώ.Οι μόνες ώρες που αγαπώ αυτή την πόλη.

Το να ξυπνάω τόσο πρωί και να κυκλοφορώ ισοδυναμεί για μένα με καταδίκη.

(φωτογραφία χθεσινή,ελαφρώς πειραγμένη.Με το κινητό,9 το βράδυ που σχόλασα από το ωδείο.Φώτα της λεωφόρου και ένας ουρανός όνειρο...Συννεφιασμένος,να σε προκαλεί να φωτογραφήσεις.)

ΥΓ-->Θα αναρωτιέστε για το ξέσπασμα.Δύσκολη μέρα απλά.Αλλά κυρίως σκέψεις που τις έχω μέσα μου.Πάντα.Οχι μόνο σήμερα.Χρόνια ολόκληρα.Και όχι με τόσο ήπιο τρόπο όσο τις παρουσιάζω.Δεν με πείθουν γενικότερα...Ξέρω να κρίνω και να φιλτράρω τα πάντα.Προβατάκι δεν ήμουν,δεν είμαι,ούτε θα είμαι.

Στο σταθμό του Θησείου το μάτι μου πηγαίνοντας ψηλά αντίκρισε μια χελιδονοφωλιά.

Δεν θα μπορούσα να αντισταθώ από το να την φωτογραφήσω.Σιγά μην χαμπαριάσω που με κοιτάζαν...Αυτοί όλοι αντίκρισαν την ομορφιά;Αυτοί ξέρουν να γκρεμίζουν την ομορφιά...

Στο βάθος το ζηλευουμε αυτό που ρεζιλευουμε,σοφό λαικό τραγούδι.Γιαυτό με κοιτάζαν.

Τι όμορφη εικόνα...

Πάντα μου άρεσαν τα χελιδόνια.

Διαβατάρικα πουλιά...

Με διαβατάρικα πουλιά έρωτα να μην πιάνεις...Τα τραγούδια είναι σοφά όπως πάντα.

Γιατί κι εγώ τι είμαι;Πουλάκι μέσα σε κλουβί;Ησυχο καναρίνι;Δεν νομίζω...Δεν φυλακίζομαι...Ούτε οι σκέψεις,ούτε οι λέξεις,ούτε τίποτα πάνω μου ή μέσα μου.Ελεύθερη ψυχή.

Να έρθεις όπως θα'ρθουν τα χελιδόνια

Τι και αν με πίκρανες πολύ,μέσα μου η αγάπη ζωντανή
είναι για σένα όπως τότε που σε είχα
Κατάρα αν είσαι ή προσευχή ή κάποιας θάλασσας ακτή
ή κάποια μοίρα που με μάγεψε στα αλήθεια.

Σε μυρίζω στον αέρα του χειμώνα
με χαιδεύεις όταν γίνεσαι βροχή
Να γυρίσεις σαν θα 'ρθουν τα χελιδόνια
και της άνοιξης να πάρεις τη μορφή

Μα λεν συνέχεια οι παλιοί πως αν ραγίσει το γυαλί
σβήνει η αγάπη και η θλίψη καίει τα στήθια
Κι αν βρεί ο χρόνος γιατρικό και πεις ξανά το σ' αγαπώ
ψέμα αν είναι δε θα ξέρεις η αλήθεια.

Πυξ λαξ απ'τα παλιά.1996.Δευτερο αγαπημένο cd μετά το παραμύθι.Εχω τους λόγους μου για το συγκεκριμένο cd...Κάτι που το ξέρουν ελάχιστοι άνθρωποι.

Οπως έλεγα πριν για στιγμές...Μια στιγμή που κράτησε και μέτρησε επι 100 όχι απλά επι 10 όπως όλες οι όμορφες στιγμές...Τόση δύναμη...Ενα απίστευτο πράγμα που έκανε κάποιος για μένα και όταν το έμαθα...Εκλαιγα από χαρά...Να είσαι καλά φίλε μου...Πάντα γερός...Είχες και γενέθλια πριν 10 μέρες...Δεν ξεχνάω κι ας μην βλεπόμαστε συχνά.Κι ας μην διαβάζεις τώρα.Ξέρεις όμως.Πάντα εκεί είμαι.Γιατί ήσουνα εσύ πρώτος.Πάντα εκεί για μένα.Φίλος με το Φ κεφαλαίο.

ΥΓ--δεύτερο post,γιατί από αύριο...Αρχίζει το τρέξιμο.Δεν συχνάζω πολύ στο σπίτι μου.

Τι άλλο είναι η ζωή παρά στιγμές...

Στιγμές χαρούμενες...Στιγμές λυπημένες...

Στιγμές παρέας...Στιγμές μοναξιάς...

Η χαρά δεν διαρκεί πολύ.Η λύπη περιμένει στη γωνία.Θα μας βρει όσο κι αν κρυφτούμε.Αλλά έτσι είναι το σωστό.Ετσι πρέπει να γίνει τελικά.Να μας βρει η λύπη.

Δεν τρελάθηκα και θέλω να  στεναχωριέμαι.Αλλά ένας  άνθρωπος που είχε στη ζωή του μόνο χαρές,ένας άνθρωπος που είχε τα πάντα στη ζωή του έτοιμα και δεδομένα,από τους γονείς του,ένα περιβάλλον γυάλας,προστατευμένο από τον έξω κόσμο,δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να σταθεί όταν έρθει η ώρα,σε αυτόν τον απροστάτευτο έξω κόσμο,όταν ο μέσα κόσμος,του σπιτιού του, είναι ένα αποστειρωμένο περιβάλλον,που του παρέχει τα πάντα,ασφάλεια,αγάπη,προσοχή,χρήμα,δώρα,ανέσεις και τόσα άλλα,υλικά και μη.

Πιστεύω αν δεν είχα περάσει δύσκολα στη ζωή μου δεν θα ήμουνα η ίδια...Πιθανόν να ήμουνα ένα αλαζονικό πλάσμα,από τα τόσα που γνωρίζω κατά καιρούς και νομίζουν ότι ο κόσμος γεννήθηκε για να τους/τις υπηρετεί.Που φέρονται με αγένεια.Που κάνουν τη ζωή δύσκολη στους άλλους.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή και τίποτα δεν κρατάει για πάντα.

Για πάντα... Δυο λέξεις απλά...Δύσκολες λέξεις.Ανέφικτες.Τίποτα δεν είναι για πάντα. Ούτε εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε για πάντα ίδιοι.Αλλάζουμε στην πορεία του χρόνου.Πάντως,όσον αφορά εμένα,έχω αλλάξει πολύ.Εχω γίνει πιο διεκδικητική και πιο μαχητική.Πιο ειλικρινής,συχνά σκληρή.Αλλά όταν χρειαστεί...Αλλάζω πάλι...

Είμαι γυναίκα που περιλαμβάνει πολλές γυναίκες μέσα της.Συνυπάρχουν πολλοί εαυτοί.Σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ με την έννοια που θα βιαστούν να δώσουν κάποιοι,της διπροσωπίας.Με την έννοια του Χαμαιλέων.Της προσαρμοστικότητας στις καταστάσεις.

Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του...

Προσαρμόζομαι παντού.Αλλά φεύγω όταν νιώσω ότι είναι το μόνο  σωστό να γίνει.Με το κεφάλι ψηλά.Γιατί αν μείνω...Θα χάσω κάτι από τον εαυτό μου.

Δεν είμαι πιεστικός άνθρωπος,αλλά άνθρωπος που ενδιαφέρεται.Τώρα αν κάποιοι αυτό το μεταφράζουν σε πίεση...Τι να πω...Αν το ενδιαφέρον και η αγάπη έχει αλλάξει ονομασία και λέγεται πίεση και προσπάθεια υπονόμευσης πολύτιμης ελευθερίας...Τότε να πάψω να ενδιαφέρομαι αν οι φίλοι μου είναι καλά και να τους παρατάω όταν έχουν ανάγκη.Ολοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να έχουν άλλους ανθρώπους δίπλα τους.Είναι εγωιστικό να λες δεν έχω κανέναν ανάγκη. Μονο τα θηρία κι ο Θεός μπορούν να το πουν.Διαφορετικά θα ζούσαμε όλοι όχι σε κοινωνίες αλλά ακόμα στα σπήλαια.Ακόμα και τότε όμως όλοι μαζί ζούσαν.

Ζητάω την ειλικρίνεια και δεν με τρομάζει.Ισα-ίσα το αντίθετο.Δεν με διώχνει η ειλικρίνεια.Με διώχνουν οι καταστάσεις που δεν ξεκαθαρίζουν και αιωρούνται πάνω απ'τα κεφάλια μας,λες και θα μας αποκεφαλίσουν.

Το έχω ζήσει αυτό το συναίσθημα στο παρελθόν με άνθρωπο που πίστευα,και είναι ό,τι πιο αρρωστημένο υπάρχει...Να ανοίγεις την καρδιά σου και ο άλλος να μπαίνει μέσα με λασπωμένα παππούτσια και να την τσαλαπατάει...Να έχεις πει  όμορφα λόγια,και απ'την άλλη πλευρά να έχεις εισπράξει ΜΟΝΟ ΣΙΩΠΗ και τίποτα άλλο.Και μια προσπάθεια αποφυγής της αλήθειας.Μάτια που αποφεύγουν την αλήθεια των δικών σου ματιών.

Γιαυτό η ειλικρίνεια είναι μια μεγάλη αρετή.Ακόμα κι όταν πληγώνει.Ακόμα κι όταν κολλάει στον τοίχο τον άλλο.Ειλικρίνεια όμως.Οχι προσπάθεια να εξοντώσεις τον άλλο.Δεν είναι ωραίο να βλέπεις τον άλλο σαν να είσαι ταύρος και ο άλλος κόκκινο πανί.

Στο παρελθόν έφτασα να κινδυνεύσω,να ακροβατήσω,κι όλα αυτά επειδή δεν μπορούσα να φύγω από μια κατάσταση,όταν κάποιος μου άνοιξε την καρδιά του...Δεν μπορούσα να προσπεράσω το γεγονός ότι μου είπε κάτι απίστευτα προσωπικό και ήθελα να τον προστατεύσω,να απαλύνω τις στιγμές του...Αλλά όλα τα όμορφα κρατάνε τόσο λίγο...Ισως αν κρατούσαν πολύ να μην ήταν όμορφα.Να γίνονταν κι αυτά ρουτίνα και συνήθεια.

Οι στιγμές μοναξιάς πλαι στις στιγμές παρέας..

Η  κάθε στιγμή παρέας μετράει επί δέκα...Φτάνει για να αντέξεις δέκα πίκρες...

Η Παρασκεύη 23/5 ήταν μια τέτοια δυνατή στιγμή παρέας.

Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ...Αν αρχίζω να ονομάζω,κάποιον θα ξεχάσω...Σε όλους λοιπόν.

Μεγάλη χαρά για μένα.Οχι επειδή είμαι ψώνιο.Ισα-ίσα.Το ακριβώς αντίθετο.Ενιωθα μυρμηγκακι μπροστά σε τόσο ταλαντούχους ανθρώπους.

Αλλά η χαρά προέρχεται από το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι με δέχτηκαν όπως είμαι σε μια μεγάλη,χαρούμενη παρέα.Δεν ονομάζω,δεν απαριθμώ,εκείνοι ξέρουν...

Δεν υπάρχει πιο σημαντικό για μένα από αυτό...

Γιατί δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται να δέχεσαι έναν άνθρωπο όπως είναι...Δεν το έχω εισπράξει σαν συναίσθημα,παρά ελάχιστες φορές.Και αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι ο λόγος που δεν το έχω βιώσει.Λόγοι στην ουσία επιφάνειας.Τιποτένιοι λόγοι.

Ποτέ μου δεν έκρινα τους ανθρώπους από πράγματα που αποτελούν τη δομή της προσωπικότητας τους,όπως φύλο,ηλικία,χρώμα,εθνικότητα,μόρφωση,καταγωγή,ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ(το μεγάλο αγκάθι,για αυτό με καφαλαία),θρήσκευμα,επάγγελμα,οικονομική κατάσταση.

Γιαυτό και οι παρέες μου ήταν πάντα τα πιο "περίεργα" άτομα,το περίεργα σε εισαγωγικά,γιατί εννοώ ότι όλοι απορούσαν πως μπορούσα να επικοινωνήσω με τα συγκεκριμένα άτομα.Κι όμως.Ταιριάζαμε τόσο πολύ.

Να ξεκαθαρίσω ότι μιλάω για φιλικό επίπεδο.Ο έρωτας,άλλο κεφάλαιο.

Ταιριαζα το ίδιο με ανθρώπους πολύ μικρότερους μου,αλλά και πολύ μεγαλύτερους μου.Εχω φίλο 19 χρονών,αλλά και φίλη 50 χρονών.

Ταίριαζα με ανθρώπους που είχαν πτυχία,μεταπτυχιακά,αλλά και ανθρώπους που είχαν τελειώσει  μόνο το γυμνάσιο.

Ταίριαζα με ανθρώπους με καλογυαλισμένες ζωές, και με ανθρώπους με διαλυμένες ζωές.

Με ανθρώπους με κυριλέ ντύσιμο,και με ανθρώπους με έξαλλα μωβ μαλλιά.

Ταίριαζα με ανθρώπους με καλά οικονομικά,αλλά και με ανθρώπους με τα χειρότερα που υπάρχουν.

Με ανθρώπους ψηλούς,εμφανίσιμους,αλλά και με άλλους με άσχημη εμφάνιση,αλλά πλούτο ψυχής.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Γιατί κρίνω τους ανθρώπους ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ.Απο τη στάση τους απέναντι μου,από τη στάση τους στα πράγματα,και από την ποιότητα και τον πλούτο της ψυχής τους.Οχι από επιφανειακά πράγματα.

Εμένα λοιπόν γιατί να με κρίνουν οι περισσότεροι από επιφανειακά πράγματα;Νιώθω όμως τυχερή που δεν είναι όλοι έτσι...Και που βρέθηκαν άνθρωποι στο δρόμο μου όπως ακριβώς τους ήθελα.Με ανοιχτές ψυχές.

Γιαυτό νιώθω την ανάγκη να πω αυτό το ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Ξερουν εκείνοι...Ξερουν εκείνες...Είναι τόσοι πολλοί.Και έχει τόση πολύ ειλικρίνεια αυτό το Ευχαριστώ... Δεν είναι απλά μια λέξη.

Κι ένας άνθρωπος που από το 1995 τραγουδάω τους στίχους του...Και έχω δακρύσει,κι εγώ άπειρες φορές μια νύχτα που δεν περνά,με μια φτηνή μουσική και μια φτηνή φωνή...Που νομίζεις ότι οι δείχτες (του ρολογιού)κόλλησαν.

Το αγαπημένο μου cd ανάμεσα σε 650 περίπου που έχω.Το μόνο παραμύθι που σε βάζει σε πειρασμό να το πιστέψεις. Χρειάζεται να πω κάτι άλλο;Νομίζω όλοι ξέρουμε.

Τότε,πέρασα δύσκολα.Αυτά τα τραγούδια με  'βγάλαν,εν μέρει,από σκοτάδια.Σε αρμονία με άλλα γεγονότα,με άλλους ανθρώπους,με άλλες καταστάσεις.

Είχα όμως τότε την τιμή,κάποια από αυτά να τα ακούω,λίγο πριν,1994,κάπου,σε ένα υπόγειο,από ανθρώπους που αγαπούσα και εξακολουθώ να αγαπώ.

Δήμητρα,Φιλιππος,Μπάμπης,Μάνος,Μιλτος,και τα άλλα παιδιά.

Βάζω μια άνω τελεία.Αυτά τα θέματα έτσι κι άλλιως ανεξάντλητα.Θα επανέλθω άλλη ώρα.

ΥΓ1-->Η φωτογραφία από σημερινή βόλτα,που αλλού;Μοναστηράκι,Θησείο.Οι μόνες περιοχές που αγαπώ στην Αθήνα.Αν είχα λεφτά αρκετά(εδώ όχι απλά γελάμε,ξεκαρδιζόμαστε)θα ήθελα εκεί να έχω σπίτι...Ενα όνειρο τρελό,όνειρο απατηλό...Στο παρκάκι αυτό πρώτη φορά μπήκα...Με ντροπή το λέω...Γέννημα-θρέμμα,30+ χρόνια στην Αθήνα.

ΥΓ2-->Ασχετο τελείως.Σκέφτομαι με τα πρώτα χρήματα που θα μαζέψω,να πάρω ποδήλατο.Υπάρχουν πρακτικές δυσκολίες στο εγχείρημα.Οπως το ότι έχω να κάνω ποδήλατο από μικρή,και δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι μπορώ να ισορροπήσω.Αλλά έχω φάει φρίκη με τα λεωφορεία.Το Μετρό δεν θα έρθει ποτέ στην περιοχή μου,και ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ.Αυτοκίνητο για να πάρω,με τα δικά μου οικονομικά,επίσης ένα ονειρο τρελό,όνειρο απατηλό. Οποιος ξέρει αν υπάρχει κάπου να νοικιάσω ή να οδηγήσω ένα ποδήλατο για να δω αν μπορώ χωρίς να φάω τα μούτρα μου,θα μου έκανε μεγάλη χάρη να με διαφωτίσει.Εννοείται οι γονείς μου δεν ξέρουν τίποτα.Θα φρίξουν λίγο.Από άποψη ότι θα κινδυνεύω,αλλιώς δεν υπάρχουν πιο ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι.Μου έχουν εμπιστοσύνη.

Η πραγματικότητα έχει το χρώμα που της δίνουμε...

Αν την βάψουμε μαύρη,μαύρη θα δείχνει...

Αν της βάλουμε χρώμα,πολύχρωμη θα δείχνει...

Ο έρωτας έχει κόκκινο χρώμα...Πάθη γεννάει.

Everything is dust in the wind...Η στιγμή που ζούμε τώρα σε λίγο είναι παρελθόν και μια νέα στιγμή υπάρχει στη θέση της.

Αν δεν είμαστε εκεί η Στιγμή φεύγει.Χωρίς εμάς.Αδειο τρένο από άδειο σταθμό.

Η Ευκαιρία χτυπάει μια φορά την πόρτα.Αν δεν λάβει απάντηση,κι αυτή φεύγει.Ανυπόμονη κοπέλα η Ευκαιρία.Δεν περιμένει,δεν εξετάζει,γιατί δεν είμαστε εκεί.Φεύγει και πάει αλλού επίσκεψη.

Η Αγάπη...Το ακριβώς αντίθετο.Αυτή η κοπέλα δεν βιάζεται.Αργεί.Αλλοτε μια μέρα,άλλοτε έναν μήνα,έναν χρόνο,μια δεκαετία,μια ολόκληρη ζωή...Εχει τους δικούς της χρόνους.Αλλοτε δεν έρχεται και ποτέ...Σπάνια...Κάθε καρδιά την ξέρει...Άλλες την θυμούνται με νοσταλγία και άλλες την θυμούνται με πόνο...

Δύσκολη κοπέλα η Αγάπη...Δεν σκορπίζεται έτσι εύκολα.Θα σε περάσει από 40 κύμματα πριν σου δοθεί.Μετά όμως...Δεν της αντιστέκεσαι...Σε ορίζει,σε καθορίζει,σε μεταβάλει,σε εξουσιάζει...

Η πραγματικότητα έχει το χρώμα που της δίνουμε.Εμείς το διαλέγουμε στην παλέτα.

Διαλέγω να την βάψω πολύχρωμη.

Να την φωτίσω.

Διαλέγω την ειλικρίνεια.Την αγάπη.Τον έρωτα.Τη φιλία.Το χαμόγελο.

Αν κάτι το θέλουμε πολύ,γιατί να μην το διεκδικούμε;Δεν βλέπω το λόγο...Στο δρόμο,στο δρόμο...Που λέει και μια γελαστή ψυχή.

Κι εσύ...Εσύ που στέκεσαι στον χρόνο που τρέχει...Να μείνω θέλω...Μην με αφήνεις να φεύγω...Εχω χάσει τα σημάδια...Περπάτησε να πατήσω στα βήματα σου...Να σε βρω...Δεν είναι αδιέξοδος ο δρόμος...

Εκτός αν...Εκτός αν γελάστηκα...Αν έδωσα γαλάζιο-ροζ παλ χρώμα στη δική μου πραγματικότητα ενώ εσύ μπλε-φούξια σκούρο,σκληρό,στη δική σου...

Τότε...Την βάφω απ'την αρχή...

Όλα είναι απλά, που τραγουδάει μια Ανοιχτη θάλασσα με μαύρα ρούχα.

Ολα είναι στο μυαλό μας,θα πω εγώ.

Οι πόλεις,οι σχέσεις,οι φιλίες,οι συνεργασίες,όλα αυτά δεν είναι απρόσωπα.Μην οχυρωνόμαστε λοιπόν ότι είναι σήμερα δύσκολες οι σχέσεις.Εμείς τις κάνουμε δύσκολες ή εύκολες.Ολες οι ανθρώπινες σχέσεις από ανθρώπους αποτελούνται,που αν δεν προσπαθούν,δεν πετυχαίνει τίποτα.

Η Αδιαφορία,η Ψυχρότητα,η Κακία,το Ψέμα,το Συμφέρον,αυτά καταστρέφουν τις σχέσεις,όλων των ειδών.

Κακές κοπέλες,κακά παιδιά.Ολα αυτά που ανέφερα.Μας γκρεμίζουν ό,τι με κόπο παλέψαμε να χτίσουμε.

Τίποτα και κανείς δεν είναι δεδομένος στη ζωή...Τίποτα δεν χαρίζεται.

Οι άνθρωποι δεν δένονται στα δέντρα με σχοινί για να μην φύγουν...

Αν συνέχεια τους διώχνουμε με τη συμπεριφορά μας...Αν τους πληγώνουμε...Αν τα λόγια μας είναι αναξιόπιστα...Αν δεν ξέρουμε μέσα μας,αν ο άνθρωπος απέναντί μας,θέλουμε να είναι στη ζωή μας...

Κάποτε αυτός ο άνθρωπος,θα πάψει να δίνει ευκαιρίες.Θα δίνει ως ένα σημείο.Αλλά μετά...Μπορεί να σταματήσει...Αυτός θα φταίει 'η εμείς που δεν τον/την κρατήσαμε στη ζωή μας;

Ο,τι αφήσεις λεύτερο να πάει,θα γυρίσει όπου αγαπάει.

Εχει δίκιο η γελαστή ψυχή.

Ποτέ δεν φταίει ένας για μια κατάσταση...Πάντα θα φταίνε ή και οι δυο ή κανένας...

Προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι...Να γινόμαστε άξιοι να αγαπηθούμε...Κάποια στιγμή θα αγαπηθούμε...

Ακόμα και ο στριμένος,αντιπαθητικός ήρωας που ενσάρκωνε ο Τζακ Νικολσον στο καλύτερα δεν γίνεται, στο τέλος άλλαξε για χάρη της αγάπης...Προσπάθησε να γίνει καλύτερος άνθρωπος,γιατί η κοπέλα τον έκανε να θέλει να προσπαθεί να είναι καλύτερος,για να αξίζει την αγάπη της.

Δεν υπάρχει παρθενογέννεση στην τέχνη.Και τα σενάρια απ'τη ζωή είναι.Ανθρωποι με επιρροές τα γράφουν.

Γιαυτό ανοίγουμε τα μάτια και την καρδιά...Να φωλιάσουν τα θετικά συναισθήματα.Να βάψουμε πολύχρωμη την πραγματικότητά μας,οση μαυρίλα κι αν μας περιβάλει...Ας είμαστε εμείς σαν το λουλούδι που φυτρώνει πλαι στα λασπόνερα...

Ολα γίνονται όταν είναι για να γίνουν,όταν γίνονται όταν θέλουν αυτά,που λέει κι ο Πάνος(Κατσιμίχας).

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ-Χ.ΑΛΕΞΙΟΥ 

Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει
το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει.
Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με τη ψυχή μου
να έχει ένα τόπο η καρδια πριν να γεράσει...

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
είναι αλλιώτικη η σιώπη χωρίς παρέα.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου΄χει λείψει
το κοριτσακι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία.

Είναι σκλήρο για μια γυναίκα να 'ναι μόνη
στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν θυμώνει.
Όση και να 'ναι η δύναμή μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει...

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
το σπίτι μου έρημο μα κάνουμε παρέα.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τοιχαία.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία.

ΥΓ1--->Υπέροχο τραγούδι από Χαρούλα Αλεξίου...Πόσο πολύ με εκφράζει...Δεν χρειάζεται να πω...Ταιριάζει με την αποψινή νύχτα Πανσέληνου.

ΥΓ2--->Η φωτογραφία των τεσσάρων εποχών.Διαλέγουμε σε ποια θέλουμε να ζήσει η ζωή μας...Σε χειμώνα ή σε άνοιξη;Η' μήπως καλοκαίρι;Η' βροχερό φθινόπωρο;Δική μας επιλογή.

ΥΓ3--->Αυτές τις μέρες,εδώ και 1-2 εβδομάδες,στη δουλειά αντί να γράφω,γράφω στιχάκια και σκέφτομαι post.Εχω μια απίστευτη έμπνευση...Και το κυριότερο και ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ για μένα...Σχεδόν όλα ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ και φωτεινά...Ισως όχι και τόσο τυχαίο...

Υγ4--->Αυριο,ή μάλλον σήμερα έχω τόσους πολλούς που γιορτάζουν.Πρώτος και καλύτερος ο μπαμπάς.Μετά άλλους 10-15 τουλάχιστον.Χρόνια πολλά σε Κωνσταντίνους,Κωνσταντίνες,Ελένη,Ντίνους,Ντίνες,Κώστηδες.Αν ξεχάσω κάποιον,είναι επειδή έχω να πάρω 1.000.000 τηλέφωνα...Το μισό μου σοι γιορτάζει ας πούμε.

ΥΓ5--->Αυτά που έλεγα...Οποιος κατάλαβε,κατάλαβε.Καμία επεξήγηση.Κανένα σχόλιο από μένα.

ΥΓ6--->Πάω να οριζοντιωθω.Ευτυχώς κοιμήθηκα και δυο ώρες το απόγευμα.Πάλι καλά που δεν κουνιέμαι από την κουραση...Με παίρνει ο υπνος με ανοιχτη τηλεόραση και με τα γυαλιά.Αν γύριζα τα είχα κάνει πίτα.Αλλά δεν κουνάω ούτε ένα δαχτυλάκι απ'την κούραση.

ΥΓ7--->Αυριο ξημερώνει μια νέα μέρα...Κι ας βγαινει απ'τα πιο σφιγμένα χείλη ο πρώτος στεναγμός. Η νέα μέρα περιμένει να την κατακτήσουμε.

Πέρασα ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.

Ενα Σαββατοκύριακο που στο σπίτι πήγα σαν επισκέπτης.Με γλυκά και λέγοντας στο σπίτι σπιτάκι καλό,άρχισα να ξεχνάω που βρίσκεσαι,έχω κενά μνήμης,κάποια μέρα,όπως φαίνεται,θα ξεκλειδώσω κανένα άλλο...Αντε μετά να σε πιστέψουν ότι ξέχασες που είναι το δικό σου...Μέσα θα σε χώσουν...Στο κελί 33.

Από 5/5 που ξεκίνησα δουλεια,είμαι στο δρόμο.Τα απογεύματα πάντα κάτι προκύπτει.

Μέσα στα ευχάριστα έμαθα κι ένα δυσάρεστο,χτύπησε με μηχανάκι,ως συνοδηγός, μια φίλη της ξαδέλφης μου(ήταν συμμαθήτριες),και δική μου,την ξέρω την κοπέλα πάνω από 20 χρόνια...Είναι νοσοκομείο,θα πάω να την δω εννοείται.Δεν υπάρχει πιο καλή κοπέλα...Ολο με το χαμόγελο...Αλλά όλο ατυχίες είναι...Το μόνο συννεφάκι,ενός ξάστερου Σαββατοκύριακου...Μαράκι μου...Ας είναι η τελευταία ατυχία...

Για να ανέβω λίγο...

Λοιπόν,Σάββατο απόγευμα φορτωμένη με τσάντες και φορτωμένη χαμόγελα.Στην cosmomusica.Γενικά τέτοια γεγονότα πάντα μου αρέσουν.Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μουσική και όταν πρόκειται να έχουμε περίπτερο σαν site.Βέβαια με στεναχώρησε το Σάββατο που έφυγα νωρίς.Αλλά με περίμενε η άλλη παρέα στο Περιστέρι.Τα φιλαράκια μου.Οι φίλες μου ,μεν,από το fun-club,τα κοριτσάκια που μαζί κάνουμε ό,τι τρέλα υπάρχει,είχαμε πανώ εχθές,βγάλαμε και φωτογραφίες.Ξαναζώ στιγμές πενταήμερης με καθυστέρηση δεκαετίας και βάλε!!Και οι 3 φίλοι μου,δε,πάνω στη σκηνή.Ο Αλέξανδρος κυρίως.Το καλύτερο παιδί.Νιώθω τυχερή που έχω έναν τόσο καλό φίλο.Υπάρχει αμοιβαία αγάπη.Πάντα μια ζεστή αγκαλιά και ένα ζεστό χαμόγελο να με περιμένει.

Ημουνα μαζί με μια φίλη μου και τον άντρα της.Ειχα να την δω αρκετό καιρό.Μετά ήρθε και μια άλλη φίλη μου με τον αρραβωνιαστικό της.Καθίσαμε για καφέ,να τα πουμε,είχαμε αιώνες να μαζευτούμε.Κάποτε δουλευαμε οι 3 κοπέλες μαζί,για μικρό διάστημα,απόγευμα,πάλι χειριστριες,σε άλλη εταιρία.

Ημουνα η μόνη single με δυο ζευγάρια.Οχι ότι έχω πρόβλημα.Εννοείται πως όχι.Αλλά ψιλοβαριέμαι συζητήσεις για γάμους,παιδιά,αρραβώνες,έθιμα που δεν έχω ιδέα,και τέτοιου είδους θέματα.Ξενερώνω...Οσο τίποτα άλλο!Είμαι σε άλλη φάση εγώ.Σιγά μην μπω στο καλούπι...Πιο ωραία περνάω από εκείνες,με διαφορά.Ολα φυσικά έχουν ένα τίμημα...Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία...Ασχετο.Τώρα μου ήρθε.

Μικρό κορίτσι είμαι ακόμα.(μην γελάσει κανείς!)Εγω πάντως μικρό κορίτσι αισθάνομαι.Το χειρότερο,συμπεριφέρομαι και σαν μικρό κορίτσι.Η φίλη μου η Ευη που είναι 21 χρονών,μου φωνάζει ασε μας ρε γιαγιά όταν λέω ποιο σοβαρό άτομο κυκλοφορεί με τσάντα με κονκάρδες. Περιττό να πω ότι πέρασα ήσυχη εφηβεία.Μάλλον επειδή θα ξαναπέρναγα.Μην φρικάρουν διπλά οι γονείς μου.

Ασχετο(όπως πάντα)σήμερα που ήμουνα Μοναστηράκι,ανανέωσα τις κονκάρδες,πήρα cd πήρα σκουλαρίκια και κολιέ.Μου αρέσουν πολύ τα αξεσουαρ.Φτιάχνω και μόνη μου.Τα περισσότερα.Χαλάω παλιά κολιε,και φτιάχνω σκουλαρίκια,κολιε,βραχιόλια.Φυσικά ρημάζω και τα χαντράδικα του Μοναστηρακίου.χαχα!!Μοναστηρακίου.Μου άρεσε.

Πως βρέθηκα στο Μοναστηράκι;Για έναν πολύ ευχάριστο λόγο.Για μια πολύ ευχάριστη συνάντηση.Για μια συνέντευξη-χείμαρρο.Αν τον συμπαθούσα μια φορά,τώρα τον συμπαθώ χίλιες.Ανθρωπος με θετική ενέργεια.Και ταλέντο.Σου μεταδίδει θετική ενέργεια.Με το ποδήλατο του και το χαμόγελο του,το ακκορντεόν και τη φωνή του.Πολύ καλός!Σε κάνει να νιώθεις άνετα,λες και τον ξέρεις χρόνια.Εγω πάντως έτσι ένιωσα.

Ποιος είναι;Α,δεν λέω!!Θα δείτε σε λίγο καιρό.Κάποιοι ξέρουν!Μήπως και όλοι;χαχα!!!

Ηταν μια ωραία εμπειρία όπως και να 'χει,δεν το έχω ξανακάνει.Πόσο μάλλον με κάποιον που μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε live.Είχα πάει τότε με επιφύλαξη,ψιλονευριασμένη με κάτι δικά μου,και πέρασα ΤΕΛΕΙΑ,χωρίς να το περιμένω.Μου ερχόταν να σηκωθώ να χορέψω.Πριν από 4-5 μήνες.

Το περίεργο είναι ότι πριν από 10 χρόνια,είχα ακούσει ένα τραγούδι που έλεγε,με το τοτε σχήμα,αλλά φυσικά δεν ήξερα ποιος είναι.Τι όμορφο τραγούδι...Κάποιος,κάπου,κάποτε...Μου το έμαθε...Οπως και πολλά άλλα...Οχι μόνο τραγούδια.

Ο,τι αφήσεις λέυτερο να πάει,θα γυρίσει όπου αγαπάει.

Με μια φωνή πιο ακατέργαστη,στα 23-24 του θα ήταν.Πάνω-κάτω της ίδιας γενιάς είμαστε ηλικιακά.

Και να που λίγες ώρες αργότερα,με τραγούδι και μουσική,ξανά στην έκθεση.

Μελαγχόλησα ελαφρώς στην αρχή.Με τα τραγούδια.Δυο από τα τραγούδια που με μελαγχολούν πάντα είναι το Αγάπη του Θηβαίου,από το Μεγάλο θυμό(πολύ καλό βιβλίο και σιριαλ) και το τι τραγούδι να σου πω. Βασικά με το 2ο κλαίω.Και με πολλά άλλα φυσικά.Αλλά-κάτα έναν περίεργο τρόπο-αυτό το τραγούδι μου θυμίζει τον παππου μου...Πόσο μου λείπει...Θα γιόρταζε 21/5...

Τέλος πάντων...Δεν μελαγχολώ απόψε...Απαγορεύεται.

Πόσο πολύ μου άρεσε η παρεούλα μας!!Ωραία τραγουδήσαμε,έστω και έτσι,χύμα,ό,τι μας ερχόταν.Μου άρεσε πάρα πολύ!!!!!!!Αν και δεν μπορούσα να ακολουθήσω τόσες αντρικές μπάσες φωνές.Δεν τραγουδάω πολύ ψηλά.Αλλά δεν έχω εμπειρία να τραγουδήσω με αντρική φωνή,να απέχω έστω μια πέμπτη.Θέμα εμπειρίας.Δεν έχω ξαναδοκιμάσει.Μια φορά έπαιξα μπροστά σε κόσμο.Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε. Τι θα έλεγα εγώ;;Απόψε να κοιμηθούμε νωρίς;;Αγρυπνη.

Εχω παίξει και με το ωδείο,αλλά κλασικά κομμάτια και μπροστά σε γνωστούς λιγο πολύ.Σε αγνώστους μόνο αυτή τη μια φορά.Από σπόντα.Θεατής ήμουνα.Αλλά ο κιθαριστας γνωστός της παρέας.Μου είπε μετά γιατί δεν είπες κι άλλο;Απόρησα.Μάλλον θα ήθελε να φύγει ο κόσμος.Περασμένη ώρα.Να ξεκουρατούμε.Να 'ναι καλά το παλικάρι.Νομίζω μένει Θεσ/κη τώρα.

Περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη μουσική συνάντηση.Δεν θα χρειαστεί να μου πείτε να ανέβω.Θα ανέβω και θα κατακτήσω τα πλήθη!Ψώνιο!!!!!!!Σοβαρά τώρα,αν έχω μαζί μου σκονάκι,ακκόρντα,μια χαρά.Στίχους σπάνια ξεχνάω.Θα γίνω ελαφρώς ρεζίλι,αλλά δεν με πειράζει,νιώθω άνετα.Αν φυσικά μπορέσω.Εχουμε τόσα ταλέντα!!!!!Το ήξερα,αλλά αυτές τις μέρες το διαπίστωσα και καλύτερα.

Η εβδομάδα 19-23 θα είναι πίκρα.Σίγουρα θα ξεχάσω που μένω...Μέχρι Παρασκευή,κανένα απόγευμα δεν βλέπω να έρχομαι νωρίς.Ολα κανονισμένα και με κάτι.Με μάθημα κυρίως τα 2.Με λοιπές ασχολίες τα άλλα.

Δεν παραπονιέμαι.Ετσι είμαι ευχαριστημένη.Μαζοχισμός;Αν είμαι σπίτι παραπονιέμαι.Με κάτι θέλω να ασχολούμαι.Ησυχία δεν έχω.Καλά,όσο για ύπνο...Είναι μια πικραμένη ιστορία...Δακρυβρεχτη.Δεν με καταδέχεται ο μπαγάσας.Ερχεται αργά,τελευταίος και καταιδρωμένος.

Στο δρόμο,στο δρόμο!!Που λέει και κάποιος!Αυτό μου αρέσει.Η συνεχής κίνηση,η συνεχής εναλλαγή εικόνων,αλλαγή παραστάσεων,ανταλλαγη απόψεων,μοίρασμα,παρέα,τραγούδι,μουσική.Ταξίδι.

Μια λέξη που τα περικλείει όλα.Ταξίδι.

Του μυαλού.Του ονείρου.

Από τα όμορφα.

Ταξίδι στο όνειρο.Που λέει και το τραγούδι.

Φωτο από την έκθεση.Γενική άποψη.Για όσους δεν ήρθαν.Οι υπόλοιπες θα μπουν θεματάκι άλλη στιγμή!!χαχαχαχαχαχα και ξανά χαχαχα!!Οσοι ήταν εκεί ξέρουν.Μια τρελή που φωτογράφιζε.Μέχρι τα αυτοκόλλητα και τους μεζέδες έβγαλα.Εδω,τα όργανα πριν χρησιμοποιηθουν.Ελαφρώς λαμπερή.Γυαλιστερή.

Μήπως εχθές είμασταν mezedes.gr;;χαχαχα!!

Ηθελα τόσα να πω σήμερα...Τις τελευταίες μέρες τρέχω συνέχεια,το σπίτι μου κοντεύω να ξεχάσω που είναι...Μαράθηκε κι ο βασιλικός μου...Δεν προλάβαινα να τον ποτίσω...Εκτός απ'τη δουλειά,ένα σωρό άλλα πράγματα κάνω και συνεχώς αυξάνονται.Θα έχω και νέες ασχολίες σύντομα.Καλά νέα.

Ηθελα να πω και για τη δουλειά,που κάθε μέρα έχεις να αντιμετωπίσεις προβληματικές καταστάσεις...Οταν δεν υπάρχει κατανόηση...Μεγάλη ιστορία...

Ηθελα να μιλήσω για διάφορα.

Αλλά όταν έχεις δει αυτή την εικόνα,όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν ανούσια...

Μια νέα ελπίδα...Ένα πλασματάκι 2.400 kg,που ήρθε εχθές το μεσημέρι στον κόσμο...Η ανηψούλα μου!!!Είμαι πολύ χαρούμενη!!!!!

Θα γίνει αυτή μια κοπελάρα!!!Μην την βλέπετε έτσι μικροσκοπική!!Εχει και σουπερ γονείς!!Η ξαδέλφη μου κι ο άντρας της.Τα καλύτερα παιδιά.Με την ξαδέλφη μου έχουμε τόσα πολλά να θυμόμαστε...Σαν να ήταν χθες που μέναμε καλοκαίρια μαζί στο σπίτι,ακούγαμε μουσική,στο δωμάτιο που είχα όλες τις αφίσες,κάτι συγκροτήματα που είχαν βγει τότε...Αυτό το Τότε...Πολύ μακρινό...Γυμνάσιο πηγαίναμε,εγώ Β' γυμνασίου και εκείνη Α' γυμνασίου.Τότε έπαιζα και μπάσκετ,παίζαμε μαζί,μαζί κι ο ξάδελφος μου,που ήταν Γ' γυμνασίου.Είμαστε στη σειρά,ένα χρόνο διαφορά οι 3 μας.Και άλλα καλοκαίρια και με τα τρια ξαδέλφια μου στο εξοχικό τους...Τι γέλια κάναμε!!!Μέχρι δακρύων!!

Και τώρα κοιτάζω στην αγκαλιά της την κορούλα της...

Υπάρχει πιο όμορφη εικόνα;

Ο γαμπρός μου χαζομπαμπάς απίστευτος!!Λέει ότι η κόρη του φλερτάρει με το νεογέννητο της κοπέλας δίπλα στην ξαδέλφη μου στο θάλαμο!!Αυτό το παλικάρι έχει απίστευτο χιουμορ.

Τα σχόλια της ξαδέλφης μου για μένα περι ...αποκατάστασης,τα προσπερνώ.Με γέλιο.Τι να πω για αυτό;Χρειάζεται να πω κάτι για αυτό;Και η δική μου εικόνα μιλάει.Το έχω πει ότι αν δεν βρεθεί ο άντρας που να ξυπνήσει μέσα μου τα πιο όμορφα δώρα που κρατώ...Περιμένω να του τα χαρίσω.Κι αν υποθέσουμε ότι εγώ τον βρίσκω,ή τουλάχιστον αν τον συναντήσω το καταλάβω και πω αυτός είναι,αυτός με βρίσκει,έχω ελπίδα;Ή είμαι αόρατη για αυτόν;Περι ορέξεως...Ουδείς λόγος...Δεν ξέρω τίποτα εγώ...Αυτά για άλλους είναι...Για μένα...Δύσκολες εξισώσεις...Εχω τελειώσει τόσα χρόνια το σχολείο,δεν θυμάμαι να τις λύνω...Τις έλυνα κάποτε,μέχρι πρόσφατα,με σχετική άνεση.

Δεν θα πω άλλα...Οτιδήποτε άλλο θα είναι περιττό...Αφήνω την εικόνα να μιλήσει...

Από τώρα κανονίζουμε ότι θα είμαι δασκάλα της στην κιθάρα!!

Να ζήσει,να είναι ευτυχισμένο και καλότυχο το ανηψάκι μου!!!!!!

...πριν ακόμα η μέρα να φέξει,ξυπνητήρι τρελό,σε μισώ,σε μισώ!!!

Τάδε έφη ένα αγανακτισμένο,νυσταγμένο,στρουμφάκι,παλιά,σε δίσκο βινυλίου τότε,όταν ήμουνα μικρή...Αλλά ο παλιμπαιδισμός έχει επιστρέψει.Δεν μπορώ να ξυπνήσω!Πρώτα ξυπνάνε όλοι οι γείτονες,τόσες φορές που χτυπάει το ξυπνητήρι και κάποια στιγμή,χαλαρά,το ακούω κι εγώ...Με αισθήματα μίσους για το καταραμένο αντικέιμενο που λαλεί!!

Αλλά η κατάσταση νύστας δεν βελτιώνεται και όταν σηκώνομαι...Η κάθε κίνηση απαιτεί υπεράνθρωπη προσπάθεια...

Υστερα,μετά κόπων και βασάνων,φτάνω στο καταπληκτικό τρόλει...Εκεί αρχίζει το πανηγύρι...Φεύγει απ'την παλιά μου γειτονιά,την εξωτική Ανω Κυψέλη!Ξεκινάω 7.40 και φτάνω 8.30 στη δουλειά.Σχεδόν μια ώρα.Εκδρομούλα κανονική.Σκέφτομαι να ετοιμάσω φωτογραφική μηχανή,τόστ και κεφτεδάκια για το δρόμο,να απολαύσω την υπέροχη διαδρομή.

Εκεί μέσα συμβαίνουν διάφορα.Κάθε στάση και καημός...Απορία οδηγού:Πως $^#$%^& θα κλείσει η &*&^&%$#6$% πόρτα; Απορία ταλαίπωρου επιβάτη:Πως ^&^%^$^&#$ θα φτάσω τη ^&^$%!&*πόρτα;Θα προλάβω να κατέβω;Να δοκίμαζα το παράθυρο;Απορία ταλαίπωρης Αυγης:Αμαν,θα σταματησουν να τσακώνονται;Περιττό να πω ότι και καθιστή κάθομαι στριμωγμένη.Αλλά τη νύστα που την πας;Την βαρεμάρα τόση ώρα;Το ότι μου κλείνουν το παράθυρο,την μόνη ελπίδα να ξυπνήσω!!

%^%^*(&^%^$!%^&!!!!!!!!!!!!!!!!!!Μήπως μπορείς να βλέπεις κι έξω;Ολοι στέκονται σαν το Χαρο από πάνω σου!Προσπαθώ να ξυπνήσω και μου κλείνουν το παράθυρο!!Θα έπρεπε να καταδικαστούν σε αποκλεισμό από κάθε λεωφορείο και δημόσια κατακραυγή!!!Πάρτυ μικροβίων είναι εκεί μέσα!!Οποιον βήχει τον αγριοκοιτάζω!!Μου έρχεται να τον βρίσω!!Συνέχεια άρρωστη είμαι!!Κι εγώ βήχω τώρα,αλλά είναι αλλεργικό τελικά,λόγω και της ιγμορίτιδας(κλασικά),δεν κολλάει.

Εκεί μέσα λοιπόν εκεί που όλα είναι ήσυχα,ακους ξαφνικά επιφωνήματα ηδονής.Οι ήρεμες κοπέλες ξαφνικά αναψοκοκκινίζουν.Σύσφιξη σχέσεων.Μερικές κοπέλες είναι πιθανόν σε 9 μήνες να κρατήσουν τον καρπό ενός δρομολογίου!Με τόσο στρίμωγμα!Ρε $%^%^&^ εγώ μπαίνω στο τέρμα!!Φτου σου,γκαντεμιά!!Ζηλεύω...Στους όρθιους είναι το πανηγύρι!χαχα!Γιατί,κλασικά,οι όρθιοι είναι νέοι,και καθιστοί όλοι οι παππούδες που πάνε πρωί-πρωί στα καφενεία και στην αγορά.Οι ίδιοι παππούδες που θα συναντήσεις το μεσημέρι στο σχόλασμα,στις ίδιες θέσεις,με τσάντες γεμάτες ψάρια και κρέατα,και θα βάλεις μανταλάκι στη μύτη,για να μην πάθεις ασφυξία.Παλιά είχε τύχει να κατέβω από το λεωφορείο από αυτό το λόγο,είχα την ατυχία να παίρνω λεωφορείο που περνούσε έξω απ'τη Βαρβάκειο...

Δεν είναι πάντως τυχαίο που η Κυψέλη είναι η 2η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του Κόσμου!!Το Υπουργείο Μεταφορών να είναι καλά!Και στο Γαλάτσι ακριβώς τα ίδια ισχύουν.Με τη συχνότητα των δρομολογίων,λύθηκε το δημογραφικό.Ολα σοφά σχεδιασμένα.Αν περνάει Πάσχα και Χριστούγεννα και είναι ο μόνος τρόπος πρόσβασης στο κέντρο...Εμείς δεν έχουμε πολυτέλειες του στυλ τρένο και μετρό.Ενα όνειρο τρελό,όνειρο απατηλό...Οταν φτάσει το μετρό εδώ,δεν θα το απολαύσω...Με μπαστουνάκι θα είμαι...Δυο %^&^%^&* λεωφορεία  έχουμε που βγάζουμε αράχνες να περιμένουμε,αλλά και να έρθουν δεν χωράς να μπεις.Αλλά είπαμε.Εχουμε υπογεννητικότητα.Με τόση σύσφιξη σχέσεων...Δεσμοί και οικογένειες θα προκύψουν μακροπρόθεσμα.Γνωριμίες ζωής.

Πάντως οφείλω να ομολογήσω,δυο μέρες τώρα οι δρόμοι είναι άψογοι.Πηγαίνεις παντού γρήγορα.Επρεπε να ξεμείνουν από βενζίνη.Κι αυτό σχέδιο επίλυσης του κυκλοφοριακού είναι.Γιατί εγώ ονειρεύομαι πως είναι καλοκαίρι;Καλά,στη δουλειά βέβαια,έξω είναι Μάης και μέσα Ιούλιος.Τον Ιούλιο,σίγουρα μόνο με το μαγιο θα επιβιώσουμε.Σήμερα ανάψαν και τα αίματα.Είχαμε και το σοου της ημέρας.Εναν τρικούβερτο τσακωμό,μεταξύ μιας κοπέλας κι ενός πιτσιρικά.Την κοπέλα την ξέρω χρόνια.Εχουν και οι δυο τα δίκια τους...Αλλά όπως είμαστε τώρα...Είμαστε ελαφρώς στριμωγμένοι.Το έθεσα ευγενικά με το ελαφρώς.Μετά από επέμβαση κι άλλων δυνάμεων(κόρης της μιας εμπλεκόμενης στον καυγά,και υπεύθυνης του τμήματος μας)τα πνεύματα ηρέμησαν.Αφού ακουστήκαμε φυσικά μέχρι τον άλλο όροφο.Και τους είπα ρε παιδί μου...Μην κάνετε τόση φασαρία...Κοιμόμαστε...Ημουνα κάπου μεταξύ 5ου και 6ου ονείρου και ξύπνησα...Αμαρτία δεν είναι;Πως θα ξανακοιμηθώ μετά;Ντροπή...

Έχω και το mp3 στα αυτιά αλλά το κάθε τραγούδι το έχω ακούσει 200.000 φορές.Συνέχεια πρέπει να αλλάζω ρεπερτόριο.Ακούω και ραδιόφωνο,αλλά κάνει παράσιτα,και με εκνευρίζει.Μόνο 1-2 ακούω σταθερά ραδιόφωνο.Είναι η ώρα του παιδιού.Ακούμε κάποιοι την ίδια εκπομπή και χτυπιόμαστε από το γέλιο!!!Δακρύζω απ'τα γέλια!!!!Δεν βλέπω να γράψω!!Ελεος!!Κάποιοι άνθρωποι ξεχυλίζουν χιούμορ.Δεν έχω καλύτερο!!Το πρώτο πράγμα που εκτιμώ σε κάποιον.Το χιουμορ και το πόσο χαμογελαστός είναι,επίσης η εξυπνάδα και η ευγένεια.Αν κάποιος τα έχει αυτά,μετά δεν κοιτάζω τίποτα άλλο.Ετσι γίναμε κολλητοί πχ με το Χρήστο και είμαστε συνάδελφοι τόσα χρόνια,εκ πρώτης όψεως κανένας δεν θα περίμενε να γίνουν κολλητοί δυο τόσο διαφορετικοί  άνθρωποι.Αλλά είναι σαν μικρό μου αδελφάκι.Γελάμε απίστευτα.

Μου αρέσει που γνωρίζομαι με τους περισσότερους από παλιά.Γιατί γελάμε.Ειχα γίνει ανέκδοτο παλιά,επειδή έκανα συνέχεια διάλειμμα.Ακόμα με πειράζουν.Τι να κάνω η καημένη;Πιάνομαι στην καρέκλα,νυστάζω,και κουράζονται τα μάτια μου.Μετά το διάλειμμα όμως γράφω με διπλάσια ταχύτητα.

Αυτά τα νέα...Σήμερα γύρισα γρήγορα,αλλά αύριο θα γυρίσω 9-9.30 το βράδυ.Κλόουν την Τετάρτη την Κυριακή νεκρός...Μάλλον το ανάποδο.Την Τετάρτη dead. Κλόουν όλες τις υπόλοιπες μέρες.

Και ένα ωραίο τραγούδι για φινάλε...

Εκείνο που θυμάμαι καθαρά ήταν τα λόγια

θα ζούσα κάποια μέρα βασιλιάς,θα ζούσα

Αυτό που ήθελα το παίξανε στην πρέφα

άλλοι κερδίσαν,κι άλλοι έχασαν για μας.

Αλλά εγώ θα σε πάρω να φύγουμε

 στου μυαλού μου τα μεγάλα τα δάση

ΚΛΕΙΔΑΚΙ ΜΥΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

του ονείρου μου,του ονείρου μου βάση.

ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΗ ΧΑΡΑ ΜΟΥ

ασπροκεντημένο σημαιάκι

ΠΕΡΠΑΤΑ ΕΛΑΦΡΑ ΓΙΑΤΙ ΠΑΤΑΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ

ΟΛΑ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ 'ΡΘΕΙ ΚΑΙ ΜΕΝΑ Η ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ...

Επειδή ο Παράδεισος ανοίγει με αντικλείδι, κάποτε για όλους έρχεται η σειρά να τον φτάσουν και να τον προσαρμόσουν στη ζωή τους.Μπορεί άλλοι να κερδίζουν και να χανουν τις ζωές μας σε στοιχήματα,και να νομίζουν ότι θα μας καθορίσουν το πως θα ζούμε(ναι,καλά...)αλλά πόση ελπίδα κρύβει αυτό το αλλά εγώ θα σε πάρω να φύγουμε; Αρκεί να μην πυροβολήσεις κι εσύ στα 5 μέτρα τη χαρά μου,και να είσαι τρυφερός με τα όνειρά μου,όμορφα λουλούδια είναι,μην γίνουν χαλκομανία κάτω από τις μεγάλες πατούσες σου...Το αντικλείδι στα χέρια μας το έχουμε καμιά φορά άλλα είμαστε τυφλοί και δεν το βλέπουμε...Το πετάμε και γυρεύουμε αλλού να το βρούμε.Αλλά τότε μπορεί να μην ξαναβρεθεί στο δρόμο μας...Κάποιος άλλος να το βρει και να μπει εκείνος στον Παράδεισο που αρνηθήκαμε...Γιαυτό μάτια και καρδιές ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΑ!!Πολλές φορές νιώθω ότι είμαι μέσα στους ελάχιστους ανθρώπους,ζήτημα να ξέρω 5 ίσως 10,που έχουν ορθάνοιχτες καρδιές...

ΥΓ1-->το μισό post γράφτηκε μέσα στο τρόλει.Βρήκα νέα ασχολία!!χαχα!!

ΥΓ2-->εχθές στο ωδείο συνθέσαμε ένα τραγούδι μου και ομολογώ ότι μου αρέσει πολύ,έχω έτοιμους στίχους,συγχορδίες,εισαγωγή,και νότες για ηλεκτρική και ακκορντεόν,αφού εκεί γράφτηκε αρχικά.

ΥΓ3-->η καλή νεράιδα Μάρω με το μαγικό ραβδάκι είχε όπως πάντα δίκιο...Είναι η φωνή της λογικής μου...Αλλά και οι δυο έχουμε δίκιο.Και η μια παραδέχεται το δίκιο της άλλης.Μπέρδεμα ε;Οχι και τόσο,για τους φίλους μου που ξερουν σε τι αναφέρομαι.Εχω όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος μου.Αλλά δεν μπορώ να τα βρω.Χωρίς να σημαίνει ότι μου τα στερεί κάποιος...Κι οι άλλοι έχουν χίλια δίκια...Θα την βρω την άκρη...Το μόνο σίγουρο.Η καλή νεράιδα είναι αισιόδοξη.Κι εγώ είμαι αισιόδοξη.Που θα πάει; Ο,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Δεν έχω σκοπό να σκοτωθώ!!Αρα...Γίνομαι και είμαι δυνατή!!

ΥΓ3-->Τα συναισθήματα για το μισητό ξυπνητήρι!Ο,τι βρω θα του το κοπανήσω!!χαχαχα!!

ΥΓ4-->Εννοείται ότι αυτά μέσα στο τρόλει είναι υπερβολές...Καμία πράξη που να χρειάζεται γονική συναίνεση, δεν λαμβάνει χώρα...Αλλά όλα τα υπόλοιπα;Αλήθειες...Η μόνη υπερβολή ήταν αυτή.

Οχι δεν την "ψώνισα"...Μια χαρά είμαι,δεν άρχισα να μιλάω στο ακκορντεόν.

Σήμερα το απόγευμα το έβγαλα απ'τη βαλίτσα που ξεκουραζόταν καιρό και  άρχισα να το ταίζω νότες.

Μίλησε για εγωιστικές αγάπες που ζητάνε να μην δακρύζει κανείς για αυτές,ούτε να ρωτήσει πως περνάνε.

Μίλησε για γάτους-Τούρκους που κοιμούνται στο Παρίσι.

Μίλησε για χειροκρότημα που φανερώνει πως είμαστε ακόμα ζωντανοί,σαν ροκ συγκρότημα.

Μίλησε για απορίες,κρυμμένες,για τραγούδια που λένε "δεν μπορώ"και αγάπες που σπρώχνουν σε γκρεμό.

Μίλησε μέχρι και για σπίτια στη Νεα Ορλεάνη,με ήλιους που έχουν δύσει.

Και για άλλα πολλά μου είπε.Ταιριάζει ο μελαγχολικός του ήχος,με τον ήχο της σιωπής μου...Με τον ήχο του θυμού...Με τον ήχο της σκέψης μου...Με τον ήχο των "γιατί"...

Αναπάντητα γιατί...Με ηχόχρωμα μελαγχολικό...

Μινόρε συγχορδία η καρδιά μου...

Έκανα κάτι για πρώτη φορά με το ακκορντεόν.Νότα-νότα έγραψα πάνω σε στίχους μου.Όπως είχα φανταστεί τους συγκεκριμένους να ντύνονται.Αύριο στο ωδείο θα προσπαθήσουμε με την δασκάλα μου,να τα μεταφέρουμε αυτά στην κιθάρα.Θα την "στείλω" ελαφρώς...Αλλά αυτό είναι το πιο νορμάλ από όσα έχει δει και ακούσει από μένα η κοπέλα...Αντί να κάτσω σαν άνθρωπος να γράψω 5 ακκόρντα στην κιθάρα...Αλλά μου άρεσε αυτό.Έφυγε λίγο ο θυμός,έφυγε λίγο το σύννεφο που με σκεπάζει εδώ και καιρό...Μαύρο σύννεφο...Με ακολουθεί όπου πάω...

Αύριο ανατέλει μια άλλη μέρα...Για όλους...Άλλοι θα ξεκινήσουν για την δουλειά γεμάτοι από ένα όμορφο Σαββατοκύριακο...Αλλοι θα ξεκινήσουν με απώλεια...Άλλοι θα ξεκινήσουν με χαμόγελο...Άλλοι έχουν ξεχάσει να χαμογελούν...Άλλοι θα έχουν μια καρδιά γεμάτη...Άλλοι την πέταξαν στα σκουπίδια...Άλλοι θα χαίρονται και θα γελούν,χωρίς ούτε ένα σύννεφο...Αλλοι θα προσπαθούν να διώξουν το μαύρο σύννεφο να αντικρίσουν την ψυχή τους...Κατάματα...Να δουν τι φταίει...Τι φταίει για μια ζωή χωρίς χαμόγελο,για μια καρδιά με ρυτίδες πρόωρες,για μια καρδιά που λαχταράει να δώσει(και να πάρει)αλλά το μόνο που εισπράτει είναι ψέμα...Τι φταίει για δυο μάτια που λαχταρούν να χαθούν,να ταξιδέψουν σε δυο άλλα και έχουν χάσει τον δρόμο...

Άκρη δεν βρίσκω στο κουβάρι της σκέψης μου...Δεν θα επεκταθώ σε καταστάσεις...Δεν έχει σημασία...Μπορώ και κοιτάζω τον καθρέπτη...Αυτόν που μισώ να κοιτάζω...Γιατί αντικρίζω ένα πρόσωπο που μου βγάζει κοροιδευτικά την γλώσσα και μου λέει:Μην περιμένεις τίποτα κι από κανέναν...Καλά να πάθεις...Εγώ σου τα έλεγα...Δεν μ'ακους ποτέ...Οι άνθρωποι πληγώνουν...Μείνε εκεί,στα σύνορα του κόσμου σου...Με την κιθάρα,που δεν θα σε πουλήσει...Οι άνθρωποι σε έχουν πουλήσει...Θα το κάνουν πάντα,χωρίς τύψεις...Μέινε με το λυπημένο ακκορντεόν...Οι άνθρωποι φεύγουν...Αγάπη δεν υπάρχει...Φιλία δεν υπάρχει...

Εξακολουθώ να αγνοώ το πρόσωπο του καθρέπτη...Όταν ένας ή δυο ή πέντε ή δέκα,σε πουλάνε,υπάρχουν άλλοι,ένας ή δυο ή πέντε ή δέκα που είναι δίπλα σου...Όταν υπάρχουν άνθρωποι του αντίο,υπάρχουν και άνθρωποι που θα πουν μια ζεστή καλημέρα...Όταν υπάρχουν άνθρωποι με αγέλαστες ψυχές,υπάρχουν κι άλλοι με ψυχές με ξαστεριά... Εκεί ανήκω αλλά πάντα συναντώ ανθρώπους με αγέλαστες ψυχές.

Πλάι στο καλό,το κακό...Αδελφάκια δίδυμα που συνυπάρχουν.Συνήθως σε αυτόν που κάνει το καλό,κάθεται δίπλα το κακό δίδυμο αδελφάκι.Σε αυτόν που σπέρνει δάκρυα κάθεται το καλό...Αλλά ρόδα είναι η ζωή και γυρίζει...Το κακό γυρίζει πίσω σαν δέμα που δεν έχει παραλήπτη...

Συνειδητά διαλέγω να κάνω το καλό...Σε πείσμα όσων θέλουν να με δουν να λυγίζω...Δεν κάνω τέτοιες χάρες...Δεν ξεπουλάω τις ιδέες μου για τίποτα και κανέναν.Αν κάποιος,αν κάποια,αν κάποιοι θέλουν να πουλάνε τις ψυχές  στους πάγκους,με φθηνό αντάλλαγμα,εγώ δεν συμμετέχω...

Ξέρω απόλυτα ποιά είμαι,ξέρω απόλυτα τι μπορώ να προσφέρω,ξέρω απόλυτα τις δυνάμεις μου...Με μια φράση η Λιλή Ζωγράφου είχε συνοψίσει όσες μπούρδες προσπαθώ να αρθρώσω τόση ώρα,χωρίς επιτυχία...

Η Αγάπη άργησε μια μέρα.

Οι κατεστραμμένοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι γιατί ξέρουν ότι μπορούν να επιζήσουν...

Μεγάλη αλήθεια...Οι δυσκολίες σε κάνουν δυνατό.Ξέρω ότι μπορώ να επιβιώνω.

Συνάντησα την Κυρία Εμπνευση σήμερα.Είχα μήνες να την συναντήσω.Ξέρει ότι όταν είμαι χαρούμενη,αν έρθει θα την διώξω,γιατί μπορεί να με πετύχει στην πόρτα να φεύγω.Τώρα ήρθε γιατί ξέρει πως αν είμαι λυπημένη,χρειάζομαι ένα χέρι να κρατήσει το δικό μου,μια αγκαλιά,μια καλή κουβέντα...Αφού αυτά δεν υπάρχουν,έρχεται.Για να μην με πνίξουν οι λέξεις.Για να γίνουν νότες.Για να γίνουν εικόνες.Για να γίνουν στη συνέχεια χαμόγελα.

Και πάλι απ'την αρχή.

Και ξανά απ'την αρχή.

Ενα μινόρε τραγούδι της ψυχής μου κι απόψε.

Γιατί ό,τι κι αν κάνουν,όλοι αυτοί που θέλουν να με κάνουν να δω τον ήλιο με τα δικά τους,αλλήθωρα μάτια,που κοιτάνε τον ήλιο και τον νομίζουν φεγγάρι,εγώ θα τον βλέπω ήλιο...Θα μου δίνει ελπίδα...Θα μου δίνει χαμόγελο...

Με έμαθε η μάνα μου να ζω...Με έμαθε να αγαπώ...Με έμαθε να πιστεύω...Με έμαθε να διαλέγω το καλό...Και εκείνη αυτό διαλέγει...Κι ας προσπαθούν να της φορέσουν το κουστουμάκι της κακίας,να μην χαμογελάσει στη ζωή της...

ΠΩΣ ΝΑ ΣΩΠΑΣΩ

Πως να σωπάσω μέσα μου

ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ο ουρανός δικός μου

η θάλασσα στα μέτρα μου.

Πως να με κάνουν να τον δω

ΤΟΝ ΗΛΙΟ Μ'ΑΛΛΑ ΜΑΤΙΑ

στα ηλιοσκαλοπάτια

ΜΕ ΕΜΑΘΕ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΝΑ ΖΩ

Στου βούρκου μέσα τα νερά

ΠΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΝΕ

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΑΝΕ

ΝΑ ΧΑΜΗΛΩΣΩ ΤΑ ΦΤΕΡΑ...

Γιατί:

ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΝΑ 'ΝΑΙ ΚΟΝΤΡΑ

ΕΧΕΙ ΤΙΜΗ ΣΑΝ ΠΕΤΑΣ

ΝΑ ΜΕΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ...

Πληρώνω το τίμημα της κόντρα-ακροβασίας μου...

Δεν χαμηλώνω τα φτερά και πετάω κόντρα...Πληρώνοντας το όποιο τίμημα.Δεν γίνομαι πρόβατο σε κανένα μαντρί.Ούτε και λύκος.

Παρά χαζεύω τα διαβατάρικα πουλιά,γνωρίζοντας ότι,δεν πρέπει,έρωτα να πιάνεις μ'αυτά,γρήγορα πετάνε μακριά...

(φωτογραφία μιας μελαγχολικής Κυριακής)

Αλλωστε Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα.

ΥΓ--->η λέξη Αγάπη με Α κεφαλαίο γιατί είναι λέξη ιερή...

Hell...

Οχι, to  Heaven,σε αντίθεση με το τραγούδι.

ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Κρατήσαν εισιτήριο

για μένα,πρώτη θέση

τα μάτια σου που πίστεψα

και είχα ταξιδέψει.

Στην κόλαση με έστειλαν

περίμεναν να με πάνε

και πάνω στο κουρέλι μου

τρελό χορό  γυρνάνε.

Κράτησε η ίδια η ζωή

πρώτη θέση(για μένα) στην κόλαση

να ταξιδέψω άνετα

να'ναι το ταξίδι απόλαυση.

Δάκρυ το διαβατήριο

πίκρα ο ελεγκτής

πόνος το αεροδρόμιο

και πίστα η ντροπή.

Χωρίς ντροπή,χωρίς τύψεις

με έστειλαν μακριά

χωρίς εισιτήριο επιστροφής

χωρίς μια κουβέντα γλυκειά.

Μια θέση στο παράθυρο

ζήτησα να κοιτάζω

την πόλη που άφησα πίσω μου

δίχως να καταλάβω.

Δεν πρόλαβα να μάθω

σε τόσα χρόνια ζωής

γιατί όλοι πιστεύουν

ότι η αγάπη είναι περιττή.

Αρρωστημένο συναίσθημα

να θέλεις να προσφέρεις

όταν ένας τοίχος υψώνεται

αντε να τα καταφέρεις.

Να σπάσεις τα δεσμά

να πεις την αλήθεια

όταν για όλους

το ψέμα είναι η μόνη συνήθεια.

Παλεύω να σταθώ

σε μια κοινωνία που κοιμάται

από τούνελ σκοτεινό να βγω

κανείς από που μπήκα δεν θυμάται.

Εγιναν όλοι ξαφνικά

τόσο πλήρεις,τόσο αυτάρκεις

κι εγώ παλεύω στη σκιά

μ'ενα χαμόγελο να μοιράζω αγάπη.

Μοιράζω κομμάτια απλόχερα

όμως κανένας δεν θέλει να του δώσω

πίσω τα μαζεύω ξανά

στα σκουπίδια να τα πετάξω,να γλιτώσω.

Κι η κόλαση άνοιξε τις πόρτες της

άνοιξε,περιμένει

όσους αγαπήσαν τη ζωή

αλλά εκείνη δεν τους θέλει...

(η φωτογραφία δική μου,τραβηγμένη από το κινητό,μια μελαγχολική Δευτέρα, και πειραγμένη από μένα,ένα μελαγχολικό Σάββατο...).

Οι στίχοι επίσης δικοί μου.

Απόσταγμα ζωής...Σταγόνες πίκρας που με πνίγουν...Ζητάνε να κυλήσουν...Μείναν κρυμμένες χρόνια...

ΥΓ--->Παω να κιθαρίσω καμιά νότα...παρέα με την καλή μου κιθαρούλα,που είναι η ΜΟΝΗ που με καταλαβαίνει...Δεν διαμαρτύρεται για όσα ακούει,μου κάνει τα χατήρια και μου δίνει χαρά...Αλλά κι εγώ...Την προσέχω.Φίλη καλή είναι.

Είχα φυτέψει την άνοιξη του 2006 σπόρους γαρύφαλλων,Κινέζικων νομίζω.Δεν μοιάζει με το κοινό γαρύφαλλο,αλλά με μια άλλη ποικιλία του,μοιάζει με τα Κινέζικα γαρύφαλλα,που ήταν τα μόνα που αγόραζε η μητέρα μου παλιά και στόλιζε τα βάζα,επειδή δεν με ενοχλούσαν,δεν μυρίζουν.Εχω πρόβλημα με τις έντονες μυρωδιές,παθαίνω δύσπνοια,μια φορά παλιά είχε αγοράσει ζουμπούλια και κατέληξαν στα σκουπίδια.Λυπήθηκα πολύ,αλλά κι εγώ μια φορά,ένα καλοκαίρι, παραλίγο να καταλήξω στο νοσοκομείο για οξυγόνο από ένα νυχτολούλουδο,αλλά δεν είχε λυπηθεί καθόλου ο τότε σπιτονοικοκύρης μας που το είχε στην αυλή.

Περίμενα δυο χρόνια λοιπόν και να,φέτος,τα πρώτα μπουμπούκια...Πόσες ελπίδες μου έφεραν...Μπορεί να ακούγεται χαζό,αλλά προχθές που είδα τα κλειστά μπουμπούκια και το πρώτο μπουμπουκάκι που άνθισε δειλά-δειλά,άνθισε η ψυχή μου...Μια ελπίδα γεννήθηκε...Ότι η ομορφιά δεν χάθηκε και ότι θα έρθει στη ζωή μου...Πιθανόν να αργεί να έρθει.Αλλά όταν έρθει...Μια μεγάλη γιορτή μες την ψυχή μου θα αρχίσει...Μια ελπίδα έχω κρατήσει ζωντανή σε πείσμα των καιρών,σε πείσμα των ανθρώπων,σε πείσμα της καθημερινότητας που θέλει να με κάνει να λυγίσω.Δεν θα λυγίσω!!!Θα χαμογελάσουν τα μάτια μου!Εχω αλλάξει πολύ...Έγινα πιο διεκδικητική και τολμηρή,μπορώ να πω.Αυτό που θέλω,αυτά που ονειρεύομαι,θα τα κυνηγήσω.Μέχρι τελικής πτώσεως.Κι ας σπάσω τα μούτρα μου.Καθόλου δεν με πειράζει.Γιατί θα αξίζει τον κόπο.

Θέλει θάρρος να αφήσεις την σιγουριά και να ρισκάρεις...Για μια πιθανότητα να πετύχεις, να βουτήξεις σε έναν ωκεανό πιθανοτήτων να αποτύχεις.Αλλά από δω και πέρα θα αναλάβω το ρίσκο.Η παλιά Αυγή που την είχαν στήσει για εκτέλεση στα 5 μέτρα,δεν υπάρχει.Την εκτέλεσαν.Αλλά από το αίμα της,βγήκε μια άλλη.Εγώ.Η νέα Αυγή.Που δεν μπορώ να νιώθω μια ζωή αδικημένη,να μου παίρνουν την μπουκιά απ'το στόμα άνθρωποι που δεν αξίζουν...Δεν το λέω τυχαία αυτό,κάτι με "οπλισε"στη δουλειά σήμερα,θύμωσα πολύ και κατάλαβα πολλά...Δεν θα σας πω όμως.Δεν είμαι κουτσομπόλα.Ούτε κακιά.Ούτε χαιρέκακη.Αλλά ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Σε αυτή την περίπτωση θεόστραβος ο γυαλός!!!Είναι για γέλια και για κλάματα...Απλά θα πω ότι δεν θεωρώ για πέταμα τον εαυτό μου.Και δεν το λέω με την εγωιστική έννοια.Σήμερα αυτό το περιστατικό στάθηκε αφορμή για πολλές σκέψεις.Και αφορμή για δράση όμως.Ελεος δηλαδή...Είχα μια διάθεση,να χαστουκίσω,να το πω;Να αυτοχαστουκιστώ;Να βρίσω;Να αυτο-βριστώ;Να ξεμαλλιάσω;Να ξεμαλλιαστώ;Πάντως ακραία συναισθήματα;Πόσες @*^$&*%& να ακούσω η γυναίκα;Δεν αντέχω;Θα φάω τις κοτσίδες μου καμιά ώρα!!Μαζέψτε τους...Γιατί θα τους εκτελέσω στα 5 μέτρα εγώ αυτή τη φορά...

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός,σε καίει,σε σκορπάει και σε παγώνει...

Σοφό τραγούδι...Δεν θα αφήσω άλλο τον χρόνο να κυλήσει...Και παλιά έτσι έκανα, διαιωνίστηκε μια κατάσταση για χρόνια και μετά με μαζεύαν οι φίλοι μου απ'τα πατώματα...Τον τελευταίο χρόνο συνήλθα...Δεν το ξαναζώ αυτό.Ο,τιδήποτε μπερδεμένο, στοιχειώνει μέσα μας και περιφέρεται σαν φάντασμα...

Τώρα πως ξεκινώντας από ένα ροζ γαρύφαλο έφτασα σε φιλοσοφίες...Σαν μελισσούλα από θέμα σε θέμα πάω.

Θα κλείσω στιχουργικά ως συνήθως.

ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΙ ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΜΟΥ
Πήγαν κι απόψε στράφι
Και τούτη η νύχτα η θολή
Μοιάζει μποτίλια αδειανή
Που ξέμεινε στο ράφι

ΔΕΝ Μ'ΕΝΟΙΑΞΕ ΝΑ ΧΑΣΩ
Κι είπα θα σε ξεχάσω
ΜΑ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ ΦΟΒΑΜΑΙ
Κι ακόμα σε θυμάμαι

Με αυταπάτες παιδικές
Χάνονται οι μέρες μου αργές
Κι όλα τα αρνιέμαι
Τσιγάρα και φτηνό αλκοόλ
Κι ο θρύλος να μη βάζει γκολ
Κι αποξεχνιέμαι

Κι αν ίσκιους πάλι κυνηγώ
ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ Μ'ΕΜΑΘΕΣ ΝΑ ΖΩ

ΒΑΘΙΑ ΜΕΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑ

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΖΟΜΑΙ ΞΑΝΑ

ΠΩς ΘΑ 'ΡΘΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟ ΒΡΑΔΥ.


ΥΓ1--->Ενα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια,αν μπορούσα να έχω ένα TOP10-κάτι πολύ δύσκολο γιατί αγαπώ εκατοντάδες τραγούδια-σίγουρα τότε αυτό το τραγούδι θα ήταν μέσα και στις πρώτες θέσεις.Μπάμπης Στόκας από τα παλιά.Υπέροχη ερμηνεία...Μιλτιάδης Πασχαλίδης από το 1995,Παραμύθι με λυπημένο τέλος.Είχα την τύχη και την τιμή, πολύ πριν κυκλοφορήσει το συγκεκριμένο cd να τους βλέπω να το τραγουδάνε μαζί live,μέσω πειραγμάτων,παλιές εποχές,με πυξ λαξ,κάπου,υπόγεια,κάθε Σάββατο.Μια φιλία είχε βάλει τα θεμέλια της,με μέτριους μουσικούς(όπως οι ίδιοι παραδέχονται,δικά τους λόγια,και ακόμα χειρότερα χαρακτηρίζαν τον εαυτό τους)αλλά υπέροχους ανθρώπους...Πήρα κι έδωσα πολλά...Κράτησα αναμνήσεις...Πολύ θετικές...

Νότες αδέσποτες,χαμόγελα φωτεινά

φιλίες που αντέξανε κι ανόητα φιλιά...

(Τώρα μου ήρθε το στιχάκι!Αυτή την εποχή την θυμάμαι σαν μια από τις πιο όμορφες της ζωής μου...Φυσικά στα 18 σου όλα όμορφα τα βλέπεις...)

ΥΓ2--->Δεν με ένοιαξε να χάσω...

Μια ζωή έχω μάθει να χάνω...

Οι άνθρωποι που έχουν μάθει ΜΟΝΟ να κερδίζουν,όταν χάσουν,καταρρέουν.Σκάω χαμόγελο και βγάζω την γλώσσα στο κακό...Το πιάνω φίλο...Καλοπιάνω την μοναξιά,την κερνάω ένα ποτό και κάποια στιγμή ίσως βαρεθεί και φύγει...Ισως διαλυθεί και δεν έρχεται απρόσκλητη να στεναχωρεί τους ανθρώπους...Αν ήταν στο χέρι μου,θα την έδιωχνα...Αλλά ακόμα και την μοναξιά,θα την κεράσω...Θα είμαι ευγενική...Κι ας μου έχει κάνει την ζωή δακρυσμένη,συχνά...

Θα σε φιλέψω στεναγμέ,τα όχι σου να γίνουν ναι...

ΥΓ3--->Αυτά περι μοναξιάς ως απάντηση μιας κοπελιάς,ξέρει εκείνη...Με ασπρόμαυρες εικόνες σταθμών και μοναξιές που απλώνουν πλοκάμια.Κάποτε φεύγει κι η μοναξιά...Θα βαρεθεί,τι θα κάνει;Εμείς είμαστε πιο δυνατοί από την κακή αυτή κυρία...Τα φιλιά και την φιλία μου,κοριτσάκι!!

ΥΓ4--->Είπα δεν θα πω πολλά...Αλλά αυτό έχει καταντήσει σύντομο ανέκδοτο!!χαχα!!Κοιμόμουνα 7-8 το απόγευμα,είχα πέσει σαν πεθαμένη,με αναμένη τηλεόραση,ανάσκελα,και με τα γυαλιά,δεν κούνησα ούτε χέρια ούτε πόδια,ξύπνησα πιασμένη,αλλά ελαφρώς καλύτερα από ό,τι ήμουνα όλη μέρα(ένα περιφερόμενο γελαστό πτώμα)έβλεπα και ένα όνειρο...Σίριαλ ολόκληρο!!χαχα!!Το γελαστό,κάποιοι ξέρουν...Βλέπε χθεσινή μέρα!!χαχα!!Κράτησα και στις τσέπες!

ΥΓ5--->Είπα να είμαι μυστηριώδης σήμερα!!χαχαχα!!

Σήμερα δεν θα σας πω πολλά...Αποφάσισα να μην μιλάω πολύ...Δεν έχω και πολλά να πω άλλωστε.Κουρασμένη είμαι.Κοιμάμαι λίγο και κάθομαι 9 ώρες στον υπολογιστή στη δουλειά.Στο σπίτι τώρα κάθομαι ελάχιστα στον υπολογιστή.Θα έρθει και μέρα που δεν θα γράψω και τίποτα.Προς τα εκεί προσανατολίζομαι.

Από σήμερα θα κάθομαι στον 4ο όροφο.Ο καλός άγγελος ονόματι Χριστίνα,μου βρήκε θέση στη δική της ομάδα,μόλις της είπα ότι εκεί που με έβαλαν στον 3ο,δεν βολεύομαι.Κάθισα δίπλα σε μια πολύ ευγενική κοπέλα,στον 4ο,μου έκανε χώρο και δούλευα άνετα.

Το φωτιά του τίτλου δεν είναι άσχετο.Οταν έφυγα απ'τη δουλειά,πήγα για το τρόλει και εκεί κοντά στο τέρμα είδα καπνούς.Μια αποπνικτική ατμόσφαιρα,και μια ακόμα χειρότερη μυρωδιά καμένου λάστιχου.Είχε πάρει φωτιά ένα αυτοκίνητο,καιγόταν η μηχανή εκείνη την ώρα.Ολοι έφυγαν από κοντά φοβηθήκαν για έκρηξη.Μέχρι να έρθει η πυροσβεστική...Τελικά έφυγα με το τρόλει δεν ξέρω τι έγινε.Ο οδηγός έφυγε αμέσως,πιθανόν από φόβο.Δεν είχε άδικο.Δεν μπορούσες ούτε καν να αναπνεύσεις,για πολύ δρόμο,όσοι ήταν στις επόμενες στάσεις κρατούσαν τη μύτη τους την ώρα που μπήκαν.

Αλλιώς,everything under control.Μου αρέσει να δουλεύω.Καλωδιώνομαι και είμαι στον κόσμο μου...Ταξιδεύω σε θάλασσες...Δεν είμαι εκεί...Μου κάνει καλό να δουλεύω.Δαμάζω τις σκέψεις μου.Ή τουλάχιστον προσπαθώ.Θα τις ζήλευε σεναριογράφος.Μιλάμε για φαντασία,όχι αστεία.Μου λέει εχθές η δασκάλα μου εσύ έχεις κάνει διατριβή στο θέμα.Σενάριο και εξαγωγή συμπερασμάτων.Δεν σε φτάνει κανείς.Εχει δίκιο και τους λόγους της που το λέει,από αυτά που έχει ακούσει 11 χρόνια!Αφού έχει μαλλιά ακόμα,πάλι καλά!χαχα!!

Η σκέψη μου είναι κουβάρι,μόνιμα μπερδεμένο.Εχω μια τάση να υπεραναλύω τα πράγματα,που μόνο κακό μου κάνει.Γιατί όμως οι σκέψεις μου πάνε σε άσχημα μονοπάτια;Δεν είμαι έτσι απ'τη φύση μου...Είμαι αισιόδοξη.Αρκεί να υπάρχουν αισιόδοξα πράγματα γύρω μου...Γιατί νιώθω το σκοτάδι του τουνελ γύρω μου κι εντός μου...Πολύ καιρό...Ανάβω φωτιά να βλέπω.Πάλι σκοτάδι.

Θα κλείσω στιχουργικά.

Πόσο ταυτίζομαι με αυτούς τους στίχους...Τραγούδι πολυαγαπημένο.ΤΡΥΠΕΣ.

ΤΟ ΤΡΕΝΟ

Όταν θα'ρθείς να με ξεθάψεις απ' τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά.

Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν
και άνεργες θα θρηνούν
Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές
και θα ρωτούν.

Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
τα άλλα τρένα να περνούν.

ΤΑΥΤΙΖΟΜΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ.ΤΡΕΝΟ ΚΙ ΕΓΩ.ΣΕ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΕΣ ΡΑΓΕΣ.ΒΛΕΠΩ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΡΕΝΑ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ...

Ωσπου να βρεθεί ένα χέρι να με ξεθάψει απ'τις στάχτες,να διώξει τη σκουριά και να κυλήσω μπροστά,όπως ήξερα πάντα να κυλάω και να μείνουν άνεργες οι λύπες,που τώρα δουλεύουν υπερωρία...Θα βρεθεί αυτό το θαυματουργό χέρι;

ΥΓ1--->Μ'αρέσει που θα ήμουνα σύντομη!!Δεν κόβονται οι κακές συνήθειες τελικά!!

ΥΓ2--->Φωτογραφία δεν έχει σήμερα.Ο φωτογράφος απεργεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας.Γιατί διαμαρτύρεται;Δεν ξέρω!!χαχαχα!!Μάλλον θέλει ένα θαυματουργό χέρι.Για να βάλει τις ρόδες του σε ράγες.

Υγ3--->πέρασε και η παγκόσμια μέρα γέλιου και δεν σχολίασα το αγαπημένο μου θέμα.Επιφυλάσομαι για άλλη μέρα.Οταν θα γελάνε τα μάτια μου.Αυτό το γέλιο θέλω.Να γελάνε τα μάτια μου...Γιατί σημαίνει ότι γελάει η ψυχή μου...Δεν γελάει όμως τώρα...Για πολύ καιρό...

Σήμερα είχα πρεμιέρα για το 2008,ως εργαζόμενο κορίτσι.

Είμαι γεμάτη χαρά,αλλά και γεμάτη κούραση...Κοιμήθηκα 4 το πρωί και ξύπνησα 6 το πρωί,αλλά ακόμα κελαηδάω!Duracell!!Δουλεύει όταν οι άλλες σταματούν!!Με τα ροζ αρκουδάκια.

Το πρωινό ξύπνημα είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για μένα.Γίνεται τεράστιο από την άποψη ότι δεν έχω ύπνο.Πολύ δύσκολη με τον ύπνο.Είμαι σε διαρκή υπερένταση,ακόμα κι αν πιέσω τον εαυτό μου να κοιμηθώ νωρίς,αν δεν έχει έρθει ο Μορφέας να μου φωνάξει...Δεν γίνεται τίποτα...Και αργεί ο άτιμος...Τον πιάνει κίνηση,τρίτο σύννεφο αριστερά.

Μου άρεσε πολύ η δουλίτσα μου!!Γενικά είμαι κορίτσι εργατικό,άσχετα αν η ζωή με ειρωνεύεται και μου βγάζει τη γλώσσα,λέγοντας τώρα μείνε άνεργη για να δεις να κοροιδεύεις ότι σ'αρέσει η δουλειά. Αφού είναι αλήθεια...Μου αρέσει να δουλεύω.Να κάθομαι δεν μου αρέσει.Από νευρικότητα και αυτό.Μόνιμα να απασχολώ τα χέρια μου.

Μόνο σ'αυτό με ειρωνεύεται η ζωή και μου βγάζει τη γλώσσα;Τέλος πάντων...Και σε άλλα θέματα...Που θα ήθελα να έχουν έρθει κάπως και έρχονται κάπως αλλιώς...Χρόνια τώρα...

Ηταν ημέρα συναντήσεων.Με τα περισσότερα παιδιά ήμασταν σε προηγούμενες δουλειές συνάδελφοι.Συν ότι είδα την Χριστίνα,το φοβερό αυτό άτομο,που έχουμε το κοινό ότι γελάμε στο Παγκράτι και ακουγόμαστε στον Πειραιά.Διδυμάκια,χαρούμενα.Δουλευει κι ο γιος της,όπως παλιά.Αλλο διδυμάκι χαρούμενο.Κι ο Βασίλης,ενα άλλο παιδί.Τέταρτο διδυμάκι,όχι τόσο χαρούμενο,αλλά πολύ καλό παιδί,του αρέσουν οι συναυλίες,τον είχα πετύχει σε συναυλία τυχαία πέρυσι στο Λυκαβηττό.Το καλύτερο όλων ότι είμαι ξανά συνάδελφος με το καλό φιλαράκι μου τον Χρήστο.Γενικά έχω φίλους πολύ περισσότερους παρά φίλες,το έχω πει αυτό χιλιάδες φορές,αλλά οι 3 καλύτεροι μου είναι ο Χρήστος,ο Φάνης κι ο Στρατής.Με το Χρήστο μοιραζόμαστε πολλά κοινά.Συνενοχή και πως γουστάρω...Ταξίδεψα αεροπορικώς χειμώνα στην Κω για το φιλαράκι μου,που φυλάγε σκοπιά να κοιμόμαστε ήσυχοι.Εδώ κολλάει η συνενοχή...Το μυστικό μας...Αλλά εσείς δεν θα το μαρτυρήσετε!!χαχαχα!!Γιατί γενικά τα πονηρά μυαλά τότε,στη δουλειά,θα πηγαίναν αλλού.Αν είναι δυνατόν!!Αδελφός είναι παρά φίλος!!Μου τη σπάνε τα πονηρά μυαλά!

Κι αυτό το έχω πει χιλιάδες φορές,αν είμαι σε δίλημμα,αν πρέπει να κάνω κάτι ή όχι,πάντα διαλέγω να το κάνω.Διαφορετικά θα με τρώει μέσα μου.Ετσι πέρασα ένα όμορφο ταξίδι,αεροπορικό, σε ένα νησί που αν δεν είχα παει τότε,μπορεί και να μην μου ξαναδοθεί ευκαιρία.Με το αεροπλάνο 35 λεπτά,με το καράβι...Αστα να πάνε...Ετσι κάνω ένα σωρό εκπλήξεις σε ανθρώπους που αγαπώ.Ενα χαμόγελο τους είναι η ανταμοιβή μου...Εχω κάνει εκπλήξεις σε φίλους!!Πολύ γέλιο!!Ουρανοκατέβατη μπροστά τους!!

Γελάσαμε σήμερα.Ως συνήθως.Είμαι στον τρίτο όροφο...Κλαψ...Στον τέταρτο θέλω.Αλλά μάλλον καλύτερα έτσι,αν πάω πάνω δεν το βλέπω να δουλεύουμε,από το παράθυρο μας βλέπω να φεύγουμε,αεροπορικώς,με κλωτσιά!Θα μιλάμε συνέχεια.

Είδα και άλλους παλιούς συναδέλφους.Πέτυχα ένα παλικάρι στην κουζίνα,μιλήσαμε και έλεγα ωχ δεν θυμάμαι πως τον λένε.Αυτό το κακό που έχω να μην θυμάμαι ονόματα...Τι ηλίθιο πράγμα!Ρόμπα μπορεί να σε κάνει.Κοινώς ρεζίλι.Τον θυμόμουνα και εκείνος το ίδιο,μετά από 5 χρόνια,αλλά το όνομα χανόταν κάπου στα βάθη του ανήσυχου μυαλού μου...Εκείνος με θυμόταν επειδή τότε στο Λυκαβηττό,όταν γιόρταζα ή είχα γενέθλια,έφτιαχνα γλυκά πάντα,τη μια φορά είχα φτιάξει τρουφάκια,στα γενέθλια μου 5 Ιουνίου και στη γιορτή μου,τα Χριστούγεννα,είχα φτιάξει 1-2 μέρες πριν,γιατί 25/12 δεν δουλεύαμε,κορμό με σοκολάτα,τα είχα κόψει σε κομμάτια και το είχα στο ψυγείο.Είχαν όλοι πέσει στα πατώματα με τα δυο αυτά θεικά γλυκά!Δέκα-δέκα κομμάτια φάγανε.Κι εγώ είχα φτιάξει να ταίσω ένα λόχο.Οχι να το παινευτώ αλλά τα είχα φτιάξει τέλεια.Αφού μου ζητάγαν τη συνταγή.Το ένα παλικάρι που είδα σήμερα και άλλο ένα παιδί ο Ηλίας που είχε τρομερό γέλιο.Τα θυμάμαι τώρα όλα αυτά και γελάω μόνη μου.Αυτή η δουλειά παιδική χαρά ήταν όχι εταιρία.

Είδα και άλλα παιδιά.Η υπεύθυνη στο τμήμα που με βάλαν ήταν και εκείνη μαζί μας τότε.Η Χαρά.Καλή κοπέλα.

Σε ό,τι αφορά τη δουλειά,ακριβώς όπως τα είπα.Εύκολο πρόγραμμα,πιστεύω θα παω καλά.Ο Χρήστος μου λέει ότι έφτασε το όριο που έχουν θέσει 14.000 χαρακτήρες.Αρα κι εγώ μπορώ να το φτάσω.Αν όχι τον Μάη,τον Ιούνιο σίγουρα.

Μεθαύριο θα έρθουν και οι ξαδέλφες μου.Να δουμε αν θα μπορεί κανείς να τις ξεχωρίσει...Εγώ πάντως σηκώνω τα χέρια ψηλα...Δίδυμες και ολόιδιες.Πιστεύω τώρα που θα τις βλέπω κάθε μέρα να τις ξεχωρίζω,γιατί τις έβλεπα μόνο στη Νάξο το καλοκαίρι.

Ενα άλλο που μου αρέσει είναι οι ίδιοι οι υπολογιστές.Με επίπεδη οθόνη,και ΜΑΥΡΟ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟ.Δεν έχω καλύτερο από αυτό!Δεν μου αρέσει το άσπρο καθόλου,κάνει αντανάκλαση στα μάτια μου.Ουτε σαν χρώμα μου αρέσει το άσπρο.Με κουράζει στα μάτια.Στον τοίχο για παράδειγμα,βλέπω να περπατάνε μυγάκια.Μάλλον θα είναι λόγω αστιγματισμού που έχω.Ετσι απέκλεισα το άσπρο χρώμα.Μια φορά είχα φορέσει άσπρη μπλούζα στη δουλειά στον υπολογιστή και ήμουνα τυφλό σύστημα.Δεν έβλεπα,παντού τρέχανε μυγάκια και πεταλουδίτσες.

Είμαι και σκοτεινός τύπος απ'τη φύση μου.

Ανοίγω μια παρένθεση εδώ.Ασχετη ως συνήθως.

Εχθές έγινε κάτι που με χαροποίησε.Μου τηλεφώνησε ένας φίλος που είχαμε τσακωθεί,είχαμε να μιλήσουμε πάνω από ένα χρόνο.Είχαμε τσακωθεί γιατί με είχε προσβάλει και μου είχε μιλήσει πολύ άσχημα,και μάλιστα μπροστά στη μάνα μου που είχε γίνει εξω φρενών.Δεν κρατάω κακία,αλλά αν δεν έκανε το βήμα εκείνος,δεν θα το έκανα.Χάρηκα πολύ όμως που μου τηλεφώνησε.Μάλιστα έχει φτιάξει γκρουπάκι και θα παίξουν μεθαύριο.Είναι ντράμερ,ερασιτέχνης,παλιότερα είχε παίξει σε γκρουπάκια,όχι πολύ γνωστά,το ένα είχε βγάλει και ένα cd,πραγματικά καλό,αλλά μετά διαλύσαν.Χάρηκα πολύ που είναι καλά το παλικάρι.Δεν κρατάω κακίες.Αυτά είναι μωρουδίστικα πράγματα.Απλά είμαι επιφυλακτική.Ολη την ώρα τσακωνόμασταν,με εκνευριζε που ήταν απίστευτα μίζερος και κυνικός για άνθρωπος της τέχνης.Πεζότητα εντελώς.Αλλά κατα τ'αλλα καλό παιδί.Παλιός συνάδελφος κι αυτός.

Αλλο άσχετο που μου έτυχε σήμερα.Αυτό με στεναχώρησε.Είδα στο τρόλει μια παλιά μου συμμαθήτρια,μπήκε στην Αθήνα,αλλά δεν με είδε.Ηταν φίσκα το τρόλει,εγώ μπροστά,καθιστή,εκείνη πιο πίσω,μπροστά μου 100 άτομα.Περίμενα ότι θα κατέβει Ανω Κυψέλη,εκεί που έμενε παλιά.Ειχα 14 χρόνια να την δω!!!Αναρωτιόμουνα τι κάνει πολλές φορές γιατί ήταν από τους λίγους συμμαθητές μου που δεν είχα δει καθόλου όταν τέλειωσα.Πολύ καλή κοπέλα.Η μόνη στην τάξη μου που μίλαγε με όλους και με συμπαθούσε.Οι άλλες ήταν λίγο ψηλομύτες.Εγώ πάντα μαύρο πρόβατο,μου μιλάγαν μεν,αλλά όχι να κάνουμε παρέα.Εκείνη ξεχώριζε.Καλή και ευγενική με όλους.Τελικά σήμερα την πάτησα...Κατέβηκε πολλές στάσεις πριν...Σαν χαζό που είμαι,υπολόγιζα ότι θα αδειάσει το τρόλει,μια στάση πριν το τέρμα,εκεί θα κατεβαίναμε και οι 2.Δεν υπολόγισα ότι μπορεί μετά από 14 χρόνια να μην μένει στο πατρικό της...Μπορεί να έχει παντρευτεί.Δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο.Χαρηκα που είναι καλά κι ας μην μιλήσαμε...

Η φωτογραφία από το κινητό μου στην τουαλέτα.Το είχα δει από την Παρασκευή αυτό το χαρτί.Θα έσκαγα αν δεν το φωτογράφιζα!!Ασχετο,χαρτί και σαπούνι εκεί μέσα δεν φτουράει με τίποτα!Συνολο στους 2 ορόφους είμαστε περίπου 300.Οι 300 του Λεωνίδα.Θα πέσουμε στο βωμό του καθήκοντος.

Θα κλείσω στιχουργικά όπως εχω υποσχεθεί.Κάθε φορά και ένα τραγούδι αγαπημένο.

Με το ένα πόδι πατάω στο ροκ,και με το άλλο στην παράδοση.

Πλαι στην ηλεκτρική κιθάρα,το μαντολινάκι μου.

Πλαι στους clash και τους scorpions,οι Χαίνηδες κι ο Ξυλούρης.

Το καπηλειό

Ήτανε όμορφο θαρρώ
εκείνο τον παλιό καιρό
το καπηλειό μου
γιαλός, καημός και τσικουδιά
βαρμένα μέσα στην καρδιά
με τ' όνειρό μου.

Και κάθε μέρα από βραδίς
τουγιουντισμένος ο Βαρδής
με το λαούτο
με το κρασί του στον οντά
στον αμανέ του να κεντά
τον κόσμο τούτο.

Κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
που γιά δυό χείλια βυσσινιά
τα σιγοπίνει
παίρνει νερό σαν τραγουδεί
'που το λαούτο του Βαρδή
τον πόνο σβήνει.

Κι ο Μύρος πιάνει το χορό
το χώμα μόνο έχει οχτρό
χρυσά παλάτια
σε κάποια θάλασσα πλατιά
θυμάται, κόκκινα φωτιά
τα δυό του μάτια.

Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού 'λεγα ο ήλιος να μη βγει
στην αγκαλιά σου
ΟΝΕΙΡΟ ΒΑΡΚΑ ΜΕ ΠΑΝΙΑ
να σεργιανίζω το ντουνιά
με τα φιλιά σου.

Αργό το ζάλο μου, βαρύ
ήτανε ψεύτικος μπορεί
ο έρωτάς σου
ΡΩΤΩ ΔΙΑΒΑΤΕΣ ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ ΑΝ ΕΙΔΑΝ ΜΑΤΙΑ ΚΑΣΤΑΝΑ ΣΑΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ

Πως να δικάσω μιά ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβήνει
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει 'πομείνει.

Οι στίχοι με κεφαλαία γράμματα,όχι τυχαία με κεφαλαία γράμματα...Με εκφράζουν...

Περπατώ στον άδειο δρόμο.Κυριακή.Μόνο ο ήχος απ'τα τακούνια μου ακούγεται.Γυμνή από λέξεις,γυμνή από σκέψεις,γυμνή από χαμόγελα...

Γεμάτη από λέξεις,γεμάτη από σκέψεις,γεμάτη από χαμόγελα...

Στην επόμενη γωνία.

Κοιτώ τον ουρανό.Κοκκινίζει απόψε.Κόκκινο.Το αγαπημένο μου χρώμα.Παλιά.Βάφω κόκκινες λέξεις,κόκκινες σκέψεις,κόκκινα χαμόγελα...

Ξεβάφω κόκκινες λέξεις,κόκκινες σκέψεις,κόκκινα χαμόγελα...

Βάφω μαύρες...Λέξεις,σκέψεις,χαμόγελα...

Απουσία χρωμάτων...Μαύρο...Παντού μαύρο...Εντός,εκτός και επί τα αυτά.

Στην επόμενη γωνία.

Δεύτερο βλέμμα ψηλά.Η ματιά μου χάνεται.

Η σιωπή μου μιλάει.Σχεδόν την αγγίζω.Φλερτάρει με τον δρόμο.Θορυβώδης σιωπή.

Γυμνή από σιωπές,γυμνή από φόβους...

Γεμάτη από σιωπές,γεμάτη από φόβους...

Στην επόμενη γωνία.

Η ελπίδα ρωτάει...Να μείνω;Να φύγω;Δεν ξέρω...

Η σιωπή απαντάει...

Φύγε...Φύγε...Φύγε...

Τις λέξεις τις πήρε ο αέρας...

Δεν φτάσαν στα αυτιά μου...Εφτασαν κάποιοι ψίθυροι μονάχα.

Μένω...Μένω...Μένω...

Απαντάει η ελπίδα.Δεν ακούει ποτέ κανέναν.Του κεφαλιού της κάνει.Την σιωπή θα ακούσει;

Πάντα μένω.Πάντα ελπίζω.Πάντα φοβάμαι.Πάντα σωπαίνω.Πάντα περιμένω.Πάντα δακρύζω.

Χτυπώ τα τακούνια στο δρόμο.Από μια περιέργη διαστροφή,να τους ξυπνήσω όλους.

Αν τραγουδούσα στην σιωπή του Κυριακάτικου ξημερώματος;Μες τη μέση του δρόμου;Τι θα λέγανε τότε;

Θα κουνούσαν το κεφάλι με κατανόηση...

Πάει...Την ψώνισε...Τρελάθηκε...

Χιλιάδες ΔΕΝ  μας φορτώνει η ζωή...Κι εγώ που θέλω σαν παιδί να τρέξω,να γελάσω,να χαρώ;Πόσα καλούπια να σπάσω;Πόσο κόντρα να πάω;Πόσο θα 'θελα να ήταν όλα αλλιώς...

Αλλά,ακόμα κι αν ήταν αλλιώς...

Τώρα είναι αργά...

Είμαι γυμνή από λέξεις,είμαι γυμνή από χαμόγελα,είμαι γυμνή από ελπίδα,είμαι γυμνή από αγάπη,είμαι γυμνή από χαρά...

Τρύπια η καρδιά μου,γεμίζει αστέρια...

Που να βρω να καρφώσω τα χιλιάδες αστέρια;Στα μαλλιά σου;Στα δικά μου;

Να τα πετάξω κάτω;Δεν μπορώ...

Θα τα βάλω στο ποτήρι,να τα πιω,σαν το νερό.

Σιωπή...

Ακούω τις σκέψεις μου...Φωνάζουν...

Δεν καταλαβαίνω τίποτα...Ψίθυροι μακρινοί φτάνουν στα αυτιά μου.

Σβήνω ένα αστέρι που κράτησα και πάω να κοιμηθώ...

Γυμνή από λέξεις,γυμνή από χαμόγελα,γυμνή από ελπίδα,γυμνή από αγάπη,γυμνή από χαρά...

Γεμάτη λέξεις,γεμάτη χαμόγελα,γεμάτη ελπίδα,γεμάτη αγάπη,γεμάτη χαρά...

Ετσι...Για να μπορώ να κλείνω το μάτι στα αστέρια και να τα καρφώνω στα μαλλιά...

Στα δικά σου...Στα δικά μου...Στης νύχτας...Οπουδήποτε...

Πέφτει ένα αστέρι...Μια ευχή κάνω...

Δεν θα την πω...

Για να βγει αληθινή...

Ας βγει και μια δική μου ευχή αληθινή μια φορά...

Κακομαθημένο παιδί που δεν το παίζουν οι φίλοι του,νιώθω...

Ας βγει και μια δική μου ευχή...

Και είναι όμορφη ευχή...

Όνειρο...

Μπορεί απατηλό...

Πάντως όνειρο...

Όνειρο...

Αυτό μετράει...

Να ονειρεύομαι,απ'το παράθυρο,να ταξιδεύω...

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω

Η γύμνια λάμπει με του λευκού τη λάμψη
μαγεύει το θάνατο με το λευκό
απουσία κι όλα τίποτα, δαπάνη, γύμνια...

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια

Ξόδεμα συνέχεια δεν υπάρχουν μάσκες
τ' όνειρο είναι που μαγεύει

Ανοίγω.....ξημερώνει.....

Αποχωρώ...

Ερωτική πρόβα(1991)Δ.Λάγιος.Εκ Ζακύνθου.Φωτογράφησα και το μνημείο του...

Λέω να κλείνω στιχουργικά από δω και πέρα...

Οχι συχνά,όποτε μπορώ πλεον,λόγω δουλειάς.

(φωτογραφία:δική μου.Μου αρέσει ο συννεφιασμένος ουρανός,με προκαλεί να τον φωτογραφήσω)

Είμαι πολύ χαρούμενη σήμερα!!Επιτέλους,ήταν η πρώτη μέρα του 2008 που δούλεψα!!Οχι τον κόσμο!!Αυτό το κάνω 365 μέρες το χρόνο.Ξεκίνησα σήμερα το μεσημέρι,αρχικά με εκπαίδευση,σχετικά με το νέο πρόγραμμα,τα νέα δεδομένα που περιμένουν καταχώρηση.

Πρόκειται πάλι για καταχωρήσεις στοιχείων σε υπολογιστή,μια δουλειά που κάνω τα τελευταία 6 χρόνια,με μικρά διαλείμματα ανεργίας και μετακίνησης από την μια εταιρία σε άλλη.Χρόνο με το χρόνο η ταχύτητα με την οποία πληκτρολογώ έχει αυξηθεί,αφού μου έχει μείνει συνήθεια και ακόμα και στο κινητό πληκτρολογώ ένα μήνυμα σε δευτερόλεπτα.Είναι η μόνη δουλειά τελικά που μου αρέσει από την άποψη ότι δεν είναι πιεστική.Αυτό ζητάω από μια δουλειά.Δούλεψα πέρυσι σε σουπερ-μάρκετ 3 μήνες και δεν άντεξα.Το χειρότερο από όλα ήταν ότι αν αργούσες έστω και ένα λεπτό άκουγες τον εξάψαλμο...Αυτό με γεμίζει άγχος.Το να πηγαίνω στην ώρα μου.Πάντα ξεκινώ περίπου μιαμιση ώρα νωρίτερα,γιατί-θα το πω για άλλη μια φορά κι ας γίνομαι κουραστική-αν μένεις στο Galatsi City ξεκινάς το πρωι και φτάνεις μεσημέρι κάπου,βγάζεις αράχνες στη στάση περιμένοντας το υπέροχο λεωφορείο με τίτλο Γουδή-Γαλάτσι...Ασχετο,την πρώτη φορά που είδα το Γουδή με Η,μου ήρθε να μην το σταματήσω,με πιάσαν τα νεύρα μου,μέχρι και ο πατέρας μου το σχολίασε που είναι ο πιο ανορθόγραφος.Πρέπει να υπάρχει ο Γουδής λογικά;Τι απορίες έχω όμως...Δεν παίζομαι...

Ως συνήθως άλλα ξεκινάω να πω κι άλλα λέω.Πήγα λοιπόν σήμερα στη δουλειά,ξέροντας τι περίπου θα αντικρίσω.Πρώτα από όλα,αντίκρισα τη ΦΟΒΕΡΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ,την προισταμένη μας από προηγούμενη δουλειά.Απίστευτο άτομο!!Ρίχναμε γέλιο!Εκείνη τη δουλειά τότε στο Λυκαβηττό,ακόμα και 80 χρονών να φτάσω και να έχω πάρει σύνταξη(λέμε τώρα)θα την θυμάμαι.Μια δουλειά που ήταν τόσο ευχάριστη που νόμιζα κάθε πρωί ότι ξυπνάω για εκδρομή,να πάω να δω τους φίλους μου.Βάραγα κάτι απίστευτα 12ωρα δουλειάς,πήγαινα μέρα,7.30 το πρωί και έφευγα νύχτα,7.30 το απόγευμα.Ξύπναγα για να πάω 7.30 πρωί!!!Αυτό κι αν είναι!!Τώρα για να ξυπνήσω τόσο πρωί...Για να δουμε...Θα τα καταφέρω;

Από το 2004 που τελειώσαμε στο Λυκαβηττό,σκορπίσαμε όλοι σε διάφορες δουλειές.Οι περισσότεροι όμως κατα καιρους συναντιόμαστε σε παρόμοιες δουλειές.Ετσι κι εκεί που πήγα σήμερα,είδα πολλά παιδιά που τα ήξερα,κάτι εξαιρετικά ευχάριστο όταν πηγαίνεις σε νέο περιβάλλον.Από την Δευτέρα θα έρθουν και δυο ξαδέλφες μου να δουλέψουν,οι δίδυμες κόρες της ξαδέλφης μου από τη Νάξο.Ανηψιές μου για την ακρίβεια.Αστείο δεν είναι;Εχω και ανηψιό στην ηλικία μου,η μάνα του είναι ξαδέλφη μου και είναι 3-4 χρόνια μικρότερη από τη μάνα μου.

Άλλη σύμπτωση.Σε αυτό το κτίριο δούλευε και ο καλύτερος μου φίλος ο Φάνης,όταν τον γνώρισα πριν 8 χρόνια.Ο Φάνης είναι δικηγόρος,αλλά τότε έκανε και μια άλλη δουλειά παράλληλα,σε εταιρεία ερευνών.Τώρα έχει δικό του γραφείο.Ασχετο,αρραβωνιάστηκε τις μέρες που ήμουνα Ζάκυνθο,με πήρε να με καλέσει στην Καρδίτσα,από εκεί είναι η κοπέλα(εκείνος από Λήμνο),του λέω πάω σε γάμο.Γέλαγε.Πάντως ένα μυστήριο δεν θα το γλίτωνα,ή γάμο ή αρραβώνα.Ο Φάνης είναι από τους λίγους ανθρώπους που ήταν και είναι πάντα δίπλα μου.Πάντα με συμβουλεύει και έχει δίκιο,αλλά μήπως ακούω και κανέναν;Του κεφαλιού μου κάνω πάντα και μετά παίρνω φόρα και το χτυπάω στον τοίχο.Ρισκάρω πάντα.Είμαι πάντα της άποψης θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό. Αν είμαι σε δίλημμα αν θα κάνω ή όχι κάτι,σχεδόν πάντα το τολμάω.Τουλάχιστον έχω την ικανοποίηση ότι προσπαθώ.Δεν περιμένω το μάννα εξ ουρανού.Επίσης μια ζωή στο ρίσκο. Ασχετο αν μετά ζωγραφίζω ένα γιατί. Δεν σημαίνει ότι στη ζωή κερδίζει πάντα όποιος έχει αξία ή όποιος προσπαθεί...Αυτό είναι μια ρομαντική θεώρηση της ζωής.Νικάει ο πιο δυνατός, τα τραγούδια είναι πάντα σοφά.

Η ικανότητα μου να αλλάζω θέμα είναι παροιμιώδης.Οι σκέψεις μου ακολουθούν το άλλος για Χιο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη. Οπου θέλουν πάνε.

Ξεκίνησα να λέω για τη δουλειά και μόνο για την δουλειά δεν λέω.

Ενα τελευταίο άσχετο και επανέρχομαι.Σε αυτή τη δουλειά επίσης μένουν κοντά ένας φίλος μου,με μακριά μαλλιά και μούσι,για όσους έχουν έρθει στη Ροζαλία και το bat city,τον έχετε δει,επίσης καλός φίλος την τελευταία δεκαετία,έχουμε γνωρίσει όλες τις μουσικές σκηνές της Αθήνας.Λίγο πιο πέρα μένει και μια φίλη και παλιά συμφοιτήτρια και αυτή,όπως κι η κοπέλα στη Ζάκυνθο.Η Γιώτα με τα δυο πιτσιρικάκια.Τις αδυναμίες μου!Μπόμπιρες ετών 6 και 4.

Επανέρχομαι στο αρχικό θέμα λοιπόν.Αυτές οι δουλειές,και η συγκεκριμένη και όλες που της μοιάζουν είναι οι πλέον κακοπληρωμένες δουλειές.Πρόκειται για συμβάσεις έργου,που σημαίνει στην πράξη ότι δουλεύεις όσο διαρκεί το έργο,το οποίο σε ένα 90% των περιπτώσεων πρόκειται για μια αναληψη δημοσίου έργου,με διαγωνισμό,και όταν τελειώσει ενδέχεται το δημόσιο ως εργοδότης να το αναθέσει αλλού.Οσο καιρό δουλεύεις δεν έχεις άλλο δικαίωμα εκτός μισθού και ενσήμων,ο οποίος μισθός σε ένα 90% των περιπτώσεων έχει απόλυτη σχέση με την παραγωγή που θα βγάλεις.Δηλαδή ψίχουλα.Αλλά δεν με πειράζει,ποτέ δεν θέλησα τα πολλά...Δεν υπάρχουν επιδόματα,ούτε δώρα,ούτε άδεια.Αδεια έχεις όποτε θέλεις αλλά χωρίς αποδοχές.

Αν σας ακούγονται ολίγον τι τρομακτικά όλα αυτά,εμένα δεν με ενοχλούν από την άποψη ότι έχεις ελευθερία κινήσεων,δεν πειράζει αν αργήσεις,αν χρειαστεί να λείπεις μια μέρα επίσης δεν πειράζει,αρκεί να το έχεις πει από την προηγούμενη,δεν έχεις αφεντικά πάνω απ'το κεφάλι σου,δουλεύεις αν θέλεις με μουσική,με ακουστικά(σιγά μην δεν θέλω,καλωδιωμένη 8 ώρες θα είμαι),ό,τι χρειαστείς υπάρχει άνθρωπος να σε βοηθήσει,διάλειμμα αν θέλεις κάνεις,δεν υπάρχει πρόβλημα(όχι σαν το σουπερ μαρκετ που δεν κάναμε ΟΥΤΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ,ακόμα και τουαλέτα πηγαίναμε με άγχος).Θέλω να πω ότι το αρνητικό της πληρωμής που σου δίνουν λίγα χρήματα,αντισταθμίζεται με τα θετικά που απορρέουν από το σχεδόν μηδενικό άγχος.Είμαι τόσο χύμα σαν άνθρωπος που σε άλλη δουλειά ασφυκτιώ,άσε που θα μου φωνάζαν συνέχεια.

Το πρόγραμμα,για να περάσω και στο πρακτικό μέρος της υπόθεσης,είναι πολύ εύκολο!!Δεδομένα του Ε9 της εφορίας.Φακελώνουμε τον κόσμο!!χαχα!!Αυτά πάντως είναι περασμένων χρόνων,προφανώς για το αρχείο.Τρέχει απίστευτα το πρόγραμμα.Ετοιμάζομαι να διαπρέψω!!χαχα!!

Με χαροποιεί επίσης πολύ το γεγονός ότι θα δουλεύω για ακόμα μια φορά με ένα άλλο φιλαράκι μου,τον Χρήστο.Ο Χρήστος είναι φίλος μου από την εποχή Λυκαβηττού,τα τελευταία 5 χρόνια.Από τα πιο καλά παιδιά που έχω γνωρίσει ποτέ μου.Τότε είμασταν κολλητοί σε εκείνη τη δουλειά.Οταν είχε φύγει φαντάρος τότε,έκλαιγα!!Σαν μικρός μου αδελφός είναι ο Χρήστος,είναι και μικρότερος μου ηλικιακά.Ποτέ δεν χαθήκαμε από το 2004 που τελειώσαμε στο Λυκαβηττό,και είμασταν συναδελφοι και σε άλλες δουλειές,όταν ο ένας από τους δυο έχει δουλειά,το λέει και στον άλλο για να έρθει.Δεν υπάρχει άνθρωπος που να γνωρίσει το Χρήστο και να μην τον συμπαθήσει,όλοι τον αγαπάνε.Κι εγώ σαν μικρό μου αδελφό,μοναχοπαίδια είμαστε και οι δυο,παλιά του έλεγα να τον υιοθετήσω και γελάγαμε.

Οπως θα καταλάβατε έχω πιο πολλούς φίλους παρά φίλες.Δύσκολα κάνω παρέα με κοπέλες,παρά με ελάχιστες.Ξενερώνω με αυτά που συζητούν.Μόδα,μακιγιαζ,δίαιτες.Δεν έχω χειρότερα από αυτά.Εντάξει,όχι ότι δεν με αφορούν,γυναίκα είμαι,αλλά δεν μπορώ την εμμονή.Οι 2-3 φίλες που μπορώ να συνεννοηθώ,συζητάμε γενικά θέματα,και αγαπάνε τις τέχνες.Οπως η Ρια,η άλλη φίλη μου,η μόνη που ταιριάζουμε σαν άνθρωποι,και συζητάμε τα πάντα.Απίστευτη κοπέλα.Μου έχει εμπιστευτεί μυστικά της που τα ξέρουν μόνο το αγόρι και η αδελφή της.Αλλά γενικά αν κάποιος μου πει κάτι είναι σαν να το λέει στον τοίχο.Οσο θα το μαρτυρήσει ο τοίχος,άλλο τόσο κι εγώ.

Αυτά λοιπόν.Από Δευτέρα πρωινό ξύπνημα...Αφού τους πρότεινα να πάω στο βραδυνό τμήμα,10 το βράδυ-6 το πρωί.Ο μόνος μου ενδοιασμός είναι ότι θα δυσκολεύομαι να κοιμηθω τη μέρα στο σπίτι,γιατί έχει φασαρία στη γειτονιά...Αλλιώς είμαι βραδινός τύπος.

ΥΓ1--->ξέχασα να αναφέρω ότι έχουμε καινούριους υπολογιστές,με επίπεδη οθόνη,και πληκτρολόγια ΜΑΥΡΑ!!!!!!!!!Δεν έχω καλύτερο από αυτό!!Το άσπρο με κουράζει απίστευτα στα μάτια,κάνει αντανάκλαση.

 ΥΓ2--->Η φωτογραφία άσχετη,από Ζάκυνθο.Εμφάνισα 118 φωτογραφίες τελικά.ΤΕΛΕΙΕΣ!!!Ανοιξη!!Και στη διάθεση μου.Ανθισε.