Να 'μαι κι εγώ!!Σε ένα μικρό ιντερνετ-καφε στη Νάξο.Έχει ψύχρα έξω,χωρίς μπουφανάκι δύσκολα να κάνεις βόλτα.Έχω μπουφανάκι,αλλά και πάλι.Τα μαλλιά μου ανεμίζουν,όπως τα μαλλιά στους πίνακες του Φασιανού.Έκανα και αργά μπάνιο,ασε μην αρρωστήσω πάλι και τρέχω,είμαι και μόνη,μην ψάχνομαι.

Έφυγα πρωί-πρωί,χωρίς να έχω κοιμηθεί ούτε 5 λεπτά τη νύχτα.Ψιλοκοιμήθηκα στο καράβι.Για Σεπτέμβρη μήνα είχε πολύ κόσμο στο καράβι.Ψιλοβλακεία ως συνήθως,στενάχωρα,ανοργάνωτα,δεν ήξερα που να βολέψω τη βαλίτσα,μου βγήκε το χέρι να την ανεβάσω.Περίεργο,δεν πήρα κάτι παραπάνω από ο,τι παίρνω κάθε φορά.Μάλλον επειδή ήμουνα ήδη κουρασμένη και άυπνη,μου φάνηκε βουνό.Ήδη είχα καταβάλει υπεράνθρωπη προσπάθεια και μόνο που σηκώθηκα 5.30 πμ.

Το μεσημέρι 13.00 μμ ήμουνα ήδη εδώ.Ζέστη,αλλά υποφερτή.Έμαθα ότι γενικά έβρεχε σε όλη τη χώρα,στην Αθήνα έριξε κατακλυσμό,λέει ο πατέρας μου.Η μάνα μου συνεχίζει να τρέχει με τη γιαγιά,νοσοκομείο.Ευτυχώς,δεν είναι κάτι σοβαρό.Ουρολοίμωξη.Εντάξει,δεν είναι κάτι,υψηλό πυρετό κάνει μόνο η ουρολοίμωξη,είχα πάθει και εγώ πριν πολλά χρόνια.Πράγμα που σημαίνει ότι σύντομα θα λάβουν τέλος της μάνας μου τα βάσανα.Ελπίζω.

Το ξενοδοχείο είναι 50 μέτρα από τη θάλασσα.Καλό είναι.Όμορφα διακοσμημένο.Δεν θα το έλεγα ακριβώς ξενοδοχείο,πανσιόν,με 10 δωμάτια.Γυναικοκρατείται.Η μάνα,η κόρη,οι εγγονές.Πολύ καλές όλες!!Πολύ φιλόξενες!!Όταν ήρθα με κεράσαν και γλυκό κουταλιού,το κλασικό του νησιού.Κίτρο.Το λατρεύω!!Είναι γλυκόπικρο.Σαν τη ζωή.Έτσι ακριβώς.

Βγήκα για φαγητό,δίπλα στη θάλασσα,στην παραλία του Αγίου Γεωργίου,όπου μένω άλλωστε.

Φωτογραφίες εννοείται,και στη συνέχεια επιστροφή στο δωμάτιο,ύπνος και απογευματινό μπάνιο.Φυσάει υπερβολικά πολύ για τα δεδομένα του νησιού.Λένε στις Κυκλάδες για τους ανεμους,τους χωρίζουν:Καρεκλάτος(παίρνει τις καρέκλες),τραπεζάτος(παίρνει τα τραπέζια),καμπανάτος(χτυπάει την καμπάνα).Τώρα εμένα γιατί με παραπέμπουν αλλού;Δεν υπάρχουν πρόστυχες λέξεις,υπάρχουν πρόστυχα μυαλά!χαχαχα!!Αλλά γενικά στη Νάξο δεν φυσάει τόσο πολύ.Σήμερα αποφάσισε να φυσήξει όσο δεν φύσηξε όλο το χρόνο.Πάλι καλά που δεν βρέχει.Πάντως είδα στο meteo.gr τον καιρό εχθές και όλες τις μέρες έλεγε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες,η πιο υψηλή 28 βαθμοί.Εδώ που είμαι τώρα είναι ζεστά και μ'αρέσει.

Το απογευματινό μπάνιο ήταν λίγο του τρόμου.Είχε φέρει φύκια από τον αέρα,έξω-έξω βέβαια.Μέσα ήταν καθαρά,αλλά μετά έβαλε κύμμα και άρχισε και μέσα να ταξιδεύει νέο κύμμα φυκιών.Δεν κάθισα πολύ μες το νερό.

Στο γυρισμό γύρισα στο δωμάτιο με το παρεό μου.Στο δρόμο είχα μια συνάντηση με ένα παιχνιδιάρικο μαλλιαρό άσπρο σκυλάκι και άρχισε να μου τραβαει τα κροσσια του μαντηλιού.Να μην το αφήνει με τίποτα.Βγήκε το αφεντικό του και το μάλωσε,από ένα μαγαζί.Το σκυλάκι πάντως με ακολούθησε ως το ξενοδοχείο με ένα μπλε κομμάτι ύφασμα στο στόμα.Καημένο μαντηλάκι μου!!Από εδώ το είχα παρει.Γλίτωσε με έλαφρά τραύματα.

Τώρα σε λίγο θα φύγω από εδώ,θα κάνω άλλη μια βολτίτσα.Πόσο μ'αρέσει!Πάντα εδώ γυρίζω.

Έφαγα και ένα ΘΕΙΚΟ παγωτάκι σε ένα μαγαζί που έχει καταπληκτικά παγωτά και βάφλες και αν έρθεις άλλη εποχή δεν βρίσκεις ούτε κατά διάννοια τραπέζι.Τώρα είχε.

Απόψε είμαι κουρασμένη,δεν βλέπω να περπατάω πολύ.

Βλέπω αλλαγές από περυσι.Επίσης αυτό είναι το δεύτερο ιντερνετ καφε που συναντώ σε απόσταση 100 μέτρων!Βλέπω έχουν και καλή τιμή,το άλλο είχε 2 ευρώ την ώρα!!Σουπερ.Αλλά ήταν όλο πιτσιρικαρία και δεν μπήκα,θα ήμουνα το μόνο κορίτσι.Σε αυτό έιχε κι άλλες κοπέλες και κάτι αγόρια,δεν έχει πολλούς υπολογιστές.

Εβγαλα κάτι καταπληκτικές φωτογραφίες!Αυτές θα σας τις χρωστάω!Τώρα φωτογραφία για να βάλω,μια και καλή,σπίτι,όταν θα έχω πια σύνδεση.

Πληκτρολογώ υπό τους ήχους του with you or without you,U2.Σουπερ ουάου!!Αγαπημένο τραγούδι.Το μεσημέρι έτρωγα υπό τους ήχους τραγουδιών από το δεύτερο πρόγραμμα,έβαλε μεταξύ άλλων τον Αύγουστο του Παπάζογλου!!Όχι παίζουμε!!Μου τη σπάει να πάω σε μαγαζί και να ακούνε σκυλάδικα ή τα λαικοποπ του σωρού.

I cant' live...with or without you...

Μου έρχεται να τραγουδήσω.

Σκέφτομαι ότι θα βγω έξω και θα με πάρει ο αέρας.Ευτυχώς δεν με παίρνει,αλλά τα μαλλιά μου έχουν γίνει αερόστατο.

Περνάει κι η άμαξα πότε-πότε κάτω στην παραλία.Όπως πάντα.Είναι πολύ όμορφα,αν εξαιρέσεις ότι βαριέμαι να βάζω και να βγάζω μπουφαν.Έχει αρκετό κόσμο αλλά όχι σε σημείο να είναι ενοχλητικό.Σε λογικά επίπεδα,και σχετικά ήσυχοι.Περισσότεροι τουρίστες.

Αύριο θα πάω πρωινό μπάνιο.Ελπίζω να είναι καλύτερος ο καιρός γιατί εκεί που θα πάω η θάλασσα είναι κατεψυγμένη.

Θα καθίσω λίγο να σερφάρω ακόμα και θα φύγω.

Σας χρωστάω φωτογραφίες.

Θα ερθουν λίγο εκτός τόπου και χρόνου τον Οκτώμβρη.χαχαχα!!Θα βασανιστούμε παρέα.

Αυτά από μένα.

Φιλιά από την υπέροχη Νάξο κι από την ακόμα πιο υπέροχη αφεντιά μου!!χαχαχαχα!!Δεν ειμαι ψώνιο!!χαχαχα!!

Σας αποχαιρετώ παιδάκια μου!!Θα μου λείψετε!!

Όχι,δεν ξενιτεύομαι!!Ούτε μπαρκάρω με πειρατικό!!χαχαχαχα!!

Απλά όταν γυρίσω για ένα μεγάλο διάστημα δεν θα έχω ίντερνετ και δεν το βλέπω να πηγαίνω συχνά σε ιντερνετ καφε.Με βλέπω να παθαίνω στέρηση...Αν και είναι ευκαιρία να κάνω δουλειές στον υπολογιστή,όπως να σουλουπώσω τα αρχεία μου μέσα,στο word,όπου έχω ξεκινήσει να γράφω το βιβλίο μου,και έχω ήδη γράψει 8-9 κεφάλαια,αλλά έχω ακόμα...Το έχω γραμμένο σε ένα τετράδιο όπου μόνο εγώ μπορώ να διαβάσω,κανένας δεν ξεχωρίζει τα γράμματα μου.Έχει τύχει να γράψω κάπου κάτι βιαστικά και μετά να μην μπορώ να το διαβάσω.Το word είναι σωτήριο εργαλείο για ...καλλιγράφους σαν εμένα.

Ευκαιρία να παίζω πιο συχνά κιθάρα.Τώρα που η ζέστη θα είναι λιγότερη,θα παίζω και περισσότερο.Θα ξεκινήσω και ωδείο.Επιτέλους να βγει και η ηλεκτρική από τη θήκη της.Πιο πολύ παίζω στο ωδείο παρά στο σπίτι.Ο ενισχυτής μου τα έχει παίξει,κάνει κάτι τριξίματα,όλο λέω να τον πάω να τον φτιάξω,και όλο το αμελώ,ώς συνήθως.Amelie,έπρεπε να με λένε,τόσο αμελής που είμαι.

Πάω τώρα πάνω στον πατέρα μου να του δώσω οδηγίες για να μου ποτίζει τα λουλούδια μου όσο θα λείπω.Για καλή μου τύχη,έχει ρεπώ απόψε και θα με πάει το πρωί στον Πειραιά,γιατί την άλλη φορά που πήγαινα Σίφνο,πήρα πρωί-πρωί ραδιοταξί,πήγα ωραία και γρήγορα,αλλά το ραδιοταξί γενικά σε γδέρνει με τις τιμές του.Πάντως το προτιμώ γιατί έρχεται σε παίρνει στην ώρα του,από την πόρτα σου και γλιτώνεις να ψάχνεις,κάτι το οποίο απεχθάνομαι και για να βρω εδώ που μένω,είναι τόσο πιθανό,όσο να προσγειωθεί UFO στο παρκάκι.Πρωί-πρωί στη γειτονιά μου ούτε γάτα δεν κυκλοφορεί,όταν δουλευα στο σουπερ-μαρκετ πέρυσι και έφευγα 5.30 το πρωί,φοβόμουνα μέχρι να βγω στη λεωφόρο.

Πάω να φάω και το ταπείνο τοστάκι μου,όπως κάθε βράδυ.

Θα επανέλθω σε 1-2 ωρίτσες πιστεύω,να δροσίσει και το δωμάτιο λίγο,γιατί τώρα πέρασε μια καμήλα,νόμιζε ότι είναι εδώ μέσα η έρημος Σαχάρα,από τη ζέστη!!χαχα!!

Τραγουδάκι;Αποχαιρετισμού.Από μια φωνή που μου αρέσει πολύ.Νίκος Κουρουπάκης.Ο ένας από τους τρεις του συγκροτήματος Τρίφωνο.

Όπου πατάς να ρίχνεις
μάτια μου
φως να πατώ
κι όπου κοιτάς να δείχνεις
μάτια μου
για να κοιτώ

Σου στέλνω με τ' αγέρι χαιρετισμούς
όταν θα σε χαϊδεύει να με ακούς
και να στους τραγουδάνε στον ουρανό
οι βραδινές παρέες των αστεριών

Να 'ναι γλυκά τα ξένα
μάτια μου
κι ας μ' αρνηθείς
παρά σκληρή για σένα
μάτια μου
να είναι η γης

Σου στέλνω με τ' αγέρι χαιρετισμούς
όταν θα σε χαϊδεύει να με ακούς
και να στους τραγουδάνε στον ουρανό
οι βραδινές παρέες των αστεριών.

ΥΓ1:Από Re+ το παίζω με καποτάστο στο δεύτερο ή τρίτο τάστο(ανάλογα το πόσο βραχνιασμένη είμαι),γιατί αλλιώς είναι πολύ μπάσο.Γενικά παίζω αρκετά με τα δάχτυλα,αρπίσματα.Η κλασική κιθάρα έχει την επιρροή της.Υποσημείωση για τον πλανόδιο μουσικό.Βγαίνει.Μια χαράααα!!

ΥΓ2:Σας αποχαιρετώ παιδάκια μου!!!Θα τα πούμε,δεν ξέρω πότε.Κάποια στιμή,αν κατέβω Αθήνα,θα πάω ιντερνετ καφε,γιατί στη γειτονιά μου αυτό που υπάρχει είναι ψιλομάπα.Είναι και καφετέρια και μαζεύει όλο παππούδες,φωνάζουν,τσακώνονται,μιλάνε για πολιτικά,βαράνε τα μπεγλέρια τους,παίζουν τάβλι.Άντε να συγκεντρωθώ να σερφάρω.Αναγκαστικά Αθήνα,αλλά δεν κατεβαίνω συχνά,μόνο αν υπάρχει σοβαρός λόγος και συγκεκριμένη δουλειά.

ΥΓ3:Κι άλλη σκαναρισμένη ζωγραφιά μου.Ένα τέτοιο άσπρο σπιτάκι δίπλα στη θάλασσα θα ήθελα,με γλαστρούλες στις σκάλες!!!Ζητάω πολλά η καημένη;Όχι πείτε μου!!Τι ζήτησα;Κάτι δύσκολο;

ΥΓ4:Τσάγια!!!!!Τα πολλά ciao!!χαχαχα!!!

Επιτέλους κατάφερα να φτιάξω τη βαλίτσα,μετά από μια επεισοδιακή μέρα.

Τα τρυπάνια και τα σφυριά που με ξυπνήσανε το πρωί,διαπίστωσα με τρόμο,ότι από δω και πέρα θα τα έχουμε καθημερινά!!Στον πρώτο όροφο έχουν ξενοικιαστεί δύο διαμερίσματα,δίπλα-δίπλα,τα οποία ανήκουν στην ίδια ιδιοκτήτρια.Για κακή μας τύχη,θα κάνει εργασίες να ενώσει αυτά τα δυο σπίτια-ένα δυάρι και μια γκαρσονιέα-για να έρθει η κόρη της να μείνει,που παντρεύτηκε πρόσφατα.ΚΛΑΙΩ από τώρα!!!!ΑΝΤΙΟ ύπνε μου καλέ!!Σήμερα ξεκινήσανε 10.30.Τις καθημερινές αν ξεκινάνε από τις 8...Με βλέπω με σακούλες κάτω από τα μάτια από την αυπνία,τόσο μεγάλες,που θα τις πάρουμε να πάμε για ψώνια...

Η βαλίτσα λοιπόν έκλεισε,φτιάχτηκε και ο κλασικός σάκος που παίρνω στην πλάτη,με βιβλία,περιοδικά,νερό και διάφορα πράγματα που δεν βάζω στη βαλίτσα.Τα καταφέρνω.Μια χαρά!!!Φορτωμένη σαν γαιδούρι και ανεβαίνω τις σκάλες στο καράβι.Το τονίζω.Τις σκάλες.Όχι τις κυλιώμενες.

Αν ένα πράγμα μ'αρέσει στο νησάκι μου,εκτός τη θάλασσα που λατρεύω,είναι ότι περπατάω συνέχεια.Κάνω χιλιόμετρα όλη μέρα.Φέτος θα μένω αλλού,όχι εκεί που πάω πάντα.Θα είμαι πολύ κοντά στη θάλασσα και θα κάνω κάποια απογευματινά μπάνια.Προτιμώ το απόγευμα,παρά να ψήνομαι στον ήλιο.

Στις διακοπές ξυπνάω πάντα υπερβολικά νωρίς.Δεν θέλω να χάνω τα χρώματα της ανατολής.Εκεί τουλάχιστον βλέπεις ουρανό.

Αν κάποτε μπορούσα να συνδυάσω να μένω 6 μήνες εκεί και 6 μήνες εδώ,θα ήμουνα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος...Ήδη έχω ένα σχέδιο για αυτό.Για το τι μπορώ να κάνω για να πετύχω αυτό το όνειρο.Κάποτε θα γίνει.Είμαι αισιόδοξη.Επίσης,δεν τα παρατάω εύκολα.Έχω υπομονή που θα τρέλαινε και γάιδαρο.

Να τος πάλι!Ο γαίδαρος.

Ελπίζω μόνο,να πάνε όλα καλά και να μην χρειαστεί να κόψω στη μέση τις διακοπές και να γυρίσω.Με τη γιαγιά.Από ο,τι φαίνεται θα την κρατήσουν μέρες μέσα.Μήπως υπάρχει και κανένας γιατρός να τους ενημερώσει;Η μάνα μου τα έχει δει όλα!!!Αυτή η γυναίκα είναι ηρωίδα!!Τι Μαντώ Μαυρογένους και Μπουμπουλίνα!!Χριστίνα!Αφού άντεξε τους γονείς και τα αδέλφια της τόσα χρόνια...Όχι άθλος,κάτι παραπάνω!Όταν γεννήθηκαν οι συγγενείς μου,ο Θεός πρέπει να είχε έμπνευση!!!χαχαχαχα!!!!

Τραγουδάκι;Ταξιδιάρικο.Σαν κι εμένα.

Νίκος Πορτοκάλογλου.Που πήγαινε στο σχολείο μαζί με τον πατέρα μου,στη Νέα Σμύρνη της δεκαετίας του '60.Λίγο μικρότερος είναι από τον πατέρα μου.

Μόνος οδηγάω μόνος
ατέλειωτος ο δρόμος
ατέλειωτες στροφές

Σκόνη μια χώρα μες τη σκόνη
μα πάντα με πληγώνει
κι αρχίζω ανασκαφές

Είδα την άγνωστη πατρίδα
χαμένη Ατλαντίδα
στις χωματερές

Τώρα περιμένει τώρα
με τα κρυφά της δώρα
τους εθελοντές

Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι

Φώτα της πόλης μας τα φώτα
σαν τα βαρελότα
που ρίχναμε μικροί

Φιλίες οι παιδικές φιλίες
χαμένες παραλίες
χαμένη διαδρομή

Στάση κορίτσια που ‘χω χάσει
πληγές που ‘χω ξεχάσει
ανοίγουνε ξανά

Βράδια τα εφηβικά μας βράδια
τα πιο πικρά μας χάδια
πατρίδα μας γλυκιά

Κρίμα να μείνεις πάντα θύμα
πάλι το ίδιο ποίημα
για ξένες καλλονές

Μόνος οδηγάω μόνος
κι όλο με βγάζει ο δρόμος
στις ίδιες γειτονιές.

Όλο με βγάζει ο δρόμος,στις ίδιες γειτονιές...Φεύγω,αλλά πάντα εκεί γυρίζω...Στον τόπο της καρδιάς μου...Που νιώθω οικεία.

Και η κραυγή να φύγω,όσο πάει γίνεται ψίθυρος...Μόλις ακούγεται...Γιατί όσο και να το θέλω,υπάρχουν πρακτικές δυσκολίες.Είπαμε είμαι τρελή,αλλά δεν μπορώ να αφήσω τα πάντα πίσω μου,έτσι,και να φύγω.Όχι πριν έχω κάτι σίγουρο από δουλειά.Όσο περνάνε τα χρόνια κι οι γονείς μου θα με έχουν ανάγκη.Τώρα είναι νέοι,αλλά σε λίγα χρόνια...Κουρασμένοι πολύ είναι στη ζωή τους,από 15 χρονών στη δουλειά,πάνω από 40 χρόνια δουλειάς...

Έχω υπομονή,έχω αισιοδοξία,έχω πίστη στις δυνάμεις μου.Ξέρω ότι όλα καλά θα πάνε!!

(φωτογραφία:σκαναρισμένη παλιά ζωγραφιά μου.Το μπαλκόνι του Αιγαίου.Καμία σχέση με το όνομα του ξενοδοχείου που θα πάω,ούτε εκείνο είναι τόσο ψηλά.)

Η συναυλία του γάτου: Με σχετικής θεματολογίας τραγούδια.

1.Ήταν ένας γάτος μαύρος πονηρός
κάθε που εβράδιαζε ντύνονταν γαμπρός
τα μαλλιά του έκανε λίγο κατσαρά
κι ένα κόκκινο παπιόν φορούσε στην ουρά

Σε κάθε σπίτι πήγαινε όπου έβλεπε καπνό
ζητούσε τα κορίτσια δήθεν για σκοπό
κι αυτές άλλο δε θέλανε φορούσαν νυφικά
κάλιο μ'ένα γάτο παρά με κοιλαρά

Μα όπως είπα στην αρχή ο γάτος πονηρός
βόλευε τα κορίτσια και γίνονταν καπνός
με τόση καρπερότητα αχ να 'χα μια σταλιά
γέμισαν τα ιδρύματα με μπάσταρδα γατιά

Οι άρχοντες φοβήθηκαν μην πάθουνε ζημιά
και την κουτάλα χάσουνε μαζί με τα ζουμιά
ρε θες να κάνουν κίνημα του γάτου οι καρποί
κι ό,τι γλυκά ροκάνιζαν σαν φούσκα να χαθεί

Έτσι αφού σκεφτήκανε βρήκαν το πιο σωστό
το γάτο να τσακώσουνε σαν μούτρο αναρχικό
βγήκε λοιπόν σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο
αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό

Αχ καημένε γάτο μου την έχεις πια βαμμένη
του έθνους τα λαγωνικά στην έχουνε στημένη
κι όπως το λέω έγινε το πιάσανε το αλάνι
τους είδε μαύρους νόμισε με φίλους πως θα κάνει

Τώρα κλαίει κι οδύρεται μαζεύεται κουβάρι
μήπως τους κρύους δικαστές μπορέσει να τουμπάρει
αχ μη καλοί μου άνθρωποι εγώ δεν είμαι γάτος
εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος

Κοιτάζω το συμφέρον μου διαβάζω εφημερίδα
και στο στρατό υπηρέτησα για τη μαμά πατρίδα
μα εκείνοι που να ακούσουνε τον στήσανε στον τοίχο
τα μάτια κάπως παίξανε στης τουφεκιάς τον ήχο

Αν μία κόρη έχετε κρατήστε την αθώα
μπορεί ο γάτος να μη 'ρθει μα θα 'ρθουν άλλα ζώα
κι αν είστε κάποιος άρχοντας και παρεξηγηθείτε
στα όργανα μου μια χαρά χωράει να γραφτείτε.

2. Μου γράφεις δε θα 'ρθεις για διακοπές
χρωστάς μαθήματα μου λες
φωτογραφίες στέλνεις απ' το Λούβρο
και άλλες με τον γάτο σου τον Τούρκο
ο Τούρκος να πηδάει στα σκαλιά
και ύστερα παιχνίδια να σου κάνει
στη γάμπα σου να τρέμει μια ουρά
αυτός ο Τούρκος Τούρκο θα με κάνει
στη γάμπα σου να τρέμει μια ουρά
αυτός ο Τούρκος Τούρκο θα με κάνει

Ζηλεύω το μικρό σου το γατί
στα πόδια σου κοιμάται όταν διαβάζεις
δεν ξέρω αν κοιμάστε και μαζί
ή μ' άλλον στο κρεβάτι τον αλλάζεις
δεν ξέρω αν κοιμάστε και μαζί
ή μ' άλλον στο κρεβάτι τον αλλάζεις

Μου γράφεις πως σου έλειψα πολύ
μου στέλνεις χάρτινο φιλί
το χρόνο σου μετράς για το πτυχίο
το γράμμα μου σου φάνηκε αστείο
κι ο Τούρκος στη μοκέτα αραχτός
φιλίες με τους Γάλλους σου να πιάνει
να πίνει και να τρώει ό,τι τρως
αυτός ο Τούρκος Τούρκο θα με κάνει
να πίνει και να τρώει ό,τι τρως
αυτός ο Τούρκος Τούρκο θα με κάνει

Ζηλεύω το μικρό σου το γατί
στα πόδια σου κοιμάται όταν διαβάζεις
δεν ξέρω αν κοιμάστε και μαζί
ή μ' άλλον στο κρεβάτι τον αλλάζεις
δεν ξέρω αν κοιμάστε και μαζί
ή μ' άλλον στο κρεβάτι τον αλλάζεις

Συγχώρα με που γίνομαι μικρός
μα η ανάγκη να σε νιώσω είναι μεγάλη
μακριά σου νιαουρίζω μοναχός
μα c' est la vie που λένε και οι Γάλλοι
μακριά σου νιαουρίζω μοναχός
μα c' est la vie που λένε και οι Γάλλοι.

3.Κάπως σαν αστείο είπαμε αντίο
πήρα το πικάπ σου και μου πήρες το ψυγείο
πήρες τα σεντόνια πήρα τη μπιγκόνια
κι απ' το χωρισμό μας έχουν κλείσει τρία χρόνια

Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα

Έκανε παιδάκια δυο τιγρέ γατάκια
τα 'χει παρατήσει στης κουζίνας τα πλακάκια
Μοιάζουν τα καημένα παραζαλισμένα
κι έβγαλα το ένα Παναγιώτη σαν εσένα


Αραγε πού να 'σαι άραγε θυμάσαι
που 'λεγες στη γάτα "Σερενάτα μη φοβάσαι
σ' όλη τη ζωή μου θα 'σαι το γατί μου
δε θα ξαναδώσω σ' άλλη γάτα την ψυχή μου"


Μες στη σιφονιέρα έγινε μητέρα
άφησε τα δυο της τα γατάκια εδώ πέρα
κι έφυγε από μένα για να 'ρθει σε σένα
πες μου τι να κάνω τα 'χω πια κι εγώ χαμένα

Μαύρα τα μαντάτα για τη Σερενάτα
που παλιά την τάιζες μπαρμπούνια μαρινάτα
τώρα δε σε νοιάζει πού ξεχειμωνιάζει
ούτε άμα στην πάτησε κανένας καμικάζι

Μάτια μου αντίο τέλειωσε τ' αστείο
πήγα το πρωί και ξαν' αγόρασα ψυγείο
πάρε άλλα πιάτα βρες μιαν άλλη γάτα
όμως να θυμάσαι πού και πού την Σερενάτα

Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε χάσαμε τη γάτα.

Τι να κάνω;Γελάω για να μην αρχίσω να βρίζω!ΝΥΣΤΑΖΩ!!!!!!!!!Πρωί πρωί στην πολυκατοικία άρχισε συναυλία το τρυπάνι και το σφυρί!Από τις 10.30 το πρωί!Ακουσον,άκουσον!!Λίγος σεβασμός πια στους απανταχού ξενύχτηδες!ΝΥΣΤΑΖΩ καλέ!Όποιος ξυπνάει πρωί-πρωί παρακαλώ ας το ξανασκεφτεί.Η δουλειά είναι δουλεία και η τεμπελιά μαγεία, που λέει κι ένα άσμα.Κανένας δεν πέθανε απ'τη δουλειά αλλά καλύτερα ας μην το ρισκάρουμε.

Κι επειδή κάθε γέλιο πρέπει να λέμε "σε καλό να μας βγει",εμένα όπως φαίνεται δεν θα μου βγει και σε τόσο καλό...Η γιαγιά μου από χθες νοσοκομείο.Καλά,αυτό για τη γιαγιά μου δεν είναι πρωτότυπο,έχει γνωρίσει όλα-ΟΛΑ ΟΜΩΣ-τα νοσοκομεία της Αττικής.Αλλά σαν ανήσυχη την άκουσα τη μητέρα μου πριν στο τηλέφωνο...Για να δούμε.Τώρα που είναι να φύγω κι εγώ...Βασικά κι η μητέρα μου θα ερχόταν να ξεσκάσει 2-3 μέρες,αλλά τώρα...Αυτή η γυναίκα δεν έχει ξεκουραστεί ποτέ,όλη μέρα τρέχει με τους γονείς της.Όλο μπελάδες.Όλο νοσοκομεία.Και όταν γίνουν καλά,ούτε ένα τηλέφωνο,σαν να μην υπάρχει.Ο παππούς μου περισσότερο.Τέλος πάντων,για να μιλήσω για τον παππού μου χρειάζομαι πολύ χρόνο,είναι ειδική περίπτωση ανθρώπου.Λέω ότι το μόνο σωστό στη ζωή του είναι ότι είναι από τη Νάξο και έτσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να αγαπήσω αυτό το υπέροχο νησί και να έχει έναν τόπο η ψυχή μου.Δεν έχουμε χωριό όπως όλοι,αυτό ήταν πάντα το παράπονο μου,επειδή ο πατέρας μου είναι γέννημα θρέμα Αθηναίος.Αλλά για να μιλήσω για τον παππού,θέλω χρόνο.Είναι να κλαις και να γελάς αυτός ο άνθρωπος!Η παραξενιά τρομάζει μπροστά του,την ξεπερνάει!!Ο Ορισμός της παραξενιάς!Κωμικοτραγικές καταστάσεις!Δυστυχώς τις μπόρες η μητέρα μου τις περνάει...Τα αδέλφια της...Σφυρίζουν αδιάφορα.

Έτσι λοιπόν το ρίχνω στην τρελή σήμερα για να μην αρχίσω να:

1.βρίζω

2.φωνάζω

3.τα φιλοσοφικά αναπάντητα ερωτήματα του στυλ:να ζει κανείς ή να μην ζει,μάνα γιατί με γέννησες,ποιος είμαι,από που ήρθα,που πάω,γιατί πάω εκεί.

4.γελάω με τα χάλια μας,οικογενειακώς(με την ευρυτερη έννοια).Για να επεκταθώ σε αυτό που λέω θέλω χρόνο,αλλά για να το λέω...

Μήπως τελικά είναι καλύτερα να μην έχεις ΚΑΘΟΛΟΥ συγγενείς;Για μπελά είναι μόνο.Θείοι,θείες,ξαδέλφια,γιαγιάδες,παππούδες.Σκηνικό τρόμου!!!Ειδικά οι συγκεκριμένοι.Αν διηγηθώ ιστορίες,όχι θα γελάσει το παρδαλό κατσίκι,το site θα κολλήσει,θα αρνηθεί να συνεχίσει...

Συνεχίζω το τραγούδι...Δηλαδή όχι εγώ,το γατάκι της φωτογραφίας.

Μαύρα τα μαντάτα για τη Σερενάτα...

Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί

Mέχρι τα ουράνια σώματα
με πομπούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι παρέες

Kάνει ο Γιώργος* την αρχή
είμαστε δεν είμαστε
τίποτα δεν είμαστε βρε
κι ο Γιαννάκης* τραγουδεί
άμα είναι όλα άγραφα κάτι θα βγει

Kαι στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να κι ο Αλκης* ο μικρός μας
για να σμίξει παλιές
κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας

O ουρανός είναι φωτιές
ανεμομαζώματα
σπίθες και κυκλώματα βρε
και παρέες λαμπερές
το καθρεφτισμά τους στις ακρογιαλιές

Kι είτε με τις αρχαιότητες
είτε με ορθοδοξία
των Eλλήνων οι κοινότητες
φτιάχνουν άλλο γαλαξία

Να κι ο Mπάμπης* που έχει πιει
κι η Λυδία* ντρέπεται
που όλο εκείνη βλέπετε βρε
κι ο Αχιλλέας* με τη Zωή*
μπρος στην Πολαρόιντ κοιτούν γελαστοί

Τότε η Έλενα* η χορεύτρια
σκύβει στη μεριά του Τάσου*
και με μάτια κλειστά
τραγουδούν αγκαλιά
Εθνική Ελλάδος γεια σου

Τι να φταίει η Bουλή
τι να φταιν οι εκπρόσωποι
έρημοι και απρόσωποι βρε
αν πονάει η κεφαλή
φταίει η απρόσωπη αγάπη που 'χε βρει

Mα η δικιά μας έχει όνομα
έχει σώμα και θρησκεία
και παππού σε μέρη αυτόνομα
μέσα στην τουρκοκρατία

{Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν' ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε βρε}
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς

Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να πυκνώνει ο δεσμός μας
και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας

Ιστορία φτιάχνουν οι παρέες.Οι χαρούμενες,χαρούμενη ιστορία.

Χαρούμενα τραγούδια κάθισαν πλάι στα λυπημένα και τους χαμογέλασαν.

Ματζόρε συγχορδίες κλείσανε το μάτι στις μινόρε και χορέψανε ένα βάλς.

Τα ζειμπέκικα φορτώθηκαν στις πλάτες και πήγανε περίπατο για να έρθουν τα μπλουζ.

Της άγριας νιότης.

Κάτι βράδια με τραγούδι,ποτό,παρέα,κουβέντα,χαμόγελο.

Μαζευτείτε μπροστά στον φωτογράφο!!Εμπρός!!Όλοι!!Μην βλέπω κανέναν να κρύβεται!!

Smile!!Say "cheece"!!

Είναι η χαρούμενη παρεούλα μας!!

ΥΓ1:Σκιουράκι φωτογράφος.

ΥΓ2:΄Στο τραγούδι όπου αστερίσκος,ένα οποιοδήποτε όνομα.Ξέρουν αυτοί!!Χαχαχαχαχα!

ΥΓ3:Στην αγκύλη η φράση που με αντιπροσωπεύει.

ΥΓ4:Ιστορία φτιαχνουν οι παρέες.Αν είναι και μουσικές...Μουσική ιστορία.

ΥΓ5:Χάραξε και δεν νυστάζω...

Που λέει και το άσμα.Δεν κλείνει το μάτι ως συνήθως.

ΥΓ6:Ας γράψω τώρα που μπορώ γιατί όταν γυρίσω δεν θα έχω ιντερνετ.Κλάψ,κλαψ!!!Αλλαγή εταιρίας και πακέτου και ελπίζω να μην κάνουν πολύ καιρό να μου το συνδέσουν.

Κι όντεν η νύχτα η δροσερή καθ'άνθρωπο αναπεύγει

και κάθε ζο να κοιμηθή τόπο να βρη γυρεύγει

ήπαιρνε το λαγούτο του κ'εσιγανοπορπάτει

κι εκτύπα το γλυκιά-γλυκιά ανάδια στο παλάτι.

Ήτομ η χέρα ζάχαρη,φωνή είχε σαν τ'αηδόνι

κάθε καρδιά,να του γροικά,κλαίγει κι αναδακρυώνει.

Ήλεγε κι ανεθίβανε της ερωτιάς τα πάθη

και πως σ'αγάπη εμπέρδεσε κ'εψύγη κ'εμαράθη.

Κι ο ρήγας με τη ρήγισσα πολλή χαράν επαίρνα,

να του γροικού να τραγουδή κι έτσι γλυκιά να λέγη

του έρωτα τσι πονηριές,τσι πράξες του να ψέγη.

Μ'απ'όλους κι όλες πλιά γλυκά ήσα στην Αρετούσα

και τα τραγούδια ξυπνητή συχνιά την εκρατούσα.

Κι οληνυχτίς ανάπαψη δεν είχε να λογιάζη

ποιος είναι αυτός που τραγουδεί και βαραναστενάζει.

Ο Ρήγας μια από τσι πολλές ηθέλησε να μάθη

ποιός είναι αυτός που τραγουδεί της ερωτιάς τα πάθη

έτσι γλυκιά και νόστιμα,που ταίρι άλλο δεν έχει

κ'εβάλθηκε να τονε δη και να τονε κατέχη.

και μιαν ημέρα κάλεσμα ήκαμε στο παλάτι

ξεφάντωμα από το ταχύ ως το βραδύν εκράτει.

Ήπαψεν η ξεφάντωση,εβράδιασεν η ώρα

και καθενείς στο σπίτι του επήγε κ 'εις τη χώρα.

Ο ρήγας βάνει λογισμό,πολλά βαθιά τον πιάνει,

ίντα 'ναι κι ο τραγουδιστής τση νύχτας δεν εφάνη.

Και μ'αλλο τρόπο εβάλθηκε ποιός είναι να κατέχη

κι ώστε να μάθη και να δη μεγάλην έγνοιαν έχει.

Και κράζει μιαν αργατινή δέκα από την αυλή του

οπ'επλερώνουντα καλά να βλέπουν το κορμί του.

λέγει τους:πιάστε τα άρματα χωστά και μη μιλείτε

κι άμετε σε παραχωστό κρουφά και φυλαχτήτε

κι ως έρθη αυτός που τραγουδεί και παίζει το λαγούτο

γλήγορα φέρετε τονε εις το παλάτι ετούτο.

Κινούν και πάσι το ζιμιό κ'οι δέκα αρματωμένοι

καθένας τον τραγουδιστή ήστεκε κι ανιμένει

εις ώραν ολογούτσικην οπου 'σανε χωσμένοι

θωρούνε μ'εναν σύντροφο αξάφνου και προβαίνει

κι αρχίζει πάλι το σκοπό,το γλυκοζάχαρένιο,

κ'εχτύπα το λαγούτο του,σαν το 'χε μαθημένο.

Τότες από το χάλασμα εβγαίνου οι αντρειώμενοι

κι ως τσ'είδεν ο Ρωτόκριτος σκολάζει και σωπαίνει

και το λαγούτο εσκόρπισε εις εκατό κομμάτια

να μην τονε γνωρίσουνε κείνα τα ξένα μάτια.

Αποσπάσματα από Α'μέρος,στίχοι:

389-396

420-426

467-472

505-522

525-528

Ο Ερωτόκριτος,κάτω από το παλάτι,μαζί με το στενό του φίλο,πολύδωρο,παίζει το λαούτο του και τραγουδά για εκείνη που αγαπά.Ο βασιλιάς,και πατέρας της αγαπημένης του,θέλησε να μάθει ποιος τραγουδά τόσο όμορφα κάθε βράδυ.

Κινδυνεύοντας να φανερωθεί ο Ερωτόκριτος,σκορπίζει το λαούτο του,το καταστρέφει.

Αποχωρίζεται τον πιστό σύντροφο του,το λαούτο που του χάριζε ώρες χαράς.Μεγάλη λύπη για έναν μουσικό να αποχωρίζεται το όργανο που του κρατάει συντροφιά μελωδικά.Όλα για χάρη της Αρετούσας!Όλα για χάρη της αγάπης!

Τραγούδι.

Ο όρκος της Αρετούσας-Λιζέτα Καλημέρη

ΥΓ:Ασπρόμαυρη σκαναρισμένη ζωγραφιά μου,φτιαγμένη πριν χρόνια.

Μια φορά γιε μου κι έναν καιρό
βασιλιάς καλός όριζε τόπο μακρινό...

Θυμούμαι ως τώρα τη γιαγιά
έτοιας λογής ν' αρχίζει
και σε καιρούς αλλοτινούς
ο νους τση ν' αρμενίζει.

Να μου μιλεί σιργουλευτά
για κείνα και για τ' άλλα
για μαγικά, για έρωτες,
για φονικά μεγάλα.

Για βασιλιάδες νιους καλούς
που κάστρα επατούσαν
τσι μάισσες και τα θεριά
σκοτώναν κι ενικούσαν.

Κι όντεν ο ύπνος ο γλυκύς
δόξευγε το μυαλό μου
στον κόσμο των παραμυθιών
γύριζ' ο λογισμός μου.

Έσβησ' ο χρόνος ο κακός
μαζί με τη χαρά μου
τσι ιστορίες τση γιαγιάς
από τα όνειρά μου.

Κι έρχουντ' απ' τον παλιό καιρό
Θε μου νάταν αλήθεια
ώρες αεροφύσημα
κείνα τα παραμύθια.

Μην κλαις μικρή μου και πληγές
ανοίγεις μου στα στήθη
εμείς οι δυο θα κάνουμε
τον κόσμο παραμύθι.

Φεύγω,όταν γύρω μου όλα με κουράζουν...

Η ζέστη είναι αφόρητη...Ο θόρυβος αφόρητος...Η μοναξιά αφόρητη...Κι εγώ να ψάχνω κάτι να πιαστώ,ακροβατώντας στο σκοινί,χωρίς δίχτυ προστασίας από κάτω...Καλοκαίρι...Το έχω μισήσει τα τελευταία χρόνια.Τίποτα δεν χαρίζει...Χαρές περαστικές που δεν έχουν χρόνο για μένα...Καλοκαίρια παλιά,ανέμελα...Στη θέση τους καλοκαίρια,βγαλμένα λες από καρμπον...Να λαχταράει η ψυχή μου να δει νέους τόπους και να καταδικάζεται να βλέπει τους ίδιους...Με μόνη εξαίρεση φέτος την αγαπημένη μου πλέον Ιταλία.Γιατί εδώ,λαχταρώ να δω νέα μέρη,αλλά...Είναι δύσκολο...

Είπα πως από του χρόνου-να είμαστε καλά,πρώτα ο Θεός-θα έχω λεφτά στην άκρη,να πάω με αεροπλάνο,κάπου πιο μακριά.Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια συνέχεια.Κυκλάδες,Κυκλάδες,Κυκλάδες συνέχεια,επειδή δεν μπορώ να κάνω μόνη 12 και 13 ώρες ταξίδι.

Ευτυχώς υπάρχουν οι φίλοι...Ευτυχώς υπάρχουν οι φίλες.Να γλυκαίνουν της καρδιάς το χειμώνα.

Συνάντηση σήμερα το απόγευμα με μια φίλη.Για την ακρίβεια,η μόνη φίλη που έχω,που ήταν πάντα εκεί.Όπως κι εγώ.Ημουνα πάντα εκεί.Σε όλα.Μοιραζόμαστε όλα τα μυστικά μας.Ξέρω τα πιο μεγάλα της μυστικά,εδώ και χρόνια.Ξέρει τα πιο μεγάλα μου μυστικά,εδώ και χρόνια.

Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ σε έναν άνθρωπο είναι να μην κρίνει τις επιλογές σου.Κάποια πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας,άσχετα αν είναι σωστά ή λάθος.Δεν είναι ωραίο να κάνεις κηρυγμα σε κάποιον για τις επιλογές του.Ακόμα και τα λάθη,δικά μας είναι.Δεν είναι ωραίο να λες στον άλλο,σου τα 'λεγα. Όλοι έχουμε ελεύθερες επιλογές,ακολουθούμε το δρόμο μας και όπου βγάλει.Και λάθος θα κάνουμε,και τα μούτρα μας θα σπάσουμε,και ρεζίλι θα γίνουμε.Αρκεί να μην προδώσουμε τις ιδέες μας,και να μην πατήσουμε πάνω στους άλλους.Αυτό έχω για οδηγό στη ζωή μου.Αυτές τις δυο αξίες.Γιατί με έμαθαν οι γονείς μου να σέβομαι τους άλλους,να σέβομαι τη διαφορετικότητα,όλοι είμαστε μοναδικοί,να είμαι ευγενική και υπομονετική με όλους.Είναι θέμα παιδείας.

Είναι πολύ βασικό αυτό που λέω,να μην κρίνεις τον άλλο.Επίσης κάτι πολύ κακό σε μια φιλική σχέση είναι η ζήλεια.Αν λειτουργούσα με αυτό το σκεπτικό,δεν θα έπρεπε να μιλάω σε κανέναν!Αντικειμενικά,έχουν όλα αυτά που μου λείπουν.Αλλά,ίσα ίσα που χαίρομαι με τη χαρά τους.Αν ήταν αλλιώς,θα ζήλευα και θα της έκανα κριτική που πήγε διακοπές σε 4 νησιά,20 μέρες και τώρα τρέχει το νοίκι και οι λογαριασμοί.Και 4 μήνες να έλειπε η κοπέλα,δεν μου πέφτει λόγος,αφενός,και αφετέρου,χαίρομαι με τη χαρά του άλλου.Αν ζοριστεί οικονομικά,εδώ είμαι.Πολλές φορές έχω βοηθήσει.Με όλη μου την καρδιά.Γιαυτό είναι οι φίλοι.

Αυτό το λέω,για όσους κριτικάρουν ότι πάω διακοπές συνέχεια(!).Είναι πολλοί.Κι ας μην διαβάσουν αυτά που γράφω.Εγώ λέω ό,τι αισθάνομαι.Τέτοιες κουβέντες,έλεγε η "φίλη" μου και κριτίκαρε τα πάντα,και ξενέρωσα,δεν γουστάρω την παρέα της άλλο.Με ενοχλούν οι κουβέντες του στυλ, α,η Αυγή πάλι πάει διακοπές,πάλι πάει συναυλία,σινεμά,πήγε Ιταλία,αγόρασε αυτό,έκανε εκείνο κλπ,κλπ, που έλεγε μεταξύ άλλων και αυτή η "φίλη μου" με κατάληξη πάντα το γνωστό ρεφρέν "τι ανάγκη έχει;Έχει λεφτά".Γιαυτό πιάνω λεφτά στα χέρια και γίνονται #$%&%.Το ίδιο και οι γονείς μου.Λες και εξατμίζονται.Όταν έχεις 1000 από πίσω να σε γκαντεμιάζουν.Δεν μπορούν να χωνέψουν πως εμείς βγαίνουμε και κάνουμε μια ζωή όμορφη και εξωστρεφή,κατά τα δικά μας δεδομένα,ενω αυτοί κάθονται και μαζεύουν λεφτά σαν τον Σκρουτζ κάνοντας το #$%&* τους παξιμάδι.Πειράζει που ζω το τώρα;Τόσο έγκλημα είναι;Με εκνευρίζουν αυτές οι κουβέντες ειδικά όταν λέγονται από το στόμα ενός ανθρώπου που επί 5 χρόνια συνέχεια,δεν έχει μείνει ποτέ χωρίς δουλειά,έχοντας ένα απολυτήριο λυκείου,κι εγώ έχω πτυχίο και δεν έχω στεριώσει σε δουλειά,σε αυτή την ίδια πενταετία.Τα συμπεράσματα δικά σας ποιος έχει το κομπόδεμα...Είναι να τρελάινεσαι με την χαιρεκακία και τη ζήλεια ορισμένων ανθρώπων...Δεν το παίζω υπεράνω,ούτε κοκορεύομαι επειδή έχω πτυχίο,αλλά έχω φτύσει αίμα να βρω δουλειά και έχω σπάσει τα μούτρα μου επανειλημμένα,όταν άλλοι τους έρχονται όλα βολικά.

Έτσι η Ρία είναι από τους λίγους ανθρώπους που εμπιστεύομαι.Έχω άλλους δυο φίλους που εμπιστεύομαι απόλυτα και την αγαπημένη μου δασκάλα της κιθάρας,τη Μάρω,που ξέρει τα πάντα για μένα και είναι ο πιο καλός και θετικός άνθρωπος που ξέρω.

Συνάντηση το απόγευμα,βόλτα να δούμε καμιά βιτρίνα,να πάρει η φίλη μου δωράκι για την αδελφή της που είχε γενέθλια και μετά παγωτάκι,με συνοδεία άπειρων φωτογραφιών από Ιταλία και εμπειριών από τις διακοπές μας.

Κάθε καλοκαίρι πάνε με το αγόρι της σε νησιά που δεν έχουν και τόσο κόσμο,στα Δωδεκάνησα,στο Βόρειο Αιγαίο.

Μια και το ανέφερα.

Πήρα τηλέφωνο σήμερα να κλείσω δωμάτιο στο ξενοδοχείο που πάω κάθε φορά στη Νάξο και μέχρι 6-7 Σεπτέμβρη είναι όλα κλεισμένα!!Μου έκανε τρομερή εντύπωση!!Το πιο πιθανό ότι όλοι αυτοί είναι τουρίστες.

Επιστράτευσα λοιπόν το ιντερνετ.Βρήκα γύρω στα 30 ξενοδοχεία.Ξεκίνησα να τηλεφωνώ,από ένα που βρήκα και μου έμοιαζε ωραίο,και στη φωτογραφία,και σε όσα πρόσφερε στα δωμάτια,και η θέση που ήταν στη Χώρα μου άρεσε,και επιπλέον έλεγε προσφορές από 21/8.

Τελικά αυτό έκλεισα!!Με το πρώτο τηλέφωνο!!Δεν χρειάστηκε άλλο!!'Η το έχουμε το ένστικτο ή δεν το έχουμε!!

Στα ίδια μέρη λοιπόν.Στις ίδιες γειτονιές.Περισσότερο εκεί νιώθω πως είμαι σπίτι μου.Κι ας μην έχω σπίτι εκεί.Οι δρόμοι της Χώρας είναι τόσο γνώριμοι...Πηγαίνω τα τελευταία 18 χρόνια,με μικρά διαλείμματα απιστίας...Υπήρχαν χρονιές που δεν πήγα καθόλου.Αλλά όπου κι αν πάω,εκεί γυρίζω.

Πίσω στην Αθήνα.Είχα μείνει στο καφέ με τη φίλη μου.Ανταλλαγή αναμνηστικών δώρων.Εγώ από Ιταλία,εκείνη από Χίο.Ανταλλαγή εντυπώσεων.Εμπειριών.Χαμόγελων.

Μετά πάλι πίσω.Στο σπίτι.Μετά από ένα μισάωρο σπάσιμο νεύρων στη στάση να περιμένουμε το λεωφορείο.Γύρισαν όλοι,γύρισαν και τα παρατράγουδα...Όλο τον Αυγουστο ερχόταν στην ώρα του,έφτανε στην ώρα του.Τώρα;Όλο και κάποιος θα έχει παρκάρει σε γωνία,όλο και κάποιος θα του κλείνει το δρόμο.Τα κλασικά.

Λίγο πριν συναντήσω τη φίλη μου,είχαμε πάει σε μια δουλειά με τους γονείς μου.Είχε πολύ κίνηση στο συγκεκριμένο δρόμο που σταματήσαμε για λίγο,παρκάρησε για λίγο ο πατέρας μου και μας περίμενε.Για να περάσω απέναντι;Δεν υπήρχε περίπτωση ούτε ένας από όλους αυτούς τους άξεστους να με αφήσουν.Μόνο αν τους κόψεις.Δεν συγκινούνται,ακόμα και μες τη μέση να είσαι και να μην υπάρχει νησίδα,όπως σε αυτόν τον δρόμο διπλής κατεύθυνσης.

Αχ,Ιταλία!!!Λέω σε αυτές τις περιπτώσεις...Που μόλις ο πεζός πατήσει το πόδι του,το αυτοκίνητο κοκκαλώνει.Αυτή η συμπεριφορά εδώ,εκεί θα τους φαινόταν τριτοκοσμική.Και είναι τριτοκοσμική.Όπως και όλοι αυτοί οι "μάγκες" που βρίζουν ανευ λόγου και αιτίας.Όση ώρα περίμενε ο πατέρας μου,μου λέει πέρασε ένας τέτοιος μάγκας και έβρισε μια γυναίκα,''άντε ρε τσόκαρο",επειδή έκανε το θανάσιμο λάθος να στρίψει!!!!Ο πατέρας μου έμεινε κάγκελο!!

Αυτά γίνονται όταν σκέφτεται το κάτω κεφάλι.Συγνώμη,το είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα.

Αν μπορούσα να εκφραστώ ελεύθερα,θα τρέχανε οι περισσότεροι να κρυφτούν,αλλά μετά θα μου στέλνουν όλοι σχόλια,ότι-και καλά-τα λέω αυτά επειδή είμαι γυναίκα.Τέλος πάντων.Γιατί και εδώ μέσα,από ό,τι βλέπω,δεν μπορείς να πεις και τόσο ελεύθερα τη γνώμη σου χωρίς να παρεξηγηθείς.Ήδη και εγώ σκέφτομαι ότι γράφω τα ίδια και τα ίδια και κάποιοι θα λένε,ωχ πάλι θα μας ζαλίσει αυτή ότι θέλει να φύγει από την Αθήνα.

Αν και λατρεύω να γράψω,έχω βαρεθεί.Νιώθω πως δεν μπορώ να μιλήσω ελεύθερα,γιαυτό. 

Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν μπορώ να κρύβομαι,δεν μπορώ να λέω ψέματα και δεν μπορώ να προσποιούμαι σαν χαζοχαρούμενο ότι όλα είναι τριαλαλι-τριαλαλό.Αφού δεν είναι.Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.Αλλά όταν πέφτεις πάνω σε τοίχους;Όταν άνθρωποι που νόμιζες φίλοι στην πραγματικότητα δεν ήταν;Όταν άνθρωποι που κανονικά τόσα χρόνια θα έπρεπε να  έχουν καταλάβει ποια πράγματα σε ενοχλούν,στην πραγματικότητα δεν έχουν καταλάβει τίποτα;Τότε πως μπορώ να προσποιούμαι ότι είμαι ευχαριστημένη;

Όταν πρέπει να εξαφανίζομαι για να συγκινούνται και να δουν αν ζω ή πέθανα,άνθρωποι που λένε ότι νοιάζονται,"φίλες'' που λένε πως νοιαζονται και δεν παίρνουν ούτε ένα τηλέφωνο;

Ευτυχώς υπάρχουν και όλοι οι άλλοι που ξέρουν να δίνουν και να παίρνουν.Οι πραγματικοί φίλοι.Που μπορεί να ξέρεις 5 μέρες,5 μήνες,5 χρόνια,και να νιώθεις πως ξέρεις 5 ζωές.

Η Ρία,ο Στράτος,η Μάρω.

Ο Κώστας,η Καίτη,ο Χρήστος.

Η Βάλια,η Γιώτα,ο Φάνης.

Ο Κωστής,η Εύη,η Κατερίνα.

Ο Αντώνης,ο Αλέξανδρος,η Μαίρη.

Και τόσοι άλλοι...

Που μπορεί να βλεπόμαστε λίγο,αλλά δεν έχει καμία διαφορά με το να βλεπόμασταν συνέχεια.

Τι όμορφο συναίσθημα...Ακόμα κι όταν με κάποιον έχεις να βρεθείς καιρό αλλά είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε μέρα από την προηγούμενη φορά...

Αυτές οι σκέψεις με κρατάνε.

Αυτες οι σύντομες συναντήσεις.Οι μακρινές και απλωμένες στο χρόνο.Αλλά ουσιαστικές.Όχι απλά για να γίνουν.

Και να...Ένα χαμόγελο ξανα άνθισε.Πλατύ και ζεστό.

Ταξιδεύει για τα μάτια.Για να γελασουν κι αυτά.

Και θα γελάσουν.Είμαι πια σίγουρη.

Ήδη γελούν.

Και το χαμόγελο των ματιών είναι αυτό που κρατάει.

Όταν όλα τα όμορφα στη ζωή είναι ή παράνομα ή ανήθικα ή παχυντικά και όλα αυτά που ωφελούν είναι άχρωμα και άνοστα,το μόνο όμορφο  που υπάρχει και ωφελεί είναι η θάλασσα.

Μια πηγή ζωής.

Διάβασα σε ένα περιοδικό ότι η θάλασσα ωφελεί σε πολλές περιπτώσεις κακής υγείας ή απλά πρόληψης:

-Το θαλασσινό νερό βελτιώνει την κυκλοφορία του αίματος και συμβάλει στην αποτοξίνωση του οργανισμού.

-βοηθάει όσους υποφέρουν από άσθμα.

-βοηθάει στη βελτίωση της αναπνοής,αφού οι πλύσεις της μύτης ανοίγουν την αναπνευστική οδό.Βοηθάει έτσι στην ιγμορίτιδα(σε αυτή την κατηγορία ανήκω εγώ)

-το κολύμπι είναι η καλύτερη μορφή άσκησης,κυρίως γιατί γίνεται ευχάριστα,χωρίς να είσαι αναγκασμένος να κλείνεσαι σε ένα γυμναστήριο,κάτι που για κάποιους μπορεί να είναι δύσκολο λόγω έλλειψης χρημάτων ή χρόνου ή-το κυριότερο-διάθεσης.

-Το κολύμπι στη θάλασσα επίσης βοηθάει και σε όσους έχουν πρόβλημα αυπνίας ή στρες.

-Δυναμώνει τα άκρα και γενικά το σώμα,από την αντίσταση του νερού.

-Τα θαλασσινά μπάνια βοηθούν και όσους έχουν προβλήματα κυκλοφορικού,πχ φλεβίτιδα.

-Το νερό της θάλασσας είναι 1000% καλύτερο από το νερό της πισίνας,γιατί γυμνάζει το σώμα καλύτερα,το σώμα επιπλέει σε αυτό χωρίς καν να κουνιέται,ενώ στην πισίνα βουλιάζεις αν δεν κουνιέσαι,είναι πολύ πιο δροσερό από το νερό της πισίνας.

-όταν κάποιος βρίσκεται κοντά στη θάλασσα,έχει περισσότερη ενέργεια,αναπνέει καλύτερα,αφού ο θαλασσινός αέρας είναι πιο καθαρός,είναι πιο πλούσιος σε οζον.

-το βάρος του σώματος μες το νερό διαιρείται δια 2,5 και έτσι ακόμα κι αν απλώς κάποιος επιπλέει,δεν κουράζεται,και εξακολουθεί να γυμνάζεται μες το νερό,σε αντίθεση με την πισίνα που κουράζεσαι εύκολα,λόγω της έλλειψης της άνωσης του νερού.

-το σώμα καταναλώνει ενέργεια μες τη θάλασσα για να διατηρήσει την θερμοκρασία του σε φυσιολογικά επίπεδα,αφού η θερμοκρασία της θάλασσας δύσκολα φτάνει πάνω από 26-27 βαθμούς.

Για όλους αυτούς τους λόγους και άλλους τόσους,ένα μπάνιο στη θάλασσα είναι αναζωογονητικό.

Όσο πιο καθαρή η θάλασσα,τόσο μεγαλύτερα και τα οφέλη.Τι να το κάνεις να κολυμπήσεις στις μολυσμένες θάλασσες τις Αττικής;Το 99% των θαλασσών εδώ είναι εντελώς ακατάλληλες για κολύμπι.Μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις με βούλες κόκκινες από τη μόλυνση.

Αλλά δεν τα έχω κόψει τα μπάνια στην Αττική μόνο για αυτό το λόγο,τη μόλυνση.Σιχαίνομαι την πολυκοσμία.Μου αρέσουν πιο ήσυχες παραλίες.Δυστυχώς αυτές πλέον ούτε στα νησιά δεν τις βρίσκεις.

Ο μόνος κοντινός προορισμός που πάω για μπάνιο είναι το Αγκίστρι.Αν και εκεί,πέρυσι που είχα πάει αρχές Αυγούστου,είχε υπερβολικά πολύ κόσμο.

Όσο πιο δύσκολη η πρόσβαση σε μια παραλία,τόσο λιγότεροι,τόσο πιο ωραίο το μπάνιο.Για αυτό αγάπησα την Άνδρο.Οι περισσότερες παραλίες που πήγα πέρυσι,ήταν απομακρυσμένες,και ξεπροβάλαν μετά από χιλιόμετρα χωματόδρομου.Στην παραλία λοιπόν έβλεπες μέχρι 10-15 άτομα,διασκορπισμένα.Δεν έχω καλύτερο από αυτό!!Ησυχία,χωρίς ενοχλητικούς με ρακέτες,κινητά,και πιτσιρίκια να στριγκλίζουν.Αυτοί όλοι συχνάζουν στις κοσμοπολίτικες παραλίες,στις οποίες δεν μ'αρέσει ούτε απ'έξω να περάσω.

Για αυτό τα τελευταία χρόνια έχω κόψει τα μπάνια εδώ και κάνω μόνο στις διακοπές.Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κάνω ελάχιστα μπάνια.Πέρυσι έκανα 12 και ήταν τα περισσότερα που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια,συνήθως αν καταφέρω μέχρι 10 είμαι πολύ χαρούμενη.

Αυτό όμως το πληρώνω το χειμώνα...

Φέτος ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά.Από τον Φλεβάρη και μετά δεν έχω πάρει ανάσα.Εντάξει,έκανα 12 μπάνια,αλλά πάλι το αποτέλεσμα μηδέν είναι.Από τον Φλεβάρη και μετά συνέχεια άρρωστη είμαι,μπουκωμένη.Τον Μάρτη ήμουνα ένα μήνα μπουκωμένη,συναχωμένη,βραχνιασμένη,στα όρια της φαρυγγίτιδας.Το ίδιο το ξανάπαθα μες τον Ιούλιο,λίγο πριν την Ιταλία,όπου πήγα με πυρετό.Χώρια πόσες φορές ακόμα αρρώστησα.Είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει χαρτομάντηλα μαζί του 365 μέρες το χρόνο και το χειρότερο:τα χρησιμοποιώ σχεδόν και τις 365 μέρες...

Αχ,θαλασσίτσα μου!!!!Σου έρχομαι!!Την Κυριακή!!!Κοντοζυγώνει.

Ένα σπίτι στη θάλασσα κοντά.Τίποτα άλλο δεν ήθελα.Φυσικά όχι εδώ στην Αττική.Έχει και εδώ θάλασσες γύρω-γύρω αλλά δεν μου αρέσουν αυτά τα μέρη που γειτονεύουν με τις συγκεκριμένες θάλασσες,για πολλούς άσχετους λόγους με την ίδια την θάλασσα.

Την Κυριακή που όλοι θα γυρίζουν,θα φτάνω στη Νάξο.

Στα ίδια μέρη.Στις ίδιες πεντακάθαρες θάλασσες.Στους ίδιους δρόμους.

Πόσο θα ήθελα να μην ξαναγυρίσω...Αλλά κάθε φορά,σε μια εβδομάδα το πολύ,είμαι πάλι πίσω στη μιζέρια...Σχεδόν πονάει το σώμα μου όταν γυρίζω,σχεδόν τον αγγίζω τον πόνο...

Πόσο θα 'θελα να είχαμε σπίτι στη Νάξο και να πηγαίνω όποτε θέλω...Τον χειμώνα θα πήγαινα με κάθε ευκαιρία.Μήπως με κρατάει εδώ καμιά σοβαρή δουλειά;Από τον Οκτώμβρη πάλι άνεργη θα είμαι.Ακόμα απλήρωτη είμαι.Φέτος όλη κι όλη η πληρωμή μου ήταν 250 ευρώ τον Μάη.Από τότε,ένας Θεός ξέρει πως την βγάζω.

Σήμερα ξύπνησα με έναν τρομερό πονοκέφαλο και μια υπνηλία απίστευτη.Δεν αντέχω αυτή τη ζέστη.Είναι αδύνατον να κοιμηθώ τη νύχτα.Κλείνω το κλιματιστικό,γιατί αν το ανάψω πρέπει να σκεπαστώ και ζεσταίνομαι χειρότερα,και αρχίζω να στριφογυρίζω.Έχει γίνει εφιάλτης ο ύπνος.Κάθε δυο ώρες σηκώνομαι,κάθομαι 1-2 ώρες στην κουζίνα,ανάβω το κλιματιστικό στο δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα,αλλά και πάλι,μέσα σε 2 λεπτά όταν το σβήσω είναι αφόρητη η ζέστη.

Η καλύτερη εποχή είναι Σεπτέμβρης μέχρι Νοέμβρη.Υποφερτή ζέστη και αρκετή δροσούλα.Αλλά κι ο χειμώνας μου αρέσει.Λίγο με τη βροχή εκνευρίζομαι,αλλά το κρύο δεν με ενοχλεί καθόλου,δύσκολα κρυώνω.

(η φωτογραφία Σεπτέμβρης 2005.Με την αναλογική μηχανή.Απόγευμα στον Αη.Γιώργη,στη χώρα της Νάξου.Μέσα Σεπτέμβρη,Παρασκευή απόγευμα,μετά από μια τρομερή καταιγίδα την προηγούμενη νύχτα-Πέμπτη βράδυ,όταν φτάσαμε στο νησί-όπου κόπηκε το ρεύμα,πέσανε κεραυνοί και γίνανε καταστροφές όλη νύχτα,την επόμενη μέρα είχε μια απίστευτη ζέστη και κάναμε ένα τέλειο μπάνιο)

Να 'μαι πάλι!!Λίγες ώρες αργότερα από το προηγούμενο post αλλά εμφανώς ευδιάθετη.

Πως αλλάζει τη διάθεση σου μια βόλτα λίγο πιο έξω από την Αθήνα,μια συναυλία και λίγες κουβέντες μ'ένα φίλο!Μεγάλη επίδραση έχουν.Από εκεί που κοιμόμουνα όρθια,να που τώρα 2 η ώρα τη νύχτα και πάλι δεν νυστάζω.Καλά,αυτό βέβαια δεν το λες και καλό ακριβώς...Αλλά τουλάχιστον έφυγε εκείνη η αρρωστημένη νύστα και βαρεμάρα της σημερινής μέρας.

Το είπα εγώ!Θα αναλάβει η γελαστή ψυχή! Ηρθε κι η μητέρα μου στη συναυλία και της άρεσε πολύ!Γενικά της αρέσουν οι συναυλίες.Αλλά κι αυτό το παιδί...Γεμάτος ζωή και ενέργεια,στο μεταδίδει.Και τη μητέρα μου πιο ευδιάθετη την είδα στο τέλος.Είπαμε,έχει το μαγικό ραβδάκι!Γκλιν-Γκλον!Ξουτ κακή διάθεση!!Και φεύγει!!

Τώρα βέβαια που δεν νυστάζω τι γίνεται.Γιαυτό εγώ επιμένω ότι πρέπει να δουλεύω νύχτα,το πρωί η απόδοση μου είναι πεσμένη,στα Τάρταρα.Παίρνω φακό και την ψάχνω.Ενα παράξενο πράγμα όμως...Στις διακοπές ξυπνάω από μόνη μου χαράματα.Μόνο στην Αθήνα δεν ξυπνάω.Στη Σίφνο όταν είχα πάει με τα κορίτσια,κοιμηθήκαμε σχετικά αργά(με τα δικά τους δεδομένα),περίπου 1.30-2.00 τη νύχτα.Κι όμως!Το πρωί,6.30 είχα ήδη ξυπνήσει και 7.00 πμ ήμουνα ήδη στο δρόμο να φωτογραφίζω το λιμάνι.Έβλεπες μια τρελή,Κυριακή πρωί,με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι,να φωτογραφίζει τα πάντα!Για πες μου να ξυπνήσω εδώ 6.30 το πρωί!!Θα γίνεις αυτομάτως εχθρός μου!!Δεν ανοίγει το μάτι ούτε κοντάρι να πάρεις να το στερεώσεις ή οδοντογλυφίδες.Αυτό μου δείχνει κυρίως ότι έχω πρόβλημα λόγω του καυσαερίου,είναι βαριά η ατμόσφαιρα.Πρόβλημα έχω με τη μύτη μου έτσι κι αλλιώς και με τα αναπνευστικά μου,αλλά γιατί στα νησιά ξυπνάω;Ούτε στην Ιταλία είχα πρόβλημα,κάθε μέρα ξύπναγα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι του κινητού και το πάταγα.

Θα έρθει η ώρα της μεγάλης φυγής!!Αλλά θα είναι μελετημένες οι κινήσεις,δεν θα φύγω βιαστικά.Ξαφνικά μπορεί,βιαστικά όχι.Θα έχω μελετήσει κάθε λεπτομέρεια και θα πάω όταν πρέπει να πάω.Αλλιώς έφευγα και αύριο.Αλλά σε κάποια πράγματα επιβάλεται να είναι πρώτη η λογική.Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο καταφεύγω στη λογική.Καλό είναι...Κακό...Θα σας γελάσω.Βλακείες εξακολουθώ να κάνω έτσι κι αλλιώς οπότε...Τα λάθη για τους ανθρώπους είναι.

Δεν θα πω άλλα.

Περιμένω την Δευτέρα να κλείσω δωματιάκι και εισιτήρια.Νησάκι μου,σου έρχομαι!!!!!!!!!!!!!Ετοιμάστε παρακαλώ το κόκκινο χαλί και την μπάντα που θα με υποδεχτεί!!χαχαχαχα!!

Τραγουδάκι;Απόψε ειδικά δεν θα έλειπε.Θα σας παραπέμψω και σε ένα βιντεάκι να δείτε για ποιον άνθρωπο μιλάω.

Είναι πολύ όμορφο κάποιος που ξέρεις τόσο λίγο να τον αισθάνεσαι τόσο κοντά σου.Έτσι συμβαίνει.Ισως γιατί είναι από τους λίγους ανθρώπους που ξέρω με τόσο θετική αύρα και παίρνεις λίγο απ'το φως του,μια μικρή ηλιαχτίδα.Λίγες φωτεινές νότες.

Εννοείται ότι τον κάλεσα και στην μπουάτ!Μέχρι τότε θα τον έχω δει τουλάχιστον 5 φορές,αλλά εχουμε και τα mail.

Τώρα που είπα mail.Από Σεπτέμβρη δεν θα έχω ιντερνετ!Κλαψ,κλαψ!Ελπίζω για λίγο,να μην αργήσει πολύ η επανασύνδεση με τη νέα εταιρεία.Δεν μπορώ χωρίς ιντερνετ!!

Ένα από τα βιντεάκια στο youtube:https://www.youtube.com/watch?v=6k4Fpa3h-uk 

Ενα μικρό δείγμα του ilegal show!!!Ορχηστρικό μεν,αλλά σε τέτοιο στυλ και ρυθμό και τα υπόλοιπα τραγούδια.Σε ξεσηκώνουν.Συναυλία-διαδήλωση.

Η φωτογραφία,αποψινή,από το κινητό.Ήταν σκοτάδι,μόνο η σκηνή είχε φως και δεν βγήκε πολύ καλή.Την πείραξα ελαφρώς.Τραγούδι-ακκορντεόν,Kostis,my friend.

Να και οι στίχοι ενός από τα τραγούδια του,που λέει πάντα τελευταίο στις συναυλίες.

Δεν σταματώ 

Έρχεται πάντα στη ζωή η δύσκολη εκείνη στιγμή
που γυρνάς ένα πρωί και βρίσκεις την πόρτα κλειστή
κι όλα μοιάζουν σκοτεινά, όλα δύσκολα και όλα θολά
κι αφού κλάψεις στα σκαλιά, σ' αρπάζει μια άγρια χαρά

Δεν σταματώ
Ξημερώνει και φεύγω

Κι ένα βράδυ που 'ναι αργά και θα θες μια ζεστή αγκαλιά
Θα βρεθείς ξαφνικά στην πόρτα της πάλι μπροστά
Πόσο θέλεις να τη δεις, πόσα θέλεις ξανά να της πεις
μα δε βγαίνει έξω κανείς και σε παίρνει η αγκαλιά της βροχής

Δεν σταματώ,ξημερώνει και φεύγω...

Ξεκίνησα εχθές το απόγευμα να φτιάχνω γλυκό από μια συνταγή που βρήκα σε περιοδικό.Ξεκίνησα να φτιαχνω μους μπανάνα.Έλα όμως που έχω ένα μίξερ χειρός που και στο χαμηλό ακόμα να το βάλεις πετάγονται τα υλικά γύρω-γύρω και κάνουν μια κουζίνα...Έργο τέχνης.Πρέπει να βάζεις πετσέτες γύρω-γύρω μήπως και γλιτώσεις τις τοιχογραφίες.

Άντε λοιπόν με αυτό το χαζο-μιξεράκι να λιώσεις μπανάνες.χαχαχα!!Σύντομο ανέκδοτο.Παρολ'αυτά τα ψιλοκατάφερα.Έβαλα και τα άλλα υλικά,κρέμα γάλακτος,ζάχαρη,χυμό πορτοκάλι και κονιάκ,αλλά η άτιμη η ζελατίνα ζαχαροπλαστικής δεν έλιωνε με τίποτα.

Έτσι άλλαξα πορεία και ορίστε...Ένα παγωτό μπανάνα στην κατάψυξη.

Πόσες φορές ευχήθηκα να μένω σε μεγαλύτερο σπίτι,για να μπορώ να έχω στην κουζίνα όλα τα απαραίτητα για να μπορώ να μαγειρεύω,να πάρω ένα κανονικό μίξερ,να έχω σκεύη μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής.Αλλά πέρα από αυτό,να μην χρειάζεται να σπάω το κεφάλι μου να βολέψω τα εκατοντάδες βιβλία που πια δεν ξέρω τι να κάνω,έχουν πήξει οι 2 βιβλιοθήκες μου και κάνω πατέντες για να χωρέσουν.

Με τη νύστα που με δέρνει αυτές τις μέρες δεν ξέρω τι να κάνω.Πως να αλλάξω  πορεία και να της ξεφύγω;Όλη μέρα περιφέρομαι με κλειστά μάτια.Δεν μπορώ να ξυπνήσω με τίποτα!!

Μήπως-λέω εγώ-χρειάζομαι διακοπές;

Την εβδομάδα που μας  έρχεται,λέω να πάω διακοπές.Υπάρχει μια σκέψη για Σίφνο,ξανά.Επίτηδες άφησα εκκρεμότητα,με το εκκλησάκι που δεν πήγα να ανάψω κεράκι.Στη Χρυσοπηγή.Επίτηδες,για να ξαναγυρίσω.Υπάρχει και μια δεύτερη σκέψη,να πάω Νάξο,τώρα που οι βάρβαροι θα έχουν επιστρέψει στην Αθήνα.

Πέρυσι το καλοκαίρι είχα πάει,αρχές Ιουλίου,στη Νάξο και αντί να καθίσω 10 μέρες που είχα σκοπό,κάθισα τελικά 7 μέρες κι αυτές με το ζόρι.Τέτοια πολυκοσμία ούτε Αύγουστο δεν την είχα δει ποτέ στη Νάξο.Ξενέρωσα απίστευτα.Δεν μου άρεσε καθόλου.Στην παραλία τσιρίζαν και τρέχανε πιτσιρίκια μες τα πόδια σου.Στην βόλτα,τα ίδια πιτσιρίκια της παραλίας,πάλι τσιρίζαν και τρέχαν μες τα πόδια σου.Στην παραλία διάφοροι τύποι με ρακέτες πάνω απ'το κεφάλι σου,πιο πέρα άλλοι να γκαρίζουν στα κινητά τους.Στη βόλτα,ακόμα και να κουραζόσουνα,κάτω στο λιμάνι,δεν έβρισκες ούτε για δείγμα παγκάκι,και υπάρχουν πολλά,δεν είναι 1-2 μόνο,όλη η παραλία προς το λιμάνι είναι γεμάτη.Ένα απόγευμα πήρα ένα παγωτό από ένα μαγαζί που φτιάχνει καταπληκτικά παγωτά και βάφλες και δεν βρίσκεις ποτέ τραπέζι να κάτσεις.Πήρα κι εγώ πρώτη φορά στα 18 χρόνια που πάω ένα θεικό παγωτό από αυτό το μαγαζί και δεν έβρισκα παγκάκι να το απολαύσω!Αναγκάστηκα να κάτσω στα σκαλιά της εκκλησίας.

Γενικά εκείνες οι διακοπές ήταν μια κόλαση.Είτε ήμουνα στη Νάξο,είτε στην Αθήνα,από άποψη πολυκοσμίας,το ίδιο και το αυτό.Φρίκη.Φέρανε τις βάρβαρες συνήθειες τους στο νησάκι μου και το κάνανε...Μην πω...

Έτσι υπάρχει μια σκέψη για αλλαγή πορείας προς Σίφνο.

Αλλά,από την άλλη,μου λείπει η Νάξος!Κανέναν τόπο δεν αγαπώ περισσότερο.Πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου το σχέδιο απόδρασης από την Αθήνα για μια ζωή εκεί.Το χειμώνα θα μου αρέσει περισσότερο και το ξέρω.Λίγοι άνθρωποι.Το καλοκαίρι που θα έρχονται οι βάρβαροι;Τι να κάνουμε;Τώρα τους έχω 365 μέρες το χρόνο,τότε θα τους έχω 90 μέρες,μόνο το καλοκαίρι.Δεν είναι νησί που το χειμώνα είναι εντελώς έρημο,έχει 15.000 κατοίκους αν δεν κάνω λάθος.

Είπαμε,δεν έχω το σκεφτικό που έχουν όλοι,ότι τα νησιά τον χειμώνα είναι έρημα και δεν θα μπορούσαν να ζήσουν εκεί με τίποτα.Εμένα το χειμώνα μου αρέσουν τα νησιά.Έχω σιχαθεί την ηχορύπανση και την πολυκοσμία.Τότε που είχα πάει στην Κω,εκείνον τον Φλεβάρη,μπορώ να πω ότι ήταν το καλύτερο ταξίδι που έχω κάνει.Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν έβρισκα ταβέρνα να φάω,αλλά την βόλευα είτε με κάτι από το φούρνο,είτε με τα goodies,ήταν και μια ταβέρνα ανοιχτή.Αλλά ήταν τέλεια!!

Η χειρότερη μου στα νησιά είναι 1-15 Αυγούστου.Γιαυτό την έβγαλα στην Αθήνα.Απόλαυσα την ησυχία.Αυτό μου λείπει.Ίσως επειδή όποιο σπίτι κι αν έχω μείνει πάντα υπήρχε κάποιος γείτονας που μας έκανε τη ζωή μαρτύριο με την φασαρία.Σε αυτό το σπίτι που είμαι τώρα,όλη η πολυκατοικία είναι σχετικά ήσυχη και τον χειρότερο όλων,τον πιο φασαριατζή και απαίσιο τύπο,μου έπεσε το λαχείο να τον έχω δίπλα μου.Δεν έχω ησυχάσει μια μέρα.Για να εξιστορήσω αυτά που έχω τραβήξει,θέλω ολόκληρη μέρα να γράφω και πάλι δεν φτάνει.Τραγωδία σκέτη.Όχι ότι στα προηγούμενα σπίτια ήταν καλύτερα.Αν δεν σας περιγράψω,δεν μπορείτε να καταλάβετε με τι τρελούς είχαμε μπλέξει κατά καιρούς,θα νομίζετε ότι είμαι υπερβολική.Αν τα περιέγραφα όλα αυτά,θα μένατε χωρίς μαλλί στο κεφάλι πως αντέξαμε με όλα αυτά και δεν πήγαμε οικειοθελώς να κλείσουμε θέση στο Δαφνί,εκεί θα είμασταν πιο ήρεμοι από ό,τι στα σπίτια που κατοικήσαμε κατά καιρούς.

Προς το παρόν,θα αλλάξω την πορεία μου απόψε,κι αντί να πάω προς το κρεβάτι,όπου όλη μέρα κοιμάμαι,θα πάω συναυλία.Και αρκετά μακριά μάλιστα.Είπαμε,για φίλους δεν λογαριάζουμε απόσταση και εκείνος πια θεωρείται φίλος.Η γελαστή ψυχή. Να μου επιδιορθώσει λίγο τη διάθεση.Λίγο θέλει.Δεν είναι και εντελώς χάλια,αλλά έχω τόση βαρεμάρα και νύστα πάνω μου,όσο να 'ναι,θα ξεχαστώ με τα τραγούδια του και τους χορούς μας,όλων από κάτω.Αυτό το παιδί έχει το μαγικό ραβδάκι.Μάλλον ο μόνος αρμόδιος να με ξυπνήσει.

Αυτά από μένα.Ακόμα κι εδώ στο blog βαριέμαι να γράψω.Ακόμα και τα δάκτυλα μου νυστάζουν.

Φοβάμαι μην κοιμηθώ στην μπανιέρα και πνιγώ!!χαχαχαχαχαχα!!Εντάξει,δεν υπάρχει φόβος,το πολύ πολύ να πέσω και να χτυπήσω,για να πνιγώ δεν υπάρχει περίπτωση.

Όλες τις δουλειές με κλειστά μάτια τις κάνω.

Ελπίζω να μην έχω κάνει λάθη,γιατί με ένα μάτι γράφω,σαν κύκλωπας.

Όλη μέρα υπνηλία έχω και τη νύχτα με πιάνει αυπνία.Τι αναποδιά κι αυτή!!

Στη φωτογραφία ο ήρωας μου!!!!!!!Πόσο του μοιάζω αυτές τις μέρες!!!

Τραγουδάκι;

Συνταγές μαγειρικής

Από μικρή τής άρεσε, μες στην κουζίνα μόνη
τις ώρες να σκοτώνει
με τη μαγειρική,
και πέφτανε τα δάκρυα θυμώντας τη ζωή της
και δίναν στο φαΐ της
μια γεύση μαγική.

Κύμινο, μοσχοκάρυδο και κόκκινο πιπέρι,
ποτέ δεν είχε ταίρι
ν' αλλάξει μιαν ευχή,
να χαμηλώσεις τη φωτιά μετά την πρώτη βράση,
να γίνονταν η πλάση
ξανά απ' την αρχή.

Ψιλοκομμένος μαϊντανός, και σκόρδο μια σκελίδα,
να 'φεγγε μιαν ελπίδα
στα μάτια τα μελιά,
και προς το τέλος πρόσθεσε ένα ποτήρι λάδι,
να 'νιωθε ένα χάδι
μια μέρα στα μαλλιά.

Μια νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγερειό της,
που 'κανε το φευγιό της
να μοιάζει με γιορτή,
τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα,
ολόιδια με κείνα
που είχε ονειρευτεί.

Πόσες καρδιές που γίνανε αναλαμπή κι αθάλη,
μας κάμανε μεγάλη
κάποια μικρή στιγμή,
κι αθόρυβα διαβήκανε απ' της ζωής την άκρη,
χωρίς ν' αφήσει δάκρυ
σε μάγουλο γραμμή.

Αγαπημένο τραγούδι από Χαίνηδες.

Σαν μικρό παιδί που είμαι(δεν θέλω γέλια) και γνωρίζω τώρα τον κόσμο,έχω πολλές απορίες.Ώρες ώρες μπορεί να ρωτήσω κάτι να τον στείλω τον συνομιλητή μου.Μόνο το χέρι δεν σηκώνω να φωνάζω "κυρία,κυρία" όπως κάναμε στο σχολείο.Ποτέ δεν παύει να με εκπλήσσει αυτός ο κόσμος.Εδώ με εκπλήσσει ο εαυτός μου,ο κόσμος θα μου φαινόταν λογικός;Ο εαυτός μου είναι πιο παράλογος από τον κόσμο.

Αυτός ο χειμώνας από ό,τι μπορώ να καταλάβω,θα διαφέρει αρκετά από τους προηγούμενους.Σκέφτομαι να κάνω κάποια μεγάλα βήματα στην ζωή μου.Μια μεγάλη αλλαγή η οποία θα με φέρει πιο κοντά σε αυτό που θέλω τελικά να κάνω επαγγελματικά,να δουλεύω νύχτα.Δεν μου πάει καθόλου η μέρα.Δεν μπορώ να ξυπνάω πρωί με τίποτα και να μπαίνω σε ένα γεμάτο λεωφορείο,σαν πρόβατο που πάει για σφαγή.Θέλω να κυκλοφορώ τη νύχτα που ο κόσμος είναι λιγότερος.Κάποιος μπορεί να μου πει ότι η νύχτα είναι επικίνδυνη.Έτσι όπως έχει γίνει αυτή η πόλη,και το καταμεσήμερο είναι πια επικίνδυνο.Προσέχεις για να έχεις,λοιπόν.

Απορία Νο1:Πως ζούσα στην Π.Υ εποχή;(όπου Υ,ο υπολογιστής).Πραγματικά έχω απορία.Βαριέμαι που ζω όλη μέρα στο σπίτι και τον έχω εδώ και ενάμισι χρόνο να στολίζει το γραφείο μου,πριν τον αγοράσω πως πέρναγα την ώρα μου;Τώρα το καλοκαίρι ειδικά.Τον χειμώνα ασχολούμαι περισσότερο και με την κιθάρα,τώρα το καλοκαίρι δεν μπορώ λόγω ζέστης.

Αν σκεφτεί κανείς ότι έμαθα βασικό χειρισμό στα 24 και αν δεν ήξερα,δεν θα είχα δουλέψει ποτέ...Όλες οι δουλειές μου είχαν άμεση σχέση με την τετράγωνη οθόνη.

Η πλάκα είναι ότι παλιά,όσο ήμουνα φοιτήτρια,δεν ήξερα ούτε από που ανοίγει το μηχάνημα και στο πανεπιστήμιο ήταν μπελάς να κάνω τη δήλωση μαθημάτων,είτε πήγαινα με κάποια συμφοιτήτρια είτε περίμενα πότε θα βρουν χρόνο οι κοπέλες που ήταν εκεί που κάναμε τις δηλώσεις,για να με βοηθήσουν,γιατί οι δηλώσεις των μαθημάτων γίνονταν ηλεκτρονικά.

Και έφτασε σήμερα το pc μου να είναι η πιο απαραίτητη συσκευή που έχω μες το σπίτι και να με έχει βοηθήσει να βάλω τάξη στο χάος που με περιτριγυρίζει και νομίζω ότι θα μου πέσει στο κεφάλι κάποια στιγμή.Αν υποθέσουμε ότι στο σπίτι μου μπορεί να μπει τάξη με τόσα βιβλία και χαρτιά.Σύντομο ανέκδοτο είναι αυτό!Έχω αρχειοθετήσει μέχρι και τα cd που έχω,και γράφω κείμενα,στίχους κλπ.

Όσο για το ιντερνετ.Εκεί είμαι κολλημένη.

Απορία Νο2:Γιατί να μην έχω κατασταλάξει στα 32 μου χρόνια τι δρόμο θέλω να ακολουθήσω επαγγελματικά;Εχω μπλεχτεί,θέλω να κάνω 10 πράγματα ταυτόχρονα,λίγο από όλα.Την μια μέρα θέλω να ανοίξω μαγαζάκι,την επόμενη θέλω να γίνω συγγραφέας,την άλλη θέλω να δουλέψω στο ραδιόφωνο και ο κατάλογος συνεχώς μεγαλώνει.Αλλά τα βασικά είναι αυτά.Μεγάλες αγάπες το ραδιόφωνο και το να γράφω.Έχω ήδη γράψει 2-3 βιβλία που περιμένουν να γίνουν ένα μεγάλο αρχείο στο word,το ένα το έχω ξεκινήσει και είμαι σε καλό δρόμο.Εναλλακτικά,αν καταφέρω-και γίνει ένα θαύμα-και φύγω από την Αθήνα,θέλω να βρω τρόπο να βρω χρήματα-όχι με ληστεία τράπεζας-και να ανοίξω ένα μαγαζάκι.Τώρα τι μαγαζάκι...Θα σας γελάσω και δεν το θέλω.Σκέφτομαι ότι πιάνουν τα χέρια μου.Άρα μπορώ να φτιάχνω χειροποίητες βλακειούλες,να κοτσάρω ένα Naxos,πχ-υποθέτω ότι το εκτός Αθηνών περιλαμβάνει τη Νάξο στα σχέδια μου-και να τα πουλάω στους τουρίστες.Extra-bonus,φτιάχνω και κολιεδάκια και βραχιολάκια.

Απορία Νο3:Πως γίνεται όλοι αυτοί οι κομπλεξικοί που κυκλοφορούν στους Αθηναικούς δρόμους,με κάτι μικρά αμαξάκια,τρέχουν σαν τρελοί,κάνουν κόντρες,κάνουν απίστευτη φασαρία με τις εξατμίσεις τους τόσο που τρέχουν,έχουν τη μουσική στο τέρμα και τραντάζει ο τόπος,και διάφορες άλλες κομπλεξικές συμπεριφορές,πως γίνεται λοιπόν ΟΛΟΙ αυτοί να έχουν αμάξια,και όλα τα παιδιά που ξέρω,σοβαρά παιδιά,μεταξύ τους κι εγώ(αν υποθέσουμε ότι είμαι σοβαρή,αν και το λέω με άλλη έννοια),δεν μπορούμε να πάρουμε ούτε ποδήλατο και ταλαιπωρούμαστε χειμώνα-καλοκαίρι με τις συγκοινωνίες;Αν είχα αμάξι,θα δούλευα ήδη,νύχτα ή εναλλακτικά,κάπου μακριά,να μην κατεβαίνω ποτέ στο κέντρο,που μισώ.

Απορία Νο4: Γιατί πάντα όταν χρειάζομαι χρήματα,να μην έχω πληρωθεί και να έχω μια επείγουσα ανάγκη και να αναγκάζομαι να σηκώσω από την τράπεζα και μετά από αυτό,όταν έχει περάσει η επείγουσα ανάγκη,τότε να μας πληρώνουν;Τώρα χρειάζομαι χρήματα μες τον Σεπτέμβρη και στη δουλειά δεν μας έχουν πληρώσει καθόλου από τον Μάη που ξεκινήσαμε,κάτι που μου γεννάει υποψίες ότι θα μας πληρώσουν μια και καλή τον Οκτώμβρη που θα τελειώσουμε.Αυτό αν είναι όντως αλήθεια,σημαίνει την πλήρη καταστροφή,γιατί ο λόγος που χρειάζομαι τα χρήματα,είναι λόγος υγείας.Εντάξει,δεν είναι κάτι σοβαρό,αλλά πρέπει να γίνει.Τι να το κάνω τέλος Οκτωβρίου;Ξεφτίλα δηλαδή.Επίσης στη δουλειά μας είχαν θέσει ως προυπόθεση συνεργασίας,το να είμαστε διαθέσιμοι το καλοκαίρι και εμείς είμαστε εδώ,αλλά αυτοί απουσιάζουν,από το ερευνητικό κέντρο.Η μια κοπέλα,η συνάδελφος,που κάτι χρειάστηκε να ρωτήσει,δεν βρήκε κανέναν.Κατά τ'αλλα,λέγανε για μας,να είμαστε διαθέσιμοι,ενώ αυτοί δεν ήταν.Μετά όμως θα γυρίσουν και θα έχουν την απαίτηση να είμαστε εδώ.Ναι,καλά,να φάνε &*$%$ !!Την επόμενη εβδομάδα να 'μαστε καλά,θα πάω διακοπούλες,που να γυρίσουν την γη ανάποδα.Δεν θέλω βρε,άνθρωπε να πάω αρχές Αυγούστου να συνωστίζομαι,θέλω να πάω τώρα που θα είναι ήσυχα.Αυτοί καλά πήγανε και θα γυρίσουν ανανεωμένοι.Εγώ είμαι με 4 μπάνια και συνέχεια άρρωστη,συνέχεια μπουκωμένη.

Απορία Νο5:Γιατί να είμαι αναγκασμένη να συναναστρέφομαι ηλίθιο κόσμο,περίεργους και κουτσομπόληδες;Ορισμένοι σε κάνουν εξω φρενών!!Κοιτάζουν λες και βλέπουν φαινόμενο!Έλεος δηλαδή.

Λέει ο πατέρας μου εχθές που πήγαινε στη δουλειά με το λεωφορείο,σε ένα άδειο διπλό λεωφορείο,10.30 το βράδυ,ήταν όλα κι όλα 5 άτομα και ήταν μαζεμένα σε ένα σημείο και όλο το υπόλοιπο λεωφορείο ήταν άδειο.Όλες οι θέσεις ήταν άδειες και ένας ηλίθιος πήγε και κάθισε δίπλα του και στριμωχτήκαν,ενώ όλες οι θέσεις ήταν άδειες.

Μα τόση ηλιθιότητα πια;Έχω αρχίσει να πιστεύω,ότι κάτι μας ψεκάζουν.Δεν μπορεί.Τόση βλακεία δεν μπορεί να είναι φυσιολογική.Και είναι ένα μικρό δείγμα.

Και εμένα μου έχει τύχει πολλές φορές.Και πάντα έρχονται οι πιο σιχαμένοι δίπλα μου,που έχουν να κάνουν μπάνιο ένα μήνα.

Αλλά με εξοργίζει η περιέργεια και το να σε κοιτάνε λες και βλέπουν φαινόμενο.Αφού ψάχνομαι μήπως έχω κάτι πάνω μου,μήπως με κουτσούλησε κανένα περιστέρι,τι να υποθέσω κι εγώ η καημένη;

Τι κουτσομπολιό,τι αδιακρισία...Αηδία σου έρχεται.

Απορία Νο6: Γιατί κάποιες φορές μας κουράζουν τόσο ακόμα και άνθρωποι που αγαπάμε;Έχει τύχει να αναγκάζομαι να κλείνω το κινητό γιατί με τρελαίνουν με τα τηλέφωνα.Πχ η ξαδέλφη μου,αν της τάξεις ότι θα πας,την έχεις πατήσει,μπορεί να σε πάρει και 10 τηλέφωνα να δει τι ώρα θα πας.Η φίλη μου η Γιώτα,αν σε πάρει τηλέφωνο σε εξοντώνει,μπορεί να σου μιλάει μισή ώρα και να μην έχεις προλάβει να πεις μια κουβέντα.Εχει όρεξη να μιλήσει,όλη μέρα μόνη της με τα πιτσιρίκια,αλλά δεν μπορώ,κουράζομαι η καημένη να ακούω για τις επιδόσεις του γιου της στα σπορ που τον έχει γράψει,για το τι της είπε η τάδε μαμά του τάδε παιδιού και ο κατάλογος ατέλειωτος.

Τις αγαπάω και τις δυο,αλλά ώρες ώρες είναι κουραστικές.Δεν είναι και οι μόνες.Γιαυτό το πιο συχνό κουμπί που πατάω στο κινητό,είναι το κουμπί που κλείνει.Εχω ήσυχο το κεφάλι μου.Άλλωστε μου τη σπάνε απίστευτα τα κινητά.Πιο καλά είμασταν πριν έρθουν αυτοί οι ρουφιάνοι στη ζωή μας.

Απορία Νο7:Γιατί νομίζω πολλές φορές ότι δεν μπορώ να συννενοηθώ με κανέναν;Λες και μιλάω μια γλώσσα που μόνο εγώ ξέρω και όλοι οι υπόλοιποι μια άλλη,άγνωστη σε μένα.Κάποια πράγματα δεν μπορεί να τα νιώσει το ηλίθιο κεφάλι τους,όπως ότι είμαι διαφορετικός άνθρωπος,ότι σε μια δουλειά για μένα προτεραιότητα είναι να μην με αγχώνει,και να έχω μια σχετική ελευθερία ωραρίου,όπως πχ όταν δουλευα με τις καταχωρήσεις.Σε αντίθεση με το σούπερ μαρκετ που 8 ώρες δεν σταματούσα ούτε ένα λεπτό,και αν αργούσα έστω και 2 λεπτά μου τη λέγανε επειδη άργησα.Δεν μπορούν να καταλάβουν πως προτιμούσα την χαλαρή δουλειά που μου δίνανε 300 ευρώ,από την πιεστική δουλειά που μου δίνανε 700 ευρώ.Ναι,χρυσοί μου!Προτιμώ να μην τα πληρώνω στους γιατρούς τα 400 ευρώ επιπλέον.Προτιμώ να έχω την αξιοοπρέπεια μου και να μην μου την λέει η κάθε τυχαία,που έτυχε να γίνει προισταμένη και ξεσπάει στις κοπέλες που ήρθαν να βγάλουν ένα μεροκάματο,να ξεσπάει αυτή το κόμπλεξ της,ακόμα και αν δεν φταίει η κάθε κοπέλα,όταν πχ οι πελάτες δεν δίνουν ψιλά.

Σε κανέναν δεν αξίζει να του μιλάνε άσχημα οι άλλοι.Πόσο μάλλον αν έχεις και ένα πτυχίο,σε πιάνει διάθεση να πιάσεις την άλλη από το μαλλί να της τρίψεις το ηλίθιο κεφάλι πάνω στην κορνίζα.Γιατί τα πτυχία μόνο ως ένα καδράκι χρησιμεύουν σε κάποιον.

Γιαυτό παιδιά,μην δω κανέναν που δεν πέρασε στο πανεπιστήμιο να στεναχωρεθεί...Τα βλέπετε τα χάλια όσων έχουμε τελειώσει.

Απορία Νο8:Γιατί ορισμένοι άνθρωποι,εξακολουθούν να μετράνε τα πάντα με το χρήμα;Κάποιοι(κάποιες,συγκεκριμένα) που νόμιζα φίλες...Που προτιμούν να απέχουν και να περιορίζονται σε ένα τηλεφώνημα από τη δουλειά.Ε,και εγώ,αυτό το τηλεφώνημα πλέον δεν το σηκώνω.Η αναγνώριση στα τηλέφωνα είναι η σημαντικότερη εφεύρεση!Λυπάμαι...Έχω και κινητό τηλέφωνο,για μηνύματα,έχω και σταθερό,για να κάνουμε μια κουβέντα σαν φίλες.Εχω μαζέψει υπερβολικά πολλά για το συγκεκριμένο άτομο και λυπάμαι,γιατί κλωτσάει και καταστρέφει πολύ ωραίες στιγμές παρέας.Είμασταν 4 φίλες,η μια φέτος παντρεύτηκε.Και αυτή η "φίλη" μου,παντρεύεται του χρόνου.Θα γίνω κακιά,αλλά χαίρομαι που θα το διαλύσουμε.Κακία μεν,αλλά κάποια πράγματα είναι υπερβολικά άσχημα και τα έχω ανεχτεί για πολλά χρόνια.Εισπράττω μονίμως αδιαφορία.Όταν θα μείνει ολομόναχη και θα μας έχει χάσει,θα καταλάβει.Γιατί και οι άλλες δυο κοπέλες μονίμως παραπονιούνται που τις γράφει,τη μια κοπέλα,είχε μήνες να την πάρει και μου έστελνε και μου έλεγε,τι έχει μαζί μου,γιατί δεν μου μιλάει. Ή κάνει την αυτοκριτική της ή μένει ολομόναχη.ΤΕΛΟΣ.

Απορία Νο9: Γιατί να είμαι τόσο ανάποδη σε όλα;Την ημέρα έχω υπνηλία,δεν ανοίγουν τα μάτια μου,περιφέρομαι σαν φάντασμα με κλειστά μάτια,και την νύχτα που κάθε φυσιολογικός άνθρωπος κοιμάται,με πιάνει τέτοια αυπνία που δεν κοιμάμαι πριν τις 4 τη νύχτα;Γιατρέ μου είναι φυσιολογικό;Θα ζήσω;Χαχαχαχαχα!!

Απορία 10:Γιατί ενώ είμαι ο εαυτός μου πάντα,όλοι με παρεξηγούν και νομίζουν ότι είμαι κάτι άλλο;Κοινώς,γιατί δίνω την εντύπωση του καλού παιδιού;Εντάξει,δεν είπα ότι είμαι κακιά,ίσα-ίσα που είμαι ευγενική,υπερβολικά ευγενική πολλές φορές,σε ανθρώπους που δεν έχω λόγο να μην είμαι.Αλλά γιατί τώρα έχω την εντύπωση ότι όλοι έχουν λάθος εικόνα για μένα;Δεν υπάρχει πιο προοδευτικός ανθρωπος.Γιατί έχω την εντύπωση ότι οι άντρες κυρίως,νομίζουν ότι είμαι από τις κοπέλες που μόλις γνωρίσουν λίγο παραπάνω,θα κάνουν όνειρα για γάμους και πανηγύρια;Συνέλθετε όσοι το νομίζετε!!Είμαι τόσο κατά όλων αυτών των πανηγυριών στυλ γάμου(συγνώμη αν θίγω κάποιους με τα λόγια μου,αλλά θέλω να το κάνω παραστατικό),που δεν κινδυνεύει η ελευθερία τους.Επειδή έχω περάσει τα 30;Και τι με αυτό;Ποιος πάει οικειοθελώς στη φυλακή;Πάντως σίγουρα όχι εγώ.Δεν υπάρχει πιο ελεύθερος άνθρωπος και πιο ανοιχτόμυαλος.

Δεν μου αρέσει να κρίνω τις επιλογές των άλλων.Ακόμα κι αν είναι για κακό τους.Θα το δουν το λάθος τους και θα μάθουν από αυτό.Ακόμα κι αν είναι ακραίες για την συντηρητική μας κοινωνία.Δεν θα είχα πρόβλημα πχ να κάνω παρέα με έναν ομοφυλόφιλο,ή με κάποιον διαφορετικής εθνικότητας,ή με έναν ανάπηρο.Τυχαία παραδείγματα έφερα.Αν κάποιος είναι καλός απέναντι μου και σωστός,και απέναντι σε μένα και στους άλλους,δεν έχω λόγο να τον αποκλείσω επειδή έχει διαφορετική άποψη για τα πράγματα.

Οι άλλοι γιατί κρίνουν τις δικές μου επιλογές;Η "φίλη" μου αυτή που έλεγα πιο πάνω,δεν μπορεί με τίποτα να καταλάβει πως δεν έχει χτυπήσει το βιολογικό μου ρολόι,να θέλω να κάνω παιδιά,να αποκτήσω έννοιες,άντρα,πεθερικά,χρέη,καυγάδες,ζήλειες και τα υπόλοιπα που πάνε σετάκι με τον γάμο.Ευχαριστώ,δεν θα πάρω.Αν δεν βρεθεί αυτός ο ένας που θα με πείσει πως αξίζει τον κόπο.Δεν βρέθηκε ως τώρα,όσο ήμουνα πιο μικρή,τώρα θα βρεθεί;Δεν πιστεύω.Δεν είμαι το ρομαντικό κοριτσάκι που ονειρεύεται πρίγκηπες σε άσπρα άλογα.Πάνε αυτά.Κάποτε μπορεί και να υπήρχαν.Τώρα η εποχή μας είναι τόσο αντιερωτική και όλα τόσο επιφανειακά που αν κάνεις το λάθος να εμβαθύνεις,το πληρώνεις με πολύ πόνο.Δεν θεωρώ ότι είναι λάθος να αγαπάς.Αλλά έρχεται η στιγμή που θες κι εσύ,σαν άνθρωπος που δεν έχει μόνο υποχρεώσεις σε αυτή τη ζωή,αλλά και δικαιώματα,θέλεις κι εσύ να αγαπηθείς.Αν απέναντι σου είναι το απόλυτο κενό;Ένας άνθρωπος που θα θυσιαζόσουνα,θα έμπαινες μπροστά να σταματήσεις τα μαχαίρια να μην τον καρφώσουν,αλλά εκείνος θα ήταν που θα σου πέταγε,σε άλλη περίπτωση,τα μαχαίρια;Τι κάνεις τότε;Μένεις ιδανικός και ανάξιος εραστής.Τι άλλο μπορείς να κάνεις,όταν έχεις δώσει τα πάντα και δεν πήρες τίποτα.Πως μετά να μην φοβάσαι;Πως να πιστεύεις στην αγάπη όταν είναι κάτι που δεν έχεις εισπράξει αλλά το έχεις σκορπίσει απλόχερα;Όταν μόνο λίγα ψίχουλα έχεις γευτεί,όταν όλοι έχουν γευτεί ολόκληρα καρβέλια;Από ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα να δώσουν αλλά γύρευαν μόνο να πάρουν.

Ολα τα όμορφα πράγματα στη ζωή πληγώνουν.

Ο,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο.

Απορία 10+1: Γιατί κάποιες φορές θέλω τόσο έντονα να εξαφανιστώ,από όλους κι από όλα;Για να δω ποιός θα με ψάξει;Για να κάνω νέα αρχή;

Ούτε εγώ δεν το ξέρω.

Δεν περιμένω απάντηση στις απορίες μου αυτές,ρητορικά ερωτήματα είναι.Κάποια πράγματα συμβαίνουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο.Κάποια άλλα με άλλο τρόπο.Κάνουμε το καλύτερο δυνατό.

Αλλά είναι και κάτι βράδια που σε πιάνει το παράπονο.

Και κάθε που βραδιάζει με τρώει το μαράζι.

Το ανικανοποίητο της λίμνης έχω.Που θέλει να είναι θάλασσα αλλά παραμένει λίμνη.

Κι εγώ που ονειρεύτηκα ταξίδια,καρφώθηκα εδώ,στα βουνά.

Τραγουδάκι;Τι άλλο θα ταίριαζε περισσότερο;

Είμαι φτωχός κουρασμένος σκυφτός ανθρωπάκος,
των ταπεινών και των άλλων πουλιών φιλαράκος.

Για δε μ' αφήνετε ήσυχο;
Άστε με ήσυχο όλοι.
Θέλω να ζήσω ελεύθερος,
δίχως ταυτότητα πια.

Μία ζωή με κρατάν, με κουνάν μ’ ένα σπάγγο.
Λόγια, σχολειά, μέρα νύχτα δουλειά και στον πάγκο.

Για δε μ' αφήνετε ήσυχο;
Άστε με ήσυχο όλοι.
Θέλω να ζήσω ελεύθερος,
δίχως ταυτότητα πια.

Όπου χαρά πρώτη-πρώτη σειρά κάποιος κλέφτης.
Κι όποιο κακό κάνει τ' αφεντικό, εγώ είμ' ο φταίχτης.

Με τη μοναδική φωνή της Τάνιας Τσανακλίδου.

Σήμερα μετά από καιρό,άκουσα και ραδιόφωνο μες το λεωφορείο,αλλά με τρέλανε στα παράσιτα.Είναι ιεροσυλία,σε τραγούδια όπως ο Αυγουστος του Παπάζογλου,να κάνει παράσιτα το ραδιόφωνο.

Γιατί άραγε όταν ένας σταθμός βάζει τέλεια τραγούδια κάνει παράσιτα και οι σταθμοί που έχουν συνέχεια ειδήσεις ,τους παίζει τέλεια;

Είπαμε,είμαι μικρό παιδί και έχω χαζές απορίες.Μου φαίνεται παράξενος ο κόσμος και πηγαίνω ψαχουλευοντας,να τον γνωρίσω.

ΥΓ:η φωτογραφία από εφημερίδα-γιαυτό έχει κακή ποιότητα-σκαναρισμένη,όταν ακόμα το σκάνερ ήταν υπάκουο στις εντολές μου,γιατί τώρα έχει επαναστατήσει.Είχα γελάσει απίστευτα όταν την είδα!χαχαχαχα!!

Στο προηγούμενο post με πιάσανε οι φιλοσοφίες μου,γι'αυτό,ας ελαφρύνω λίγο το κλίμα με λίγα ανέκδοτα,σήμερα.Να περάσει λίγο η ώρα.

1.Τί λέει η καρφίτσα στο μπαλόνι;
- "Απόψε κάνεις μπαμ!"

2. Γιατρέ μου, νομίζω ότι η όραση μου έχει ελαττωθεί σημαντικά...
- Σας πιστεύω κύριε... Εδώ είναι κρεοπωλείο!

3.Λέει μια χωριάτισσα στην μάνα της:
- Μάνα, θέλω να γίνω σταρ.
- Δεν πα να γίνεις και κριθάρ'!

4.Ήταν δύο μεθυσμένοι στον δρόμο και τραγουδούσαν.
Όπως περπατούσαν, ο ένας χτύπησε το κεφάλι του σε μία κολώνα της ΔΕΗ.
- Χτύπα, χτύπα! του λέει ο άλλος μεθυσμένος. Έχει φως επάνω! Θα μας ανοίξουν!

5.Ατιμη! Με άλλον άντρα στο κρεβάτι μας;
- Όχι άντρα μου, δεν είναι άλλος. Πάντα ο ίδιος είναι!!!!

6.Όταν επέστρεψα σπίτι ήμουν τόσο μεθυσμένος που ούτε τα παιδιά μου δεν με γνώρισαν!
- Και όταν ξεμέθυσες;
- Τότε δεν τα γνώριζα εγώ! Είχα μπει σε λάθος σπίτι!

Το πρόβλημα μου είναι ότι σκέφτομαι παραπάνω από όσο χρειάζεται.Σε άλλες περιπτώσεις,αυτό μπορεί να σε γλιτώσει,σε άλλες μπορεί να σε χαντακώσει.Τις περισσότερες φορές,το δεύτερο ισχύει.Μπλέκομαι τόσο πολύ στα μονοπάτια της ίδιας μου της σκέψης,που στο τέλος χάνω την ισορροπία,αφού έχω βάλει εγώ η ίδια τρικλοποδιά στον εαυτό μου.

Το κακό είναι ότι συνήθως όσα σκέφτομαι και καταλαβαίνω βγαίνουν αληθινά.Σπάνια έχω σκεφτεί κάτι,για κάποιον και να πέσω έξω.Πείτε το 6η αίσθηση,δεν ξέρω.Όσες φορές δείχνω ότι έχω ξεγελαστεί,ψευδαίσθηση είναι.Στην πραγματικότητα,μου αρέσει να δίνω ευκαιρίες στους ανθρώπους.

Έχω καταλήξει σε πολλά συμπεράσματα.

1.Υπάρχει ένα πολύτιμο λουλούδι που φυτρώνει σε κάθε κήπο.Το λουλούδι αυτό λέγεται φιλία. Σε κάποιους κήπους,ο ιδιοκτήτης του κήπου,δεν έχει καμία διάθεση να ασχοληθεί και να το ποτίζει,έχει καλύτερα πράγματα να κάνει,να ασχοληθεί με τον εαυτό του.Το αφήνει απότιστο μια μέρα,ένα μήνα,ένα χρόνο,μια δεκαετία και νομίζει ότι επειδή του έκανε την τιμή να ανθίσει στον κήπο του,δεν θα μαραθεί ποτέ.Όμως το συγκεκριμένο λουλούδι αν δεν το φροντίζεις,αν δεν το ποτίζεις,αν δεν του μιλάς με αγάπη,θα μαραθεί και θα είναι οριστικό.

Όταν σπάσει ένα γυαλί,ακόμα κι αν το κολλήσεις,δεν θα είναι ίδιο το ποτήρι με πριν.Εμπιστεύεσαι να πιείς νερό από το κολλημένο ποτήρι;

Αν μια φιλία 6 χρόνων την αφήσεις διψασμένη;Αν υπόσχεσαι και δεν πραγματοποιείς ποτέ;Αν είσαι στην ίδια περιοχή,κάποιο ζεστό απόγευμα του Αυγούστου,έχεις υποσχεθεί ότι θα πας να επισκεφτείς την φίλη σου,που ξέρεις ότι κάθεται ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ στο σπίτι και αδιαφορείς εντελώς για την υπόσχεση και την ίδια τη φίλη σου;Τότε πως έχεις μετά απαίτηση το λουλούδι φιλία να μην αρχίσει να μαραίνεται;Όταν μάλιστα επανειλημμένα τέτοια σκηνικά έχουν συμβεί;Όταν δεν σηκώνεις το τηλέφωνο να δεις τι κάνει η φίλη σου και περιορίζεσαι σε δίλεπτα τηλεφωνήματα από τη δουλειά;Όταν δεν έχεις ποτέ χρόνο για εκείνη;Ούτε για ένα μήνυμα,μονίμως δεν έχεις κάρτα...Επίσκεψη κάθε 3-4 μήνες.Αυτό εγώ,συγνώμη,αλλά δεν το αποκαλώ φιλία.Το αποκαλώ,δεν-βρήκα-παρέα-σήμερα-και-θυμάμαι-κι-αυτό-το-κακόμοιρο-που-κοιτάζει-στον-πάγκο-της-ζωής-αναπληρωματική-κοπέλες-σαν-κι-εμένα-που-έχουν-όλα-τα-καλά-και-δεν-τα-εκτιμούν.

Δεν θέλω να επεκταθώ στο θέμα,γιατί θα γίνω απίστευτα κακιά και κατίνα,και δεν θέλω.

Με ενοχλεί να προβάλονται δικαιολογίες για την ανεπάρκεια κάποιων ανθρώπων γεγονότα όπως η απόσταση.Όταν κάποιον θέλεις να τον δεις,δεν θα λογαριάσεις τέτοια πράγματα.Και το λέει αυτό ένας άνθρωπος που πήρε χειμώνα το αεροπλάνο και πήγε στην Κω.Επειδή σκεφτόμουνα τον κολλητό μου-τότε,πριν χρόνια-που ήταν μόνος,σε μια σκοπιά,και πήγα για να τον δω,έστω 2 απογεύματα,να του κάνω λίγο παρέα.Έτσι,επειδή τον ένιωθα μόνο του.Στο κάτω κάτω φίλος ήταν,δεν ήταν κάτι παραπάνω,δεν ήταν το αγόρι μου,ούτε θα γινόταν εννοείται.Αλλά δεν δίστασα δευτερόλεπτο.Δεν το λέω να φανώ υπεράνω,αλλά όταν σκέφτεσαι και τον άλλο,εκτός από τον εαυτό σου,δεν σου φαίνεται υπερβολή.Θα το ξανάκανα.Σίγουρα.Αλλά κάποιοι άνθρωποι έχουν μάθει μόνο να παίρνουν.Αν δεν έχουν όφελος να βγάλουν κάτι από μια ιστορία,δεν ασχολούνται.Τσιγκούνηδες στα συναισθήματα.Η μόνη τους κουβέντα όταν τους πεις για κάτι,είναι να σε ρωτήσουν,πόσα χρήματα έδωσες.Αν όπως λένε,με ξέρουν τόσο καλά,δεν ξέρουν ότι αυτή η ερώτηση με εξοργίζει;Εκνευρίζομαι να συζητώ για λεφτά.Πότε θα το καταλάβουν;Τα λεφτά είναι ένα καταραμένο πράγμα που δυστυχώς χρειάζεται αν δεν θέλουμε να πεθάνουμε της πείνας και να ζούμε στο δρόμο.

2.Όσο οι άνθρωποι μεγαλώνουν,τόσο βαζουν σε κουτάκια τη ζωή τους.Ζούν με χρονοδιαγράμματα.Στα 30 κάνω αυτό,στα 35 κάνω το άλλο,στα 40 κάνω το άλλο...Εγώ ας πούμε,για τα δικά τους δεδομένα,που στα 32 μου χρόνια,δεν έχω σταθερή δουλειά,δεν έχω παντρευτεί,δεν έχω παιδί,και δεν υπάρχουν συνθήκες για να συμβούν όλα αυτά,είμαι μια αποτυχημένη.Σύμφωνα με αυτούς,έπρεπε να έχω μια σταθερή δουλειά,κατά προτίμηση στο δημόσιο,να έχω παντρευτεί ήδη και να έχω τουλάχιστον ένα παιδί,αν όχι και δυο,ένα σπίτι δικό μου,αυτοκίνητο,εξοχικό,και πιστωτική κάρτα.Μα πως γίνεται να μην τα έχω όλα αυτά;Πως ζω;

Όλοι ταυτίζουν το γάμο και τη σίγουρη δουλειά με την ευτυχία.

Ελεύθερη γεννήθηκα,ελέυθερη παραμένω,ελέυθερη θα παραμένω.

Γιατί ντε και καλά,να είμαι απελπισμένη και δυστυχισμένη;

Εντάξει,μπορεί να γκρινιάζω που δεν έχω παρέα για τις διακοπές.Αλλά κι αν είχα παρέα και εκείνος ήθελε να είναι 8 ώρες στη θάλασσα,να πάρει τα κλειδιά της παραλίας;Πάλι μόνη δεν θα τριγύριζα,που σε μισή ώρα έχω γίνει σαν ντομάτα,το δέρμα μου,κι ας φοράω αντιηλιακό 25 βαθμό προστασίας;Άρα;

3.Η χειρότερη μοναξιά είναι όταν είσαι ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους και δεν μπορείς να επικοινωνήσεις πραγματικά με κανέναν.

Στην απρόσωπη πόλη πλεον αριθμοί είμαστε.Στατιστικές.

Άρχισα τον κοινωνιολογικό οίστρο.χαχαχα!

Έτσι είναι.

Υπάρχει τόση αποξένωση.

Στη γειτονιά που μένω,στην πολυκατοικία,κι εγώ κι οι γονείς μου,δεν θέλουμε να συναντάμε κανέναν.Όλοι με την παραξενιά στο στόμα.Αχάριστοι άνθρωποι.Η μητέρα μου ως διαχειρίστρια,έφτιαξε όλη την πολυκατοικία.Η πολυκατοικία ήταν 30 χρόνια,όσο ήταν χτισμένη,στο έλεος του θεού.Οι γονείς μου φτιάξανε τα πάντα.30 χρόνια δεν υπήρχαν ούτε πυροσβεστήρες.Ηταν χαλασμένα τα κουδούνια,φτιαχτήκαν.Φτιάχτηκαν πορτάκια στο ασανσερ,η κλειδαριά στην ταράτσα,η καμινάδα,καθαρίστηκε το ντεπόζιτο του πετρελαίου που δεν βλεπόταν από τη βρώμα,φτιάχτηκαν οι υδροροοές και ένα σωρό άλλες μικρολεπτομέρειες.Και πάλι.Αχαριστία.Δεν αναγνωρίζουν τίποτα,όλο γκρίνια,παράπονο και τσακωμό.Εχουμε σιχαθεί τα πάντα με αυτούς όλους.

4.Είμαστε γελοία,κομπλεξικά ανθρωπάκια σαν λαός.Μόνη μας απασχόληση η μαγκιά και η φιγούρα.Πως θα κοροιδέψουμε τον άλλο,να φανούμε οι καλύτεροι.

Όπως έλεγε και ένα ανέκδοτο,που δεν θυμάμαι πότε το ακουσα και που,δεν μας πειράζει να μην έχουμε γαίδαρο,αρκεί να ψοφήσει του διπλανού μας,που έχει.

Όλοι φθονούν και ζηλεύουν αυτά που με κόπο ενδεχομένως έχεις αποκτήσει.

Δίνουν αξία μόνο στα υλικά αγαθά και τα προσκυνάνε.

Ο ηλίθιος γείτονας απέναντι,δίνει αξία στην *&%*-μηχανή του και δεν θέλει να ταίζουμε τα γατάκια,επειδή του γρατζουνάνε τη σέλα,δεν λέει όμως που παλιά στην πολυκατοικία από κάτω είχε ποντίκια και τώρα δεν υπάρχει ούτε μύγα.

Τα δικά σου,δικά σου και τα δικά μου,δικά σου,πάλι.Όλα δικά του,δηλαδή.

Έχει φυσικά περισσότερο αξία μια σέλα μιας #$%$&^%$* μηχανής παρά μια αθώα ψυχούλα που σου κάνει χαρά και τρίβεται στα πόδια σου.Μόνο που ακούνε τη φωνή του πατέρα μου τρέχουν.Πολλές φορές τους βαζει φαγητό και δεν τρώνε,έρχονται μόνο για χάδια.

5.Είμαι σε φάση που βαριέμαι τόσο πολύ.Γιαυτό ήρθε αυτό το θυμωμένο post.Τα τελευταία χρόνια αρχισα να μισώ το καλοκαίρι.Μισώ το σπίτι που μένω,την γειτονιά που είναι τοποθετημένο,την περιοχή που είναι τοποθετημένη η γειτονιά,την πόλη που είναι τοποθετημένη η περιοχή.

Όλα αυτά δεν είναι τυχαία,δεν ξύπνησα ένα πρωί και είπα:Α,από σήμερα μισώ το σπίτι μου,μισώ τη γειτονιά μου,μισώ το Γαλάτσι,μισώ την Αθήνα.Έχουν προηγηθεί πολλά γεγονότα που δεν μπορώ να εξιστρήσω γιατί θέλω πολύ καιρό και κάποια αγγίζουν προσωπικά δεδομένα.Πάντως αυτή η αποστροφή από διάφορα γεγονότα πηγάζει.Στην Κυψέλη που έμενα,΄δεν ήταν έτσι τα πράγματα.Ίσως επειδή μέχρι τα 26 μου δεν έμενα σε πολυκατοικία και μου φαίνεται βουνό όλο αυτό.Ίσως και όχι.

6.Αρκετά φιλοσόφησα.Αλλά μες το καλοκαίρι,κάπως πρέπει κι εγώ να περάσω τον ατέλειωτο χρόνο μου.Ατέλειωτη βαρεμάρα,κι ας μην είμαι άνθρωπος που ησυχάζει.Όλο με κάτι είμαι απασχολημένη.

7.Αυτός που είπε,Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα,πόσο δίκιο είχε...

Οι άνθρωποι πληγώνουν.Το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά.

8.Όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει,τόσο πιο συχνό είναι το φαινόμενο να συναντά ανθρώπους που έχουν συμβιβαστεί και πουλήσει τις ιδέες τους.Το έχω ζήσει αυτό.Όταν δεν έχεις εμπιστοσύνη στον πιο δικό σου άνθρωπο...Όταν ο πατέρας μου δεν μιλάει με την αδελφή του...Κι όλα αυτά για ποιο λόγο;

Για τον λόγο ότι όσο μια οικογένεια εχει μικρά και προστατευμένα τα παιδιά στο σπίτι,τα αδέλφια είναι αγαπημένα.Όταν μεγαλώσουν είτε θα συνεχίσουν να είναι αγαπημένα είτε θα φαγωθούν για τις πιο ηλίθιες αιτίες.

Όταν μπαίνει στη μέση ο συμβιβασμός και το συμφέρον.Όταν έχεις οικογένεια,θα κοιτάξεις την οικογένεια σου,και θα πατήσεις πάνω στον άλλο,ακόμα κι αν αυτός ο άλλος είναι κοντινός συγγενής.Κανείς δεν θα σε παρεξηγήσει,κοίταζες το συμφέρον των παιδιών σου.

Πουλάς τις ιδέες που είχες μέχρι χθές.Για το χρήμα.Για μια %^&*&%^* άνεση.Λες και ένα παιδί μόνο χρήμα χρειάζεται για να μεγαλώσει.Δεν χρειάζεται αγάπη.

Ευτυχώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.Αλλά μπορείς να ζεις μόνο με αυτές;΄

9.Θέλω να υπάρχει κάποιος-κάτι να ερωτευτώ.Άχρωμη η ζωή μου.

10.Κι ερωτεύομαι ένα όμορφο βράδυ με παρεούλα και απαλή μουσική.Ερωτεύομαι ένα μοναχικό βράδυ με την κιθάρα μου.Ένα τραγούδι που με συγκινεί.Μια ζωγραφιά που μόλις έφτιαξα.Ένα όμορφο μέρος που φωτογράφησα.Μια θάλασσα.Τον θόρυβο του κύμματος,που μόνο αυτός ακούγεται ένα ήσυχο βράδυ.

Ερωτεύομαι μια ελπίδα που ανατέλει.Απ'το πουθενά.Ότι όλα θα αλλάξουν.

Ζωγραφίζω όμορφο τον κόσμο και μπαίνω κι εγώ μες την ζωγραφιά.

Τώρα πια είμαι σίγουρη.Θα αλλάξουν τα πράγματα.Το βλέπω.Στη δύση ενός καλοκαιριού,που πέρασε-ευτυχώς-γρήγορα.Αυτός ο χειμώνας θα είναι διαφορετικός.

Ο χειμώνας πάντα μας βάζει σε μια σειρά.

Μπορεί να μην μου αρέσει η συννεφιά,αλλά προτιμώ τις νύχτες του χειμώνα.Που κοιμάμαι καλύτερα,δεν στριφογυρίζω από τη ζέστη.Που βρίσκω στο τηλέφωνο ένα φίλο αν θέλω να πω 2 κουβέντες.Που έχει κάτι η τηλεόραση να δεις εκτός από φρικτές επαναλήψεις.Που υπάρχει και μια καλή συναυλία,μια καλή ταινία στο σινεμά,μια καλή παράσταση στο θέατρο,αν θες να πας.Που ξεκινάω πάλι το ωδείο.

Να γιατί αγαπώ περισσότερο το χειμώνα,τα τελευταία χρόνια.

Είπα να γράψω ένα μικρό post απόψε.Έξω Πανσέληνος.Μέσα,με έχει πιάσει μια νύστα,σαν να με έχουν ψεκάσει με υπνωτικό.Λέτε να φταίει τελικά η πανσέληνος;Άλλες φορές τέτοια ώρα μόνο που δεν χόρευα.Τόση ενέργεια.

Το απόγευμα πήγα και τάισα και τις 2 γατούλες της φωτογραφίας.Πριν βάλω ακόμα το κλειδί στην πόρτα,άκουγα να νιαουρίζουν.Έφυγε η "μαμά" τους διακοπές και αυτές θυμώσανε.Η μαυρόασπρη ξαπλωμένη γάτα ήταν θυμωμένη μου έκανε γκρρρ... και μου έδειχνε τα δόντια της.Θυμήθηκε τον μακρινό πρόγονο της,το λιοντάρι.Με παρακολουθούσε,κάθε κίνηση.Δεν μ'αφηνε απ'τα μάτια της.Η άλλη,η μαύρη,ήταν πολύ φιλική,τριβόταν στα πόδια μου και καθόταν να την χαιδέψω.

Τους γέμισα ένα μπολ γατοτροφή,τα μπολάκια τους με φρέσκο νερό,και έφυγα.Μεθαύριο πάλι.

Το βραδάκι κύλησε χαλαρά.

Με βέπω να κοιμάμαι νωρίς.

Ακυρώθηκε και μια βολτίτσα που θα πήγαινα.Δυστυχώς.Δεν θα δω την πανσέληνο.Εδώ που είμαι τώρα,ούτε από το παράθυρο δεν την βλέπω.Δεν με νοιάζει και ιδιαίτερα.Τι να κάνουμε;Ο μόνος τρόπος είναι να ανέβω στην ταράτσα,αλλά δεν ανεβαίνω με τίποτα,μες την ερημιά.Αν και η πολυκατοικία μας έχει ακόμα κόσμο.Το ισόγειο και ο πρώτος είναι άδειοι εντελώς.Στον δεύτερο έχει κόσμο στα 4 από τα 5 διαμερίσματα(το 1 από τα 4 είναι το δικό μου) και στον τρίτο στα 2 από τα 5(το 1 από τα 2 είναι οι γονείς μου).

Αυτά από εμένα.

Αύριο πάλι.

Δεν μπορώ.Χασμουριέμαι.

Καληνύχτα!

Σήμερα πέρασα άλλη μια μέρα βαρεμάρας.Ο γονείς μου είχαν πάει στη Λουτσα,σε σπίτι φιλικό.Εγώ έμεινα σπίτι υποτίθεται για να πάω στη φίλη μου,στη δουλειά της,να στείλω το καταραμένο το φαξ.Τελικά όμως δεν πήγα,ξεκίνησα και στο δρόμο με έπιασε μια μικρή αδιαθεσία,ξεκίνησε από υπνηλία,από πριν φύγω,μετά ψιλοζαλίστηκα,και γύρισα σπίτι.Μάλλον παρενέργεια ενός φαρμάκου που δυστυχώς πρέπει να πάρω,γιατί διαφορετικά...Δεν υπάρχει φως στο τουνελ για ένα πρόβλημα που έχω.Προφανώς με πείραξε σε συνδυασμό με τη ζέστη.

Δεν θα με σώσει ο απο μηχανής θεός Κατερίνα,θα με σώσει ο απο μηχανής θεός Ελένη.Η ξαδέλφη μου!Την Δευτέρα πιάνει δουλειά και μαντέψτε που δουλεύει!!Σε βιβλιοπωλείο!!χαχαχα!!Σώθηκα!!Έχω ξαναστείλει από εκεί φαξ.Χαίρεται να πηγαίνω,γιατί της κάνω και παρέα,τώρα καλοκαίρι δεν έχει δουλειά και βαριέται μόνη της.Να την βοηθήσω κιόλας αν θέλει κάτι,είναι και έγκυος.

Γύρισα λοιπόν σπίτι,το έριξα στον ύπνο,και τώρα προβλέπω να φυλάω σκοπιά απόψε.Κοιμήθηκα 4 ώρες το μεσημέρι.

Αν και ήθελα να πάω στη Λούτσα,γιατί συμπαθώ πολύ αυτή τη γυναίκα που επισκέπτηκαν οι γονείς μου.Είναι η κοπέλα του καλύτερου φίλου του πατέρα μου.Ο πατέρας μου με τον φίλο του,τον Γιώργο,είναι φίλοι από μωρά και είναι καλύτερα κι από αδέλφια.Η κοπέλα αυτή είναι καταπληκτική!!!!Είχε έρθει την άλλη φορά στο σπίτι και ταιριάξαμε πολύ!!Δεν έχουμε και τόσο μεγάλη διαφορά,10 χρόνια.Ο φίλος του πατέρα μου είναι λίγο μικρότερος από τον πατέρα μου,ο πατέρας μου είναι 56,αυτός νομίζω 52 ή 53.Με έψαχνε η Ευγενία!Κάνανε και μπάνιο στη Λούτσα,στην παραλία που κάναμε το παρτάκι μας!Γκρρρρ...Τα νεύρα μου!

Το απόγευμα ξύπνησα με τις γνωστές απορίες.Τι μέρα είναι;Είναι πρωί ή απόγευμα;

Όταν συνήλθα πήγα πήρα τα κλειδιά από μια φίλη.Εκείνη δεν είναι εδώ,έφυγε σήμερα.Κανονικά έπρεπε να θυμώσω,που πήγε σε ένα τέλειο νησί!Την Ιθάκη!!Γκρρρρ...Θέλω κι εγώ!!!Είχα πάει το 2000 και την είχα γυρίσει όλη.Είχαμε αυτοκίνητο.Αν και η παρέα δεν ήταν τόσο καλή(ας μην επεκταθώ και ξύσω πληγές,ο νοών νοείτο...),πάντως η ουσία είναι ότι αυτές οι 7 μέρες ήταν τέλειες τότε και το νησί είναι ένα από τα πιο όμορφα!!!Είχε απόλυτο δίκιο ο Οδυσσέας που ήθελε να γυρίσει!!!Αυτό είναι το συμπέρασμα μου.

Τα κλειδιά μου τα είχε αφήσει κρυμμένα.Θα πάω το Σάββατο,έχω να διεκπεραιώσω μια σημαντική αποστολή.Να ταίζω 2 γατούλες!!!!!Δεν έχω καλύτερο!!Τις λατρεύω!!

Θα έχω ανταπόκριση από εκεί,το Σάββατο!!Φωτογραφία τις γατούλες δηλαδή,αν κάθονται,πάντως λέει η κοπέλα ότι είναι πολύ φιλικές και σίγουρα θα κάνουν χαρές που θα έχουν παρέα μετά από 2 μέρες μοναξιάς.Ευτυχώς είναι κοντά,στο Γαλάτσι μένει και εκείνη,σε απόσταση 2 στάσεων λεωφορείου.

Στο γυρισμό,μπήκα και στο σουπερ μάρκετ.Περίμενα το λεωφορείο,από τις 8.00 μμ ώς τις 8.40 μμ.Τα κλασικά!!!Αν μένεις στην περιοχή μου πρέπει να έχεις ατσάλινα νεύρα.Τρως τη μισή σου ζωή να περιμένεις στη στάση.Αυτή τη συζήτηση είχα στην ίδια στάση με μια γυναίκα,που έλεγε τι κατάρα είναι αυτή,να μένουμε 10 λεπτά από το κέντρο και να μην μπορούμε να πάμε.Δυο λεωφορεία της συμφοράς,που τις περισσότερες φορές δεν σε παίρνουν(το χειμώνα) γιατί κρέμεται από τις πόρτες ο κόσμος.Μετά πως να μην μισώ τον τόπο που μένω;Και αν πάρω αμάξι-να πούμε και καμιά &^*^&$^ να γελάσουμε-πάλι πρόβλημα θα έχω,δεν μπορείς ούτε ποδήλατο να παρκάρεις εδώ.Ο πατέρας μου νοικιάζει πάρκινγκ και δίνει τα μισά λεφτά που δίνει για το ενοίκιο του σπιτιού,είναι σαν να δίνει 1,5 ενοίκιο.ΑΙΣΧΟΣ!Όταν η μητέρα μου ήταν πιτσιρίκι,η περιοχή ήταν χωράφια.Ποιος φανταζόταν ότι σε 45 χρόνια το Γαλάτσι θα πλησιάζει να φτάσει την Κυψέλη σε πολυκοσμία,αυτοκίνητα και αηδία,πρώτα και πάνω από όλα;Μια ΑΗΔΙΑ.Σιχαίνομαι τα πάντα.Τελικά δεν φταίει ότι μισώ την Αθήνα,μισώ το Γαλάτσι.Μάλλον περιοχή πρέπει να αλλάξω.

Στη στάση άκουγα σταθμούς στο ράδιο.Μεταξύ άλλων μουσικών ταξιδιών και το τραγούδι του τίτλου,από Κατσιμίχα.

Έλα στ' όνειρό μου και περπάτησε
κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη
κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές
θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε
θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία
ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς

Ψεύτικα τραγούδια με κυκλώνουνε
κλείνω τ' αυτιά, κλείνω τα μάτια
και ταξιδεύω μες στο φως άλλου καιρού
και γράφω τ' όνομά σου με το κόκκινο
το κόκκινο μελάνι της αγάπης
και είμ' εδώ κι αντέχω κι ας φυσάει από παντού.

Αγαπημένο μου από παλιά.Αλλά ακόμα πιο αγαπημένο μου τώρα.Γιατί κάποια γεγονότα,κάποιοι άνθρωποι,κάποιες στιγμές...Μόνο τυχαία δεν βρεθήκανε στη ζωή μου!Είμαι σίγουρη.Κάποια πράγματα δεν ήταν τυχαίο να έρθουν.Και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό.Για κάποιους ανθρώπους που μπήκαν ξαφνικά στη ζωή μου και φέρανε χαρά,και φέρανε χαμόγελο.Βέβαια,βόηθησα κι εγώ τις καταστάσεις με τις επιλογές μου.Αλλά κάποια πράγματα δεν έγιναν τυχαία,ήταν για να γίνουν.

Αυτά όλα τα περιγράφουν καλύτερα από μένα,με νότες,τα δίδυμα αδέλφια,με αυτό το τραγούδι.

Όσο για την φωτογραφία;Κακή φωτογραφία κινητού.I'm sorry!!!

Τέλειωσα αυτό το βιβλίο.Μέσα σε μια μέρα σχεδόν.Το άρχισα Τρίτη βράδυ και το τέλειωσα Πέμπτη πρωί.Είπαμε,είμαι βιβλιοφάγος.

Ο συγγραφέας λεγόταν Βοκάκιος,γεννήθηκε στη Φλωρεντία το 1313 και έζησε στη Νάπολη.Μικρές ιστοριούλες,με χιούμορ,ζωντάνια και ρεαλισμό.Πολύ προχωρημένη γραφή για την συντηρητική εποχή που έζησε.Περιγράφει ιστορίες απάτης,απιστίας,εξυπνάδας,έρωτα,πάθους,με τόσο ζωηρό τρόπο που δεν θέλεις να διακόψεις την ανάγνωση,είναι τόσο ευχάριστο και ξεκούραστο βιβλίο,σαν να διαβάζεις περιοδικό.Από τις εκδόσεις Γνώση.Έχει 218 σελίδες,αλλά είναι μικρό σε μέγεθος,βιβλίο τσέπης σχεδόν.

Τώρα το βράδυ,γέλιο με τον Γιάννη τον όμορφο,λίγο πριν τραγούδι με τον Πασχαλίδη,από ξεχασμένη εκπομπή του 902.

Αυτά από μένα.

ciao!!!

Καλό τριήμερο σε όσους αποδράσουν από τπ σπίτι!Και προσοχή στους δρόμους!

Επιτέλους πήρα "ζυμαράκι" και κόλλησα στην ντουλάπα το έργο μου.Τι είναι το ζυμαράκι;Είναι ένα υλικό σαν πλαστελίνη που κολλάς σε τοίχους και γενικά επιφάνειες,κολλάει και σε ξύλο,όπως η ντουλάπα αλλά και σε πλακάκι,κολλάς λοιπόν ό,τι θέλεις.Κυριώς αφίσες,κάρτες και ζωγραφιές κολλάω.Όταν το βγάλεις,ο τοίχος είναι λες και δεν είχες ποτέ κολλήσει τίποτα.Ενώ με το σελοτέιπ,βγαίνει και κομμάτι του τοίχου μαζί.

Έτσι λοιπόν έβαλα κάρτες στα φύλλα της ντουλάπας,από Ιταλία φυσικά.Εξορίστηκαν οι χάρτες της Νάξου και της Άνδρου που είχα φτιάξει παλιότερα.Όταν λέω χάρτης,εννοώ αυτό ακριβώς,χάρτης του νησιού,με τις τοποθεσίες πάνω.Εννοείται ότι τον έβλεπα,όχι αντιγραφή με διαφανές χαρτί,ζαβολιές δεν κάνω.Το να φτιάχνω χάρτες είναι μια συνήθεια που είχα από το σχολείο.Γενικά το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η γεωγραφία,γιατί έστω και έτσι,ταξίδευα.Ταξιδιάρα ψυχή,από τότε! Συνεχίζω να είμαι.Αλλά μένω μόνο με τον πόθο του ταξιδιού στο βλέμμα...Η πραγματικότητα άλλα μου γράφει...Τέλος πάντων.

Απόψε έπιασα και κιθαρούλα μετά από πολύ καιρό.Σίγουρα 20 μέρες,γεμάτες,για να μην πω περισσότερο.Παντως μια χαρά πάνε τα δαχτυλα μου,για τόσο καιρό.

Είχα παρεούλα μια φίλη,είχε και εκείνη μαζί την δική της κιθάρα,κάναμε μια απόπειρα να παίξουμε μαζί.Μετά έπαιξα εγώ και τραγούδησα,αγαπημένα μας τραγούδια.Έχω αυτό το κακό.Αν δεν έχω μπροστά μου τα τετράδια με τα τραγούδια,δεν μπορώ να παίξω τίποτα.Πόσο θα ήθελα να ξέρω όλα αυτά τα τραγούδια απ'έξω!Έχω 9 τετράδια τραγούδια,σπυράλ,με θέματα.Τεράστιος όγκος.Καλά,μην φανταστείτε ότι από όλα αυτά,τα ξέρω και όλα να τα παίζω,είναι κάποια που μπορεί να τα έχω παίξει 1-2 φορές.Είναι όμως και άλλα που τα παίζω συνέχεια και τα αγαπώ ιδιαίτερα.Αλλά έχω αυτά τα δυο ελλατώματα.Εκτός ότι δεν θυμάμαι τίποτα σχεδόν απ'έξω,δεν έχω μάθει να παίζω με άλλον,παρά μόνο έχω μάθει να παίζω μόνη.Απέξω ξερω ένα 5% των τραγουδιών που υπάρχουν στα τετράδια.Αμελητέα ποσότητα αν το σκεφτείς.

Γεράματα,τι να πεις!χαχα!Πως λέει το ανέκδοτο που ρωτάει η γιαγιά την εγγονή πως λένε τον Γερμανό που της έχει πάρει τα μυαλά και λέει η εγγονή Altzheimer;Άτιμε Γερμανέ!!Και στους νέους κάνεις ζημιά!!χαχα!

Μεταξύ των τραγουδιών που έπαιξα ήταν και αυτό που ακολουθεί.

Έχω καιρό να βάλω στίχους,αλλά αυτό το τραγούδι είναι ΚΟΡΥΦΑΙΟ για μένα.Ανεπανάληπτη φωνή,που όμοια της δεν νομίζω να βγάλει ποτέ ο τόπος.Κάποτε το ουδείς αναντικατάστατος,δεν ισχύει...Για τον Νίκο Ξυλούρη,σίγουρα.

Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό
μια όμορφη κυρά αρχόντισσα να σε χαρώ

Μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή
τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωί

Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ μια Κυριακή
τον ήλιο το φεγγάρι, καλέ, παρακαλεί

Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου

Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά

Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ' αφήνει έρμη και μοναχή

Γαλέρα ανοίχτηκε μάτια μου με το βοριά
στη μάχη ρίχτηκε μάτια μου και στον καυγά

Μέσα σ' ένα σινάφι πειρατικό
είδα φωτιά ν' ανάβει και φονικό.

Τι να πω άλλο;Λίγο θα είναι...

Υπήρχε μια σειρά που ακουγόταν αυτό το τραγούδι,εγώ ήμουνα αγέννητη φυσικά,αλλά μου το έχει πει η μητέρα μου.Ήταν οι έμποροι των εθνών, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Παπαδιαμάντη.Όποιος δεν το έχει διαβάσει,χάνει ένα διαμάντι της Ελληνικής πεζογραφίας.Είναι εξαιρετικά δυσνόητο,η γλώσσα του Παπαδιαμάντη είναι δύσκολη,αλλά σε ταξιδεύει τόσο πολύ...Σαν να ήμουνα πάνω στον Πύργο με την Αυγούστα και να κοίταζα το πέλαγος,περιμένοντας τον κύρη μου,όταν εμφανίστηκε ο Μάρκος Σανούδος.Ένα ακόμα στοιχείο που με συνδέει νοερά με το βιβλίο.Ο Βενετσιάνος πειρατής-κυρίαρχος των Κυκλάδων.Το κάστρο στη Νάξο λέγεται κάστρο Μάρκου Σανούδου,για όποιον δεν έχει πάει.

Σε ένα από αυτά τα παράθυρα κοιτάζει η Αυγούστα με το τόσο τραγικό τέλος.Η όμορφη μικροπαντρεμένη κόρη.

Ας ταξιδέψω έστω κι έτσι...Υπάρχει πιο όμορφο ταξίδι από αυτό των τραγουδιών;Από αυτό των καλών βιβλίων;Το άλλο ταξίδι.Το αληθινό.Ας περιμένει.Ταξιδεύω,μακριά από το θόρυβο,των νησιών που τώρα θα έχουν τα decibel της Αθήνας.Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω στις σελίδες ενός βιβλίου,με το τραγούδι συντροφιά.Τώρα διαβάζω ένα μικρό βιβλιαράκι,ενός Ιταλού συγγραφέα που έζησε στη Φλωρεντία περίπου το 1350.Πολύ ωραίο!!Μέσα σε μια μέρα και έχω διαβάσει το μισό.Θα κάνω αναφορά όταν το τελειώσω.Αξίζει τον κόπο.

Καληνύχτα!!

(Στην κάρτα,κατά σειρά ζωγράφισα,Πομπηια,Ρώμη,Βενετία,Φλωρεντία,Σιένα,Βερόνα.

Άσχετο,την έχω κολλήσει στραβά πάνω στην ντουλάπα και γέρνει σαν τον πύργο της Πίζας.χαχαχα!)

Έφερε ο πατέρας μου από τη δουλειά του ένα ποιήμα που προφανώς έγραψε κάποιος συνάδελφος του.Δεν ήξερε ποιος,γιατί ο πατέρας μου δουλεύει νύχτα,είναι νυχτοφύλακας,και όλοι αυτοί δουλεύουν μέρα,και τους βλέπει συνήθως σε γιορτές όπως πχ στην κοπή της βασιλόπιτας την πρωτοχρονιά.

Τέλος πάντων,να μην πολυλογώ.Το ποιηματάκι...just perfect!!

Να το λοιπόν!Κλεμένο μεν,αστείο δε!Δεν ξέρω και το συγγραφέα του.Ας με συγχωρέσει!

Αν και νομίζω ο κάθε εργαζόμενος κάπως έτσι σκέφτεται,και με το δίκιο του,δεν υπάρχουν κίνητρα για να αποδώσει.Αυτό χωράει πολύ συζήτηση...

Την Δευτέρα δεν δουλεύω

θέλω να ξεκουραστώ

και αέρα κοπανάω

κάθε Τρίτη απ'τις 8.

Κοιμάμαι όλη τη νύχτα

τη μέρα χασμουριέμαι

θα πάθω υπερκόπωση

έτσι που τυραννιέμαι.

Βοηθάω την Τετάρτη

τους τεμπέληδες,γι'αυτό

κάθε Πέμπτη είμαι πτώμα

θα πεθάνω,δεν βαστώ.

Την Παρασκευή γιορτάζω

το Σάββατο έχω ρεπο

και την Κυριακή πηγαίνω

στη μουργέλα που αγαπώ.

Ουφ...Ψόφησα.

Χαχαχαχαχαχαχαχα!!!!

Αυτές τις μέρες προσπαθώ να βρω τρόπο να περάσω την ώρα μου σε μια άδεια Αθήνα.

Ευτυχώς σήμερα πήγα για καφέ με μια φίλη μου που είχα να δω καιρό και είναι εδώ ακόμα,μέχρι το Σάββατο που φεύγει κι αυτή.Τις άλλες μέρες όμως είμαι σπίτι και βαριέμαι,γιατί ούτε στο τηλέφωνο δεν βρίσκω κανέναν.Η τηλεόραση παίζει συνέχεια επαναλήψεις.Ευτυχώς μες τη γενική σαβούρα,βάζει πότε-πότε και καμιά καλή ταινία ή έστω καμιά καλή επανάληψη εκπομπής που μπορεί το χειμώνα να μην μπορούσα να παρακολουθώ,αν είχα μάθημα εκείνη τη μέρα.

Έτσι κάθε βράδυ 10 μμ,βλέπω τον "Γιάννη τον όμορφο",με τον Γιάννη Σερβετά,από τους ΑΜΑΝ.Τι γέλιο!Με αυτόν τον άνθρωπο γελάω και χωρίς να μιλήσει,μόνο με την έκφραση που παίρνει το πρόσωπο του.

Έχθές τη νύχτα,πολύ αργά,αφού ως συνήθως κοιμάμαι 4-5 το πρωί,έβλεπα στο ΝΕΤ μια εκπομπή(εννοειται με εντελώς χαμηλωμένη φωνή όπως πάντα),με 3 κορίτσια στις ΗΠΑ,που γεννήθηκαν με το σύνδρομο της γοργόνας,δηλαδή με ενωμένα πόδια.Δεν είδα την εκπομπή από την αρχή να ακούσω τι έλεγε.Το πρώτο κοριτσάκι είναι πολύ μικρό ακόμα.Το άλλο κοριτσάκι που έδειχνε,είχε πρόβλημα και σε εσωτερικά όργανα και είχε κάνει πάνω από 100 εγχειρήσεις.Ο ΜΟ ζωής τους συνήθως δεν ξεπερνάει τα 10 χρόνια,αλλά μια άλλη κοπέλα ήταν 20 και ζούσε,σε αναπηρικό καροτσάκι.Συναντηθήκαν τα δυο αυτά κορίτσια.Ήταν πολύ συγκινητικό.Το μικρότερο κοριτσάκι,ακόμα και οι γονείς της έλεγαν πως "θα μπορούσε να μισεί τον κόσμο και τη ζωή,αλλά είναι πάντα με το χαμόγελο."Μάθημα θάρρους δίνανε σε όλους μας που μπορεί να τα έχουμε όλα αλλά πάντα γκρινιάζουμε για περισσότερα.Συγκινήθηκα πολύ,δεν θα μπορούσα να μην κάνω αναφορά.

Διαβάζω όμως και πολλά περιοδικά αυτές τις μέρες,έφερε η μητέρα μου από τη δουλειά της.Από τα περιοδικά αυτά έμαθα διάφορα πράγματα.

1.Μπορεί να πιστεύουμε ότι το πιο βρώμικο μέρος που μπορεί να κολλήσεις αρρώστιες είναι μια δημόσια τουαλέτα,αλλά κάνουμε όλοι λάθος.Δέκα από τις καθημερινές εστίες μικροβίων,πολύ πιο επικίνδυνες,επειδή ακριβώς  μπορεί να είναι καθημερινές ή έστω συχνές,είναι:α)η κουρτίνα του ντους,β)η θήκη των φακών επαφής,γ)το κρεβάτι μας,δ)το καροτσάκι του σουπερ-μάρκετ,ε)η ηλεκτρική σκούπα.Τη λίστα συμπληρώνουν:στ)τα όργανα στο γυμναστήριο,ζ)τα γάντια της γυμναστικής,η)ο κατάλογος του μενού στο εστιατόριο,θ)η φέτα λεμονιού στο ποτό μας,ι)η αεροσυνοδός(!) στο αεροπλάνο.Αυτά τα διαχώρισα ως λιγότερο συχνά.Αλλά όλες αυτές οι πηγές μικροβίων μοιάζουν ακίνδυνες,αλλά ακριβώς επειδή κάποια από αυτά,αλλάζουν πολλά χέρια όπως πχ τα όργανα του γυμναστηρίου ή ο κατάλογος του εστιατορίου ή έρχονται σε επαφή με πολύ κόσμο όπως οι αεροσυνοδοί,είναι πολύ πιο επικίνδυνες για μολύνσεις από μικρόβια και μεταδοτικά νοσήματα.

Θα συμπληρώσω εγώ,την οδοντόβουρτσα,το πληκτρολόγιο του Η/Υ,το κινητό,το τηλεκοντρόλ,τα ΜΜΜ(μεσα μεταφοράς),το κουμπί του ασανσέρ.

Αλλά το κορυφαίο όλων είναι τα χαρτονομίσματα,παίρνουν χρυσό μετάλλιο στα μικρόβια και τους μικροοργανισμούς,από τα πολλά χέρια και μέρη που αλλάζουν.Σε άλλη έρευνα,πάνω στα χαρτονομίσματα βρέθηκαν μέχρι και μόρια ναρκωτικών ουσιών!

Αυτά όλα βέβαια δεν σημαίνουν ότι θα γίνουμε υποχόνδριοι και θα καθαρίζουμε τα πάντα,αλλά καλό είναι να πλένουμε συχνά τα χέρια μας.

2.Διάβασα και συγχύστηκα,σε άλλο άρθρο,ένα ταξιδιωτικό ρεπορτάζ στην Φιλανδία,ότι ο βασικός μισθός τους είναι 2.300 ευρώ,ο μισθός του δασκάλου 2.500 και του γιατρού του δημοσίου 5.500!!!Το επίδομα ανεργίας 750 ευρώ!!!!!!!!!!!!!Εδώ στην Ελλάδα δουλευεις και δεν σου δίνουν 750 ευρώ και αν μείνεις άνεργος για να σου δώσει επίδομα ο ΟΑΕΔ πρέπει να γυρίσει ανάποδα η γη.Εδώ στην Ελλάδα δεν είναι τόσο η ακρίβεια που μας "γονατίζει" όσο οι λογαριασμοί και τα λοιπά κοροιδίστικα που πληρώνουμε,συνήθως καλοκαίρι.Ο πατέρας μου φορολογείται για ένα σπίτι που δεν κατοικεί,που του άφησαν οι γονείς του,επειδή το νοικιάζουμε,αλλά το ενοίκιο που πληρώνουν οι γονείς μου εκεί που μένουν,αυτό περνάει στα ψιλά γράμματα για την εφορία,δεν το λαμβάνουν υπόψη τους.Η εφορία από τα "ψαράκια" κοιτάζει να βγάλει λεφτά όχι από τους "καρχαρίες",από τον πατέρα μου που αν τον γυρίσεις ανάποδα,ούτε 5 ευρώ δεν θα έχει στις τσέπες.

Ξεφεύγω από τα περιοδικά.Στην άδεια Αθήνα,ξεκίνησα σήμερα το απόγευμα μια Οδύσσεια να βρω ανοιχτό μαγαζί που να βγάζει φωτοτυπίες και να στέλνει φαξ.Μάλλον πιο εύκολο είναι να βρω πετρελαιοπηγή στην Ομόνοια,παρά τέτοιου είδους μαγαζί.Γύρισα όλους τους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο,την πλατεία Κάνιγγος και την Ομόνοια,και δεν βρήκα ούτε δείγμα τέτοιου μαγαζιού.Βρήκα το μαγαζί δηλαδή σαν κατασκευή,,αλλά κλειστό με λουκέτο και ρολά,και επιγραφή επιστρέφουμε 18/8,25/8,28/8 κ.ο.κ. Η ηρεμία μου πότε θα επιστρέψει,που πρέπει να στείλω φαξ στην vivodi,για διακοπή του ιντερνετ,15 μέρες πριν τη λήξη,μήπως και δεν μου έρθει λογαριασμός,από τη μια,και μήπως και μειωθεί ο χρόνος που δεν θα έχω ιντερνετ,από την άλλη.

Την λύση μου την έδωσε,σαν απο μηχανής θεός,η φίλη μου η Κατερίνα,που με κάλεσε να πάω στη δουλειά της να βγάλω φωτοτυπία και να στείλω φαξ.Να 'ναι καλά το κορίτσι!!Έτσι την Πέμπτη,θα πάω εκεί,αλλιώς δεν θα έβρισκα πουθενά,μπορεί να αναγκαζόμουνα να αλλάξω πόλη,που λέει ο λόγος,για να βρω.

Αλλά δεν θα κλείσω απαισιόδοξα.Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος.Αυτό με έχει σώσει στη ζωή μου,αν δεν ήμουν,θα ήταν όλα τελείως διαφορετικά.Τελικά όλα στο μυαλό μας είναι.Για όλους υπάρχουν δυσκολίες.Πέρασα και συνεχίζω να περνάω δυσκολίες και να μην έχω πράγματα που άλλοι τα έχουν αυτονόητα.Εγώ πρέπει να παλέψω διπλά για κάποια πράγματα που οι άλλοι τα έχουν απλόχερα.Αλλά ακριβώς αυτό με έχει κάνει να έχω ατσάλινη θέληση και υπομονή και να μην τους κάνω τη χάρη να λυγίζω σε κάθε αγενές και ειρωνικό σχόλιο.Με κάνει να θέλω να τους "τρίψω στη μούρη" κάθε μου ενέργεια που οδηγεί σε κάτι καλό και όμορφο.Όχι επειδή είμαι κακός άνθρωπος,αλλά επειδή μου έχουν φερθεί με κακία,ειρωνεία και ρατσισμό χωρίς να έχω κάνει τίποτα και χωρίς να το αξίζω.Έτσι λοιπόν τους "φτύνω" τα λόγια καταπρόσωπο-δεν λέω χαρίζω-των Κατσιμίχα. Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ

και για το πείσμα σας,γουρούνια,θα αντέχω.

Γιατί περιμένω όντως,άλλες μέρες.Φωτεινές μέρες.Ξέρω ότι έρχονται.Είναι κοντά κι ας ξεφεύγουν.

Θα κλείσω με ανεκδοτάκια και λοιπές σοφίες.

Μια και μείναμε εμείς οι λίγοι εδώ,χωρίς διακοπές,ας πούμε και κάτι να γελάσουμε.

Έρχονται ανεκδοτάκια,σοφίες,απορίες κλπ.

1.-Εσύ Κωστάκη κάνεις τον σταυρό σου πριν το φαγητό; ρωτάει η δασκάλα.
   - Όχι κυρία γιατί η μαμά μου είναι καλή μαγείρισσα.

2.Είναι η γυναίκα στο κρεβάτι με τον εραστή, οπότε χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνει αυτή και μετά από λίγα λεπτά το κλείνει
Ποιος ήταν; ρωτάει ο εραστής.
Ο άντρας μου ήταν. Λέει ότι θα αργήσει λιγάκι γιατί είναι με εσένα
στο καφενείο και παίζει τάβλι!

3.Γυναίκα μπαίνει σε φαρμακείο και ζητάει δηλητήριο
- "Κυρία μου, τι το θέλετε το αρσενικό...;;;" ρώταει ο φαρμακοποιός.
- "Να σκοτώσω τον άνδρα μου."
- "Μα τι λετε κυρια μου ? Δεν μπορώ να σας πουλήσω αρσενικό για να σκοτώσετε έναν άνθρωπο,"
Τότε η κυρία βγάζει από την τσάντα της μια φωτογραφία όπου ο άνδρας της εχει την γυναίκα του φαρμακοποιού στα τεσσερα.

Ο φαρμακοποιός παίρνει την φωτογραφία στα χέρια του, την κοιτά και απαντά...
- "Τωρα μαλιστα..Δεν μου ειπατε ότι έχετε συνταγή!!!"

4.Ρωτάει η κύρια στο σχολείο ''Τοτέ, πες μας ποσό κάνει 2-1
-Δεν ξέρω κύρια
-Κύρια ''θα σου πω ένα παράδειγμα εάν έχεις 2 κάστανα και ο αδερφός σου, σου πάρει το ένα τι θα σου μείνει"; Ρωτάει η κύρια
-Τοτός '' εμένα δυο κάστανα και του αδερφού μου ένα μαυρισμένο μάτι''

5.αν οι λογαριασμοι ειχαν ουρα ξερεις πως θα την κουνουσαν τωρα που επεστρεψες και τους βρηκες να σε περιμενουν σπιτι?

6.τι κανουν 6 ατομα που δειπνουν πλουσιοπαροχα σε παραθαλασσια ταβερνα με 44 ευρω συνολο;[εννοειται εκτος Αθηνων]-Το σταυρο τους για το θαυμα!

7.που πάνε οι λέξεις όταν πατάμε delete?

8.ο Τεν-Τεν λέγεται στα Αγγλικά και Twenty?

9.τι λέει το 0 στο 6?-σου πετάει μια τρίχα!

Σήμερα έκανα το 4ο μπάνιο.Δεν το συζητώ,έχω σπάσει κάθε ρεκορ φέτος.Το χειμώνα να δούμε,που θα σπάσω κάθε ρεκορ κρυολογήματος.

Πήραμε λοιπόν το καραβάκι από Ωρωπό(πάντα την μπερδεύω αυτή τη λέξη με τα πολλά Ο,σωστά το έγραψα;)και περάσαμε απέναντι στην Ερέτρια.Από εκεί,ευθεία για Κύμη.Είχα πολύ καιρό να πάω προς τα εκεί,όπως είχα και πολύ καιρό-αν εξαιρέσεις την Ιταλία-να πάω εκδρομή με το αμάξι,με τους γονείς μου.Δεν είναι το καλύτερο μου.Όχι ότι δεν έχουμε καλή σχέση,κάθε άλλο.Τέλος πάντων.Χωράει ανάλυση,όπως πολλά πράγματα στη ζωή μου,που συμβαίνουν χωρίς να μπορώ να συμμετέχω όπως θέλω και όπως αρμόζει στην ηλικία μου.

Κάναμε μπάνιο σε μια θάλασσα που δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε.Φάγαμε στην Κύμη,ωραία,και φύγαμε με μια στάση στην Αμάρυνθο για καφέ και παγωτό.Κρατηθείτε τώρα με αυτό που θα πω!Αποδεικνύει όλο το "μεγαλείο"της κλεψιάς που ανεχόμαστε στην Αθήνα.Στην Αμάρυνθο,σε καφετέρια δίπλα στη θάλασσα,πληρώσαμε για ένα παγωτό,ένα φραπέ,και ένα φρεντουτσίνο,ΜΟΝΟ 8,5 ΕΥΡΩ!!!!!Αντε να είχες κάνει αυτή την παραγγελία στο Θησείο,θα σου είχαν πάρει και τα σώβρακα!Μόνο το παγωτό θα είχε τόσο.Μου έχει τύχει και το λέω,δεν το λέω στον αέρα.

Τέλος πάντων.

Προχωρήσαμε στη Χαλκίδα.

Τηλεφώνησα στη φίλη μου την Εύη,η οποία σαν να το είχε ένστικτο σήμερα,μου είχε τηλεφωνήσει και ως συνήθως το είχα κλειστό.Το να έχω το κινητό ανοιχτό είναι η είδηση,όχι να το έχω κλειστό.

Για καλή μου τύχη,η Εύη όπως το φαντάστηκα ήταν στη Χαλκίδα!Από εκεί είναι η καταγωγή της άλλωστε,και έμενε εκεί ώσπου ήρθε Αθήνα για σπουδές.Τι καλό κοριτσάκι!!!Σαν μικρή μου αδελφή περισσότερο τη νιώθω,είναι και μικρούλα,21 χρονών.

Έτσι συναντηθήκαμε για λίγο στη Χαλκίδα να τα πούμε.Βιαζόταν,είχε αφήσει την παρέα της σε καφετέρια,θα πηγαίναμε προς τα εκεί,αλλά εγώ ντρεπόμουνα,έτσι όπως ήμουνα χάλια,με ένα μαλλί σαν να είχε μπει στην μπρίζα,από τη θάλασσα.Έτσι καθίσαμε και τα είπαμε σε ένα παγκάκι,για λίγη ώρα.

Εστω κι αυτό το λίγο,μου δείχνει αυτό που ήδη ξέρω.Πως αν ένας άνθρωπος θέλει να σε συναντήσει,ακόμα και στην άκρη της γης να είναι θα το κάνει.Αντίθετα,κάποιος που είναι εγωιστής και σκέφτεται μόνο το βόλεμα του,θα βρει χίλιες δικαιολογίες,κούραση,απόσταση,δουλειά,μαγείρεμα,δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.Μου έχει τύχει και αυτό και το λέω.Υπάρχουν "φίλες" που μόνο Σάββατο μπορούν να σε συναντήσουν και μόνο όπου θέλουν εκείνες και όσο θέλουν,και προς Θεού,καθημερινή με τίποτα,γιατί είναι μοναδικά φαινόμενα σε αντίθεση με όλη την υπόλοιπη πόλη που κάθεται,εκείνες δουλευουν.Δεν μ'αρέσει να γίνομαι ειρωνική,αλλά μου τη σπάει να τρώω φτύσιμο για ηλίθιους λόγους.Κάποια πράγματα είναι ή άσπρο ή μαύρο.Αν θέλεις κάποιον να τον δεις,θα κινήσεις βουνό.ΤΕΛΟΣ.Αλλιώς,θα καλυφθείς πίσω από φτηνές δικαιολογίες.Ας μην αναφέρω περιστατικά,θα γελάσουν και οι τοίχοι.Με το σκεπτικό νέων ανθρώπων,νέων κοριτσιών,που σκέφτονται πιο απαρχαιωμένα και συντηρητικά κι απ'τη γιαγιά μου.

Αλλά γενικά στη ζωή μου ισχύει το ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Το κακό είναι ότι ισχύουν και τα δυο.Στραβά αρμενίζω σε έναν θεόστραβο γυαλό.Αλλά δεν θέλω να "ισιώσω" την πορεία μου.Μια χαρά είναι η πορεία μου.Ο γυαλός είναι χωρίς προοπτική προκοπής και η πορεία μου είναι καταδικασμένη να αποτύχει...

Κάποια πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται...Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του πολλά...

Μετά τη Χαλκίδα,πήγαμε στην Αυλίδα.

Εδώ κολλάει η φράση που λέω στον τίτλο "διαδρομή στο χθες".Θα εξηγήσω,ευθυς αμέσως.

Πήρε τηλέφωνο η μάνα μου την ξαδέλφη μου.Η ξαδέλφη μου με τον άντρα της και το μωράκι τους,3 μηνών,παραθερίζουν στο εξοχικό της οικογένειας,στην Αυλίδα.

Η πλάκα είναι ότι τους πετύχαμε στην Έυβοια,αν το ξέραμε νωρίτερα,θα πηγαίναμε εκεί να τους βρούμε.

Κάναμε βόλτα στην παραλία της Αυλίδας.Τα τρελά νερά της Χαλκίδας,είχαν σηκώσει κύμα,σε κάποια σημεία έφτανε το δρόμο.

Η φωτογραφία είναι λίγο πιο πέρα.Ακουγόταν μόνο το κύμα.Θα μπορούσα να μείνω όλη νύχτα.Να ακούω μόνο το κύμα.

Είναι καταδίκη για έναν άνθρωπο που λατρεύει τη θάλασσα,να μένει σε ένα μέρος που μισεί,από τη μια,αλλά το χειρότερο,εκεί που μένω στην Αθήνα,δεν βλέπω θάλασσα ούτε στην ταράτσα της πολυκατοικίας αν ανέβω.Σαν να μου βγάζει τη γλώσσα η ζωή και να με κοροιδεύει...Λατρεύω τη θάλασσα και μένω στο βουνό.

Τελικά μετά από συνενόηση με την ξαδέλφη μου την Ντίνα,ανεβήκαμε,αφού πρώτα μπερδευτήκαμε,στο σπίτι.

Πόσο πίσω με πήγε αυτή η βόλτα...

Είχα πάνω από 10 χρόνια,ίσως και παραπάνω,να πάω σε αυτό το εξοχικό.

Όταν είμασταν μικρά,εγώ και τα δυο ξαδέλφια μου,ο Ανδρέας,που με περνάει ένα χρόνο,και η Ντίνα,που είναι μικρότερη  μου ένα χρόνο,σχεδόν κάθε καλοκαίρι,ήμουνα μαζί τους στην Αυλίδα.Το εξοχικό αυτό ο συγχωρεμένος ο θείος μου το ανέστησε.Το έφτιαξε και κάναμε τις διακοπές μας τότε,και τώρα πάντα κάποιος πάει κάθε καλοκαίρι.

Τότε κάναμε βόλτες γύρω-γύρω με τα ποδηλατάκια,γελάγαμε,παίζαμε,πειραζόμασταν,καθόμασταν και λέγαμε αστεία και ανέκδοτα από το σχολείο,όσα μας συνέβαιναν-δημοτικό πηγαίναμε τότε- και φυσικά παίζαμε το θρυλικό "όνομα,ζώο,φυτό"που ακόμα παίζω,συνήθως σε στιγμές βαρεμάρας,σε καράβια,για παράδειγμα.Τι γέλιο κάναμε!Όλα τα άσχετα θυμόμασταν!Τότε ξέραμε απέξω όλα τα βουνά,τις λίμνες και τα ποτάμια και βάζαμε τέτοιες στήλες.Κάναμε βόλτα μετά,εκεί παραπάνω ήταν ένα εκκλησάκι.Φτάναμε ως εκεί,αναβαμε κεράκι και γυρίζαμε.Ολα κι όλα να είχε εκεί η γειτονία τους 5-6 σπίτια.Τώρα έχει σαφώς περισσότερα.Είναι πολύ μακριά από τη θάλασσα το σπίτι.Πηγαίναμε με τα πόδια και γυρίζαμε.Δεν είχε ποτέ καλή θάλασσα,δεν είχε καλή παραλία,αλλά τότε τα νερά ήταν καθαρά.

Πόσο πίσω πήγε ο νους μου...

Τώρα;

Η μέρα με τη νύχτα...

Και τα 3 ξαδέλφια μου είναι παντρεμένα.Ξέχασα να αναφέρω τη μεγαλύτερη ξαδέλφη μου,που τότε δεν κάναμε τόση παρέα,γιατί όταν είσαι μικρός,τα 4 χρόνια είναι διαφορά,ενώ τώρα,είμαστε πολύ αγαπημένες και τα 4 χρόνια δεν είναι τίποτα.

Η Ελένη,ο Ανδρέας,η Ντίνα,και οι 3 παντρεμένη.Η μια έχει μια κόρη 3 μηνών,η άλλη σε 6 μήνες-πρώτα ο Θεός-θα έχει ή κόρη ή γιο.

Αλλάζουν οι ζωές.Φωτίζονται;Σκοτεινιάζουν;Δεν ξέρω να το πω.Πάντως αλλάζουν.

Δεν είμαστε τα 10 χρονα,με τα ποδηλατάκια.Είμαστε οι 30αρηδες μα τις ευθύνες.Με τις δουλειές,με τον λίγο ελευθερο χρόνο,με τις λίγες διακοπές,με τις φορτωμένες ζωές.

Τα χαμόγελα λιγοστεύουν το χρόνο ζωής στα πρόσωπά μας.Τότε μένανε όλη μέρα.

Ανέμελα χρόνια...

Τότε που κάναμε μπάνιο να ξεπλύνουμε το αλάτι,στην αυλή,με το μαγιό,με μπουκάλια που είχαμε να ζεσταίνονται στον ήλιο.

Εννοείται πως απόψε ο γαμπρός μου δεν μας άφησε να φύγουμε.Είχανε και παρέα,φίλους τους απ'τα παλιά.Η Ντίνα έχει φίλες από το σχολείο!Ίσως από τους λίγους ανθρώπους που έχουν κρατήσει επαφές με κορίτσια από το σχολείο.Πιστεύω οφείλεται στη σταθερότητα της παιδικής ζωής της.Όταν εμείς σε 15 χρόνια είχαμε άλλαξει 5 σπίτια,εκείνοι μένανε σταθερά στο ίδιο.Πως να δημιουργήσω φιλίες όταν πάντα αλλάζαμε σπίτι;Γιαυτό το πρώτο μέλημα ενός ζευγαριού πρέπει να είναι το σπίτι.Το ενοίκιο είναι μια πολύ κακή φάση για ένα ζευγάρι και καταστροφή για ένα παιδί.

Εκτός ότι γελάσαμε και φάγαμε όλοι μαζί,τα ψητά του γαμππρού μου,του Νεκτάριου,πήγαμε και απέναντι,στο φίλο του θείου μου,που μένει πια μόνιμα Άυλίδα,με τη γυναίκα του.

Είδα τη μεγάλη του κόρη που είχα να τη δω...Μπορεί και 10 χρόνια.Πόσο χάρηκα!Τους ανθρώπους αυτούς τους ξέρουμε μια ζωή.Τα παιδιά τους παιδικοί φίλοι με τα ξαδέλφια μου και γείτονες στα Πατήσια.

Είδα και τη φίλη μας τη Μαρία,που είχε χτυπήσει το πόδι της,σε ατύχημα,πριν 3 μήνες.Αφού γλίτωσε από τέτοιο χτύπημα...Είχε κάποιον Αγιο στο πλευρό της...

Είναι η πιο χαμογελαστή κοπέλα που ξέρω!!Ο πιο καλόκαρδος άνθρωπος!Και ταυτόχρονα,η πιο άτυχη κοπέλα.

Τελικά ήρθαμε 1.30 πμ σπίτι.

Γεμάτη από μια γεμάτη μέρα.

Ένα ταξίδι στο χθες.

Αναμνήσεις.

Τι θα είμασταν χωρίς αυτές;

Πόσο ρουτινιασμένη και μίζερη θα ήταν η πραγματικότητα μας;

Ρητορικές ερωτήσεις.

Την απάντηση την ξέρω.

Την έχω μέσα μου.

Ανάμνηση.

Ενός όμορφου χθες.

Ενός δύσκολου τώρα.

Ενός αβέβαιου αύριο.

Παρέα με μια κούπα κρύο γάλα με κακάο,μπροστά στη σιωπηλή οθόνη.Μόνο τα πλήκτρα που χτυπάω ακούγονται στο δωμάτιο.Σιωπή.

Απόψε,μετά από μήνες-τρεις ίσως τέσσερις-έπιασα ξανά πινέλο στα χέρια μου.

Τόσο εγώ,όσο κι οι γονείς μου,από τη μέρα που γυρίσαμε από την Ιταλία,σαν να μας έχει πιάσει μελαγχολία και δεν έχουμε όρεξη για τίποτα.Ευτυχώς εχθές είχαμε παρεούλα τον ξάδελφο μου και τη γυναίκα του και γελάσαμε λιγάκι.Σήμερα όμως...Ατέλειωτη βαρεμάρα...Το βραδάκι βγήκαμε μια βόλτα στη λεωφόρο να περπατήσουμε,φάγαμε και ένα παγωτό και σε μια ώρα πάλι στο καβούκι μας.Λείπουν όλοι.Φίλοι,συγγενείς,γείτονες.Άδεια πόλη.Από τη μια μου αρέσει πολύ,από την άλλη,με θλίβει λίγο η εικόνα.Η χειρότερη μου βέβαια είναι πάντα τον Σεπτέμβρη,αυτή η ανώμαλη μετάβαση από την άδεια πόλη,στην απόλυτα γεμάτη,πάλι.Πάλι μελαγχολώ.

Απόψε λοιπόν,αποφάσισα να ζωγραφίσω,μετά από τόσο καιρό.Πήρα ένα μεγάλο χαρτί από το μπλοκ που είχα τότε που πήγαινα στο σεμινάριο της εικονογράφησης και το χώρισα σε 6 κουτάκια.Βρήκα 6 φωτογραφίες της Ιταλίας,κατά σειρά,Πομπηία,Ρώμη,Βενετία,Φλωρεντία,Σιένα,Βερόνα.Από τις φωτογραφίες που τράβηξα,βρήκα κάποιες που μπορώ να ζωγραφίσω με κάποια ευκολία,μην ξεχνάμε ότι έχω τόσους μήνες να πιάσω πινέλο.Τα δυο μεσαία κουτάκια,η Βενετία και η Φλωρεντία είναι μακρόστενα και τα άλλα 4 είναι στις 4 γωνίες.Σαν καρτ-ποστάλ.Πήρα την παλέτα,τα πινέλα,και τα ακρυλικά χρώματα.Το κακό είναι ότι στην προηγούμενη ξεκαθάριση των συρταριών,των ραφιών και των βιβλιοθηκών,κάποια από τα χρώματα είχαν πετρώσει και τα πέταξα.Έτσι είχα έλλειψη άσπρου χρώματος.Ευτυχώς είχα άσπρο χρώμα ακουαρέλας και τα ψιλοκατάφερα με αυτό,αν και είναι δύσκολο να αναμείξεις δυο τόσο διαφορετικής υφής χρώματα.Αλλά τι να έκανα;Τώρα που μου ήρθε η διάθεση δημιουργίας,σιγά μην την κλωτσήσω.

Έφτιαξα τα 3 από τα 6 τοπία.Αύριο τα υπόλοιπα.Επίτηδες άφησα τα σύνεργα στην κουζίνα,γιατί αν τα έβαζα στη θέση τους,μπορεί να έμενε μισό το έργο μου για καιρό.Έχω τόνους αμέλειας πάνω μου.Δυστυχώς.

Έστω κι αυτό το λίγο,μου έκανε καλό.Με έχει στεναχωρήσει απίστευτα που δεν μπορώ να παίξω κιθάρα.Φύγαμε για Ιταλία,ήμουνα άρρωστη.Γυρίσαμε και εξακολουθώ να είμαι άρρωστη.Το απόγευμα,μίλαγα με ένα φίλο στο τηλέφωνο και είχα τρελαθεί στο βήχα.Δεν μπορώ να παίζω χωρίς να τραγουδάω,αλλά έτσι και τραγουδήσω...Θα είναι η καταστροφή μου.Θα βήχω μέχρι το 2009!Είναι απίστευτα εκνευριστικό αυτό το πράγμα φέτος.Συνέχεια είμαι άρρωστη.Από τον Μάρτη και μετά μου έχει αλλάξει τα πετρέλαια!Δεν την παλεύω με τίποτα!Βραχνάδα-βήχας-πυρετός-μπούκωμα-καταρροή.Το ρεπερτόριο της ταλαιπωρίας.Άτιμη ιγμορίτιδα!!Μπορεί να μην είναι μια αρρώστια που θα σε "στείλει"αλλά είναι μια ατέλειωτη ταλαιπωρία!Γιατί πλέον είναι χρόνια η μορφή της.Θα με ταλαιπωρεί πάντα.

Ετσι,αμέλησα την κιθάρα,κάτι που με έχει στεναχωρήσει πολύ.Με την πρώτη ευκαιρία που θα μιλήσω σωστά,σαν γυναίκα,και όχι σαν τους νταλικιέρηδες που συναντούσαμε στην autostrada,στην Ιταλία,κατά εκατοντάδες,τότε θα ξεσκιστώ να πάιζω κιθάρα.Μέρα με τη μέρα,μιλάω λίγο καλύτερα,αλλά ξέρω με την πρώτη συγχορδία θα αρχίσω συναυλία βήχα.Τα νεύρα μου!

Γενικά το καλοκαίρι,σαν να χάνω τον εαυτό μου.Τείνω να μην το αγαπώ,την τελευταία δεκαετία.Μόλις τέλειωσα σχολείο και πανεπιστήμιο,το καλοκαίρι μου φαίνεται μπελάς.Βαρεμάρα,πλήξη,μοναξιά,ζέστη.Νιώθω τόσο κομμένη που δεν μπορώ να κουνηθώ.Ιδρώνω απίστευτα,αφού πίνω πάνω από 2 λίτρα νερό την ημέρα,ιδιαίτερα αν είμαι στο δρόμο.Φεύγουν όλοι.Μένω μόνη.Κάνω πάντα τα λιγότερα μπάνια από όλους.Νιώθω μειονεκτικά,και δεν ντρέπομαι να το πω,που όλοι έχουν παρέα και πάνε στα νησάκια και εγώ δεν έχω κανέναν...Ίσως όμως τίποτα να μην είναι τυχαίο.Σε αυτό το συμπέρασμα έχω καταλήξει και έχω καταλάβει γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα στη ζωή μου.Αλλά μια πικρή γεύση στο στόμα την έχω...Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Αύριο που θα είναι έτοιμο το έργο μου,θα το δείτε.Θα μου πεις,σκασίλα που έχετε να δείτε το έργο μου.Αλλά,εγώ πάντως θα το φωτογραφήσω.Γιατί έχει συναισθηματική αξία,όπως θα έχει και το πρώτο τραγούδι που θα παίξω στην κιθάρα μετά από πολύ καιρό σιωπής,και οι πρώτες νότες στο ακκορντεόν,επίσης μετά από μακροχρόνια σιωπή.

Οι πέτρες της φωτογραφίας,είναι παλιότερα έργα μου και βρίσκονται στο μαρμαράκι,στο παραθυράκι της κουζίνας.

Θα αναρωτιέστε τι σημαίνουν οι αλλόκοτες εξισώσεις του τίτλου.Θα εξηγήσω αμέσως.

Σήμερα 22.50 ώρα Ελλάδας,προσγειώθηκε στο Ελ.Βενιζέλος πτήση από Μιλάνο που έφερε τους 3 Ιταλούς φίλους του πατέρα μου,τη Ντονάτα(την οποία την ξέρει η μητέρα μου)και τους Μικαέλο και Άλφιο,τους οποίους κι η μητέρα μου έβλεπε πρώτη φορά.Θα μείνουν απόψε σε ξενοδοχείο απέναντι από το αεροδρόμιο και αύριο φεύγουν αεροπορικώς για Μήλο.Τέλεια!

Έτσι είμασταν 3 Ελληνες και 3 Ιταλοί.Κάτι σαν ανέκδοτο δηλαδή του στύλ ήταν ένας Ελληνας ένας Ιταλός κι ένας...Ο ένας,ο Μικαέλο,πολύ πλάκα!!Μιλάει πολύ και μιλάει και Ελληνικά,αρκετά καλά θα έλεγα,για κάποιον που έρχεται μόνο λίγες μέρες τον Αύγουστο στην Ελλάδα.Βέβαια έρχονται πολλά χρόνια.Ο Μικαέλο κι ο Άλφιο είναι καθηγητές λυκείου στο Μιλάνο.Δεν ξέρω βέβαια αν εκεί το λένε λύκειο,πάντως διδάσκουν σε σχολείο.

Ετσι έγινε μια συνενόηση σε Ελληνικά,Ιταλικά και Αγγλικά.Ευκαιρία να ξεσκονίσω τα Αγγλικά μου.Η Ντονάτα και ο Μικαέλο μιλάνε Αγγλικά και καταλαβαίνουν αρκετά καλά και τα Ελληνικά.Ο Αλφιο μιλάει μόνο Ιταλικά και γενικά είναι πιο λιγομίλητος από τον φίλο του.Πολυβόλο σκέτο ο άλλος!Πολύ πλάκα!!

Περάσαμε 2 ώρες ευχάριστα με κουβεντούλα και αστεία.Το χρειάζεται κι η κοπέλα,πάλι έκλαιγε σήμερα το πρωί...Θυμάται ότι κάθε καλοκαίρι ερχόταν με τον Ρομπέρτο στην Ελλάδα και τώρα...Ευτυχώς είναι οι φίλοι της.Πάντως Νάξο δεν ξαναπάνε.Ούτε ο πατέρας μου ξαναπήγε εδώ και δυο χρόνια.

Έλεγα πόσο πολύ μου άρεσε η Ιταλία και ότι θα ξαναπάω.Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Τους αποχαιρετήσαμε λίγο μετά τις 12.30πμ,γιατί ήταν κουρασμένοι και αύριο έχουν άλλο ταξίδι.

Πόσο κοντά μπορεί να νιώσεις ανθρώπους που μέχρι εχθές δεν ήξερες...Η Ντονάτα...Τι γλυκειά...Και οι δυο φίλοι της...Μες την καρδιά μου τους έβαλα.Πολύ καλοί!!Με το χαμόγελο συνέχεια.Μοντέρνοι και εξω καρδιά.Πρέπει να είναι γύρω στα 50 κι η Ντονάτα γύρω στα 45.

Ασχετο,αλλά η Αττική οδός μου θύμισε έντονα Ιταλία,με τη λογική της autostrada είναι φτιαγμένη,διόδια,δρόμος ταχείας κυκλοφορίας,δίπλα μετρό και προστατευτικά για τον θόρυβο.

Πέρασε στο γυρισμό μια μηχανή δίπλα μας,έτρεχε πάνω από 200,λίγο λέω 200.Δεν προλάβαμε κάν να την δούμε...

Με ενοχλεί πολύ η νοοτροπία που έχουμε σαν λαός.Στο αεροδρόμιο έπεφτε σύννεφο το κουτσομπολιό και η κοροιδία.Στεκόταν ο άλλος ο ηλίθιος δίπλα στο σκουπιδοτενεκέ,πάει να πετάξει ένα χαρτάκι η μάνα μου και γέλαγε σαν ηλίθιος.Η μάνα μου τα πήρε,πήγε να τον βρίσει.Μα τόση γελοιότητα πια;Λες και δεν έχουν ξαναδεί άνθρωπο.Κοιτάζουν λες και βλέπουν φαινόμενο.Πάσχουμε από νεοπλουτισμό,από εκεί που πεινάγαμε ήρθαν όλα τα καλά μαζεμένα,και μας βρήκαν απροετοίμαστους.Από εκεί που δεν είχαν δεύτερο ζευγάρι παπούτσια,βρεθήκαν με αυτοκίνητο,σπίτι,εξοχικό,κινητό,πιστωτική κάρτα και όλο αυτό δεν μπορούν να το δαχειριστούν και έχουν πάθει κόμπλεξ.Σαν τις δυο τύπισσες με το καμπριολέ,που κοιτάζαν να δούνε αν τις βλέπουμε ότι οδηγούν τέτοιο αμάξι.Εγώ αυτά τα αποκαλώ κομπλεξικές συμπεριφορές και δεν με νοιάζει κι αν με πείτε παράξενη.Προσκυνάνε τα χαρτονομίσματα,τα μάτια τους έχουν κάνει μέσα το σημάδι του ευρώ,δεν έχουν μάτια...

Τέλος πάντων...Τι να πω...Όλοι για μια φιγούρα και μια επίδειξη ζούνε...Σαν να λέμε θέλει η π&*^%^α να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει...Ένα τέτοιο πράγμα.

Μέρος αυτής της πραγματικότητας είμαι κι εγώ.Δυστυχώς.Γιαυτό όλο και περισσότερο απομονωμένη νιώθω γιατί είμαι τελειώς άλλης φιλοσοφίας.Δεν με ενδιαφέρει αν με λένε παλιομοδίτισσα ή γραφική ή παράξενη ή όπως θέλουν.Είμαι ο εαυτός μου και δεν προσκυνώ το χρήμα,αλλά την αγάπη,τη φιλία,τα αισθήματα,την παρέα,τη συντροφικότητα,τον έρωτα,την ομορφιά όλων των ειδών,την τέχνη.Αυτός είναι ο δικός μου κόσμος και το είσιτήριο για να τον ανοίξω είναι ένα χαμόγελο.

(φωτογραφία:Βενετία.Αν κατάλαβα καλά,αυτό είναι συνεργείο για γόνδολες;)

Πάλι πίσω...Πάλι εδώ...Να νιώθω φυλακισμένη...Να νιώθω μόνη...Να νιώθω μισή...

Υπάρχει σωτηρία άραγε;

Θα μείνω με τον εαυτό μου,για να καταλάβω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου.Που θέλω να πάω.Που βρίσκεται η δική μου Ιθάκη.Νόμιζα ότι ήταν στη Νάξο.Ακόμα το νομίζω.Αλλά δεν το λέω με τη σιγουριά που το έλεγα παλιά.Αν παώ εκεί,το να γυρίζω πίσω θα είναι δύσκολο και αν δεν είναι μαζί και οι γονείς μου...Δεν θα μπορούσα να ρίξω μαύρη πέτρα και να μην γυρίζω.Αν ήταν μαζί μου άλλαζε το πράγμα.Αλλά ο πατέρας μου έχει σχεδόν μια δεκαετία για να συνταξιοδοτηθεί.Οπότε.χλωμό.Πάντως,δεν μπορώ να είμαι άλλο στην Αθήνα.Σήμερα κατέβηκα κέντρο και δεν ήθελα να βλέπω και να ακούω τίποτα.Μου φαινόταν ακόμα πιο μίζερη η πόλη που γεννήθηκα.Άσχημη πόλη.Άναρχη.Αφιλόξενη.Όλα τα "α"-στερητικό έχει.Σε λίγα χρόνια θα μας στερεί το οξυγόνο.Δεν θα μπορούμε να αναπνεύσουμε.Με το ρυθμό που καίγονται τα δάση...

Έχω σκεφτεί πολλές εκδοχές γιατί συμβαίνουν όλα αυτά.Πάντως όποια και να ισχύει...Δεν θέλω να μείνω σε έναν έρημο τόπο...Κρανίου τόπος...Καταραμένος...Ούτε χορταράκι δεν θα φυτρώνει σε λίγο.Θα μαραίνεται.

Σήμερα έβηχα περισσότερο από όλες τις μέρες.Από το καυσαέριο.Στο σπίτι είναι κάπως ελεγχόμενη η κατάσταση.Φέτος είμαι συνέχεια άρρωστη.Δεν τολμώ να σκεφτώ πως θα είμαι τον χειμώνα που έρχεται...Ως τώρα έχω κάνει μόνο 3 μπάνια.

Κάθε μέρα με απογοητεύει όλο και πιο πολύ η κατάσταση αυτή.Με πληγώνουν οι άνθρωποι.Αυτοί που νόμιζα δικοί μου και όλο και πιο μακριά είναι,δεν νοιάζονται.Κατέληξα ότι τελικά έχω 1-2 μετρημένους στα δάκτυλα,φίλους.Οι άλλοι...Απλά υπάρχουν,περιστασιακά,στη ζωή μου.

Όλα μου φωνάζουν "φύγε".Αν κάτι ήταν ικανό να με κρατήσει,θα μπορούσα να μείνω...

Και η ψυχή μου μοιάζει όλο και πιο πολύ με τον συννεφιασμένο ουρανό,μετά την καταιγίδα,όπου ο Δίας έριχνε τους κεραυνούς του στην Ιταλική επαρχία και χαμογελούσαμε,γιατί μας έβγαζε ο Θεός φωτογραφίες...

Έφτασε η ώρα του γυρισμού.Για άλλη μια φορά πίσω στη μίζερη πόλη,στη μίζερη πραγματικότητα...Πάντα τα ωραία κρατάνε λίγο...Διαφορετικά,ακόμα και τα ωραία ίσως είχαν γίνει ρουτίνα.Απλά κάποια πράγματα όσο και να θέλεις να τα παλέψεις,από ένα σημείο και μετά είναι σαν να παλεύεις το τέρας με τα 10 κεφάλια...

Στην Ανκόνα λοιπόν.

Επιβίβαση στο πλοίο της Minoan lines.Αν έχεις μπει στο συγκεκριμένο πλοίο,τα άλλα που φεύγουν από Πειραιά σου φαίνονται βαρκούλες των ψαράδων.Τέτοια χλιδή,τέτοια πολυτέλεια,τέτοια εξυπηρέτηση...Δεν το έχω ξαναδεί.Επίσης άπλα,κάθεσαι όπου θέλεις.Είναι τόσο μεγάλο,δερμάτινοι καναπέδες και σαλόνια τεράστια.Έχει και μαγαζιά μέσα,εστιατόριο μεγάλο,διαλέγεις ο,τι θέλεις,πολύ χορταστικές μερίδες,το πρωί φτιάχνει πρωινό.Αλλά το καλύτερο από όλα είναι αυτό:Οτι δεν έχει κόσμο και κάθεσαι όπου θέλεις.Δεν είναι σαν τα καραβάκια του Πειραιά,που κάθεσαι και δίπλα σου κάθονται στο μισό εκατοστό όλοι οι φασαριατζήδες που θέλεις 11 μήνες να αποφύγεις στην Αθήνα και έρχονται και θρονιάζονται δίπλα σου ακριβώς,τη μόνη στιγμή που έλπιζες ότι θα γλιτώσεις...Έλεος δηλαδή!Δεν είναι παραξενιά να θέλεις για μια φορά στη ζωή σου να ηρεμήσει το κεφάλι σου από την ηχορύπανση που βιώνουμε 365 μέρες το χρόνο.Στα καράβια που ξεκινουν από Πειραιά και αυτή την εποχή έχουν πληρότητα 100% η ηχορύπανση φτάνει στα επίπεδα της Αθήνας,αν βγάλεις τα αμάξια.Ο κόσμος πάντως είναι ο ένας πάνω στον άλλο,πιτσιρίκια στριγκλίζουν,παρέες φωνάζουν,παίζουν τάβλι και όλες αυτές οι ωραίες καταστάσεις.

Απορώ πως θα καταφέρω να ξαναπάω με αυτά τα καράβια στα νησιά που λατρεύω...Τα νησιά τα λάτρεύω για την ομορφιά τους και τον ήσυχο ρυθμό της ζωής.Αλλά τώρα,αρχές Αυγούστου,με τους κανίβαλους της Αθήνας να τα έχουν κατακλύσει...Ευχαριστώ δεν θα πάρω.Μένω εδώ και είμαι ήρεμη.Περιορίζω στο ελάχιστο τις μετακινήσεις και είμαι μια χαρά.

Σήμερα κατέβηκα Αθήνα κέντρο και αφυκτιούσα,πνιγόμουνα.Πάντως η κίνηση καλά κρατεί...Όσοι και να φύγουν,αυτή η πόλη χαμένη από χέρι είναι...Η μισή Ελλάδα στην Αθήνα.Αυτό δεν το βλέπουν οι άχρηστοι που μας δουλευουν,στο μεγάλο κτίριο του Συντάγματος και φέραν τον τόπο σ'αυτό το χάλι,με την επαρχία να μην μπορεί να συντηρήσει τους νέους ανθρώπους που ψάχνουν την τύχη τους στην κόλαση της πρωτεύουσας.

Μια και μιλάω για λιμάνια.Εχθές οι γονείς μου είχαν πάει στη νονά μου στο Λαύριο.Η πόλη έχει υποστεί μεγάλη ανάπτυξη,έχουν φτιαχτεί μαγαζιά,υπάρχουν νέες θέσεις εργασίας και τίποτα δεν θυμίζει την παλιά,γκρίζα εργατούπολη.Έχει ομορφύνει κατά πολύ.Φτιάξανε ένα καταπληκτικό λιμάνι,όπου αναχωρούσαν πλοία και για άλλους προορισμούς μέχρι πέρυσι.Το τονίζω αυτό το "μέχρι πέρυσι".Φεύγανε και για Πάρο-Νάξο-Τήνο-Αμοργό και για άλλα νησιά που δεν θυμάμαι τώρα.Φέτος;Όλα αυτά κοπήκανε!!!Δηλαδή είναι να τρελαίνεσαι!!!Φτιάξανε ένα καταπληκτικό λιμάνι,καλύτερο μπορώ να πω και από της Ραφήνας,σύγχρονο,θα μπορούσε να ξεπήξει ο Πειραιάς,και το αφήνουν να ρημάζει και τον κόσμο να ταλαιπωρείται στον Πειραιά.Πόσους πια μπορεί να εξυπηρετήσει;Επηξε ο τόπος.Θα μου πείτε πως είναι μακριά και το Λαύριο και η Ραφήνα.Σχετικά είναι όλα αυτά.Έχουν πια εκμηδενιστεί οι αποστάσεις με τα έργα στους δρόμους.Πιο πολύ ώρα κάνεις να πας Πειραιά με την κίνηση.Ψευδαίσθηση τελικά είναι η απόσταση.

Πάντα όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να προοδεύει ο τόπος,αλλά η τσέπη τους μόνο να γεμίζει...Σε βάρος του κοινού καλού και της ποιότητας ζωής.Δεν μπορώ να δεχτώ την κατάσταση αυτή ως ποιότητα ζωής,το να είσαι στιβαγμένος στα αρχαία καράβια που αλλάζουν όνομα επανειλημένα και κυκλόφορούν και ξεπατώνονται 24 ώρες το 24 ώρο το καλοκαίρι.

Κάποιοι νομίζουν ότι απευθύνονται σε άτομα χωρίς νοημοσύνη...Λυπάμαι που δεν ανήκω εκεί και βλέπω και καταλαβαίνω τα πάντα.

Ας γυρίσω στο καράβι αυτό που μας έφερε ανθρώπινα στην απάνθρωπη χώρα μας πάλι.Διάβασα στο περιοδικό του καραβιού,ότι φτιάχτηκε το 2001.Έχει 731 κλινες,όσες περίπου είχε και το ξενοδοχείο πολυτελείας που μέναμε στη Ρώμη.

Ήταν όμορφο που γυρίζαμε βόλτα το καράβι και βλέπαμε γνωστούς.

Επίσης μπορεί να πέρναγε όλο το ταξίδι και να μην είχες δει κάποιον,αν ήταν στην καμπίνα.Σε κάποια φάση,ο Νεκτάριος,το παλικάρι από το πούλμαν με την έγκυο γυνάικα,έψαχνε τον πατέρα μου.Είχαμε ώρα που είμασταν στο σαλόνι με την μάνα μου και ο πατέρας μου είχε μείνει στην καμπίνα.Τελικά είχε ξαπλώσει.Αυτό το καράβι χάνεσαι.Σε κάποια φάση,έβλεπα τον πατέρα μου με τον Νεκτάριο έξω,μέχρι να βγω να τους μιλήσω από τη μια πόρτα,είχαν μπει μέσα από την άλλη πόρτα και τους έψαχνα.

Το πρωί είχαμε παρέα και τον κύριο Χρήστο με τον Μάριο.Γελάω με αυτό το παιδί!Μετά έφυγε ο μικρός και ο κύριος Χρήστος κάθισε παρέα μας αρκετή ώρα.Καλός άνθρωπος και λατρεύει τα παιδιά του.

Φτάσαμε και στην Πάτρα.Αποχωριστήκαμε με κάποιους που είχαν ανέβει από εκεί και συνεχίσαμε για Αθήνα.Σε όλη τη διαδρομή έκλεινα τα μάτια,μισοκοιμόμουνα,αν και γενικά σε πούλμαν,λεωφορεία,καράβια,αυτοκίνητα,και τα σχετικά,δεν κοιμάμαι,είμαι πολύ δύσκολη με τον ύπνο.Αλλά τώρα δεν ήθελα να κοιτάζω έξω.Από τη μέρα που έχω έρθει σπίτι,συνέχεια κοιμάμαι.

Αυτά λοιπόν.

(φωτογραφία:Ενα από τα υπέροχα ψηφιδωτά που υπήρχαν στο καράβι,όπως και πολλοί πίνακες,ελαιογραφίες,στόλιζαν τα τεράστια σαλόνια του).

Άφιξη και διανυκτέρευση στη Βενετία,σε ξενοδοχείο της ίδιας αλυσίδας με τη Φλωρεντία,με το όνομα Alexander,αλλά πολύ πιο παλιό και χειρότερο.

Όταν κάναμε μπάνιο,δημιουργήθηκε άλλο ένα κανάλι,για να είναι ασορτί με τα άλλα της Βενετίας.Το μπάνιο δεν είχε κουρτίνα στη μπανιέρα.

Όλο το δωμάτιο είχε μια μπρίζα!Έβγαλα την τηλεόραση για να φορτίσω την μπαταρία της ψηφιακής.Άλλη μια μπρίζα υπήρχε,του ψυγείου.

Δεν υπήρχε μπαλκόνι(κλασικά)και όλη κι όλη υπήρχε μια καρέκλα,αυτοσχεδιάσαμε για να βολέψουμε τα βρεγμένα.

Το επόμενο μαγαζί ήταν χιλιόμετρα μακριά,περπάτησε πολύ ο πατέρας μου για να αγοράσει νερό.

Το φαγητό ήταν το μόνο καλό του ξενοδοχείου.Φάγαμε πρώτη φορά πατάτες τηγανητές και κρέας μαλακό,φιλέτο.Πολύ νόστιμο.Επιδόρπιο παγωτό.

Το βράδυ οι υπόλοιποι του πούλμαν,για άλλη μια φορά κουράσαν τον οδηγό να τους πάει βόλτα.Δεν το θεωρώ σωστό,όλη μέρα ο άνθρωπος ήταν στο τιμόνι,δεν ήθελε να ξεκουραστεί λίγο;

Το πρωί είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα και περιήγηση στην πόλη.Πήραμε το βαπορέτο.Ο,τι άξιζε από τη Βενετία,από το καραβάκι το είδαμε.Δεν έχει και κάτι το ιδιαίτερο.Η Βερόνα και η Σιένα,σκάλες ανώτερες,πανέμορφες πόλεις.Γενικά,όπου ακούς πολλά κεράσια,κράτα και μικρό καλάθι.Φήμη έχει η Βενετία.Όπως πχ στην Ελλάδα,η Μύκονος,η Πάρος,η Αράχοβα,όπου συνήθως μαζεύονται όσοι θέλουν να κάνουν επίδειξη ότι πήγαν.Βέβαια στην Ιταλία δεν έχουν τα δικά μας κόμπλεξ.

Αναχώρηση και από τη Βενετία.

Πήρα ένα ζευγάρι υπέροχα σκουλαρίκια με 5 ευρώ!!Τα έχω ερωτευτεί!Έχουν και το αγαπημένο μου μωβ χρώμα.

Εβγαλα αρκετές φωτογραφίες,πιο πολλές από το βαπορέτο.

Ένα κακό που έχει η Βενετία είναι η μυρωδιά.Τα νερά είναι στάσιμα και η μυρωδιά απαίσια.

Όπως είπα και πιο πριν,η Βερόνα προσφέρει αμέτρητα θέματα για φωτογραφία.Μέχρι και οι βιτρίνες των μαγαζιών της ήταν όμορφες.Σε μια από αυτές,σε ένα μαγαζί με παιδικά ρούχα,ήταν δυο σκυλάκια σε καλαθάκι,σαν αληθινά μοιάζανε.Στα μαγαζιά με τα παγωτά-gelatteria-το καλάθι για τα σκουπίδια είχε σχήμα παγωτού-χωνάκι.

Στη Βερόνα περάσαμε και μια λαχτάρα με έναν κύριο από το πούλμαν.

Τρέχαμε ως συνήθως μες τα στενά της πόλης.Το πούλμαν ήταν παρκαρισμένο σε έναν χώρο έξω από το κέντρο της πόλης.Φτάσαμε στο πούλμαν και η γυναίκα που καθόμασταν μαζί στο τραπέζι τόσες μέρες στη Ρώμη,συνειδητοποιεί ότι λείπει ο άντρας της.Έπαθε την πλάκα της ζωής της!Και δεν είχε και το κινητό μαζί του,της το είχε δώσει να το βάλει στην τσάντα της.Άντε να τον βρεί.Περιμέναμε μήπως και είχε μπει κάπου να αγοράσει κάτι,σε κάποιο μαγαζί.Όμως αν είχε μείνει αρκετά πίσω,θα ήταν αδύνατο να μας βρει,είχαμε στρίψει και αλλάξει κατεύθυνση πολλές φορές.

Εστειλε η γυναίκα τον γιο της τον μεγάλο μαζί με το άλλο παλικάρι της άλλης κυρίας να γυρίσουν τον ίδιο δρόμο.Είχε χάσει 10 χρόνια απ'τη ζωή της η γυναίκα.Δεν είναι απλό πράγμα να χάνεσαι σε μια ξένη χώρα χωρίς κινητό.

Τελικά τέλος καλό όλα καλά.

Ξεκινήσαμε και περάσαμε από το μέρος που μας είχε αφήσει το πούλμαν,στην είσοδο της πόλης.Είχε ρωτήσει ο κύριος αυτός,πως πάνε εκεί και περίμενε ότι θα έρθει εκεί το πούλμαν,τον βρήκανε τα παιδιά και τηλεφωνήσανε στη γυναίκα του.Το καλό είναι ότι ήταν από τους λίγους στο πούλμαν που μπορούσε να συνεννοηθεί Ιταλικά,αν το πάθαινε κάποιος άλλος,ακόμα εκεί θα ήταν,δεν θα τον βρίσκαμε.

Μόλις μπήκε μέσα τον χειροκροτήσαμε!Ζήτησε συγνώμη που μας αναστάτωσε και τον πειράζαν όλοι ότι ακολούθησε μια Ιταλίδα και γιαυτό χάθηκε.

Ετσι ξεκινήσαμε για την Βενετία.Τον τελευταίο σταθμό.

Δεν μπορώ να πω ότι η Βενετία,σαν ιδέα,με ξετρελαίνει,όπως συμβαίνει με όλους σχεδόν.Ο πατέρας μου που την επισκέπτηκε χειμώνα,λέει ότι το βράδυ σε πονάνε τα κόκαλα σου και αν έχεις σπασίματα ή στραμπουλήγματα σε πόδια ή χέρια και επίσης τρέχει η μύτη σου απ'την υγρασία.Ο,τι πρέπει για μένα δηλαδή,το τελευταίο,με τη μύτη,που τρέχει και τον καλό καιρό...Αλλά γενικά όπου ακους πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι.Όπου ακούς πολλή διαφήμιση και φήμη για κάτι,συνήθως το μέρος αυτό έχει μόνο φήμη.Όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα με μέρη όπως η Μύκονος,η Πάρος,η Αράχοβα(το χειμώνα) που θεωρούνται "in"-και καλά-και μαζεύεται συνήθως  όλη η τσοκαρία,τα άτομα που θέλουν να παινέυονται ότι πήγανε.Βέβαια στην Ιταλία δεν υπάρχουν τέτοιες κομπλεξικές συμπεριφορές.

Αλλά για την Βενετία θα πω στο επόμενο-και τελευταίο για απόψε-post.

(φωτογραφία:Ένας από τους πολλούς πύργους.Σαν παραμυθένιος πύργος...)

Γενικά στην Ιταλία εκμεταλεύονται και τη λεπτομέρεια για να βγάλουν χρήματα.Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό,τουλάχιστον σε κάποιες περιπτώσεις.Κακό είναι στην περίπτωση που ανέφερα με τα τουριστικά πούλμαν,ο αδικαιολόγητος φόρος.Αλλά σ'αυτή την περίπτωση με τους Ρωμαίους.Ωραίο μου μοιάζει,ενθύμιο από τη Βερόνα.Δίπλα στην απομίμηση του Κολοσσαίου.Ένα μίνι-Κολοσσαίο.

Λίγο πιο πέρα ένας μικρόσωμος άντρας με ολόσωμη στολή Αιγύπτιου.Στη Σιένα η κουκουβάγια.Άμαξες και άλογα σε πολλά σημεία.Έξυπνες κινήσεις που προσελκύουν τον τουρίστα για να ακουμπήσει-αν θέλει-το ευρουλάκι του.

Είμαστε ακόμα στη Βερόνα.Μια πόλη που δεν ήξερες τι να πρωτοφωτογραφήσεις.Πανέμορφη πόλη!!Μέχρι και τα μπαλκόνια τους έργο τέχνης ήταν!!

Την ίδια άποψη είχε και ο κύριος Μίμης και μας είπε ότι θα προτιμούσε η 3η διανυκτέρευση να ήταν στη Βερόνα και όχι στη Βενετία.Όπως πάντα είχε δίκιο...Το διαπιστώσαμε όταν είδαμε το ξενοδοχείο στη Βενετία.

Άφιξη στη Βερόνα.Δεν θα μπορούσαμε να μην επισκεπτούμε το μπαλκονάκι όπου η Ιουλιέτα έριχνε τις κοτσίδες της στο Ρωμαίο.Στο μπαλκονάκι ανέβαιναν όλα τα ερωτευμένα ζευγάρια για να φωτογραφηθούν.Μετά από λίγα λεπτά,επιτέλους το πετύχαμε στην αλλαγή φρουράς,για να το φωτογραφήσουμε,μέχρι να βγει το επόμενο ερωτευμένο ζευγαράκι.

Μέχρι και τα τηλέφωνα που ήταν κοντά στο σημείο είχαν πάνω ζωγραφισμένους το ζευγάρι Ρωμαίο-Ιουλιέτα.

Ο ναός της Φλωρεντίας που δεν μπορείς με τίποτα να φωτογραφήσεις ολόκληρο.Τεράστιος.Το μάτι σου κοντεύει να αγγίξει ουρανό για να δεις την κορυφή του.

Στην Φλωρεντία με κούρασε πάρα πολύ η βόλτα γιατί επί 2 και περισσότερες ώρες δεν είχαμε καθίσει καθόλου.

Μετά μπήκαμε στο πούλμαν και φύγαμε για την επόμενη στάση μας,στη Βερόνα.Ευτυχώς κάναμε μια στάση νωρίτερα,σε ένα autogrill,για τουαλέτα και μόνο.

Τελευταίο post για απόψε.Αύριο Βερόνα,Βενετία και ο κύκλος σιγά-σιγά κλείνει.

Επόμενη διανυκτέρευση Φλωρεντία.

Το ξενοδοχείο που μας πήγανε σε τίποτα δεν θύμιζε το ξενοδοχείο της Ρώμης.Βέβαια ακόμα δεν είχαμε δει το τρίτο ξενοδοχείο και φαρμακερό,όπως είδαμε,στη Βενετία.

Για καλή τύχη του πατέρα μου,το δωμάτιο είχε μπαλκόνι και έβγαινε για τσιγάρο.Μέσα,απαγορεύεται παντού το τσιγάρο.Έτσι όλοι βγαίνουν στο δρόμο.

Το φαγητό τους εδώ επίσης δεν θύμιζε το πλουσιοπάροχο φαγητό στη Ρώμη.Το δεύτερο πιάτο περιείχε ένα μοσχάρι όλο λίπος που σχεδόν κανένας δεν έφαγε.Ευτυχώς επιδόρπιο είχε παγωτό.Κάτι ήταν κι αυτό.

Στο εστιατόριο ήταν δυο κοπέλες και σερβίραν.Ο πατέρας μου τις ρώτησε το όνομα τους και του είπαν το όνομα και ότι είναι από Αλβανία.Η πλάκα είναι ότι σε όλα τα εστιατόρια των ξενοδοχείων,δεν συναντήσαμε Ιταλό.Όσους τουλάχιστον ρωτήσαμε.Στη Βενετία επίσης δεν ήταν Ιταλός,φαινόταν Άραβας ή κάτι τέτοιο.

Το βράδυ το πούλμαν πάλι έφυγε για προαιρετική βόλτα.Εμείς κάναμε μια βόλτα στην περιοχή,για να διαπιστώσουμε ότι μέναμε στην πιο κακόφημη γειτονιά της Φλωρεντίας.Σαν να ήσουνα στην πλατεία Βάθης.Δεν κυκλοφορούσε ψυχή και όσοι συναντήσαμε,2-3 όλοι κι όλοι ήταν μαύροι ή Άραβες,που υπάρχουν πολλοί στην Ιταλία γενικά.Στον δρόμο που είναι το ξενοδοχείο,100-200 μέτρα πιο πέρα,τα κορίτσια από τα σπίτια με το κόκκινο φωτάκι,που στην Ιταλία δεν υπάρχουν τέτοια σπίτια,στέκονταν στη γωνία και περιμέναν το αυτοκίνητο που θα της έπαιρνε.Περάσαμε απέναντι,ήταν η λαχαναγορά τους.Απέναντι από το ξενοδοχείο ήταν και το αεροδρόμιο.Δίπλα στη λαχαναγορά είχε και μηχάνημα αυτόματης πώλησης τσιγάρων.Τα τσιγάρα είναι κάτι εξαιρετικά ακριβό στην Ιταλία και επίσης στις 10 το βράδυ που κυκλοφορούσαμε εμείς δεν υπάρχει ανοιχτό μαγαζί ούτε για δείγμα.Το μόνο πράγμα που με ενοχλούσε.Αυτή η ερημιά τη νύχτα.Σαν να ήταν ακατοίκητες οι πόλεις,αν δεν υπήρχαν τα αυτοκίνητα.

Την άλλη μέρα,πήγαμε βόλτα στην πόλη.

Πετύχαμε ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα το πρωί,που οφειλόταν εν μέρει στα έργα στο πλάι του δρόμου.

Πήγαμε στον καθεδρικό ναό,Duomo,που δεν μπορείς με τίποτα να φωτογραφήσεις ολόκληρο,μετά πήγαμε σε μια πλατεία και από εκεί στα Χρυσοχοιια του Ponte Vecchio(παλιάς γέφυρας).

Εκεί είχαμε μια ώρα ελεύθερη.Ο πατέρας μου τηλεφώνησε στην Donata,την γυναίκα του φίλου του,που έχει μαγαζί κοντά στη γέφυρα.Την βρηκε και της είπαμε ότι πάμε στο μαγαζί.Μετά από λίγο πήρε τηλέφωνο και μας ρώταγε που είμαστε να έρθει εκείνη,γιατί ήταν στο δεύτερο μαγαζί τους.Ο πατέρας μου μου έδωσε το τηλέφωνο.Η κοπέλα μιλάει Αγγλικά.

Η συνενόηση ήταν δύσκολη αλλά όχι λόγω της γλώσσας,είχε πολύ θόρυβο,είμασταν στο δρόμο και δεν την ακούγαμε καλά,περνάγαν συνέχεια αυτοκίνητα,μηχανάκια και γκρουπ τουριστών.

Τελικά ήρθε η κοπέλα με το ποδήλατο.Είχαμε κάνει άδικα τόσο δρόμο,ήταν κοντά στην γέφυρα που είμασταν,ενώ εμείς πηγαίναμε στην άλλη γέφυρα.

Πρώτη φορά την είδα.Τον Ρομπέρτο δεν είχα προλάβει να τον γνωρίσω.Όταν είδε τους γονείς μου έκλαιγε.Θυμήθηκε πως περνάγαν στη Νάξο,όσο ζούσε ο Ρομπέρτο.Από τότε ούτε εκείνη ξαναπήγε στη Νάξο,ούτε ο πατέρας μου.Έρχεται στην Ελλάδα αλλά πάει σε άλλα μέρη.Τώρα θα έρθει 5/8 και θα την ξαναδούμε,με 2 φίλους της που μένουν στο Μιλάνο,ο πατέρας μου τους ξέρει.Είναι καθηγητές στο Μιλάνο.Ελαφρώς gay,τo λέω ευγενικά.Θα έρθουν Αθήνα και θα πάνε Μήλο.

Ο χρόνος πολύ λίγος.Χάρηκε η Donata όμως που μας είδε,έστω κι αυτό το λίγο,που δεν την ξεχνάμε.Της δείξαμε φωτογραφία και το μωρό της άλλης φίλης των γονιων μου,της Αγγελικής,την οποία την έχει γνωρίσει κι αυτή στην Νάξο,μια χρονιά που είχαν πάει μαζί με τον άντρα της,παρέα με τους γονείς μου.

Εγώ μίλαγα Αγγλικά μαζί της,ο πατέρας μου Ιταλικά και η μάνα μου ελάχιστα ως καθόλου.Ξέρει λίγα Ελληνικά η Donata.

Θυμάμαι ένα περιστατικό που μου είχε πει η μάνα μου και μου είχε κάνει εντύπωση.Τι άνθρωπος είναι!Απίστευτη.Στη Νάξο που πηγαίναν βόλτα όλοι μαζί με το αμάξι,σταματήσαν σε ένα εκκλησάκι,μπήκε μέσα η Donata,και άναψε για όλους κεριά,μέχρι και για μένα και για τη γιαγιά και τον παππού μου!Και δεν είναι καν ορθόδοξη.Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό.

Φύγαμε να συναντήσουμε το γκρουπ μας.

Δεν προλάβαμε ούτε τουαλέτα να πάμε.

Στο δρόμο ευτυχώς σταματήσαμε σύντομα.Θέλαμε τουλάχιστον 10 άτομα να πάμε τουαλέτα και στο πάρκο ήταν κλειστές.

(φωτογραφία:Ponte Vecchio).

Στην κεντρική πλατεία στη Σιένα,με τον μεγαλοπρεπή ναό,δίπλα από την πόρτα του ναού,στέκονταν δυο νεαροί με την κουκουβάγια αυτή και αν ήθελες έβγαζες φωτογραφία μαζί με το πουλί.

Εγώ φυσικά σιγά που δεν θα το τράβαγα φωτογραφία.Όπως τράβηξα και τους δυο Ρωμαίους,την επόμενη μέρα στη Βερόνα,που στέκονταν για να φωτογραφηθείς μαζί τους.Ήταν ντυμένοι με τα ρούχα των Ρωμαίων του τότε.

Να λοιπόν η κουκουβάγια.

Η εκδρομή συνεχίζεται με επίσκεψη σε μια πανέμορφη πόλη,τη Σιένα.Το πούλμαν μας άφησε δίπλα από τα τείχη της πόλης και κατηφορήσαμε για την πόλη.Ήταν μάλλον η μοναδική πόλη που είχε ανηφόρες και κατηφόρες,γενικά η Ιταλία είναι σαφώς πιο επίπεδη από την Ελλάδα.Οι πόλεις τους προσφέρονται για πεζοπορία και για ποδήλατο.

Συνεχίστηκε το ίδιο τρέξιμο.Αυτό ήταν πια δεδομένο.Η πλάκα είναι ότι συνήθισα να περπατάω γρήγορα και σήμερα που βγήκα έξω να πάρω τις φωτογραφίες,έτρεχα στο πεζοδρόμιο,όσο σου επιτρέπουν να τρέξεις το μαύρο χάλι που αποκαλούμε πεζοδρόμια.Εκεί το πεζοδρόμιο είναι αυτό που λέει η λέξη.Δεν αναγκάζεσαι να βγεις στο δρόμο,ούτε ανεβαίνουν μηχανάκια πάνω να τρέχουν,ούτε ξεπετάγονται δέντρα ή κολώνες από το πουθενά.Τέλος πάντων.Κλείνω την παρένθεση γιατί το θέμα πεζός και πεζοδρόμιο είναι μια πονεμένη ιστορία για μένα.

Η Σιένα είναι απίστευτα όμορφη πόλη.Μεγαλοπρεπή κτίρια όπως και στις άλλες πόλεις,στενάκια,καμάρες,τεράστιοι ναοί,πλατείες.Σκηνικό ονείρου.Μπορώ να πω ότι στην Ιταλία 1η μου άρεσε η Ρώμη,2η η Βερόνα και 3η η Σιένα.Η Βενετία έχει μόνο φήμη και όχι χάρη,δεν μου άρεσε καθόλου,και η Φλωρεντία μου άρεσε λίγο,δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο,πέρα από τις γέφυρες και το ποτάμι.Τα δυο λιμάνια,Μπάρι και Ανκόνα τα είδαμε ελάχιστα.Περάσαμε φυσικά και πολλές πόλεις.Αλλά από όσες είδαμε και περπατήσαμε στα στενα τους,αυτές οι 3 ήταν ονειρικές.

Στη Σιένα είχαμε ελεύθερο χρόνο.Είδαμε τα μαγαζάκια της,βγάλαμε φωτογραφίες,φάγαμε μια πίτσα και ύστερα φάγαμε και ένα παγωτάκι.Στη Σιένα μπορώ να πω ότι η εξυπηρέτηση στα μαγαζιά ήταν σαφώς καλύτερη και οι τιμές τους ήταν καλύτερες,σε σχέση με τη Ρώμη.Στην πιτσαρία που καθίσαμε η εξυπηρέτηση ήταν άψογη.

Σιγά-σιγά πήγαμε προς το σημείο όπου θα μαζευόμασταν.

Σε όλες τις πόλεις,πάντα μπλέκαμε με πολλά γκρουπ και ήταν επικίνδυνο να χαθούμε.Οι περισσότεροι ήταν μες τη μέση και δεν μπορούσες να περάσεις.Ευτυχώς πάντα την βρίσκαμε την άκρη.

Ετσι φτάσαμε στο πούλμαν και βρήκαμε και την γιαγιά Πολυξένη που είχε μείνει εκεί και είχε βαρεθεί τόσες ώρες.Όταν υπήρχε πολύ περπάτημα και τρέξιμο,καθόταν στο πούλμαν,έξω φυσικά σε κάποιο παγκάκι,γιατί μέσα όταν έσβηνε η μηχανή,έσβηνε και ο κλιματισμός και δεν μπορούσες να σταθείς.

Ξέχασα να αναφέρω κάποιους αγώνες που γίνονται στην πόλη,στις 16/8,αγώνες με άλογα,μεταξύ ομάδων με διαφορετικά χρώματα.Οι αγώνες λέγονται Πάλιο.Εκτός ότι μας το είπε ο κύριος Μίμης,είχα διαβάσει ένα λογοτεχνικό βιβλίο πριν από πολύ καιρό και αναφερόταν με λεπτομέρειες σε αυτούς τους αγώνες.

(φωτογραφία: Ενα όμορφο στενό της πόλης).

Τελευταίο post για απόψε.

Δεν θα μπορούσα να μην φωτοραφήσω το ξενοδοχείο όπου μείναμε στη Ρώμη.Ήταν το πιο ωραίο από τα 3 και πολυτελέστατο.Το άλλο της Φλωρεντίας ήταν σχετικά καλό,της Βενετίας ήταν απαίσιο.Πρώτη φορά βλέπω ξενοδοχείο με μια μπρίζα σε όλο το δωμάτιο!!!!Αναγκάστηκα να βγάλω την τηλεόραση για να φορτίσω την μπαταρία της ψηφιακής.Στη Βενετία όλα αυτά.

Δεν θα μπορούσα να μην κάνω και μια αναφορά στα άτομα που απαρτίζαν το γκρουπ μας.

Ξεκινάω λέγοντας ότι την μια μέρα που πηγαίναμε μετά την επίσκεψη στην παλιά πόλη της Ρώμης προς ένα χωριό,το Τίβολι,στο δρόμο πέσαμε σε μια καταιγίδα που όμοια της είχαμε πολλά χρόνια να δούμε,αν υποθέσουμε ότι έχουμε ξαναδεί χειρότερη στη ζωή μας.Φοβηθήκαμε πολύ.Πέφτανε συνέχεια κεραυνοί και ο ουρανός σχιζότανε στα δυο.Ο κύριος Μίμης έλεγε να χαμογελάσουμε γιατί μας έβγαζε φωτογραφίες ο Θεός.Εκεί ήταν όλο δέντρα και θα ήταν επικίνδυνο να βγούμε,στο χώρο αυτό που θα μπάιναμε υπήρχαν κήποι και δέντρα.Παρά την καταιγίδα,στο γκρουπ είχαμε 3-4 τρελούς που δεν χαμπαριάζαν ούτε από κούραση,ούτε από καταιγίδα,ούτε από τίποτα.Σε όλη την εκδρομή εξαιτίας των 3-4 αυτών ηλιθίων τραβούσαν τα πάνδεινα 50 και πλέον,άτομα,γιατί ο συνοδός και ένα άτομο να ήθελε να πάμε κάπου,ήταν υποχρεωμένος να μας πάει.Έλεος δηλαδή!Θα κινδυνεύαμε για 3-4 ηλίθιους που και για ορειβασία να έλεγε ότι θα μας πήγαινε,θα λέγανε ότι θέλουν να ανέβουν στον Βεζούβιο!!!!Αν είναι δυνατόν.Τελικά,ευτυχώς,έπιασε πάλι δυνατή καταιγίδα.Προς στιγμήν είχε σταματήσει αλλά ξανά τα ίδια,ανοίξαν οι ουρανοί.

Εκείνη τη μέρα μάλλον η ΤΙΜ πρέπει να είχε βλάβη λόγω καταιγίδας στο δίκτυο της και δεν μπορούσα να πάρω τηλέφωνο.Ήθελα να πάρω τηλέφωνο μετά στο δωμάτιο την μάνα μου να μου πάρει χαρτομάντηλα που μου τελειώναν από το σούπερ μάρκετ όπου πήγανε με τον πατέρα μου,μέχρι να κάνω εγώ μπάνιο,και η κλήση δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί,μου έλεγε ο τηλεφωνητής.Σκέφτηκα ότι θα είχε τελειώσει η κάρτα μου,δεν μπορούσαμε να δούμε πόση κάρτα είχαμε.Τελικά στο γυρισμό είδα ότι έχω αρκετή κάρτα.

Το ξενοδοχείο το τράβηξα βράδυ.Τα δυο βράδια στη Ρώμη,είχαν προαιρετικό περίπατο με το πούλμαν στη Ρώμη,αλλά πλήρωνες.Εγώ και οι γονείς μου δεν πήγαμε.Είμασταν υπερβολικά κουρασμένοι.

Το πρώτο βράδυ καθίσαμε στην πισίνα.

Μαζί μας κάθισε και μια οικογένεια που κι αυτή δεν πήγε στον περίπατο.

Ήταν οι γονείς,Χρήστος και Μαρία,καθηγητές,γυμναστικής και φιλολογικών,αντίστοιχα.Ο κύριος Χρήστος είναι από την Κύπρο,η γυναίκα του από την Πελοπόννησο.Ήταν και τα δυο τους παιδιά,ο Μάριος,που θα πάει Γ γυμνασίου και η Πολυξένη,που θα πάει Β γυμνασίου,και η γιαγιά Πολυξένη,μητέρα της κυρίας Μαρίας.

Μας κάνανε πολύ καλή παρέα.

Κάποια στιγμή οι δυο γυναίκες και το κοριτσάκι,ανεβήκαν για ξεκούραση και ύπνο και καθίσανε ο κύριος Χρήστος με τον Μάριο.Καλά,αυτό το παιδί,σε όλη την εκδρομή μας έκανε να κρατάμε την κοιλιά μας από το γέλιο!Όλο το πούλμαν να τραντάζεται από το γέλιο!Άσε που έλεγε κάτι κουβέντες που δεν τις ακούς ούτε από 30άρη,βλέπει μπροστά χίλια χρόνια!Πανέξυπνος.Δεν είναι τυχαίο ότι βγάζει 19,5 μέσο όρο στο σχολείο!Πανέξυπνο παιδί και ευγενικό.Κόβαμε και ράβαμε μαζί.Γελάγαμε όλη την ώρα,γιατί και στο πούλμαν καθόταν από πίσω μου με τη γιαγιά του.Έριχνα πολύ γέλιο με τη γιαγιά του που τον ψευτομάλωνε,αλλά του είχε μεγάλη αδυναμία,όπως κι εκείνος.Μόνο τη γιαγιά άκουγε,τους γονείς του όχι και τόσο.Χαρούμενο διδυμάκι,γιαυτό ταιριάζαν οι απόψεις μας.Αλλάξαμε και τηλέφωνα στην Πάτρα,να τους ξαναδούμε τους ανθρώπους.Πολύ καλοί.Και το κοριτσάκι η αδελφή του,τι καλό που ήταν!Ήσυχο.Και ο πατέρας τους πολύ καλός,στο καράβι στο γυρισμό κάθισε πολύ ώρα παρέα μας στο σαλόνι και μας έλεγε για τα παιδιά του και για το σχολείο που δουλεύει.Είναι και προπονητής κολύμβησης.

Τελικά μετά ανεβήκαμε για ύπνο.Το επόμενο βράδυ είμασταν μόνοι μας,είχαν όλοι πάει στην προαιρετική βόλτα και εμείς κατεβήκαμε προς τα κάτω,προς το σουπερ-μαρκετ,το οποιο ήταν και Κυριακή ανοιχτό,και μετά καθίσαμε σε ένα Mac Donalds,που ήταν το μόνο μαγαζί κοντά στο ξενοδοχείο που ήταν και το βράδυ ανοιχτό.

Συνεχίζω την γνωριμία με τα άτομα στο πούλμαν.

Εμείς κάναμε παρέα κυρίως με αυτή την οικογένεια,το ζευγάρι Νεκτάριος και Γεωργία(η κοπέλα που έλεγα που ήταν έγκυος),την οικογένεια των Κρητικών(Γιάννης-Ελένη,οι γονείς,Τόνια και Τζίνα,οι κόρες) και άλλη μια οικογένεια,που το όνομα της γυναίκας δεν το έμαθα,πάντως ήταν καθηγήτρια Γαλλικών,τον άντρα της τον λέγανε Πέρη(προφανώς Περικλή) και τους γιους,Γιώργο και Αντώνη.Με αυτή την οικογένεια καθόμασταν στο εστιατόριο στη Ρώμη.Καλοί άνθρωποι και χαρούμενοι.Τα αγόρια στην αρχή ήταν ντροπαλά.Δυο ξανθά παλικάρια,ψηλά και τα δυο,ο ένας θα πάει Β λυκείου και ο άλλος νομίζω Γ γυμνασίου.Είναι πολύ ψηλός και ο πατέρας τους.Τον μεγάλο τον νόμιζα ότι θα είναι φοιτητής,ψηλό παιδί.Οι γονείς πολύ καλοί,κάναμε καλή παρέα.Ερχόταν και ο γελαστός σερβιτόρος και του λέγαμε διάφορα.Λέει ο κύριος αυτός,ότι την ώρα που ρώτησε πως λέγανε το χοιρινό,έπρεπε να του πούμε ότι το λένε σκατούλα και θα πήγαινε μετά στο άλλο τραπέζι και θα ψοφάγαμε στο γέλιο που θα τους το έλεγε.Σκέφτηκα ότι τελικά δεν διαφέρουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας!Και εγώ θα την σκεφτόμουνα αυτή τη φάρσα!Αν δεν συμπαθούσα τον νεαρό όμως.Αλλά αυτός ήταν χαρά Θεού άνθρωπος!!Τυχερή η γυναίκα που θα τον έχει!Νομίζω ότι φόραγε βέρα.Μην ακούσω σχόλιο!Γιατί;Ελεύθερη κοπέλα είμαι,τα προσέχω αυτά.Έναν τέτοιο άντρα ψάχνω,χαμογελαστό και με χιούμορ.Αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχουν και πολλοί...Μάλλον είναι σκορπισμένοι στην γη και δεν τους βλέπω...

Ο πατέρας μου τον πείραζε ότι το κρέας είναι από gatto,γάτα δηλαδή.Γέλαγε αυτός.Μετά που φύγαμε το τελευταίο βράδυ,καθόταν κοντά στην έξοδο και μας περίμενε να μας χαιρετήσει.Εγώ και οι γονείς μου είχαμε μείνει τελευταίοι,το ζευγάρι στο τραπέζι μας πήγε στο δωμάτιο να φωνάξει τα παιδιά,είχαν σερβίρει παγωτό και τα αγόρια είχαν ανέβει για μπάνιο,γιατί μετά θα φεύγανε με το πούλμαν.Περιμέναμε εμείς τα αγόρια.Τελικά όμως μας είπε η μητέρα τους ότι δεν θα έρθουν.Ο γελαστός σερβιτόρος μας έδωσε το χέρι του.Στεναχωρημένος μου φάνηκε.Συνέχεια ευχαριστώ μας έλεγε.Τον πατέρα μου τον ειπε signiore Gatto.Γελάσαμε!!Του κόλλησα το παρατσούκλι!Χαχα!

Στο πούλμαν υπήρχαν πολλοί που τέλειωσε η εκδρομή και δεν είχα μάθει τα ονόματα τους.

Υπήρχαν αυτοί που έχω αναφέρει.

Υπήρχε και ένα ζευγάρι,Ζακυνθινοί,που είχαν και ένα κοριτσάκι,που πήγαινε δημοτικό,και είχαν και την ανηψιά του άντρα μαζί,περίπου στην ηλικία μου.Καθόταν μαζί με το κοριτσάκι.Δεν έχω δει πιο αχώνευτη και αγέλαστη κοπέλα.Να έχουμε σκάσει όλοι και αυτή φόραγε ένα μπουφανάκι,δεν το έβγαζε από πάνω της!Ο πατέρας μου δεν τους συμπαθούσε καθόλου αυτούς.Ούτε κι εγώ και η μάνα μου,αλλά ο πατέρας μου περισσότερο.Εγώ απλά δεν έδινα σημασία.Μένουν και Γαλάτσι.Φρίκη.Ελπίζω να μην τους πετύχω πουθενά.Όχι ότι μου κάνανε κάτι οι άνθρωποι,αλλά ήταν πολύ κουτσομπόληδες,στην αρχή που φύσαγα την μύτη με κοιτάζανε λες και βλέπανε φαινόμενο.Η μικρή μου λέει ο πατέρας μου ότι γέλαγε.Εγώ δεν την είδα,ευτυχώς,γιάτί θα τους έβριζα.

Υπήρχαν άλλα δυο ζευγάρια,νεαροί,ήσυχοι,δεν έμαθα ονόματα.

Ηταν και μια γυναίκα με το γιο της,τον Κώστα,που είναι φοιτητής.Πολύ καλή γυναίκα και το παιδί ευγενικό.Είμαι 100% σίγουρη ότι τους έχω συναντήσει στην Αθήνα,κάπου,δεν ξεχνάω πρόσωπα ακόμα και μετά από 10 χρόνια,αλλά ξεχνάω ονόματα.Πολύγωνο μένουν,δεν είναι και απίθανο,είναι πολύ κοντά.

Ηταν άλλη μια γυναίκα που την λέγαμε κυρία Ολυμπία,εγώ και η μάνα μου,γιατί ήταν σωσίας μιας γυναίκας που ξέρουμε,από τη δουλειά της μάνας μου.

Ηταν και ένα ζευγάρι,μεγάλοι άνθρωποι,ο κύριος καθόταν με τον πατέρα μου και μιλάγανε.Είχε κι αυτός ξανάρθει Ιταλία και γενικά ήταν ταξιδεμένος.Ήταν και μια γυναίκα,νεότερη μαζί τους.

Ηταν δυο ζευγάρια,παρέα,φίλοι,μεταξύ 35-40 χρονών.Δεν τους συμπαθήσαμε με τίποτα.Ψώνια.Είχαν σηκώσει όλη την Ιταλία,μέχρι ζυμαρικά ψωνίσανε.Οι δυο γυναίκες όλο στόλισμα και πόζα.Καθίσανε στη Φλωρεντία στο τραπέζι μαζί μας και συζητούσαν για τα παιδιά τους,και μου δώσαν την εντύπωση σαν να τα θεωρούν βάρος...Συνέχεια λέγανε που θα τα πάνε σχολείο και ποιος θα τα κρατήσει,λες και τα παιδιά ήταν το βαλιτσάκι τους και θα πηγαίνανε στη δουλειά και που θα το αφήνανε μην τους το πάρει κανείς...

Ηταν άλλη μια οικογένεια με ένα αγοράκι,όχι πάνω από 8-9 χρονών.Διαβολάκι σκέτο.Αυτοί μένουν στη Ναύπακτο.

Υπήρχαν πολλοί άλλοι,αλλά δεν τους θυμάμαι πολύ.Τέλος με το κουτσομπολιό.χαχαχα!

Αύριο συνεχίζω το ταξίδι.Φεύγουμε από τη Ρώμη και πάμε Φλωρεντία.Στάση στη Σιένα.Υπέροχη πόλη η Σιένα!!!

Συνεχίζουμε την περιήγηση στη Ρώμη.

Κάναμε στάση μέσα σε ένα τεράστιο πάρκο και μας άφησε ελεύθερους 3 ώρες,να κάνουμε τα ψώνια μας,να πιούμε τον καφέ μας και να βγάλουμε φωτογραφίες.

Περάσαμε από την piazza d'Espagna,αρχικά,όπου πλέον δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο,όπως μας είπε και ο κύριος Μίμης και διαπιστώσαμε κι εμείς.Είχε πολύ κόσμο και εκεί,όπως και στην άλλη πλατεία που αναφέρω στον τίτλο,την piazza del'popolo.Εκεί είχε συντριβάνια,με λιοντάρια,βγάλαμε και φωτογραφίες,δίπλα στα λιοντάρια,όσο μπορούσαμε,γιατί πάντα κάποιος πέρναγε και μας χάλαγε τη φωτογραφία.

Στην πλατεία αυτή είδαμε και Ιταλούς Emo,και Ιταλούς μεταλλάδες.Κάθονταν στα σκαλιά ενός ναού στην πλατεία.

Λίγο πριν είχαμε φάει πίτσα,σε ένα μαγαζί και ένα υπέροχο παγωτό μετά.Γενικά τα παγωτά τους ήταν το κάτι άλλο!!!!Το "θεικά" είναι λίγο για να τα χαρακτηρίσω!!!!

Εκεί σε ένα μαγαζάκι στην πλατεία ήπια και τον μοναδικό καπουτσίνο όλες τις μέρες.Να πάω Ιταλία και να μην πιω καπουτσίνο γίνεται;Γενικά δεν πίνω καφέ,αλλά εκεί επιβάλεται να πιείς.Μάλιστα ήταν και fredo.Ήταν καταπληκτικός.

Γενικά μια άλλη παρατήρηση που κάναμε όλοι είναι ότι τα ψυγεία τους δεν έχουν ψύξη.Κρύο νερό μόνο στα ξενοδοχεία μαζί με το φαγητό πίναμε.Τα ψυγεία τους δεν το παγώνουν πολύ.Τις καταψύξεις δεν τις έχουν σε υπόληψη μάλλον.Ο πατέρας μου θυμάται τον συγχωρεμένο τον Ρομπέρτο στη Νάξο που έφερνε το νερό στο μπουκάλι στη θάλασσα και σε μια ώρα είχε ζεσταθεί,ώσπου του είπε και το έβαλε στην κατάψυξη και του κράταγε όλη μέρα μετά.

Ο πατέρας μου γενικά ήταν μεγάλη βοήθεια σε μαγαζιά που πηγαίναμε,με αυτά τα λίγα Ιταλικά που μιλάει.Πάντως μπορούσε να συννενοηθεί με άνεση.Εγώ και η μάνα μου κάναμε νοήματα σαν κωφάλαλες.Λίγες κουβέντες καταφέρναμε και λέγαμε.Βασικά κι εγώ κάτι θα είχα μάθει αν είχα ξεκινήσει να διαβάζω από πιο νωρίς.Τελευταία στιγμή που αποφάσισα,στο παρά πέντε,σιγά μην μάθαινα.

Λίγο πριν πάμε στο πούλμαν,κοιτάζαμε το υπαίθριο παζάρι.Βρήκα μια ωραία τσάντα με 10 ευρώ,αλλά όταν την άνοιξα μέσα είχε μόνο μια θήκη και δεν με βόλευε,δεν την πήρα.Κουβαλάω πολλά πράγματα γενικά.

Υστερα,ήρθε το πούλμαν και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο,πιο χαλαρά από τις άλλες μέρες,κάναμε το μπανάκι μας και κατεβήκαμε στο εστιατόριο να συναντήσουμε και το γελαστό παιδί,τον Μαξ.

(φωτογραφία:Ο ποταμός Τίβερης,στη Ρώμη.Μέσα από το πούλμαν).

Η επίσκεψη στην παλιά πόλη της Ρώμης,δεν θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει και το Κολοσσαίο.

Δεν μπήκαμε μέσα όμως.Ο κύριος Μίμης μας είπε ότι πιο καλά το θαυμάζεις απ'έξω,άσε που είχε μια ουρά ατέλειωτη,κόσμο,θα χάναμε 2 ώρες.Μας άφησε γύρω στη μισή ώρα να φωτογραφήσουμε.Από τη μισή ώρα αυτή,τα 20 λεπτά περίπου τα χάσαμε στην ουρά για τουαλέτα.Γενικά η τουαλέτα ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα για όλους μας,κυρίως τις γυναίκες,σε όλη τη διάρκεια της εκδρομής,γιατί λείπαμε πολλές ώρες και είμασταν στο δρόμο και όπου σταματούσαμε,η τουαλέτα είχε πιο μεγάλη ουρά από ό,τι ο αρχαιολογικός χώρος.Ήταν για γέλια όλο αυτό.

Βγάλαμε φωτογραφίες και ξαναμαζευτήκαμε.

Ήταν φυσικά αδύνατο να βγάλεις ολόκληρο το Κολοσσαίο.Μόνο από μακριά.Αλλά συνήθως δεν προλαβαίναμε να καθυστερήσουμε για φωτογραφία,γιατί θα χάναμε τους υπόλοιπους μαραθωνοδρόμους...ε...τους υπόλοιπους του γκρουπ ήθελα να πω!χαχαχα!Είπαμε,κάναμε προπόνηση για χρυσό μετάλλιο στο Πεκίνο.

(φωτογραφία:Ένα μικρό μόνο τμήμα του Κολοσσαίου).

Μεταξύ άλλων κάναμε και μια επίσκεψη στις κατακόμβες,των πρώτων Χριστιανών.

Εγώ και ο πατέρας μου δεν μπήκαμε,μπήκε μόνο η μάνα μου μαζί με το γκρουπ.

Γενικά δεν τα πάω καλά με τέτοιους κλειστούς χώρους.Έχω κακή εμπειρία από το σπήλαιο στην Αντίπαρο που με έπιασε δύσπνοια και από τότε δεν μπαίνω σε τέτοιους χώρους.Μόνο στο σπήλαιο των Πετραλώνων στη Χαλκιδική δεν είχα πρόβλημα.

Καθίσαμε έξω,μαζί με με τον οδηγό,μια γιαγιά που είχαμε στο γκρουπ,την κυρία Πολυξένη,που εγώ την έλεγα "γιαγιά του Χάρι Πόττερ",σούπερ γιαγιά και μοντέρνα,και άλλη μια κοπέλα.Στην πορεία καταλάβαμε το λόγο.Ήταν ένα ζευγάρι,το παλικάρι Ελληνας και η κοπέλα Αυστραλέζα,μένουν στη Μελβούρνη μόνιμα και ήρθαν 2 μήνες διακοπές,στην Ελλάδα,στην Ισπανία και μετά την Ιταλία θα γυρίζαν Αθήνα και θα φεύγανε για Αυστραλία.Στους δυο μήνες αυτούς των διακοπών η κοπέλα έμεινε έγκυος.Στην αρχή δεν είχαμε επίσης καταλάβει ότι δεν μιλάει Ελληνικά,την βλέπαμε ότι δεν μιλάει με κανέναν και νομίζαμε ότι σνομπάρει.Μετά καταλάβαμε ότι δεν πολυκαταλαβαίνει Ελληνικά και της μετάφραζε ο άντρας της,ο οποίος μίλαγε άπταιστα Αγγλικά.

Είχαμε άλλη μια έγκυο στο πούλμαν,αλλά εκείνη ήταν 5 μηνών.Ήταν ένα ζευγάρι,η κοπέλα ήταν έγκυος στο 5ο παιδί!!!Έχουν ήδη 3 κόρες και ένα γιο και περιμένουν τον 2ο γιο.Ο νεαρός έκανε παρέα με τον πατέρα μου,μάλιστα σήμερα το απόγευμα τον πήρε και τηλέφωνο.Σκέψου,4 χρόνια μεγαλύτερος μου και να είναι πολύτεκνος.Πολύ καλά παιδιά.Ακούραστη η κοπέλα,δεν πρέπει να ήταν πολύ μεγαλύτερη μου.Το παλικάρι είναι καθηγητής Θεολογίας.

Τελικά βγήκαν από τις κατακόμβες.Έξω από εκεί,καθόμασταν εμείς σε ένα στέγαστρο,είχε πάγκους και μια υπέροχη δροσιά.Γύρω γύρω υπήρχε κήπος.

Πήρα και ένα καπελάκι,από έναν κύριο απέξω με πάγκο.Είχε μπλούζες,καπέλα,πετσέτες,ποδιές,όλα με 5 ευρώ.Πήρα και μια πετσέτα κουζίνας,με το χάρτη της Ιταλίας και την έβαλα στην πόρτα του δωματίου μου.

(φωτογραφία:μαρμάρινες αναπαραστάσεις Χριστιανικών συμβόλων).

Το ταξίδι συνεχίζεται.Δέστε τις ζώνες και φύγαμε!!!!

Στη Ρώμη είναι τόσα πολλά αυτά που έχεις να δεις,οι 3 μέρες που μείναμε είναι λίγες.Η πόλη αυτή είναι γεμάτη εικόνες.Τα σπίτια της,οι δρόμοι,οι πλατείες,τα πάρκα,τα αγάλματα,τα μαγαζιά,τα συντριβάνια.Όλα συνθέτουν μια αρμονική πόλη,απόλυτα ανθρώπινη.Οι ρυθμοί μοιάζουν χαλαροί,στο δρόμο δεν βλέπεις τις γνωστές εξυπνακίστικες συμπεριφορές των δικών μας οδηγών.Όχι ότι οι Ιταλοί δεν τρέχουν.Κάθε άλλο.Αλλά δεν έχουν αυτή τη νοοτροπία της επίθεσης.Κοκαλώνουν το αμάξι να περάσει ο πεζός,ακόμα και εκτός της διάβασης στο φανάρι.Ελλατώνουν ταχύτητα.Όχι όπως εδώ που μόλις δουνε πεζό πάνε κατα πάνω του με ένα σαδιστικό χαμόγελο ότι του κάνουν τη ζωή δύσκολη,κάνοντας τον να πανικοβληθεί.Επίσης δεν ακούς κόρνες,βρισιές,ούτε σταματάνε μες τη μέση,όπου βρουν,με αναμένα alarm.Τα ταξί τους συνήθως τα παίρνεις από πιάτσες,αλλά προφανώς σταματάνε και στο δρόμο,δεν ξέρω γιατί δεν χρειάστηκε να πάρουμε ταξί.Υπάρχει και ένα διόροφο τουριστικό λεωφορείο,με ανοιχτή σκεπή,που γυρίζει την πόλη.Οι ταμπέλες στις στάσεις των λεωφορείων είναι ψηλά και δεν έχουν κολλημένα αυτοκόλλητα όπως είναι τα δικά μας εκτρώματα που αποκαλούμε στάση,και στην πραγματικότητα ψάχνεσαι τι γράφει από τη βρωμιά και τα κολλημένα αυτοκόλλητα.

Κάδοι ανακύκλωσεις υπάρχουν παντού και γράφουν πάνω Si-No,και από κάτω με σχεδιάκι δείχνουν τι μπορείς να ρίξεις(κάτω από το ''ναι'') και τι όχι.Το μόνο που δεν μ'άρεσε σχετικά με την συλλογή των σκουπιδιών είναι ότι μόνο ένα άτομο μαζεύει με το αποριματοφόρο τα σκουπίδια,ο οδηγός του απορριματοφόρου,ο οποίος πλησιάζει και πιάνει τους κάδους από τα γατζάκια τους.Δεν μου άρεσε από την άποψη ότι έτσι κόβονται θέσεις εργασίας,κάτι το οποίο γενικά εφαρμόζουν σε πολλές δουλειές.Ο υπερβολικός αυτοματισμός,έχει μειώσει τις θέσεις εργασίας.Έτσι πιστεύω,δεν ξέρω αν όντως ισχύει αυτό.

Οι πολυκατοικίες τους απέχουν μεταξύ τους αρκετά,όχι σαν τις δικές μας που έχεις τον κάθε αντιπαθητικό γείτονα στο μισό μέτρο.

Επίσης πουθενά σε όλη τη χώρα δεν ακούσαμε στερεοφωνικά να παίζουν στο τέρμα,όπως εδώ που είσαι αναγκασμένος να ακούς ό,τι σαβούρα αποφασίσει ο κάθε ηλίθιος γείτονας.Μόνο στη Φλωρεντία σε 2-3 αυτοκίνητα ακούσαμε δυνατά μουσική κι αυτό επειδή μέναμε στην πιο κακόφημη συνοικία.Θα αναφερθώ σε άλλο post.

Κλείνω την παρένθεση.

Μπήκαμε λοιπόν και στο Βατικανό.Ο κύριος Μίμης μας εξήγησε με λεπτομέρειες τα πάντα.Έχει απίστευτο περπάτημα μέσα.Μπήκαμε και στην πινακοθήκη,όπου υπάρχουν έργα,κυρίως με θρησκευτικά θέματα.Είδαμε τόσα πολλά αγάλματα και πίνακες που είναι αδύνατο να θυμηθώ τι ακριβώς ήταν όλα αυτά.Υπήρχαν πολλά γκρουπ,από όλες τις χώρες,και είχαμε συνέχεια το φόβο μην ανακατευτούμε με κάποιο από αυτά και χαθούμε.

Είδαμε και μια μούμια,μέσα σε ένα από τα πολλά μουσεία που είδαμε.

Λίγο πριν το τέλος,εγώ κι οι γονείς μου είπαμε στον συνοδό ότι δεν θα μπούμε στο ναό,είχαμε κουραστεί απίστευτα,και μας έδειξε που να περιμένουμε.Βρήκαμε και κάτι Κύπριους,μας μιλήσανε όταν ακούσαν ότι μιλάμε Ελληνικά.Μας είπαν ότι δεν χάσαμε και πολλά που δεν μπήκαμε στο συγκεκριμένο ναό,ο τάφος του κάθε Πάπα που πέρασε από την εξουσία,υπήρχε εκεί.

Τις πρώτες μέρες ήμουνα χάλια,είχα ακόμα πυρετό και με τόσο τρέξιμο είχα ξεθεωθεί.Τώρα που γύρισα,έχω βραχνιάσει και μιλάω πιο βαριά κι από τους νταλικιέρηδες που συναντούσαμε στην autostrada.Άσχετο,αλλά φέτος ο λαιμός μου δεν πάει καλά,συνέχεια βραχνιάζω.

Τελικά μετά από 3 ώρες είμασταν και πάλι έξω και ήρθε το πούλμαν να μας πάρει για τη συνέχεια της περιήγησης.

Όλες τις φωτογραφίες τις έβγαζα ψηλά,γιατί είχε πολύ κόσμο,για να μην βγαίνουν κεφάλια.Τα περισσότερα κτίρια ήταν αδύνατο να τα φωτογραφήσεις ολόκληρα,ήταν πανύψηλα.

(φωτογραφία:Ένα γιγάντιο κουκουνάρι και δυο παγόνια).

Την τράβηξα πάνω από 20 φωτογραφίες.

Γενικά όλες τις φωτογραφίες στην Ιταλία τις τράβηξα βιαστικά,αφού όλο τρέχαμε και είχα,την ημέρα,την ρύθμιση που σταθεροποιεί την εικόνα.

Τι ευχή έκανα;Δεν θα πω!!Σσσσσσσςςςς...Μυστικό.Κανένας δεν λέει την ευχή,για να πιάσει.

Τι όμορφο μέρος!!Είχε δίκιο ο κύριος Μίμης ότι πιο καλά ήταν βράδυ να πάμε εκεί,αν και είμασταν τρομερά κουρασμένοι.

Αύριο συνεχίζω με επίσκεψη στο Κολοσσαίο,στις Κατακόμβες,στην piazza del'popolo,και θα κάνω και μια αναφορά στα υπόλοιπα 53 άτομα του γκρουπ(56 σύνολο),και μια φωτογραφία το ξενοδοχείο.

buona-notte!!!

Συνεχίζω το ταξίδι στη Ρώμη.Αιώνια Πόλη.Πολύ σωστός χαρακτηρισμός.

Πανέμορφη πόλη,θα συμπληρώσω εγώ.

Πετύχαμε και ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα στη Ρώμη!!Το ξενοδοχείο δεν ήταν μέσα στην πόλη,ήταν λίγο πιο έξω,αλλά όχι πολύ μακριά.Απλά επειδή μπροστά ήταν μονόδρομος,όταν πηγαίναμε,κάναμε το γύρο,ενώ στο γυρισμό,πέρναγαμε το δρόμο μπροστά από το ξενοδοχείο,και φτάναμε μια χαρά.

Το ξενοδοχείο ήταν πολύ ωραίο,και τα δωμάτια άψογα.Το μόνο κακό που έχουν τα ξενοδοχεία στην Ιταλία,αλλά και τα σπίτια,δεν υπάρχουν μπαλκόνια.Ελάχιστα κτίρια έχουν μπαλκόνι.Αυτό για όσους καπνίζανε-όπως ο πατέρας μου-ήταν καταστροφή.Έπρεπε να βγει εκτός ξενοδοχείου.Το κάπνισμα απαγορεύεται παντού.Καλύτερα,σκέφτηκα.Θα μας ντουμάνιαζε ο πατέρας μου,αν ήταν όπως εδώ.

Άλλη μια παρατήρηση που έχω να κάνω,άσχετη,οι Ιταλοί είναι εξίσου μανιώδεις με τα κινητά!Σκουλαρίκι οι περισσότεροι το είχανε!Ακόμα και στα αυτοκίνητα.Τελικά οι ηλίθιοι είναι αήτητοι παντού!! Μέχρι και οι νταλικιέρηδες μιλάγανε στο κινητό.Σκέτη τραγωδία.

Τώρα που είπα νταλικιέρης.Δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ τόσες νταλίκες.Από όλη την Ευρώπη.Έχουν τους αυτοκινητόδρομους,autostrada,και περισσότερες νταλίκες βλέπεις,παρά αυτοκίνητα.Οι δρόμοι τους είναι όλοι ευθεία,και ούτε ένα τράνταγμα.Δίπλα από κατοικημένες εκτάσεις,έχει προστατευτικά για τον θόρυβο.Μέσα σε όλα τα χωράφια,είχαν το σανό για τα ζωα,τυλιγμένο ρολό στρογγυλό,τα οποία είχα ονομάσει "μπακλαβαδάκια".Εγώ φταίω;Έτσι μοιάζαν,σαν τις μπουκίτσες μπακλαβά.

Σανό βλέπαμε,ζώα δεν είδαμε πολλά.

Συνέχιζω από εκεί που ήμουνα.

Στην πόρτα του εστιατορίου.

Μας υποδέχτηκε ένας χαμογελαστός νεαρός.Ιταλός,όπως νομίζαμε αρχικά.Ψηλός,μελαχρινός,με γυαλιά,όχι πάνω από 34-35 χρονών.Μας χαιρέτησε όλους και μας χάριζε χαμόγελα.Εμένα με είδε κουρασμένη,που μου έβγαζες το χαμόγελο με το ζόρι και με κοίταζε με ύφος "χαμογέλασε λίγο".Τα κατάφερε να με κάνει να χαμογελάσω.Μαγικό ραβδάκι είχε αυτό το παλικάρι.

Σε λίγο,όταν μαζευτήκαμε όλοι,ήρθε και μας σερβίρισε.Πρώτο πιάτο,απαραίτητα pasta.Σε όλες τις παραλλαγές,τις 3 μέρες.Τη μια με σάλτσα,την άλλη ήταν πένες  με κιμά και την άλλη λαζάνια.Το δεύτερο πιάτο ήταν διαφορετικό,συνήθως είχε κρέας ή ψάρι και κάποιο λαχανικό ή πατάτες βραστές ή μια φορά είχε πουρέ.

Ο φίλος μας,ρωτούσε πως λένε στα Ελληνικά το καθετί.Μου έδειξε τα φασολάκια που είχε το δεύτερο πιάτο και με ρώτησε πως τα λένε.Του είπα φασολάκια. Του το είπα αργά και αμέσως το έμαθε.Στο άλλο τραπέζι δίπλα,τους το έλεγε Ελληνικά.Μετά με ρώτησε το καρπούζι.Μετά μίλαγε με έναν άλλο κύριο στο τραπέζι μας και τον ρώταγε διάφορα πως λέγονται.Καθόμασταν με ένα ζευγάρι που είχε δυο γιούς,ο ένας β λυκείου και ο μικρός γυμνάσιο.Η γυναίκα ήταν καθηγήτρια Γαλλικών.Γενικά το γκρουπ μας είχε πολλούς καθηγητές.Είχαμε καθηγητρια Γαλλικών,καθηγήτρια φιλόλογο, και ο άντρας της γυμναστής.

Ο κύριος στο τραπέζι και ο πατέρας μου,μπορούσαν και συννενοήθηκαν καλύτερα.

Εμείς μιλάγαμε με τον νεαρό.Μας είπε ότι είναι από Αργεντινή και τον λένε Μαξ,Μαξιμιλιάνο.Μίλαγε πολύ καλά Ιταλικά.Δεν μου κάνει εντύπωση,μόλις του λέγαμε μια λέξη,αμέσως την έλεγε.Πανέξυπνος.Του λέει ο πατέρας μου για το κρέας ότι είναι χοιρινό,αμέσως έλεγε χοιρινό. Μια φορά είχε ακούσει τη λέξη.

Οι άλλοι σερβιτόροι ήταν αμίλητοι,εκτός μια κοπελίτσα που κι αυτή μας μίλαγε,αλλά μίλαγε μόνο Ιταλικά.

Σκέφτηκα ότι 5-10 άνθρωποι σαν τον Μαξ να υπήρχαν,έστω 5-10,για κάθε εκατομύριο κόσμου, θα ήταν παράδεισος ο κόσμος...Σίγουρα πιο ευχάριστος,πιο χαμογελαστός και με λιγότερο άγχος.

Μετά το φαγητό φύγαμε για βόλτα με το πούλμαν.Δεν προλάβαμε ούτε μπάνιο να κάνουμε.Κοντεύαμε ένα 24ωρο στο δρόμο.Φύγαμε Πέμπτη 12 το μεσημέρι ώρα Ελλάδος(11 ώρα Ιταλίας)και ήταν 10 το βράδυ,ώρα Ιταλίας,ημέρα Παρασκευή και δεν είχαμε ξαπλώσει,ούτε είχαμε κάνει μπάνιο,ούτε είχαμε κοιμηθεί,παρά μόνο στο καράβι.

Φύγαμε όμως για μια βραδινή βόλτα στη Ρώμη.

Για να ρίξουμε τα νομίσματα μας,στη fontana di trevi.

Τελικά γυρίσαμε γύρω στις 2 τη νύχτα στο ξενοδοχείο.Κοιμηθήκαμε σε 2 λεπτά από την κούραση και το πρωί ξυπνήσαμε πρωί-πρωί,για να κάνουμε μπάνιο και να κατέβουμε για πρωινό.

(φωτογραφία:via Veneto,ένας εμπορικός δρόμος στη Ρώμη,όπου υπάρχουν πολλά μαγαζιά,καφετέριες,εστιατόρια,αλλά και μαγαζιά με ρούχα,παππούτσια,ζαχαροπλαστεία,μαγαζάκια με περιοδικά.Ενας δρόμος με πολυτελέστατα ξενοδοχεία,όπως αυτό.Εκεί έχουν γυριστεί πολλές παλιές ταινίες,με μεγάλα ονόματα,όπως η Σοφία Λόρεν.)

Την ίδια μέρα που φτάσαμε στο Μπάρι,τραβήξαμε προς την νεκρόπολη της Πομπηίας.

Εκεί περιμέναμε τον κάπτεν-Τζίμ,να βγάλει τα εισιτήρια.Είχε εισιτήριο 11 ευρώ για να μπεις μέσα,περνάγαμε από ένα μηχάνημα και μας τα ακύρωνε.Περπάτημα που κάναμε!!Βάλαμε και στις τσέπες.Απέραντη έκταση.Εκεί όμως είχαμε ξεναγό.Ο κύριος Μίμης μαζί με τον οδηγό μείνανε έξω.Ο ξεναγός μας μίλαγε Ελληνικά άψογα,με Ιταλική προφορά μεν,δεν του ξέφευγε λέξη,δε.Ακόμα και ιδιωματισμούς ήξερε να πει και λέξεις που ούτε εμείς δεν τις ξέρουμε.Ο ξεναγός λεγόταν Φλάβιο,Ιταλός,κι αυτός γύρω στα 55-60,ψηλός,με μια πράσινη ομπρέλα,πήγαινε μπροστά και μας εξηγούσε τα πάντα.Τον ξεχωρίζαμε από την ομπρέλα,που πιστεύω ότι για αυτό το λόγο κράταγε,αλλά και γιατί είχε απίστευτη ζέστη,ήταν μεσημέρι.

Η Πομπηία ήταν ένας πολύ επιβλητικός χώρος,με κολώνες,ερείπια,αγάλματα,αλλά και χώρους με ψηφιδωτά,πιθάρια,βρύσες,συντριβανάκια.Απέραντος χώρος.

Εκεί είχαμε την πρώτη αναποδιά.Ήταν ένα ζευγάρι από την Κύπρο,πάνω-κάτω γύρω στα 60.Η γυναίκα γλίστρησε και έπεσε μέσα εκεί,γλίστραγε παντού πάρα πολύ.Φαίνεται ότι έπεσε άτσαλα και δεν μπορούσε να σηκωθεί καθόλου.Δεν την είδαμε να πέφτει,γιατί είχαμε μείνει πίσω.Σκέφτηκα ότι για να πάθει τόση ζημιά με ένα πέσιμο,οστεοπόρωση θα είχε,δεν εξηγείται.Φανταστήκαμε όλοι ότι θα ήταν ένα στραμπούληγμα.Ο ξεναγός συνεννοήθηκε με το γιατρό που υπήρχε στο χώρο,ο οποίος δεν μπορούσε να κάνει και πολλά,και τελικά ήρθε ασθενοφόρο.Εμείς δεν το είδαμε,προχωρήσαμε,έμεινε πίσω η γυναίκα,με τον άντρα της και δεν ξέρω ποιον άλλον.Κατεβήκαμε και πήγαμε απέναντι από τον αρχαιολογικό χώρο,και φάγαμε.Συνέχεια των παρατράγουδων.Ένα μαγαζί σκέτη καταστροφή.Ούτε στρώσανε τα τραπέζια,χαρτοπετσέτες δεν έφερε,πιάτα δεν έφερε,μας έφερε και μια πίτσα,εμείς νομίζαμε θα είναι μεγάλη και αυτή ήταν ατομική,την έφερε και ελαφρά ψημένη.Σκέτο γυφταριό.Ο ένας ο σερβιτόρος ή ήταν Έλληνας ή Ιταλός και μίλαγε άπταιστα.Μάλλον ήταν αυτός που το είχε το μαγαζί.Έβαλε και Ελληνικά τραγούδια.Για Έλληνας έμοιαζε,αλλά γενικά όλοι οι Ιταλοί μοιάζουν με Έλληνες.

Περιμέναμε να δούμε τι θα γίνει με την γυναίκα.

Τελικά δεν ήταν καλά τα νέα.Την πήγανε σε κέντρο υγείας.Σπάσιμο ήταν στο πόδι...

Την φέρανε με αυτοκίνητο,δεν ξέρω ποιος,ήρθε μαζί μας με το πούλμαν,μέχρι να φτάσουμε Ρώμη να δούνε οι άνθρωποι πως θα φέυγανε,γιατί πηγαίνανε και Κύπρο,δεν ήταν από Αθήνα.Τελικά την επόμενη μέρα φύγανε αεροπορικώς.Τι μεγάλη ατυχία οι άνθρωποι!Ήρθανε εκδρομή και να πάθει αυτό η γυναίκα την πρώτη μέρα...

Συνεχίσαμε μετά για Ρώμη.

Τελικά φτάσαμε στη Ρώμη,μετά από πολύ καθυστέρηση,γύρω στις 7.30 το απόγευμα.

Σε όλες τις μεγάλες πόλεις στην Ιταλία,έχουν το εξής:όλα τα πούλμαν περνάνε από ένα σημείο check point,όπου πληρώνουν,τάχα φόρος για την καθαριότητα,επειδή-λέμε τώρα-οι τουρίστες έρχονται και βρωμίζουν την πόλη.Δεν το βρίσκω και απίθανο οι τουρίστες να βρωμίζουν την πόλη,γιατί και στην Ελλάδα που έρχονται,οι περισσότεροι πετάνε σκουπίδια.Όταν δεν μένεις κάπου,δεν πονάς τον τόπο.Αλλά θεωρώ κλεψιά να πληρώνεις 100 και 200 ευρώ στην είσοδο της πόλης.Επίσης δήλωνε ο συνοδός και ποια μέρη θα επισκεπτούμε,μέχρι και από ποιούς δρόμους θα περάσουμε!Έλεος δηλαδή!Big brother is watching you!

Φτάσαμε γύρω στις 8 στο ξενοδοχείο,και στις 9 σερβίρανε δείπνο.Πάντα σε ώρα Ιταλιας αναφέρομαι.

Μέχρι να κανονίζουμε τα δωμάτια...Δεν προλάβαμε ούτε ρούχα να αλλάξουμε,όχι να κάνουμε μπάνιο.

Μόλις φτάσαμε,ο συνοδός μας είχε αφρίσει από τα νεύρα του!Ήταν ένας νεαρός και μια κοπέλα στη ρεσεψιόν και άλλα αντ'αλλων του λέγανε!Είχανε κάνει την εξής βλακεία:Δεν κοιτάξανε καν τα ονόματα που συμφωνούσαν,σε οικογένειες,και είχαν χωρίσει και είχαν βάλει τους γονείς στον πρώτο όροφο,και τα παιδιά στον τρίτο όροφο,είχαν ανακατέψει τις οικογένειες,είχαν βάλει ένα άτομο από τη μια,ένα από άλλη.Οι δυο υπάλληλοι στη ρεσεψιον κοιτάζαν τον κύριο Μίμη και είχαν ένα ύφος σαν να είδανε ούφο.Αν είχε προσγειωθεί ούφο στο πάρκινγκ,λιγότερη εντύπωση θα τους είχε κάνει.Το βλέμα της αγελάδας.Η ώρα περνούσε,ο κάπτεν εξοργιζόταν,αυτοί κοιτάζανε σαν χαζοί,όλοι έιμασταν πτώματα και τελικά μετά για να ανέβουμε κάναμε άλλη μισή ώρα,είχε δυο ασανσερ και είμασταν πάρα πολλοί και είχαμε όλοι έστω από μια τσάντα ή βαλίτσα.

Τελικά κατεβήκαμε για φαγητό 9 η ώρα.

Αλλά αυτά θα τα πω στο επόμενο post.Το εστιατόριο του Holiday Inn είχε μια ιδιαιτερότητα.Έναν απίστευτα γελαστό άνθρωπο,τον Μαξιμιλιάνο.Ένας Αργεντινός στην Ρώμη.Ενας υπέροχος άνθρωπος!!Μας έμεινε αξέχαστος!Σε όλους!Θα αναφερθώ στο επόμενο post.

(φωτογραφία:Πομπηία)

Να 'μαι πάλι πίσω...Με φορτωμένες βαλίτσες.Όχι μόνο με άπλυτα ρούχα,ούτε με δωράκια,αλλά με εκατοντάδες όμορφες εικόνες.Ήδη μου λείπουν όλα...Ήδη μου λείπουν όλοι...Ήδη μου λείπει αυτή η τόσο όμορφη χώρα και τόσο διαφορετική από τη δική μας.

Τίποτα δεν θα είναι ίδιο από εδώ και πέρα...Πως ζούμε;Χειρότερα κι από ζώα...Με μεγάλη μου λύπη το λέω.Ολόκληρη Ιταλία δεν είδαμε όχι καμμένο δέντρο,ούτε ένα χορταράκι καμμένο.Απέραντες εκτάσεις όπου το μάτι χανόταν μέσα στο πράσινο.Η νότια Ιταλία όσο ανεβαίναμε,καταπράσινη,γεμάτη δάση.Στο Βορρά υπερισχύουν οι καλλιέργειες,υπάρχουν φυσικά πολλά δάση και εκεί,αλλά οι περισσότερες εκτάσεις είναι καλλιέργειες.Όλα τα καλά.Καλαμπόκι,καπνά,ντομάτες,σταφύλια,μέχρι και λεβάντα(!!)είδαμε στα χωράφια.Δεν έχω δει τόσο πράσινο ούτε στο πιο όμορφο όνειρο μου!!Για εδώ την Ελλάδα να δω τόσο πράσινο,δεν τρέφω τόσο απατηλά όνειρα.Εδώ μισούμε τη χώρα μας,μόλις φυσήξει λίγο δεν μένει τίποτα όρθιο...Μαυρίζει ο τόπος,μαυρίζει κι η ψυχή μας...Σε λίγα χρόνια να δω πως θα είμαστε...Εκεί σε θέλω κάβουρα που περπατάς στα κάρβουνα.

Φτάσαμε στο λιμάνι του Μπάρι,μετά από 15 ώρες ταξίδι.Το πλοίο αυτό δεν ήταν και τόσο ωραίο όπως αυτό που γυρίσαμε από Ανκόνα.Είχαμε καμπίνα όλοι και ξαπλώσαμε τη νύχτα.Το πρωί γύρω στις 8,αν θυμάμαι καλά,φτάσαμε στο Μπάρι.Ακόμα με τα άτομα που ήταν στο πούλμαν δεν γνωριζόμασταν και είμασταν μόνοι.Οι πρώτοι που μας μιλήσαν ήταν μια οικογένεια,γονείς και δυο κορίτσια,που είχαν έρθει από την Κρήτη,από το Καστέλι.Η μια κόρη φοιτήτρια και η άλλη μαθήτρια λυκείου.Καλοί άνθρωποι,γελαστοί και ευχάριστοι για παρέα,όπως αποδείχτηκε στην πορεία.Γενικά στην πορεία γίναμε όλοι μια παρέα.Λογικό,όταν βλέπεις επι 8 μέρες 24 ώρες τους ίδιους ανθρώπους.Μόνο στον ύπνο χωρίζαμε,όλη μέρα πηγαίναμε τσούρμο.Ο κάπτεν-Jim και το τσούρμο του!!Τον συνοδό μας τον λέγανε Μίμη και τον οδηγό μας Γρηγόρη.Ο συνοδός μας,ο κύριος Μίμης,πήγαινε μπροστά και εμείς σαν κοπάδι από πίσω.Σύνολο 58 άνθρωποι στην αρχή,γιατί είχαμε απώλειες την πρώτη μέρα,τραυματία.Θα φτάσω κι εκεί.

Στο Μπάρι μπήκαμε λοιπόν στο πούλμαν και τραβήξαμε Βόρεια.Αρχικά για Πομπηία,για επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας,που σκέπασε η λάβα του Βεζούβιου.Σε όλη την εκδρομή ο κύριος Μίμης πήγαινε μπροστά και μας εξηγούσε τα πάντα.Απίστευτος άνθρωπος!!Που θυμόταν τόση λεπτομέρεια,ήταν απορίας άξιο.Άσε τρέξιμο.Προπόνηση για τους Ολυμπιακούς στο Πεκίνο μας έκανε.Τι αντοχές είχε ο άνθρωπος!!Δεν το έχω ξαναδεί.Και πρέπει να ήταν γύρω στα 55-60,δεν ήταν και νεαρός.Εμείς από πίσω οι νεότεροι,ψοφίμια,και αυτός να έχει φτάσει.Συνέχεια κάποιον περιμέναμε.Λογικό,58 άνθρωποι που να συγκεντρωθούν!Δεν είναι και εύκολη δουλειά.Στην αρχή με εκνεύριζε απίστευτα αυτός ο άνθρωπος,ήταν λίγο "αποφασίζουμε και διατάζουμε".Μας είχε ξεθεώσει.Ακούραστος,αν και κάπνιζε σαν φουγάρο.Αλλά μετά ήρθα στη θέση του και κατάλαβα πόσο μεγάλη ευθύνη είχε,με τόσο κόσμο,σε μια ξένη χώρα.Αν κάποιος χανόταν...Αυτός θα έβρισκε μπελά.Αυτός ήξερε άπταιστα Ιταλικά.Εμείς οι περισσότεροι,αν όχι όλοι,δεν ξέραμε την τύφλα μας,πέρα από 2-3 λέξεις για να συνεννοηθούμε.Εκεί δεν είναι κορόιδα όπως εμείς που μαθαίνουμε 10 γλώσσες.Αν δεν μιλήσεις Ιταλικά σπάνια θα σου απαντήσουν.Εμείς εδώ,ακόμα και Κινέζος να έρθει,θα έχουμε φροντίσει να ξέρουμε Κινέζικα.

Πάντως οι Ιταλοί πάσχουν από εξυπηρέτηση.Ειδικά στο φαγητό.Αν κάτι δεν τους το ζητήσεις,εκεί δεν υπάρχει κάτι δεδομένο.Πρέπει να ζητάς μέχρι και το ποτήρι,αλλιώς θα σου δώσει έτσι το αναψυκτικό.Συνήθως ούτε πιάτα φέρνουν για την πίτσα.Ούτε καλαμάκι σου δίνουν,ούτε χαρτοπετσέτα.Είναι απίστευτα σπαστικό να έχω πάρει μια κοκα-κόλα και να μην ξέρω πως λέγεται το καλαμάκι και να μην μου δώσει.

Η Ιταλία επίσης είναι μια χώρα όπου και στην τουαλέτα να πας πληρώνεις.Εκεί δεν ισχύουν κεράσματα και τέτοια.Πληρώνεις ακόμα και στους ναούς εισιτήριο για να μπεις!Μέχρι και στο μπαλκονάκι της Ιουλιέτας στη Βερόνα,εισιτήριο είχε!Επίσης μεγάλη ακρίβεια.Βέβαια οι μισθοί τους δεν συγκρίνονται με τα δικά μας ψίχουλα,αλλά 1,5 ευρώ το νερό είναι κλεψιά.Ευτυχώς είχε και ο οδηγός νεράκια και μας έδινε με 50 λεπτά γιατί κάτω από 1 ευρώ το μικρό μπουκαλάκι δεν υπήρχε πουθενά.Τα αναψυκτικά το κουτάκι που παίρνουμε εμείς με 70-80 λεπτά,συνήθως είχε 2,5 ευρώ!Γενικά σε αυτή την εκδρομή πιο πολλά χρήματα φύγανε στα νερά και τα αναψυκτικά.Πρωινό και δείπνο τρώγαμε στο ξενοδοχείο,και το μεσημέρι τρώγαμε ένα κομμάτι πίτσα ή ένα παγωτό για να αντέχουμε μέχρι το βράδυ.Άλλωστε δεν προλαβαίναμε.Τρέχαμε τόσο πολύ!!Σκέτο ξεθέωμα.

Την πρώτη μέρα,πήγαμε Πομπηία και μετά φτάσαμε Ρώμη για διανυκτέρευση.

Έχω τόσα πολλά να πω...

Ρώμη...Δεν έχω δει πιο όμορφη πόλη...Έχει τέσσερα εκατομύρια κατοίκους,αλλά είναι γεμάτη πάρκα,πλατείες,δέντρα,συντριβάνια,αγάλματα.Όλη η παλιά πόλη είναι υπαίθριο μουσείο.

Σε αυτή την πόλη θα μπορούσα να μείνω όλη μου τη ζωή...

Αλλά γυρίζω πίσω,για να μιλήσω για την Πομπηία.

Στο επόμενο post.

Τα post από εδώ και πέρα θα είναι σε συνέχειες.

(φωτογραφία:Το λιμάνι του Μπάρι,που μας καλωσόρισε).